Morgunblaðið - 03.07.1943, Qupperneq 11

Laugardag'ur 3. júlí 1943.
IORGUNBLAÐIÐ
11
„IlvaS viljið b]ð að við
gerum fyrir ykkur?“
„Við þurfum að fá bát. Jeg
get borgað vel fyrir hann‘ ‘.
, Prófessorinn strauk skegg-
ið. Ilann h.jelt áfram að stara
hugsandi á Roger. Kona hans
sem virtist alt í einu átta sig
á hvað hann var að hugsa um
1 rak upp lágt angistarvein.
„André. Ilvað er bað sem
■l>ú hefir í huga?“ hrópaði
.hún. „Það er ekki rjett gert
■gagnvart bæði m.jer og sjálf-
urn þjer, að legg.ja í þá
■hættu“.
Roger vissi ekki hvað hún
átti við, en hann heyrði á
■orðiun hennar, að prófessor-
inn myndi hafa einhverjar að-
■stæður til hjálpar þeim, og
'hann sneri s.jer að henni.
„Frú mín góð, við hefðum
aldrei komist svona langt á-
Jeiðis, ef Frakkland hefði ekki
att konur, sem ekki veigruðn
s.jer við að hjálpa okkur. Jeg
var hættulega særður einu
sinni, en bóndakona nokkur
hýsti mig í hlöðu sinni í tíu
daga“.
ið erum gamlar mann-
esk.jur, maðurinn minn og jeg.
Jeg er huglaus“.
Tár komu fram í augu
hennar og runnu niður hrukk
"ótta vangana. j
„Það er skylda okkar að
h.jalpa þeim“, sagði maður
hennar.
Tlún stundi bunglega.
„Jeg veit bað“. Rödd henn-
;ar skalf. „Gerðu bað sem b.jer
sýnist góði minn“.
Prófessorinn sneri s.jer að
Roger bungbúinn og alvarleg-
ur á svip.
, „Kanntu nokkuð að fara
með bát?“ sagði prófessorinn.
„Vissulega“, sagði Roger
með uppgerðar fullvissu.
„Jeg hefi bát, cn hann er
mjög' lítill. Loftvogin fellur,
■svo að jeg ráðlegði öllum frá,
að fara út á Ermarsund nema
•beir væru þeim mun betri
sjómenn“.
„Það er betra að hætta á.
það, en að falla í hendur
Þ.jóðverja“.
„Ágætt, ]»egar nóttin nálg-
nst og myrkrið skellur á skal
jeg sýna ykkur hvar hann
liggur. Þið getið tekið hann.
En jeg segi ykkur það fyrir
•fram, að .jcg verð að skýra
-frá hvarfi hans strax í fyrra-
malið. Þið hafið því aðeins
tólf klukkustundir úr að
spila“.
„Það ætti að vera nóg“.
„Þnð er sex hestafla hjálp-
arvjel í honum, en jeg er
hræddur um að hann sje ekki
í m.jög góðu la,gi“.
„Liðþjálfinn er vjelfræð-
ingur að menntun. Hann hæl-
ir s.jer altaf af því, að það
'fyrirfinnist ekki sú vjel, sem
lmnn ekki getur ráðið við,
annaðhvort með góðu eða
illu“.
Prófessorinn brosti fram í
■Nobbý, sem stóð skamt frá
eins og glópur og skildi ekki
orð af því sem fram fór.
„Ilafið þið fengið nokkuð
að borða í dag vesalingarnir“
spurði frú Dubois.
„Ekki ennþá“.
„Það er rjettast að fara
með þá inn í eldhúsið“, sagði
prófessorinn. „Þeir eru óhult-
ari þar. Hver sem væri tæki
þá fyrir flóttamenn eða flæk-
inga“.
„Ekki hún María“, sagði
kona hans. „Jeg er viss um
að hún sjer undir eins að þeir
eru hvorki Belgir nje Frakk-
ar“.
„Þá verðum við að tala við
hana“. Prófessorinn gekk út
að dyrunum og kallaði: „Mar-
ía“.
Feitlagin miðaldra kona
kom inn, og nöldraði eitthvað
þegar hún sá hina tötralegu
flakkara. 1
„Enn meiri flóttamenn. Nei
jeg er búin að fá nóg af þeim.
Það er ekkert í eldhúsirui
handa þeim“.
„María“, sagði prófessor-
inn. „Þetta eru enskir her-
menn. Þeir ætla að fá að
dvelja h.jer uns nóttin skellur
á og þá ætla þeir að reyna
að komast til Englands. Ef
þú vilt ekki hjálpa okkur að
hýsa þá,,verðum við að hrek.ja
þá burtu.
Ilun leit á víxl á þá pró-
fessorinn og mennina tvo. Síð
an leit hún til himins.
„Lifi Frakkland“, sagði
hún.
„Þú veist, að ef þeir finn-
ast h.jerna h.já okkur, verðum
við öll sett í fangelsi“.
„Lifi Frakkland“, endur-
tók hún.
Frú Dubois fór að há-
gráta.
„Þeir eru svangir María“.
stamaði hún. „Farðu me.ð þá
inn í eldhvis og gefðu þeim
eitthvað að borða'1.
Konan varð einbeitt á svip.
„Ivomið þíð piltar“, sagði
hún. „Jeg skal gefa ykkur
eins mikið að borða, og þið
getið mögulega í ykkur lát-
ið“.
Roger var harðánægður. —
Tleppnin var sannarlega með
þeim. Þarna fengu þeir meira
að seg.ja farartæki til að
komast yfir sundið, upp í
hendurnar.
„Við verðum komnir til
Englands á morgun gamli
minn“, sagði hann við Nob-
bý og augu hans glömpuðu
af kátínu.
Þegar nóttin skall á fór
prófessorinn með þá niður að
bátahöfninni. ITann var tauga
óstyrkur en ákveðinn í hvað
hann ætlaði að gei'a. Roger
dáðist að gamla manninum,
sem þrátt fyrir að hann vissi
að þetta gat kostað hann lífið,
var staðráðinn í að gera
það, sem hann áleit að sjer
bæri að gera. Iíann gekk dá-
lítið á undan. þeim og þar
eð nóttin var dimm, urðn
þeir að hafa sig alla við 1il
afl ínissa ekki s.jónar á hon-
um. Þeir mættu engum. Loks
nam hann staðar.
„Þarna er hann“, hvíslaði
hann. „Þessi litli svartmál-
aði hjerna. Þið verðið að
svnda út í hann. Það eru
aðeins fáeinir metrar. Iljerna
er l.jósker. Jeg verð að yfir-
gefa ykkur núna, það er ekki
þorandi að við hinkrum hjer
lengur. Yerið þið sælir og
gæfan fylgi ykkur“. .
Hann beið ekki eftir þakk-
lætiswrðum Rogers, heldur
hraðaði sjer burtu. Eftir
augnablik var hann horfinn út
í myrkrið.
„Við verðum að synda út
að bátnum Nobbý“, hvíslaði
Roger.
„Jeg kann ekki að synda“.
„Hver skrambinn! Það
verður þá að hafa það. Jeg
verð að synda út og róa í
land.
Hann fór úr stígvjelunum
sínum og jakkanum og synti
út í bátinn. Síðan st.jakaði
hann honum nær landi svo
að Nobý gat vaðið út í hann.
Roger hóf upp akkerið, en
Nobbý fór að b.jástra við
v.jelina.
„Jeg kem henni af stað
von bráðar“, sagði hann.
„Yið þurfum að komast út
úr höfninni áður. Það lætur
eflaust hátt í henni. Getur þú
róið V ‘
„Já, já“.
Nobbý settist við róðurinn,
en Roger sat við stýrið. Kast-
ljós vörpuðu b.jarma á him-
ininn með reglulegu millibili.
Þegar þeir voru komnir út úr
höfninni, fór hann aftur að
hamast við að gera við vjel-
ina. Honum tókst von bráðar
að koma henni í gang.
„Þetta er ljóta v,jelin“,
sagði Nobbý. „Jeg býst við
að hún bili bráðum aftur“.
„Þú ert, vjelfræðingur er
ekki svo? Þú verður að halda
henni í gangi með einhverju
móti“.
Það skall svo hátt í vjelinni
í næturkyrðinni, að Roger leit
óttafullur í kring ipn sig á
EINU SINNI VAR DROTNING sem fór út að aka í
sleðanum sínum, þegar nýlega var fallin mjöll á jörð.
Þegar hún var komin nokkuð áleiðis; fjekk hún blóð-
nasir og varð að stíga af sleðanum. Meðan hún stóð
þar upp við limgirðingu og horfði á rautt blóðið og
hvítan snjóinn, fór hún að hugsa um það, að hún ætti
tólf syni og enga dóttur^ og svo sagði hún við sjálfa
sig: Ef jeg seítti dóttur, sem væri hvít sem mjöll og rjóð
sem blóð, þá væri mjer sama um synina miína. Hún
hafði varla slept orðinu; fyrr en til hennar kom galdra-
kerling. „Dóttur skalt þú eignast“( sagði hún „og hvít
skal hún verða sem mjöllin og rjóð eins og blóð; en þá
vil jeg líka fá syni þína, en þú mátt hafa þá hjá þjer
þar til dóttir þín verður skírð“.
Þegar þar að kom, eignaðist drotningin dóttur^ og hún
var hvít eins og mjöll og í'jóð sem blóð, eins og galdra-
kerlingin hafði lofað, og þess vegna var hún líka kölluð
Mjallhvít Rósrjóð. Það varð mikill fögnuður í kon_
ungsgai'ði, og drottningin var frá sjer numin af gleði,
en þegar hún mintist þess; sem hún hafði lofað galdra-
norninni, ljet hún silfursmið smíða tólf silfurskeiðar,
eina handa hverjum sona sinna, og svo ljet hún smíða
eina í viðbót, og hana gaf hún Mjallhvít Rlósrjóð. En
um leið og kóngsdóttir var skírð, um'mynduðust kóngs-
synir og urðu að tólf villiöndum og flugu burtu og sáust
ekki meir.
Tólf villiendur flugu. burt.
TíUxT onnjohtyumkcJJl
Fyrir tæpum 30 árum lagði
Morgunblaðið spurninguna
„Hvernig á eiginmaðurinn að
vera?“ fyrir lesendur sínaJ
Svörin, sem bárust, birtust í
næstu blöðum á eftir. Hjer
verða nokkur þeirra birt.
Góður eiginmaður er rj<.,
sem einlægt þegir þegar
konan talar, lætur konuna
ætíð hafa síðasta orðið og
kyssir hana fyrir vaðalinn,
þegar hxxn.loksins þangnar.
-—- — sem lætur konuna
geyrna bæði budduna og for-
stofulykilinn.
— — sem aldrei fer út
fyrii' dyr, þegar skyggja tek-
ur, nema nxeð leyfi konunnar,
og kernur heim aftur áður en
fara þarf að hátta krakkana.
-----scm er jafn þakklát-
ur, þó háfragrauturinn sje
ósaltaður annan morguninn,
cn óætur af salti hinn.
— — sem Sjálfur hurstar
skóna sína brosandi á hverj-
um morgni.
— — sem aldrei mælir
möglunarorð, þótt enginn
hnappur sje á buxunum hans
viku eftir viku, og
—. — sem aldrei flýgur æðra
í brjóst, þótt þilsaþyturinn
heyrist ofan af þurklofti og
niður í kjallara.
Slíkur maðnr er góður eig-
inmaður. Ilann er líVJhæfast
ur allra núlifandi Islendinga
til að vera ráðherra hennar.
mömmu á hverju heimili. '—
Ilann er hreinn og beinni
premíumaður. — Sigríður
Stórráða.
★
ITann á að vera sjálfstæður
og drengur góður.
★
Jeg vil fríðan eiga mann,
ungan, blíðan, hraustann,
glaðan, þýðan, gáfaðan,
guði hlýðinn dygðugan.
★ í
Bandaríkjamaður kom inn
í krá nokkra með konu sinni
og sex ára gömlxim svni. —
Hann bað um tvær flöskur af
sterku wisky.
„Hey, pabbi“, hrópaði þá
snáðinn, „jeg drekk líka“.
„Hvernig á eiginmaðurinn
að vera?“
Já, því er nú fljótsvarað.
—Nákværnlega æins og
minn eiginmaður er.
— Hvernig er hann? —
Segðu okkur það, til þess að
við getum haft hann sem
fyrirmynd, þegar til okkar
kasta kemur að velja eigin-
mann, kalla margar og standa
á öndinni af forvitni og á-
kafa.
Jeg svara — auðvitflð með
fullkomnustu sannfæringu. —■
Nafn hans er „enginn“. —■
Piparmey.
★
„Hjálpið þjer mjer góði
maður“, sagði betlarimx, koix
aix mín er dáin og jeg á 4
lítil börn.
Maðurinn: Hm — lofið
þjer þjer nxjer að sjá í yður
tunguna.
Eiginmaðurinn á að vera
höfuð konunnar, en konan
• hálsinn, sem snýr höfðinu.