Morgunblaðið - 20.07.1943, Blaðsíða 11

Þriðjudag'ur 20. júlí 1943.
MOROUNBLAÐIÐ
11
Hann gat ekki skilið, hvers
hugsað sjer að minnasct á
vesna Dóra vildi endilega
S'iftast á laun. Ástæðan, sem
hún hafði gefið var lítilfjör-
leg. Honum fanst framferði
hennar dálítið grunsamlegt.
Hann stóð upp oe: bjóst til
brottferðar, bví að hann hafði
brýnum erindum að gcgna
annars staðar.
Jim og Dóra byrjuðu bú-
skap sinn. Þau leituðu í
geymslunum í Graveney að
húsmunum, sem gætu komið
beim að notum. Jim tók bæk
ur sínar og útskorna smíðis-
gripi, sem hann hafði haft
í svefnherbergi sínu. Alt
betta gerði býsna vistlegt í
dagstofunni í litla húsinu.
Prú Henderson gaf beim
Jjereft. HershÖfðinginn ók
.vfir til Lewes til ]>ess að
kaupa öll eldhússáhöldin,
sem Dóra hafði skrifað. lista
yfir. Þegar hann hafði náð
sjer eftir bessa óvæntu hjú-
skaparfrjett, var hann harð-
anægður með teng'dadóttur-
ina. Ilann lýsti með mörgum
fögrum orðum fyrir konu
sinni, hve ákveðið og- skipu
lega hún ljet hvern hlut á
sinn stað.
Jim var feginn að hafa
ekkert að dylja lengur. Hon-1
um fanst bað kuldalegt gagn-'
vart foreldrum sínum. En i
hann ljet til leiðast aðeins'
vegna Jmss, að Dóra hefði
ekki gifst honum að öðrumj
kosti. Ilonuin fanst dásam-
legt að sitja á móti henni við
litla borðið og borða kvöld-
verðinn, sem hún hafði mat-
reitt handa honum. Það var
yndislegt að sitja í hæginda-
slóli við arninn, með inniskó
a fótunum og pípu í munn-
inuin og sjá Dóru sitja hin-
um megin við arininn
prjóna barnafatnað. Það
inndælt að tala og |>að
inndælt að begja. Það var
inndælt að hugsa með sjálfum
s.ier, að innan lítillar stund-
nr myndu bau Dóra fara að
hátta. Nú myndi ekkert
skyg'g'ja á hamingju !hans.
Ekki hafði alt reynst eins
og- hann-hafði búist við, og
hjonabandið hafði hingað til
ekki verið eins farsælt og'
hann hafði buist við. ITann
var ósköp ástfanginn af
Dóru, og bað særði hann,
að astnða hans vakti engar
samsvarandi tilfinningar hjá
henni. Ilún hafði reynt áð
forðast nánasta samlíf hjóna
bandsins, bar til sá tími
kæmi að hún gæti viðurkent
bað, og hún hafði aðeins lát
ið undnn, ])egar hann hótaði
half reiður, en ]>ó að nokkru
leyti í gamni, að fá fjöl-
skyldu sinni hjónavíxlubrjef
beirra. En hann var of til-
fi'nninganæmur. til bess að
hajm fýndi ekki, að hún lá
köld í faðmi hans.
Hann var ungur og óreynd
ur, og jafnvel ]>ótt, úr ]>ví
hafði hún ekkert frjett, síð
an stríðið hófst. Hann varð
að vera bolinmóður. Hann
varð að vera mjög nærgæt-
inn við hana og vona, að hún
myndi með tímanum komast
á aðra skoðun. Hanu gat,
begar alt kom til als, e'kki
vitað um allar skyldur eigin-
manns, og hvernig gat hann
bá búist við, að hún kynni
algerlega að. haga lífi sínu
sem eiginkona. Þau áttu bæði
eftir að læra mikið. Þau !
urðu að venjast hvort öðru
og bau urðu að komast á
snoðir um alt bað í fari
hvors annars, sem aðeins er
hægt að gera 1 nánu samlífi
fengið sig til að tala um
betta niál við. Hann hefði
verið feiminn að tala um bað
við móður sína, og Jane
myndi bara hlæja að honum,
May hafði eitthvað svoleið-
is við sig, að hann gat ekki
hugsað sjer að minnast á
bað við hana. Aldrei hafði
honum dottið í hug að leita
ráða hjá Roger. Hann varð
]>ess vegna að telja sjer trú
um, að allar hjegiljur sem
hann hafði heyrt um kven-
fólk, eins og til dæmis, að
bað væri ólíkt karlmönn-
um að bví leyti, að ástríða
bess væri ekki eins heit og
karhnanna, væru sannar og
rjettar. Samt hefði 'manni hjónabandsins. Með tímanum
eftir útliti hennar að dæma komst hann að tvennu í fari
aldrei dottið slíkt í hug, að1 Dóru, sem hann hafði ekki
hún væri kaldlynd. Hún var búist við. Hann komst að
vel mentuð, og bað, sem raun um, að hún var bráð
menn kölluðu leyndardóma lynd. Ilann hafði aldrei s.jeð
kvnferðislífsins, var henni hana öðru vísi en í góðu og
enginn leyndardómur. Hann stiltu skapi. Á Graveney
reyndi að finna skýringu á hafði fólkið dáðst að bvb a<N|
framferði hennar, sem virt- .ekkert gæti fengið hana til
ist svo fjarskylt eðli henn- að skifta ska«pi. En nú virtist
ar. Hann spurði sjálfan sig, alt fara í taugarnar á henni,
hvort verið gæti, að mey- og hún var oft hvöss og sær-
dómurinn væri henni svo andi í orðum sínum. Maður
hjartfólginn, að hún gæti.hefði getað haldið, að hún
enn ekki sætt sig við cðlileg-1 hefði gerbreyttst við að
ar hvatir karlmannsins. Fráj' ganga í hjónaband. Þá roðn-
upphafi hafði Dóra gefiði aði >hún og bað var hörku-
honum í skyn, að hún væri [ glampi í augum hennar. Ilún
ekki viðbúin ]>ví að cignast. var vön að verða mjög fljótt
barn, og hann hefði, hálf-; róleg aftur og biðja hann
nauðugur bó, fallist á, að ^ fyrirgefningar og vera blíö
bað væri eins hep|>ilegt. að J við hann dálitla stund á eft-
bíða, bar til er ]>au gætujir. En hoimm fanst mjög'leið'
gert h.jónaband sitt heyrum inlegt að s.já hana í bessum
kunnugt. Nú, ]>ega,r ]>að ham, og hann reyndi að forð-
hafði verið gert og bau;ast að gefa henni tilefni til
og
var
var
mikillar raunar
ekki hevra ]>að
bjnggu saman, bá virtist cng-
in ástæða til að hika. En
honum til
vildi Dóra
nefnt.
— Nei, nei, nei, sagði hún.
Þetta er ekki r.jetti tíminn
tii bess að fæða barn i heim-
inn.
Ilann reyndi að rökræða
við hana. Ilann vissi, hve
m.jög bað myndi gleðja for-
eldra hans ef hún yrði barns-
| hafandi og bá myndi öll ó-
ánægja yfir leynilegri gift-
ingu beirra Dóru hverfa eins
og dögg fyrir sólu. Heitasta
ósk föður hans var að eign-
ast sonarson, sem gæti setið
jÖrðina, sem forfeður hans
höfðu átt svo lengi. Dóra
hann ólundalega
Aldrei
dottið
til svo
hefði hon-
í hug, að
stálslegna
hlustaði á
og bagði.
um getað
hún ætti
brákelni.
— Ef bú hefir elskað mig,
bá myndirðu vilja fæða
mjer barn, sagði hann.
llonum fanst kalt vatn
renna niður eftir bakinu á
s.jer við augnatillitið, sem
hún sendi honum. Það var
hafvtr í [>ví. Hann var svo
undrandi, að hann sagði .ekki
meira. . : .
Að vísu lmfði hún unnið
m.jög mikið upp á síðkastið.
að stökkm upp á nef s.jer.
Annað var baö í fari henn-
ar, sem hann. kmmi ekki við,
og bað var afstaða hennar
gagnvart skyldfólki hans.
Honum bótti m.jög vænt um
bað, og bað var honum raun,
að henni lágu oft illa orð í
beirra garð. Þegar litið var
á, hve vingjarnlegt og göf-
uglynt betta fólk hafði verið
í hennar ga.rð, bá virtist
honum betta vera vanbakk-
læti af henni. Hún gætti sín
að seg.ja aldrei neitt um móð
ur hans, en bað var ekki mik-
ill vandi fyrir hann að giska
á, að hún leit á hershöfðing.j-
ann sem gamlan k.jána. Jim
hafði haldið, að ]>að hefði
hrært hana, hve mjög fiers-
höfðinginn dró taum hennar.
1Y jf
km
Vindskeggur bóndi
Æfintýri eftir Chr. Asbjörnsen.
sagðist ekki skyldu gleyma því. Þegar hann kom á
markaðinn, fjekk hann strax þrjú hundruð dali fyrir
hestinrí, og svo rækilega í staupinu á eftir, að hann
gleymdi að taka beislið af hestinum, og Vindskeggur fór
með hann af stað. — Þegar hann var kominn nokkuð
burtu frá rnarkaðssvæðinu, ætlaði hann inn í krá til þess
að kaupa sjer meira brennivín, og setti glóandi glóðar-
ker fyrir hestinn, en fullan poka af heyi fyrir aftan
hann, batt tauminn við hestasteininn og fór inn í krána.
Hesturinn stóð þar og bar sig aumlega, frýsaði og hristi
sig allan. Svo kom stúlka framhjá og hún kendi í brjósti
um hestinn. „Aumingja skepnan“, sagði hún. „Hvers-
konar maður er þetta, sem á þig og fer svona illa með
þig“, sagði hún. Svo leysti hún taumana úr hringnum
í hestasteininum, svo hesturinn gæti snúið sjer við og
bragðað á heyinu.
„Jeg á þennan hest“, æpti Vindskeggur bóndi, og kom
þjótandi út um dyrnar; en þá var hesturinn þegar bú-
inn að h'rista fram af sjer beislið, kastaði sjer út í tjörn,
sem þar var og gerði sig að litlum fiski. Vindskeggur
stökk á eftir og gerði sig að stórri geddu. Þá brá Hans
sjer í dúfulíki, en Vindskeggur gerði sig þá að hauk
og flaug á eftir dúfunni. En kóngsdóttir stóð við glugga
í kóngshöllinni, og horfi á þennan eltingaleik. „Ef þú
vissir eins mikið og jeg veit“, sagði hún við dúfunla, „þá
kæmir þú inn um gluggann til mín“.
Dúfan þaut inn um gluggann, gerði sig að manni, og
Hans sagði kóngsdóttur hvernig lá í öllu þessu.
„Gerðu þig að gullhring, og settu þig á fingur mjer“,
sagði kóngsdóttir.
„Nei, ekki dugar það“, sagði Hans, „því þá gerir
Vindskeggur kónginn veikan, og enginn getur læknað
hann aftur, fyr en Vindskeggur sjálfur kemur og gerir
það, en þá heimtar hann líka hringinn í kaup“.
„Jeg get sagt, að jeg hafi erft hann eftir móður míha“'
sagði kóngsdóttir, „og að .jeg vilji alls ekki missa hann.“
Jú, svo breytti Hans sjer í gullhring og setti sig á
fingur kóngsdóttur og þar gat Vindskeggur ekki náð
honum. En svo fór, eins og piltur hafði sagt. Kóngurinn
varð veikur og enginn læknir gat læiknað hann, fyr en
Vindskeggur kom, og hann heimtaði hringinn, sem kóngs
dóttir var með á fingrinum. Þá sendi konungur til dóttur
sinnar eftir hringnum. En hún sagðist ekki vilja missa
hann, því hún hefði fengið hann eftir móður sína. —
Þegar konungur heyrði þetta, reiddist hann og sagði, að
hann vildi fá hringinn, hvaðan sem hún hefði hann.
„Það þýðir nú ekki að vondskast neitt út af því“,
sagði kóngsdóttir. „Jeg næ ekki af mjer hringnum,
nema að fingurinn sje tekinn með“.
„Látið mig um að ná hringnum af“, sagði Vindskeggur
bóndi.
„Nei, þakka þjer fyrir, jeg skal reyna sjálfur“, sagði
kóngsdóttir og fór út að ofninum og setti sót á hringinn.
Þá fór hann af og týndist í öskunni. Þá gerði Vindskegg-
ur sig að hana og fór að róta í öskunni, en Hans gerði
sig að tófu og beit hausinn af hananum, og þá var úti
um illmennið Vindskegg.
ENDIR.
að hann hafði svarið Dóru svo að verið gat að hún væri
þagmælsku, hann hefði get- j brey’tt. Ilún var mjög á-
að leitað ráða, þá var eng- hyggjufull út af móður sinni
inn, sem hann hefði getað í Austurríki, en af henni
Forstjórinn: Nei, því mið-
ur get jeg ekki látið yður fá
atvinnu. Það eru svo marg-
ir, sem hafa sótt um vinnu
Jljá mjer, að je,g man ejski
einu sinnu nöfn þeirra.
Atyinnpley.siiig.imi: Gætuð
jijiM' ekki lá'íiö ' mig ,fá át-
vinnu við gð, hafa skrá vfir
||á?
ik
„llvar hafið ]>.jer verið?“,
spurði atvinnurekandi verka-
mann.
„Jeg var að láta klippa
mig“, svaraði verkamaður-
inn.
„En þjer eigið ekki að
láta klippa yður, þegar þjer
eruð í vinnu hjá mjer“,
mót m æl t i a 1 v i ii nurekandirín.
„II vefsvegna ekki:“ vár
svarið,f „háfjð óx á meðan
jeg var í vhmu hjá .yðúr“.
Verkstjórinn:
1 þetta, þú berð
TTvað er
ekki nema
einn staur í einu, en hinir
bera tvo ?
Verkamaðurinn: Jeg geri
ráð fyrir að þeir sjeu of lat-
ir til að fara tvær ferðar eins
dg jeg ætla að gera.
Verkstjórinn? Þú veist að
þú átt ekki að reykja, þeg-
ar þú ert að vinna.
Verkamaðurinn: Hverjum
dettur í hug að seg.ja að jeg
sé að vinna ?