Morgunblaðið - 02.09.1943, Síða 11

Fimtudagur 2. sept. 1943
MORGUNBLAÐIÐ
11
frrig
vícki mitm
kvæmisjakka, breiðum um
herðar og buxurnar fjellu að
grönnum mjöðmum haus. ■—
Perlur voru í skyrtuhnöppun-
um hans, og hann var með gull
úr um úlfnliðinn, hvorttveggja
gjafir frá Guciu. Ilár hans var
vel greitt og glampandi af hár
vötnum og' hann var fölleitur
af púðri. sem Madame hafði
fengið hann til að nota. Iíann
hafði rautt blóm í hnappagat-
inu og saphirhring á litla
fingri vinstri handar ■— inn í
hann var grafinn mánaðardag-
urinn sem hanu kynntist Gu-
ciu.
, Óvart varð honum lítið á
Guciu í speglinum. Ilann hafði
oft tekiö eftii' því að hún ljet
á sjá þegar leið á kvöldið, sjer
staklega þegar hún hafði
drukkið eitthvað, smápokar
komu í ljós undir augum henn-
ár. Axlir hennar urðu slappar
og húu eltist um inörg ár á
einu kortéri. Nú begar Kurt
varð litið í spegilinn og' sá
sjálfan sig sem snotran atvinnu
dansara, með gamla konu í
fanginu krossbrá honum. ■—
llann vaknaði af margra vikna
svefni. Það kemur engum við
þó að jeg elski konu sem er
eldri en jeg sagði hann við
sjálfan sig', en tókst ekki að
sannfæra sig um það. Ilann
sá sjálfan sig í sneglinum, eins
og aðrir sáu hann. ískaldur
hrollur fór um hann.
Hann ákvað að tala um
þetta við dr. Ilain. Það var að
vísu hægara sag't en gert að
vekja hann upp frá lestri
franskra læknisfræðibóka. —-
Rauðar rendur voru kringum
augu hans og æðarnar á hönd-
um hans þrútnuðu.
,,Það er ekki neitt auðvelt
fyrir gamlan skarf eins og mig
að taka próf alveg áð nýju“,
sagði hann afsakandi.
■ Kurt sagði honum hvað hon
um bjó í brjósti. Madarne var
honum vissulega mjög góð, en
hún skildi hann ekki til fulls.
Iíann bað lækninn að tala við
hana. Hann kærði sig ekki um
neinar gjafir, hann langaði til
að vinna sjer eitthvað inn,
hvað lítið sem það væri. Og
hann langaði til að vinna, til
að æfa sig á píanóið og hafa
einhvern tíma handa sjálfum
s.jer. „Jeg er hljóðfæraleikari,
þégar á allt er litið, en það
getur hún ekki sjeð sjáif“,
sagði hann biðjandi.
„Segðu henni þetta sjálfur“,
sagði dr. Ilain ringlaður.
„Jeg get það eltki“.
„Ilvers vegna ekkif‘
„Jeg get ekki sagt þjer það“
pr. Ilain leit rannsakandi á
hann og talaði við Madame
þetta sarna kvöld. llún var
hvort tveggja í senn, hrærð og
hreykin. ,,Að
Dengsa langar
hugsa
til að
sjer!
vinna
i
En hvað þú ert góður drengur,
og .jeg heimsk kerliug að draga
þig með mjer á næturskemtan-
ir, í stað þess að lofa þjer
að vera í einrúmi með Beet-
hoven. En það skal ekki koma
fyrir. Upp frá þessum degi
skulum við vera ósköp ráð-
sett“, hi'ópaði hún og kastaði
sjer um hálsinn á honum og
kysti hann ástúðlega á nef-
broddinn.
Kurt fjekk atvinnu eftir ó-
trúlega stuttan tíma. — La
Serginskaya, danskennara El-
aine, virtist vanta • hljóðfæra-
leikara. Hún æfðí dans fyrir
revyu og' kenndi frá morgni til
kvölds. Um allan heim ríkti
atvinríixleysi um þessar rnund-
ir, og Kurt hafði fengið að
reyna erfiðleikana á að fá at-
yinnu, áður en hann fór frá
Þýskalandi. V erkamannasam-
bönd voru ýmist lokuð nýjum
meðlimum, eða leyfðu ekki út-
lendingum inngöngu, og þaix
sátu fyrir um atvinnu. Nú var
hann h'jer í Dansskóla Ser-
genskayu. Salurinn lyktaði af
svita margra stúlkna, og starf-
ið var tilbreytingarlaust.
Einn, tveir, þrír, fjórir, og
eirín, tveir, þrír, fjórir, þannig
gekk það tímunum saman. —-
Stúlkurnar í stuttix leikfimis-
bolunum fóru ekki með hann
eins og' ka.rlmann, heldur voru
við hann eins og hverja aðra
þjónustustúlku. Þær komu
hálfklæddar og ófeimnar út
úr búningsherbergjunum, —
greiddu lxonum með fingrun-
um, studdu sig við öxl hans,
ljetu hann binda á sig ba.llet-
skóna, hneppa kjólana þeirra
og halda á varalitnum. Elaine
var eip þeirra, og þrá hans eft-
ir henni, sem hafði cleymst í
örmum Madame, vaknaði á ný.
Þar sem fingur hans höfðu
stirðnað, þá æfði hann sig tím-
imurn saman í setustofunni.
Madame var frá sjer mxmin af
aðdáun. Hún lædclist um á tán
xxm, leit aðdáxxnaraugum á
hann og settist niður skamt frá
honum með saumana sína.
„Jeg skal þegja eins og
steinn“, hvíslaði hún skræk-
róma. Umhyggjusemi hennar
æsti taugár hans um helming.
Hann skellti aftxxr hljóðfær-
inu.
„Jeg get ekki unnið nxeð
þessu móti“, hrópaði hann ó-
styrkxxr. Þegar í stað fórxx tár-
in að streyma niður fölnaðar
kinnar Madame, og hxxn lædd-
ist á tánum inn í svefnherberg
ið sitt. Þangað varð Kurt að
fara á eftir henni og hugga
hana.
Fyrir fyrstu peningana sem
La Sergeixskaya borgaði hon-
xxm leigði hann s.jer herbergi.
Það var ofurlítil kytra í litlu
g'istihxxsi, skammt frá Gare
Montparnasse. Það fór a.llt í
handaskolum með hljómlistina
á ný. Síðan hann fór að vinna
'hafði Madanxe verið hálfóá-
næg'ð með hann. „Þú ert orðinn
jafnleiðinlegxxr og þú værir
maðuriim minn“, kveinaði
hxxix.
Dr. Ilain var eiixixig að
kvelja sjálfan sig til dauða.
Nei, hann hafði ekki fengið
leyíi til að starfa í Roxxan, og
nxx stóð hann í brjefaskiptxxm
við háskólann í Jei’úsalem. •—
Sx'öriip vorxx kurteisleg en neit-
andi. Palenstína hafði flxxtt
inn alla þá menn sem húxx
þxxrfti á að halda og nxeira en
það. Fyrirheitna. laxxdið hafði
ekkert að gera við mennta-
menn af ncinxx tagi. Frekar gat
komið til greina að lileypa inn
'í það verkamönnum og bænd-
um, af þeinx var ekki of rnikið
rneðal Gyðinga. Ilann va'r nú
farinn að.leggja stxxnd á lækna
vísindin á eixsku. Hann var
fimmtíu og rírifroja ára, en leit
út eixxs og gamall maður. Á
nóttinni varð Kurt oft að sitja
hjá honum og hlýða honum yf-
ir byrjunarreglur í efnafræði
á eixsku. Dr. Ilain hafði frjett
að það væri hægðarleikur að
byrja nýtt líf í Ameríku. —
Læknirinn hafði límt síðasta
brjef Irene fyrir ofan rxxmið
sitt.
Dansskóli Sergenskayu var
að xxndirbúa danssýningu. El-
aine var að æfa dans sem nefixd
ist „Daixs perlukafarans“. Ilxxn
bað Kxxrt að æfa það með sjer.
Gólfábreiðan í setustofunni var
t.ekin af gólfinxx og Kxirt spil-
aði kafla xxr L’Arlesienne eft-
ir Bizet, en að baki s.jer heyrði
hann þxxngan andardrátt stúlk
uijnar, þegar hún dansaði,
heyrði smá dynk þegar hxxn
koni xxiður xxr hverju stökki.
Loftið var þrxxngið rafmagni.
Kvöld eitt gat haixn ekki set-
ið á sjer lengur. Hann rjeðist
(ii8 henni óvörum og kyssti
hana, hoxxxxm fanst hann nógu
lengi hafa setið á sjer. Elaine
gaf honxxnx ekki xxtan undir,
hún gerði það sem exin verra
vai'. Ilún sneri sjer frá honxxm
og hrækti með fyrirlitningu
á oólfið. Kxxrt fann kuldahroll
fara um hársrætur sínar.
„Hvers vegna ertxx svoxxa
andstyggileg við mig?“ spxxrði
hann fölxxr af reiði.
„Þegar tillit er tekið til að
móðir mín heldur þ.jer uppi,
skyldi maður ætla að þx'i befð-
ir þá sómatilfinninu að svíkja
hana ekki innan hennar eigin
veggja“ hrópaði Elaine. Állt
í einxx fór hún að háráta, hnipr
aði sig saman á gólfinxx og
veinaði. „Það er alltaf sama
sagan — sjerhver elskhuga
hennar reynir til við mig — en

Sonur ekkjunnar
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen-
! , ' 4.
Svo reið piltur enn langa leið, því galdramaðurinn varð
að fara heim eftir öxum, til þess að höggva sig gegnum
skóginn með.
En eftir nokkra stund sagði hesturinn aftur: „Líttu
aftur, sjerðu nokkuð nxx?“
„Já, nxx er stór hópur á eftir okkur“, sagði piltur.
„Það er galdramaðurinn, og nú hefir hann safnað meira
liði‘“, sagði hesturinn. „Kastaðu nú steinium, og gættu
þess að kasta honum langt!“
Piltur gerði það, og í sömxx svipan spratt þar upp helj-
armikið standberg á bak við þá. Þá varð galdramaðurinn
að fara heim aftur og sækja haka og önnur tól til þess
að höggva sig gegnum bergið, og á meðan á því stóð, komst
piltur góðan spöl.
En svo bað hestxxjánn hann að líta við aftur, og þá sá
hann heilan her, það ljómaði á vopnin. „Já“, sagði hest-
urinn, „hjer er nú galdramaðurinn enn kominn, og nú
hefir hann alla sína fylgifiska með sjer. Heltu nú úr
vatnskrúsinni aftur fyrir þig, en gættu þess vel, að ekk-
ert skvettist á mig!“ Þetta gerði piltur, en hvernig, sem
hann hefir farið að því, helti hann einum dropa á lend-
ina á hestinum. En innihald könnunnar varð að stóru
vatni, en vegna þess að heltist niður á hestinn, lenti hann
langt úti í því, en synti til lands. Þegar galdralýð-
inn kom að vatninu, lagðist hann allur niður, og slokraði
í sig vatnið, þangað til hann sprakk.
„Nú erum við lausir við þá“, sagði hesturinn.
Þegar þeir nú höfðu ferðast langar leiðir, komu þeir
á græna sljettu í skógi einum. „Farðu nú nú herklæðun-
um, og aftur í garmana þína“, sagði hesturinn. „Taktu
svo af mjer hnakkinn, og sleptu mjer, en hengdu her-
klæðin og reiðtygin inn í hola linditrjeð hjerna. Svo
skaltu gera þjer hárkollu úr gi’enilaufum og fara til
konungshallar, en hún er rjett hjá,- og þar skaltu biðja
um vinnu. Og ef þú þarft mín með, þá komdu bara hing-
að og hringlaðu beislinu, og þá skal jeg koma til þín“.
„Jú, piltur gerði, eins og hesturinn hafði sagt, og þegar
hann var búinn að setja á sig laufparrukið, varð hann
svo fölur og ræfilslegur í framan, að hann var óþekkj-
anlegur. Fyrst kom hann í eldhúsið, og bað eldamanninn
þess að fá að vera í eldhúsinu og bera eldivið og vatn.
En þá spurði eldhússtúlkan: „Hversvegna hefirðu þessa
andstyggilegu hárkollu. Taktu hana af þjer, jeg vil ekki
sjá svona ljótan mann hjer inni.“
„Jeg get ekki tekið af mjer kolluna“, sagði piltur. „Jeg
er nefnilega ekki almennilega hreinn í höfðinu“.
„Jeg vil fá þig til þess að
skilja það“, sagði xxixgxxr íxxað-
xxi’, „að jeg' þxxrfti að vinna
mikið og erfitt verk til þess
að ná þeinx peningxxnx, senx jeg
nxx á“.
„En þxi fjekkst þá alla að
erfðxxm frá frænda þínxxnx“.
„Það er alveg rjett, en það
var nxjög erfitt að ná þeixn
frá lögfræðingnxxm“.
★
„Jeg' skil alla. mína ei’fið-
leika eftir á skrifstofxxnni".
„Jeg geri það einxxig, en
nxínir erxx venjulega þar, og
svo konxnir heinx þegar jeg
kem þangað“.
★
„Iívers vegna ferðxx aldrei
í kirkju?“ spxxrði klerkxxr
nxann nokkxxrn, senx sat alltaf
heima á sunnxxdögxini.
„Það get jeg sagt þjer“,
svaraði nxaðxxrinn. „í fyrsta
skipti, sem jeg fór í kirkju,
var kastað á mig vatni og í
annað skiptið var mjer feng-
inn kvenmaður, sem jeg hefi
ekki getað losnað við síðan.
Jeg áræði alls ekki í kirkju
oftar“.
„Já“, svaraði klerkxxr, „og
í næsta skipti, sem þxx ferð,
verður mold kastað á þig“.
★
„Siggi minn“, kallaði fað-
ir bans, „settxx þetta brjef fyr-
ir mig í jxóst. Hjerna erxx 50
aurar fyrir frínxerki“.
Eftir nokkurn tíma kom
Sigg'i aftxxr mjög ánægjulegur
á svipinn.
„Settirðxx brjefið í póst,
Siggi?“ spxxx-ði faðir hans.
„Já, auðvitað. En jeg var
svo sniðugur að jeg losnaði við
að kaupa frímerki á það. Það
voi'u nxargir menn að setja
brjef í póstkassann, þegar jeg
kom, svo að jeg gat stxxngið
brjefinxx í hann án þess að
nokkxxr veitti því eftirtekt“.
spyrja
Kennarinn var
nenxendxxr sína.
„Get.ur enginn ykkar nefnt
nxjer eitthvað mjög þýðingar-
nxikið, sem ekki var til fvrir
fimmtíu árxxm“.
,*,'Jeg“, svaraði einn nem-
andinn.
★
Kennarinn: Hvað hjet keis-
arinn, senx spilaði á fiðlxx á
nxeðan Rómaborg var að
bi'enna ?
Jón litli: Hektor, herra
kemxari.
Kennarinn: Nei, ekki Hekt-
or. Hektor var ekki keisari.
Hann var prins í Trojxx. —
Reyndxx aftur.
Jón: Þá vár það líka Snati.
Kennarinn: Sna.ti, hvað áttu
við, Jón minn.
Jón: Nú, þá hlýtur það að
hafa verið Nero. Jeg man að
það var eixxhver maðxxr nxeð
hundsnafni.