Morgunblaðið - 05.01.1944, Blaðsíða 11
Miðvikuaagur 5. janúar 1944
MORGUNBLAÐI0
11
£ftí£
vícw mni
Folarnir sjö
Æfintýri eftir Jörgen Moe.
6.
1
á jarðarfarakrönsum. Vertu
'sæll, uns við hittumst aftur —
er það ekki það, sem stendur
á þeim?“
Hún þagnaði, því að kökkur
kom upp í hálsinn á henni.
,,Jeg hefði ekkert á móti einu
glasi af vodka“, sagði hún lágt
við Frank.
,,Þjónn, glas af vodka“, kall-
aði hann, ,,og eitt til af
whiský“.
Ruth hafði hlustað á hana,
full undrunar og lotningar. Jeg
vildi láta hægri höndina til að
geta komist svona laglega að
orði, hugsaði hún, gagntekin af
lotningu.
„Brúðkaupið á að fara fram
í kyrþei“, sagði hún. „Frú
Scott, kona B. S. ætlar að halda
veisluna í garðinum sínum —
aðeins fáeinir vinir verða þar.
Ff þjer verðið hjer ennþá á
laugardaginn, og ef þjer hald-
ið, að yður myndi ekki leiðast
mjög mikið, eruð þjer hjartan-
lega velkomnar“.
„Þakka yður fyrir. Jeg kann
fyllilega að meta þennan vin-
áttuvott", svaraði. Helen með
kaldhæðni, sem snerti aðeins
hana sjálfa. Madame Tissaud
naut alls *þessa af instu rót
hjarta síns. Frank tók upp
vasaklút sinn, neri fyrst á sjer
lófana og síðan ennið.
„Hvar er hr. Russell?“ spurði
Madame.
„Hann er . að skrifa móður
sinni, og það er altaf mjög há-
tíðleg athöfn“, sagði Helen. „En
hann verður aldrei lengi úr
þessu. Hann bregður skjótt við,
þegar drykkjustofan verður
opnuð“.
„Hann er í góðum kunnings-
skap við píanóleikarann þar?“
spurði Madame. Helen sperti
brýrnar og leit á hana, eins og
hún segði: Veistu það líka?
Frank þreifaði undir borðinu
eftir hönd Ruth, því að hann
vantaði eitthvað til að halda í.
Ruth tók ekki eftir því.
Hann langaði til að halda í
hönd hennar, af því að hann
vorkendi henni; af því að hún
var svo grunlaus og saklaus og
sat þarna eins og barn, sem
langar til að leika með, en
kann ekki leikreglurnar. Ruth
við hliðina á Helen var eins og
vatnsglas saman borið við út-
hafið, eða smáblóm, saman bor-
ið við frumskóg. Það fanst
Frank að minsta kosti, er hann
leitaði eftir hendi hennar. Hel-
en var töfrandi og eitthvað
tryllandi í fari hennar. Ruth
kann að fara með höfuðverkj-
arpillur, og það er alt og sumt,
hugsaði hann með beiskju
manns, vegna konunnar, sem
tilheyrir honum, þegar hann
þráir einungis aðra, sem hann
ekki getur fengið. Jeg get ekki
kvænst Ruth, get það ekki,
hugsaði hann. Jeg get ekki sagt
skilið við Helen, mjer er það
ómögulegt. Augu Helen hvíldu
enn á honum, í senn biðjandi,
blíð og þunglyndisleg. Þau
horfðust í augu yfir borðið fyr-
ir framan Ruth, sem ekki tók
eftir neinu.
„Hjerna kemur hr. Murata“,
sagði Ruth af einskærri hjarta-
gæsku og eðlishvöt, sem hún
rjeði ekki við, veifaði hún til
hins smávaxna, hvítklædda
manns, þótt hún myndi — of
seint að vísu — að Frank gat
ekki þolað hann.
Murata stóð hikandi í dyr-
unum inn í þakgarðinn, hann
horfði ringlaður í kring um sig
gegnum þykk gleraugun.
„Öll borð upptekin“, sagði
þjónninn um leið og hann geyst
ist fram hjá honum. Murata
brosti sínu blíðasta * japanska
brosi. Það var einmitt á því
augnabliki, sem Ruth veifaði
til hans, og hann hraðaði sjer
fullur þakklátssemi í áttina til
þeirra. Annar þjónn þau fram
hjá honum og sletti jarðarberja
ís á hvít föt hans án þess að
biðja afsökunar. Murata sýnd-
ist aumkvunarlega lítill og
væskilslegur, þar sem hann
hraðaði sjer að borðinu til
þeirra á stuttum fótum sínum.
Og enda þótt Ruth sæi eftír að
hafa kallað á hann, gat hún
ekki að því gert að vera fædd
í heiminn með óviðráðanlega
hneigð til að hjálpa öllum, sem
voru veikgeðja, sjúkir eða
hjálparvana.
„Þetta er hr. Murata. Komið
þjer sælir, hr. Murata!“
„Sælar ungfrú Anderson.
Sælir, hr. Taylor“, sagði Yoshio
Murata. „Jeg vona, að jeg sje
ekki til óþæginda“, sagði hann,
um leið og hann dró fram stól
og settist. Enginn hafði boðið
honum það. Ruth horfði biðj-
andi á Frank og afsakandi á
frú Russell. Það hvarflaði að
henni — en of seint — að Eng-
lendingar væru gagnteknir
þjóðarmetnaði.
Hr. Murata leit á þau á víxl.
Hann brosti breiðu brosi, svo
að skein í margar japanskar
tennur, og augun hurfu.
„Komdu sæl, Jelena“, sagði
hann.
Helen Russell horfði kulda-
lega á hann. Hann lagði svarta
skjalatösku fyrir framan sig á
borðið. „Hvar höfum við hitst
áður?“ spurði hún á japönsku.
,,í París“, sagði hr. Murata.
„Manstu ekki eftir Yoshio,
Jelena?“
„Það er mjög erfitt fyrir Ev-
róubúa að þekkja eitt japanskt
andlit frá öðru“, sagði Helen,
næstum ósvífnislega. „Máske
eiga Japanar einnig bágt, með
að þekkja okkur í sundur. Og
jeg held, að yður hljóti að
skjátlast, hr. Murata1-.
„Það eru til andlit, sem ekki
er hægt að gleyma, Jelena“,
sagði Yoshio vonleysislega.
„Jeg er Yoshio. , Við lásum
Rimbaud saman, „Le Dormeur
du val“. Manstu ekki eftir
því? Hamingjan góða, París —
Rimbaud. „Les parfums ne
font pas frissonner sa narine;
il dort dans la soleil, la main
sur sa poitrine tranquille“. Þú
getur ekkt hafa gleymt þessu,
Jelena. Enda þótt mín óverð-
uga persóna hafi horfið þjer úr
minni“.
Hann spenti greipar yfif
svörtu skjalatöskuna sína. Þau
horfðu öll full undrunar á
hann. Við hina skyndilegu
þögn, sem ríkti við borðið, varð
.hljóðfæraslátturinn heyranleg-
ur á ný. Það var Verið að leika
valsinn úr Kátu ekkjunni. Frá
strætinu, átján hæðum fyrir
npðan þau bárust skrækróma
og hávær köll kínverskra
barna, sem voru að selja ensku
kvöldblöðin.
X.
Yoshio Murata átti langan og
erfiðan dag að baki sjer og var
í mesta hugaræsingi, er hann
kom í þakgarð Shanghai-hót-
elsins. Hann var að eðlisfari
hógvær og friðsöm sál, en
dauði hins frækna Kitarós bróð
ur hans var orsök þess, að hann
átti nú erfitt starf fyrir hönd-
um. Hann duldi vonleysi sitt
og vanmáttarkend bak við gler
augun, brosið og franskar ljóð-
línur. YosKio hafði komið til
Shanghai samkvæmt ~ skipun
um að halda til Shanghai-hót-
elsins, þar sem herbergi hafði
verið fengið handa honum. Þar
átti hann að bíða frekari skip-
ana frá vissum hr. Noboru
Endo í Pinghi-stræti í Yangtse
Po. En alt hafði þetta gengið
illa og fór síversnandi, er leið
á daginn.
Hann hafði komið til hótels-
ins þá um morguninn með ferða
tösku sína, en enginn virtist
hafa tíma til að sinna honum,
kínversku ljettadrengirnir'þutu
framhjá honum og stjö’nuðu við
aðra mikilvægari gesti. Loks
bar hann sjálfur farangur sinn
gegn um anddyrið og lagði
hann frá sjer á steingólfið fyr-
ir framan afgreiðsluborðið.
Hann tók upp lindarpennann
sinn til að skrifa sig í gesta-
bókina, en afgreiðslumaðurinn,
sem var lymskulegur Grikki,
sagði hiklaust: „Afsakið, herra,
við höfum ekkert laust her-
bergi“.
Öskubjörn tók þá fram oblátuna og vínflöskuna og
sýndi konunginum. „Hjer sjerð þú mat þeirra og drykk“,
sagði hann.
,,Já“, sagði konungur. „Vel og dyggilega hefir þú unn-
ið. Þú skalt fá dóttur mína og hálft ríkið“.
Síðan var búið til brúðkaups, og það átti að vera svo
mikil veitsla, að það skyldi sveimjer frjettast af henni,
sagði konungur. En þegar menn sátu undir borðum í
veitslunni, stóð brúðguminn á fætur og gekk út í hest-
hús, því hann hafði gleymt einhverju, sagði hann, og
varð að fara eftir því. Þegar hann svo kom niður í hest-
húsið, brá hann sverði, eins og um hafði verið talað og
hjó höfuðin af öllum folunum sjö, fyrst af þeim elsta og
síðan hverjum af öðrum eftir aldri og gætti að fara alveg
eins að því, og hann átti að gera, og þá urðu folarnir að
konungssonum aftur. Þegar hann kom inn í veitslusalinn
með hina sjö konungssyni, varð konungur svo glaður, að'
hann bæði kysti Öskubjörn og klappaði honum, og brúð-
urin hans varð enn hrifnari af honum en áður. „Hálft
ríkifð hefirðu þegar fengið, og hinn helminginn færðu
eftir minn dag, því synir mínir geta sjálfir sjeð sjer fyrir
löndum og ríkjum, nú þegar þeir eru orðnir menn aftur“.
Varð nú mikill fögnuður í veitslunni, og synir konungs
sögðust vera menn til þess að afla sjer ríkja.
Jeg var líka þarna í veitslunni, en enginn hafði tíma til
þess að mun eftir mjer, og jeg fjekk ekkert annað en flat-
köku með smjöri, hana lagði jeg á ofninn og kakan brann
og smjörið rann, svo jeg fjekk ekki minsta grand.
ENDIR.
Sagan um skildinginn
Æfintýri eftir Jörgen Moe.
1.
ÞAÐ VAR EINU SINNI FÁTÆK KONA, sem bjó í
aumu hreysi, langt frá öðrum bæjum. Lítið hafði hún að
bíta og ekkert að brenna, og þessvegna sendi hún lítinn
dreng, sem hjá henni var, út í skóg, til þess að sækja við
í eldinn. Hann hljóp og stökk og stökk og hljóp, til þess
að halda á sjer hita, því þetta var gráan og kaldan haust-
Thomas Hood bauð Charles
Lamb eitt sinn að borða hjá
sjer. „Við^höfum hjera“, sagðí
hann.
. „Og hvað marga gesti?“
spurði Lamb.
George Bernhard Shaw var
alveg sjerstök jurtaæta. Eitt
sinn, er hann var í boði í Lond-
on, var, eins og venja var til,
borinn fyrir hann sjerstakur
jurtarjettur, eitthvað grænt
kálgums ásamt salatolíu og
fleiru.
Sir James Barrie, sem var
sessunautur Shaw við borðið,
be5rgði sig yfir hann og spurði
hann í trúnaði:
„Segið mjer eitt, Shaw, haf-
ið þjer þegar borðað þetta, eða
eigið þjer það eftir?“
★
Dwight Morrow var oft mjög
annars hugar. Eitt sinn sat hann
í járnbrautarvagni og las af
miklum ákafa, er umsjónar-
maðurinn kom til hans og bað
um farmiða hans. Mr. Morrow
komst í mjög æst skap og leit-
aði árangurslaust að miðanum.
„Verið' ekkert að fást «um
það, Mr. Morrow“, sagði um-
sjónarmaðurinn, „þó þjer finn-
ið ekki miðann núna. Jeg er
viss um, að ^jer hafið hann.
Þjer sendið hann bara til járn-
brautarfyrirtækisins, þegar
þjer hafið fundið hann“.
„Jeg veit, að það er alt í
lagi“, svaraði Mr. Morrow, „en
það, sem jeg vil fá að vita er,
hvert jeg ætlaði að fara“.
★
„Þessi prófessor Scmaltz, sem
altaf er utan við sig, hefir
gleymt regnhlífinni sinni einu
sinni enn. Hann myndi skilja
höfuðið eftir, ef það væri laust“,
sagði einn þjónninn.
„Það er satt“, svaraði gest-
gjafinn, „jeg heyrði hann ein-
mitt vera að*tala um það, að
hann þyrfti að fara til Sviss
vegna lungnanna“.
★
A gamals aldri varð þýska
skáldið Lassing mjög annars
hugar. Kvöld eitt, er hann kom
seint heim, varð hann þess var,
að hann hafði gleymt að taka
með sjer húslykilinn. Þegar
hann bankaði, skaut vinnukon-
an liöfðinu út um glugga og
kallaði niður til hans, en hún
sá ekki, að þetta var húsbónd-
inn:
„Prófessorinn er ekki heima“
„Alt í lagi“, svaraði Lessing
kurteislega og sneri á brott,
„segið honum, að jeg komi ein-
hverntíma seinna“.
★
J. David Stern, fyrv. útgef-
andi „New York Post“, var
stundum mjög annars hugar.
Eitt sinn, er hann var á gangi
úti á götu, kom einn vinur hans
til hans og sagði:
„Komdu og borðaðu ' með
mjer hádegisverð".
„Alt í lagi“, sagði Stern, „ef
við förum á eitthvað hótel hjer
rjett hjá. Jeg er nokkuð tíma-
bundinn".
Þeir fóru inn í næsta hótel,
sem var rjett hjá, en þegar átti
til matarins að taka, skilur
Stern ekkert í, að hann er ekk-
ert vitund svangur og segir:
„Jeg er ekki vitund svang-
ur“.
„Jeg bið afsökunar“, sagði þá
þjónninn, sem stóð rjett hjá,
„en þjer lukuð við að borða há-
degisverð hjer fyrir fimm mín-
útum“.