Morgunblaðið - 26.05.1944, Síða 10

]0
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 26. maí 1944,
1AJ ~S>omeróet YJjau^L i
lam:
í leit að
lífshamingju
— 4. dagur —
ug. Jeg gat ekki sjeð, hvort hún
var heimsk eða aðeins svona
feimin, og efíir að hafa reynt
árangurslaust mörg umræðu-
efni, bað jeg hana að segja mjer
eitthvað um fólkið, sem í kring
um okkur var.
„Þjer þekkið Dr. Nedley“,
sagði hún og benti á miðaldra
mann, sem sat gegnt mjer, á
hina hönd frú Bradlake. „Það
er hann, sem hefir alið Larry
upp. Hann er læknirinn okkar
i Marvin. Hann er mjög gáf-
aður. Hann er uppfindingamað
ur, og þegar. hann ekki vinn-
ur að uppíindingum sínum,
drekkur hann“.
Það var glampi í augum
hennar, þegar liún sagði þetta,
sem vakti hjá mjer grun um,
að í henni- byggi meira en jeg
' hafði fyrst haldið.
,,Og hver er þessi stóri þarna,
með augabrúnirnár?“
„Þessi? Það er Gray. Faðir
hans á geysistórt hús niður við
ána í Marvin. Hann er miljóna-
mæringurinn okkar. Við erum
mjög hreykin af honum. Faðir
hans er einn af ríkustu mönn-
um Chicagoborgar, og Gray er
einkasonur hans“.
Gray Maturin var áhrifa-
mikill fremur en laglegur.
Svipur hans var ómótaður, en
fremur harður. Nefið stutt,
varirnar þykkar, og hann hafði
glæsilegan, írskan yfirlit. Hann
hafði mikið, hrafnsvart hár og
skær, mjög blá augu undir
þykkum augnabrúnum. Þótt
hann væri svona stór, samsvar-
aði hann sjer vel og var glæsi-
legur á velli.
„Hann nýtur mikillar aðdá-
unar“, sagði Sophia. „Jeg veit
um nokkrar stúlkur, sem ekki
myndu hika við neitt, nema
morð, til þess að ná í hann. En
þær hafa enga von“.
„Hvers vegna ekki?“
„Þjer vitið ekki neitt?“
„Nei, hvernig ætti jeg að
gera það?“
„Hann er svo ástfanginn af
Isabel, að hann veit ekki sitt
rjúkandi ráð, og Isabel er ást-
fangin af Larry“.
„Því reynir hann þá ekki að
ná henni af Larry?“
„Larry er besti vinur hans“.
„Það gerir sennilega strik í
reikninginn?"
„Já, ef maður er eins göfug-
ur og Gray“:
Jeg var ekki viss um, hvort
hún sagði þetta í hreinni al-
vöru, eða dálítill háðshreimur
var í rödd hennar. Það var ekk
ert háð í svip hennar, en samt
hafði jeg þá tilfinningu, að
hana skorti hvorki kímni nje
slægð. Jeg horfði aftur í græn-
bláu augun hennar.
„Hvað eruð þjer gamlar?“
spurði jeg.
„Sautján ára“, svaraði hún.
„Lesið þjer mikið?“ áræddi
jeg að spyrja.
En áður en hún gæti svarað,
beindi frú Bradlake athygli
sinni að mjer, og áður en jeg
vissi af, var staðið upp frá borð
um. Unga fólkið fór strax út,
og við fjögur, sem eftir vorum,
fórum upp í dagstofuna.
★
Jeg furðaði mig á því, að
mjer skyldi hafa verið boðið í
samkvæmi þetta, því að eftii'
að hafa rabbað dálitla stund
um daginn og veginn, fóru þau
að ræða mál, sem jeg hefði hald
ið, að væri algert einkamál
þeirra. Jeg vissi ekkí, hvort
jeg átti heldur að standa upp
og fara, eða sitja kyr. En ef til
vill gæti jeg verið þeim til ein-
hvers gagns, sem hlutlaus hlust
andi. Til umræðu var hin und-
arlega óbeit Larry á því að
vinna. Var það vegna þess, að
hr. Maturin, faðir Gray, hafði
boðist til þess að taka hann á
skrifstofu sína.
„Hann hefir eytt nógu löng-
um tíma í iðjuleysi", sagði Elli-
ott. „Nú hefir hann fengið til-
boð um ágæta stöðu, sem hann
verður að taka, ef hann vill
giftast Isabel“.
ISABEL BRADLAKE, fjörugur
afkomandi gamallar Illinois-
ættar, og ástfangin af Larry.
„Hann verður að læra að
skilja“, sagði frú Bradlake, „að
í veröldinni, eins og hún er nú,
verður maðurinn að vinna. Nú
er hann orðinn alheilbrigður.
Við vitúm öll, að eftir Þræla-
stríðið voru til menn, sem ekki
gerðu handtak, eftir að þeir
komu heim. Þeir voru fjöl-
skyldum sínum til byrði og
gagnslausir þjóðfjelaginu“.
Þá skaut jeg inn athugasemd
minni.
„Hvaða ástæðu gefur hann
fyrir því að neita þessum til-
boðum, sem hann hefir feng-
ið?“
„Enga. Hann segir aðeins, að
þau falli sjer ekki í geð“.
„Vill hann þá ekki gera
neitt?“
„Nei, sýnilega ekki“.
Dr. Nedley fjekk sjer aftur
viskýblöndu í glasið. Hann tók
sjer vænan sopa og leit síðan
á Elliott og Louisu.
„Á jeg að segja ykkur frá
áliti mínu? Jeg er áreiðanlega
ekki óskeikull dómari á mann-
legt eðli. En eftir þrjátíu ára
starf sem læknir er jeg því dá-
lítið kunnugur. Stríðið gerði
eitthvað við Larry. Hann var
ekki sami maðurinn, þegar
hann kom, og þegar hann fór.
Hann var ekki aðeins eldri. Það
skeði eitthvað, sem breytti
persónuleika hans“.
„Hvað, til dæmis?“ spurði
jeg.
„Jeg veit það ekki. Hann er
mjög fámáll um reynslu sína í
stríðinu“. Dr. Nedley sneri sjer
GRAY MATURIN, sonur auðugs
manns. Besti vinur Larry — og
ástfanginn af Isabel.
að frú Bradlake. „Hefir hann
nokkru sinni minst á stríðið
við þig?“
Hún hristi höfuðið.
„Nei. Fyrst eftir að hann
kom heim, reyndum við að fá
hann til þess að segja okkur
frá æfintýrum sínum, en hann
hló aðeins og sagði, að hann
hefði ekkert að segja. Hann
hefir ekki einu sinni sagt Isa-
bel neitt. Hún hefir þrautreynt,
en ekkert fengið upp úr hon-
um“.
Þannig hjelt samtalið áfram
góða stund, án þess að við
kæmumst að nokkurri niður-
stöðu. Dr. Nedley leit þá á úr
sitt og sagðist þurfa að fara.
Jeg kvaddi litlu síðar, en áður
en jeg fór, spurði Elliott mig,
hvort jeg vildi snæða hádegis-
verð með sjer einhvern næstu
daga. Hann sagðist ætla að
kynna mig fyrir Maturin-
feðgunum.
„Henry er ágætt dæmi um
amerískan verslunarmann",
sagði hann, „og þú þarft að
kynnast honum. Hann hefir
haft umsjón með eignum Louisu
í mörg ár“.
Jeg hafði enga sjerstaka
löngun til þess að fara, en held
ur enga ástæðu til þess að neita,
og sagði því, að mjer væri á-
nægja að því.
★
Á meðan jeg dvaldi í borg-
inni bjó jeg í klúbb, sem hafði
mjög vandað bókasafn. Morg-
uninn eftir fór jeg þangað til
þess að líta á háskólatímarit,
sem mjög erfitt er að ná í fyr-
ir þ.á, sem ekki eru áskrifend-
ur. Þetta var snemma morg-
uns, og fyrir utan mig var þar
aðeins einn maður. Hann sat í
djúpum leðurstól og var nið-
ursokkinn í bók sína. Jeg varð
undrandi, þegar jeg sá, að
þetta var Larry. Síðastan allra
manna hefði jeg búist við að
sjá hann á slíkum stað. Hann
leit upp, þegar jeg fór framhjá,
þekti mig aftur og bjó sig til
þess að rísa á fætur.
„Sitjið kyrrir“, sagði jeg, og
bætti síðan við, nær því ósjálf-
rátt: „Hvað eruð þjer að lesa?“
Vinir í lífi og dauða
Æfintýr eftir P. Chr. Asbjörnsen.
2.
stóra torfu og setti á höfuð brúðgumanum, og svo fannst
honum þeir þjóta langar leiðir gegnum þreyfandi myrk-
ur, kjarr og fen, þangað til þeir komu að stóru hliði, sem
opnaðist, þegar draugurinn snerti það. Fyrir innan hliðið
fór heldur að birta, fyrst eins og tunglsljós, en því lengra
sem þeir komu, þess bjartara varð. Eftir langan, langan
tíma komu þeir að fagurgrænum brekkum með miklu
safaríku grasi, og þar var fjöldi nautgripa, sem hámuðu
í sig grasið, en þrátt fyrir það þótt beitin gæti ekki verið
betri, voru nautgripirnir allir horaðir og vesældarlegir.
„Hvernig stendur nú á þessu“, spurði pilturinn, sem var
nýgiftur, ,,að skepnurnar eru svona magrar og illa útlít-
andi, og það þótt þær jeti eins og þeim væri borgað fýrir
það?“
„Þetta er líking við þá, sem aldrei fá nóg, hve mikið
sem þeir raka saman“, sagði sá dauði. — Svo hjeldu þeir
áfram langar leiðir, og komu þar á fjallhaga nokkra, þar
sem ekki var annað en smá-grasblettir milli kletta og
steina. Þar voru líka stórar nautgripahjarðir á beit, og
voru skepnurnar svo feitar og gljáandi, að brúðguminn
hafði aldrei sjeð annað eins. „Hvernig stendur á þvi“,
sagði hann „að þessar skepnur líta svona vel út, eins og
þær hafa lítið að bíta?“
„Það er dæmi um þá, sem eru ánægðir með það, sem
þeir hafa, þótt það sje lítið“, sagði vofan.
Svo gengu þeir enn langar leiðir, þar til þeir komu að
stóru vatni. Það var svo blátt og fagurt, að brúðguminn
þoldi varla að horfa á það.
„Nú verðurðu að setjast hjer niður og sitja kyr, þangaö
til jeg kem aftur“, sagði vofan, „og vel getur verið, að jeg
verði nokkuð lengi burtu“. Með það lagði hann af stað, en
brúðguminn settist niður, og um leið seig á hann þungur
svefn os allt hvarf honum. — Eftir nokkurn tíma kom
— Það er hægt að græða
peninga á margan hátt.
— En það er ekki hægt að
græða peninga heiðárlega nema
á einn hátt.
— Á hvaða hátt?
— Jú, datt mjer ekki í hug,
að þjer myndi vera. ókunnugt
um það.
•>
★
— Pabbi, hvernig stendur á
því, að negrar eru svartir?
— Ósköp spyrðu heiskulega,
drengur. Heldurðu að þeir
væru kallaðir negrar, ef þeir
væru hvítir?
★
t
„Jæja, Lina, hefirðu brotið
allar hneturnar?" spurði hús-
móðirin.
„Ekki allar, frú. Sumar eru
svo stórar að jeg kem þeim ekki
upp í mig“.
— Þykir það ftppreist fyrir ap-
ana.
★
— Þjer segið að þetta mál-
verk sje eftir Rembrandt, en
ekki stendur þá nafn hans á
því.
Forngripasali: — Ef þjer vilj
ið að nafn hans standi á mál-
verkinu þá kostar það 20 krón-
um meira.
★
Ákærða (eldri piparmey):
— Jeg er alveg saklaus af
þessu, herra dómari.
Dómarinn: — En lýsingin á
alveg við yður: tíguleg, sþraut-
klædd, fögur.
Ákærða: — Já, jeg meðgeng.
★
— Hefirðu sjeð Tómas ný-
lega?
★
Frúin: — Veistu, María, að
þessi vasi, sem þú braust, var
150 ára gamall?
- María: — Guð sje lof, jeg
hjelt að það væri nýr vasi.
★
— Sjerðu illa, drengur minn?
— Nei.
— Hversvegna ertu þá með
gleraugu?
— Vegna þess, að annars sje
jeg illa.
★
Lífeðlisfræðingur nokkur
þykist hafa uppgötvað það, að
mennirnir sjeu komnir af öpum.
— Nei, það er víst mánuður
síðan jeg sá hann.
— Ef þú skyldir sjá hann,
þá mintu hann á það, að við
erum trúlofuð.
-t
— Þú sagðir, að þetta væri
ágætis varðhundur.
— Já, hefir hann ekki reynst
svo?
— Jú, það er nú helst að
segja. — í nótt var brotist inn
hjá okkur og þá hamaðist hanu
og gelti svo ákaflega, að við
gátum ekki heyrt til innbrots-
þjófanna, hvorki þegar þeir
komu eða fóru.