Morgunblaðið - 15.06.1944, Qupperneq 10

10
MORGUNBLAÐI0
Fimtudagur 15. júní 1944
LARRY DERFORD
1ÁJ. Somet'íet ^f]aagk
',am:
í leit að
lífshamingju
— 19. dagur —
Við spjölluðum saman um
hitt og þetta. Hún kunni ágæt-
lega við sig í París, og íbúð Elli
otts var mjög þægileg.
„En jeg get helst ekki til þess
hugsað, að við skulum lifa hjer
eins og auðugar menneskjur,
þegar við eigum varla eyris
virði*.
„Er ástandið svo slæmt?“
Hún hló, og nú mundi jeg eft
ir ljetta, glaðlega hlátrinum
hennar, sem mjer hafði þótt
svo sjcemtilegur fyrir tíu ár-
um.
„Gray á ékkert, ög jeg hefi
riær sömu tekjur og Larry,
þegar hann vildi giftast mjer,
en jeg vildi það ekki, þar eð
jeg hjelt, að við gætum ekki lif
að af því. En nú hefi jeg tvö
börn að auki. Það er dálítið bros
legt, finst yður ekki?“
„Það er gott, að þjer skulið
sjá það.“.
„Hvað hafið þjer frjett af
Larry?“
„Jeg? Ekkert. Jeg hefi ekki
sjeð hann síðan þjer voruð síð-
ast í París. Jeg hefi verið að
snyrjast fyrir um hann, en eng
inn virðist hafa hugmynd um,
hvar hann heldur sig. Hann er
gjörsamlega horfinn.“
„Við þektum bankastjóra
banka þess í Chicago, þar sem
Larry átti peninga sína, og
sagði hann okkur, að Larry
fengi altaf við og við senda pen
inga til undarlegustu staða,
Kína, Burma og Indlands. Hann
virðist hafa ferðast mikið“.
Jeg hikaði ekki við að spyrja
spurningar þeirrar, er komin
var fram á varir mjer. Besta
ráðið til- þess að fá að vita eitt-
hvað er, þegar öllu er á botninn
hvolft, að spyrja.
„Óskið þjer þess núna, að
þjer væruð giftar Larry?“
Hún brosti vingjarnlega.
„Við Gray höfum verið mjög
hamingjusöm. Gray er dásam-
legur eiginmaður. Áður en hrun
ið kom, skemtum við okkur
mikið. Við höfðum líkan smekk
Okkur geðjaðist að sama fólk-
inu og sömu skemtununum.
Hann er indæll. Það er mjög
gaman að vera elskaður, og
Jiann er eins ástfanginn af mjer
núna og þegar við fyrst gift-
umst“.
Jeg var að velta því fyrir
mjer, hvort hún hjeldi að hún
hefði svarað spurningu minni.
Jeg skipti um umræðuefni.
„Segið mjer frá litlu stúlkun
um yðar“.
Um leið og jeg slepti orðinu,
hringdi dyrabjallan.
„Þarna koma þær. Nú getið
þjer sjálfur sjeð“.
Þær komu inn, í fylgd með
kenslukonu sinni, og jeg var
fyrst kyntur fyrir Joan, þeirri
eldri, og síðan fyrir Priscillu.
Þær hneigðu sig báðar kurteis-
lega, um leið og þær tóku í
hönd mína. Önnur var níu ára
og hin sjö. Þær voru stórar eft-
ir aldri, enda foreldrarnir báð-
ír hávaxnir, en annars ekkert
sjerlega laglegar.
Þegar þær voru famar, sagði
jeg það, sem menn eru vanir
að segja við mæður um börn
þeirra. Hún tók gullhömrum
mínum með sýnilegri gleði, en
þó kæruleysislega. Jeg spurði
hana, hvernig Gray kynni við
sig í París.
„Ágætlega. Elliott frændi lán
aði okkur bíl, svo að hann get-
ur farið og spilað golf daglega.
Hann hefir einnig gengið í
Ferðamannaklúbbinn, og spilar
þar oft bridge. Tilboð Elliott
frænda, um að lána okkur íbúð
sína, kom sjer auðvitað mjög
vel fyrir okkur. Gray fjekk
slæmt taugaáfall, og er ekki orð
inn góður enn. Hann fær altaf
þessi hræðilegu höfuðverkjar-
köst. Jafnvel þótt hann gæti
fengið eitthvað að gera, er hann
í rauninni ekki hæfur til þess,
og veldur það honum áhyggju.
Hann vill vinna, og finst það
niðurlægjandi fyrir sig, að eng-
inn skuli þurfa sín með“.
„Jeg er hræddur um, að þjer
hafið átt mjög erfitt þessi síð-
ustu tvö og hálft ár“.
„Þegar hrunið kom fyrst, gat
jeg ekki trúað því. Mjer fanst
það blátt áfram óhugsanlegt, að
við værum eignalaus. Jeg gat
vel skilið að aðrir væru orðnir
eignalaúsir — en að það gæti
komið fyrir okkur — það var
blátt áfram ómögulegt. Jeg
trúði því altaf, að eitthvað
mundi bjarga okkur á síðustu
stundu. Og loks, þegar öllu var
lokið, fanst mjer lífið ekki leng
ur þess virði að lifa því. Jeg
þorði ekki að skygnast inn í
framtíðina. Hún var of dökk. I
hálfan mánuð var jeg vart með
sjálfri mjer. Drottinn minn —
það var hræðilegt — að þurfa
að skilja við alt, sem mjer þótti
vænt um. En þegar þessi hálfi
mánuður var á enda, sagði jeg
við sjálfa mig: „O, fjandinn
hirði þetta alt saman. Jeg skal
aldrei hugsa um það framar og
þjer getið reitt yður á, að það
hefi jeg ekki gert!“
Nú kom Gray inn. Jeg hafði
að vísu aðeins sjeð hann tvis-
var eða þrisvar fyrir tólf árum
síðan, en jeg hafði sjeð mynd
af hónum, með brúði sinni (sem
Elliott ljet standa á slaghörpu
sinni í geysistórum gullramma,
við hliðina á árituðum myndum
af Konungi Svíþjóðar, Spánar-
drottningu og Hertoganúm af
Guise) og mundi því vel eftir
honum. Mjer varð hverft við,
þegar jeg sá hann. Hár hans
var farið að þynnast í vöngun-
um og ofan á hvirflinum. And-
lit hans var rautt og þrútið og
hann hafði undirhöku. Hann
hafði fitnað mikið, og var það
eingöngu hin mikla hæð hans
sem bjargaði honum frá því, að
virðast óhugnanlega feitum.
En það, sem vakti mesta at-
hygli mjna, var svipurinn í aug
um hans. Jeg mundi svo vel
eftir opinskáu bláu augunum
hans, sem ætíð voru djarfleg á
meðan alt ljek í lyndi og hann
var áhyggjulaus. Nú sá jeg í
þeim eitthvað, sem líktist ótta,
og jeg hýgg, að auðvelt hefði
verið að sjá, jafnvel fyrir þá,
sem ekkert þektu hann, að eitt-
hvað hafði komið fyrir hann,
sem eyðilagði traust hans á
sjálfum sjer og lífinu yfirleitt.
Jeg leit nú inn til Isabel
þrisvar, fjórum sinnum í viku,
á eftirmiðdögunum, þegar dags
verki mínu var lokið. Hún var
oftast ein heima, og fegin að
fá einhvern til þess að rabba
við. Hinn skemtilegi siður henn
ar, að koma fram við mig eins
og við værum jafnaldra, gerði
samræður okkar miklu auðveld
ari. Við hlóum og gerðum að
gamni okkar og töluðum ýmist
um okkur sjálf, sameiginlega
kunningja okkar, eða bækur og
listir, svo að tíminn var íljótur
að líða.
Þá kom dálítið óvænt fyrir.
★
Þegar jeg hafði dvalið í París
um hálfs mánaðar tíma, sat jeg
kvöld eitt á Dome, og þar eð
mjög þröngt var á svölunum,
neyddist jeg til þess að taka
borð í fremstu röðinni. Veðrið
var yndislegt. Hlynirnir voru í
þann veginn að laufgast, og í
loftinu skynjaði maður ljett-
lyndið, fjörið og aðgerðarleysið,
sem er svo einkennandi fyrir
París. Dásamlegur friður kom
yfir mig.
Alt í einu stansaði maður við
borðið hjá mjer, hló, svo skein
í hvítar tennurnar og kallaði:
„Halló“.
Jeg horfði á hann. Þetta var
hár og grannur maður. Hann
var hattlaus, og hafði mikið
dökkbrúnt hár, sem hafði feng
ið að vax'a í friði. Efri vörin og
hakan var þakið þykku og
brúnu skeggi. Enni hans og háls
háls var mjög sólbrent. Hann
var í slitinni skyrtu, bindislaus,
í snjáðum brúnum jakka og ó-
hreinum gráum buxum. Jeg
hafði ^reiðanlega aldrei sjeð
hann áður. Sennilega var þetta
einn þeirra vesalinga, er farið
hafa í hundana í París, o'g bjóst
jeg nú við, að hann myndi segja
mjer einhverja grípandi sögu,
til þess að hafa út úr mjer
nokkra fránka. Hann stóð fyrir
frman mig, með hendurnar í
vösunum, og glettnissvip í
dökku augunum.
„Þjer munið ekki eftir
mjer?“ sagði hann.
„Aldrei sjeð yður áður, mað
ur minn“, svaraði jeg.
„Larry“, sagði hann.
„Guð minn góður! Setjist nið
ur, maður!“ hrópaði jeg.
Hann hló og fjekk sjer sæti.
Jeg bað þjóninn um eitthvað
að drekka handa honum.
„Hvernig í ósköpunum getið
þjer ætlast til þess að jeg þekki
yður með alt þetta skegg“,
sagði jeg.
N,ú, þegar jeg horfði á hann,
mundi jeg eftir hinum einkenni
legu, magnþrungnu augum
hans.
„Hafið þjer verið lengi í
París?“
„Um mánaðartíma“.
„Ætlið Jajer að dvelja hjer
lengi?“
„Jeg er enn óráðinn í því“.
Gullfuglinn
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen.
5.
veggnum, bæði úr gulli og silfri, þau skaltu ekki snerta,
því þá kemur þursinn út og gerir út af við þig, elsta og
ljótasta beislið, sem þú sjerð, það skaltu taka“.
Þessu lofaði konungssonur, en þegar hann kom inn í
hesthúsið, varð hann svo hrifinn af því, hve falleg beislin
voru, að hann tók það fegursta, það var úr skýru gulli,
en um leið kom risinn út og var svo reiður, að eldhríðin
stóð af honum.
„Hver ætlar að stela hestinum mínum og beislinu.
mínu?“ orgaði tröllkarlinn.
„Þjófar halda að allir steli, en ekki verða aðrir hengdir
en þeir, sem ekki stela rjett“, sagði konungssonur.
„Sama er mjer um það, jeg skal jeta þig upp til agna
og það strax“, sagði* risinn.
Þá bað konungssonur hann um að þyrma sjer.
„Jæja“, sagði risinn, „geturðu náð fyrir mig aftur stúlk-
unni minni indælu, sem næsti nágranni minn tók frá mjer,
þá skal jeg hlífa þjer“.
„Hvar á hann heima?“ spurði konungssonur.
„Æ, hann býr þrjú hundruð mílur fyrir handan stóra
fjaflið þarna úti við sjóndeildarhringinn“, sagði risinn.
Jú, — konungssonur lofaði að hann skyldi ná stúlkunni,
og gaf risinn honum þá grið. En þegar hann kom aftur til
refsins, var hann mjög reiður við konungssoninn fyrir
óvarkárni hans.
„Nú hefirðu aftur farið illa að ráði þínu, hefðirðu hlýtt
mínum ráðum, hefðum við verið komnir heim fyrir löngu
síðan. Nú held jeg helst að jeg verði ekki með þjer leng-
ur“.
En konungssonur bað sem best hann gat og lofaði, að
hann skyldi aldrei gera annað en það, sem refurinn segði,
bara ef hann færi ekki frá honum. Að lokum ljet svo ref-
urinn undan, og þeir sættust aftur og lögðu af stað sam-
an, og loksins eftir langa mæðu komust þeir þangað, sem
hin fagra mey var.
„Jæja“, sagði refurinn, er þangað \>nr komið, „mörgu
fögru lofaðir þú, en' jeg þori nú samt ekki að sleppa þjer
inn til þursans, í þetta skifti fer jeg þangað sjálfur“, sagði
hann. Svo fór hann inn, og brátt kom hann út aftur með
stúlkunni, og svo hjeldu þeir aftur sömu leið og þeir höfðu
komið. Þegar þeir komu til risans, sem átti hestinn, tóku
Nemandinn: -— Kennari, það
ér stór könguló að skríða á
landabrjefinu.
Kennarinn: ■—■ Hvar er hún?
Nemandinn: ■— Rjett utan við
London.
★
— Hversvegna berjið þjer
hundinn minn? Hann gerði ekki
annað en að þefa að yður.
— Þjer hafið ef til vill ætlast
til þess, að jeg biði þangað til
hann bragðaði á mjer?
★
Ung móðir símar til læknis:
— Drengurinn minn hefir tekið
tönn. Á jeg að bursta hana?
★
— Hefirðu heyrt það, að Han
sen er kominn til hinstu hvíld-
ar?
— Nei, er hann nú orðinn
embættismaður.
★
Kenslukonan: — Heyrðu,
drengur minn, þú getur als ekki
reiknað dæmin þín. Áttu ekki
systur eða bróður, sem getur
hjálpað þjer?
Drengur: — Nei, en jeg held
að jeg eignist bráðum ^ annað-
hvort.
— Afi minn lifir ennþá, en
amma mín ljetst af barnsförum.
I — Já, það er hættulegt fyrir
] svona gamlar konur að gifta
sig.
★
Dómari: — Þjer verðið að bú
' ast við því að verða að stað-
festa framburð yðar með eiði.
ÍÞessvegna skuluð þjer aðeins
^skýra frá því, sem þjer hafið
sjeð en ekki fara eftir sögusögn
annarra. — Hvenær eruð þjer
' fæddur?
Vitni: — Um það hefi jeg
ekkert fyrir mjer nema sögu-
sögn annarra.
★
— Hvað geymið þjer í háls-
jmeninu yðar, frú mín góð?
I — Lokk af manninum mín-
um.
— Hann er þó vonandi ekki
dáinn?
— Nei, en hann er orinn
nauðasköllóttur.
★
— Kallið þjer þetta fílabein?
Það er öllum auðsjeð, að það
er aðeins eftirlíking.
— Ef til vill hefir fíllinn haft
falskar tennur.