Morgunblaðið - 02.07.1944, Síða 6

6
MORGUNBLAÐIÐ
Sumrudagur 2. júlí 1944
Elliott Temington.
'\ÁJ. Sometíet ^tfjauah
\am:
í leit að
lífshamingju
— 33. dagur —
Jeg var áhyggjufullur, þaf
eð jeg hafði ekki fengið neitt
svai' við skeyti mínu til Isabel.
Þar sem jeg vissi ekki um
heimilisfang hennar í La Baule,
hafði jeg sent skeytið til Par-
ísar, og var hræddur um, að
dyravörðurinn hefði svikist
wm að sep.da það áfram. Það
var ekki fyrr en tveim dögum
síðar að jeg fjekk svarskeyti
um að þau hefðu lagt af stað
þegar í stað. Isabel og Gray
höfðu verið á ferðalagi í
Brittany og ekki fengið skeyti
mitt fyrr en nú. Jeg athugaði
•járnbrautaráætlunina, og sá, að
þau komu í fyrsta lagi hingað
eftir 36 klst.
Snemma morguninn eftir
hringdi Jósep aftur í mig og
sagði mjer, að Elliott hefði lið
ið mjög illa um nóttina og væri
að spyrja eftir mjer. Jeg flýtti
mjer yfirum. Þegar þangað
kom, dró Jósep mig til hliðar.
„Herrann verður að fyrir-
gefa, að jeg skuli tala við hann
um svona viðkvæmt mál“,
sagði hann við mig. „Jeg er auð
vitað fríhyggjumaður, en herr-
ann veit hvernig þetta kven-
fólk er. Konan mín og herberg-
isþernan eru stöðugt að nauða
á því, að veslings húsbóndi
minn verði að fá síðustu
smurningu, og nú fer ber-
sýnilega að styttast í því fyrir
honum“. Hann horfði hálf
skömmustulegur á mig. „Og í
rauninni veit maður aldrei . .
ef til vill er betra, að gera upp
skuldir sínar við kirkjuna, áð-
ur en maður deyr“.
Jeg skildi hann fullkomlega.
Hversu mjög sem Frakkarnir
hæða og spotta, vilja þeir flest
ir að lokum semja frið við þá
trú, sem er hluti af holdi þeirra
og blóði.
„Viltu að jeg tali um það við
hann?“
„Já, ef herrann vill gjöra svo
vel“.
Mjer gast engann veginn að
því að þurfa að gera þetta, en
þegar öllu var á botninn hvolft
hafði Elliott í mörg ár verið
mjög trúaður, katólskur maður,
og var vel við eigandi að hann
gengist undir skuldbindingar
trúar sinnar. Jeg fór upp til
hans. Hann lá á bakinu, skorp-
inn og nábleikur í framan. —
Hann hafði fulla meðvitund.
Jeg bað hjúkrunarkonuna að
lofa okkur að vera í friði dá-
litla stund.
„Jeg er hræddur um, að þú
sjert mjög veikur, Elliott“,
sagði jeg. „Jeg var að hugsa
um .... jeg var að hugsa um,
hvort þú myndir ekki vilja tala
við prest“.
Hann horfði andartak á mig,
án þess að svara.
„Þú átt við, að jeg sje að
deyja?“
„Nei, það vona jeg ekki. En
allur er varinn bestur“.
„Jeg skil“.
Hann lá þögull. Það er
hræðilegt, að þurfa að segja
nokkrum, það sem jeg hafði
núna sagt Elliott. Jeg gat ekki
horft á hann. Jeg beit saman
tönnunum þar eð jeg var hrædd
ur um, að jeg faeri að gráta.
Jeg sat á rúmbríkinni og neri
saman höndunum.
Hann klappaði mjer vingjarn
lega.
„Taktu þetta ekki nærri þjer,
væni minn. Noblisse oblige,
eins og þú veist“.
Jeg hló heimskulega.
„Þú ert kátbroslegur náungi,
Elliott".
„Það líkar mjer betur.
Hringdu nú fyrir mig til bisk-
upsins og segðu honum, að j»*
vilji gera játningu mína fá
síðustu smurningu. Jeg væri
mjög þakklátur, ef hann vildi
senda mjer Charles ábót*. Það
er vinur minn“.
Charles ábóti, var fulltrúi
biskupsins.
Jeg fór niður og hringdi. Jeg
talaði við biskupinn sjálfann.
„Er það áríð*ndi?“ spurði
hann.
„Mjög“.
„Jeg skal athufa þetta þegar
í stað“.
Nú kom læknirinn, og sagði
jeg honum, hvað jeg hefði gert.
Hann fór með hjúkrunarkon-
unni upp til Elliotts og beið jeg
í dagstofunni á meðan. Það er
aðeins tuttugu mínútna keyrsla
frá Nice til Antibes, og rúm-
lega hálftíma síðar stansaði
stór, svartur Sedan-bíll fyrir
framan húsið. Jósep kom inn
til mín.
„Cest Monseigneur en per-
sonne, Monsieur!“ sagði hann,
fljótmæltur. „Það er biskupinn
sjálfur“.
Jeg fór til þess að taka á
móti honum. Hann var ekki
eins og venjulega í fylgd með
fulltrúa sínum, heldur ungum
ábóta, er bar körfu sem inni-
hjelt, að því er jeg hjelt, á-
höld þau', sem þarf til hinnar
síðustu smurningu. Bifreiða-
stjórinn kom á eftir með ó-
í hreina, svarta tösku. Biskupinn
heilsaði mjer með handabandi
og kynti fjelaga sinn fyrir
mjer.
„Hvernig líður veslings vini
okkar?“
„Jeg er hræddur um, að hann
sje mjög veikur, Monseigneur“.
| „Viljið þjer gjöra svo vel að
i vísa okkur á herbergi, þar sem
1 við getum klætt okkur“.
| ,-,Dagstoían er hjerna niðri-
og borðstofan á næstu hæð fyr-
ir ofan, Monseigneur“.
| „Víð skulum þá koma inn í
dagstofuna“.
tk
— Jeg fylgdi þeim þangað.
Síðan biðum við Jósep í and-
dyrinu. Brátt opnuðust dyrnar
og biskupinn lcom út og á eftir
honum ábótinn. Hann hjelt með
báðum höndum á kaleik og of-
an í honum hyíldi lítill silfur-
bakki sem oflátan lá á. Var
þetta hulíð hvííum líndúk, sem-
var svo fíngerður, að sást í gegn
um hann.
undan. Við gengum upp í há-
tíðlegri þögn. Jeg kom inn í
herbergi Elliotts.
„Biskupinn kom sjálfur, Elli
ottV
Elliott reyndi að rísa til hálfs
upp í rúminu.
„Monseigneur, þetta er ó-
væntur heiður“.
„Hreyfið yður ekki, vinur
minn“. Biskupinn sneri sjer að
hjúkrunarkonunni og mjer og
sagði: „Yfirgefið oss“. Og síð-
an rið ábótann: „Jeg mun kalla
þegar jeg er reiðubúinn“.
★
Ábótinn leit í kringum sig,
og jeg gat þess til, að hann væri
að svipast um eftir stað, þar
sem hann gæti sett frá sjer kal
eikinn. Jeg ýtti til hliðar burst
unum og greiðupum á snyrti-
borðinu. Hjúkrunarkonan fór
niður og jeg fór með ábótann
inn í herbergið við hliðina á. I
gegnum lokaðar dyrnar heyrði
jeg óljóst óm af röddum. Elliott
var að gera játningu sína.
Alt í einu þögnuðu raddirn-
ar, dyrnar opnuðust, og biskup
inn kom í ljós.
„Venez“, sagði hann við prest
inn.
Jeg var nú einn eftir. Jeg
heyrði aftur óminn af rödd
biskupsins. Jeg vissi, að nú var
hann að lesa bænirnar, sem
kirkjan fyrirskipar að skulu
lesnar fyrir þeim deyjandi.
Síðan varð enn þögn ,og dyrn-
ar opnuðust á ný.
„Þjer megið koma inn“,
sagði biskupinn.
Jeg fór inn. Ábótinn-var að
hylja kaleikinn og litla silfur-
bakkann með oflátunni á, með
líndúknum. Augu Elliotts ljóm
uðu.
„Fylgdu Monseigneur út í
bifreið hans“, sagði hann við
mig.
Við fórum niður. Jósep og
stúlkurnar biðu niðri í anddyr-
inu. Stúlkurnar voru grátandi.
Þær voru þrjár, og hver á eftir
annari komu þær, fjellu á knje
og kystu hring biskupsins.
Jeg fylgdi honum út að bíln
um, og opnaði hurðina. Hann
hneigði sig og brosti lítillát-
lega, um leið og hann fór inn í
bílinn.
„Veslings vinur okkar er
mjög þungt haldinn. Gallar
hans eru aðeins á yfirborðinu.
Hann er hreinhj artaður og góð
ur meðbræðrum sínum“.
Þar eð jeg hjelt að Elliott
vildi vera einn eftir athöfn
þessa, fór jeg inn í dagstofuna
og tók mjer bók í hönd. En jeg
hafði varla setst niður, þegar
hjúkrunarkonan kom, og sagði,
að hann vildi finna mig. Jeg
fór upp til hans. Hann var í
góðu skapi og augu hans Ijóm-
uðu.
„Leiðið míc
ins“, sagð’
Jeg 1
á u" -
h- r
til sjúka manns-
kupinn.
■S láta hann fara
upp stigann, en
-r að ganga á
BÓNAÐÍK OG
SMURÐIR BÍLAR
H.f. STILI/ÍR. Laug'avee
*« - Sími 5347
Matti vitgranni
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjömsen.
8.
grasflyksur í höndunum og stagaðist í sífellu á nafni unn-
ustunnar:
„Salvör, Salvör,
stúlkan mín.
Salvör, Salvör,
stúlkan mín“.
Ea ]»egar hann var kominn nokkuð áleiðis, mundi hann
alt í einu eftir því að hann var með grasflyksu í höndun-
um og moldarhnaus með og svo kastaði hann þessu frá„
sjer og kom það beint í fótinn á gamla manninum. Hann
rak upp ógurlegan skræk, eins og hann hefði verið stung-
inn með hníf, og við að heyra það, gleymdi Matti aftur
nafninu á kærustunni og hljóp heim sem fætur toguðu,
og þegar hann kom heim, var það fyrsta, sem móðir hans
spurði um, hvað heitir stúlkan þín? — En Matti vissi það
alls ekki frekar nú, en í fyrra skiftið.
„Æ, þú ert bara alveg nauða vitiaus“, sagði móðir
hans, „og ekki get jeg skilið að nokkuð verði úr þessu
hjónabandi þínu heldur. En þó ætla jeg sjálf að reyna
að fara og sækja stúlkuna, en á meðan verðurðu að taka
eitthvað af kálfi og eitthvað af bógi og það grænasta í
kálgarðinum og sjóða góðan verð úr þessu öllu, og þegar
þú ert búinn að því, geturðu fiðrað þig vel upp, svo þú
lítir sæmilega út, þegar stúlkan þín kemur. Og baðstof-
una verðurðu að þvo upp á fimtu fjöl“.
Jú, H^itti lofaði, að hann skyldi gera þetta, og strax
og móðír'Káns rar farin, byrjaði hann að bera vatn inn í
baðstefwna, en hvernig sem hann bar og bar, þá náði
vatnið aldrei nema upp á fjórðu fjölina frá gólfi, því ef
það varð meira, rann það út. Svo varð hann að hætta við
það. En nú var svo mál með vexti, að á bænum var hund-
ur, sem hjet Kálfur og köttur, sem kallaður var Bógur,
og þá setti Matti nú í pottinn og fanst hann vera að gera
vel. Það grænasta, sem hann fann í kálgarðinum, var
grænn kjóll, sem kerling móðir hans hafði saumað handa
tengdadóttur sinni tilvonandi; hann setti Matti líka í pott-
inn. — Þegar það var búið, fór Matti í bestu fötin sín,
en honum fanst hann ómögulega hafa „fiðrað“ sig fyrir
því, svo hann tók gamlan kodda, og sýrópsflösku. Fyrst
makaði hann á sig sýrópinu, en svo helti hann fiðrinu úr
Það gekk eitt sinn manna
nilli sagan af kanínunni, sem
íundurinn var að elta. Menn,
. :em sáu það, hrópuðu hvatning
rrorðum til kanínunnar og
;ögðu henni að flýta sjer.
„Þakka ykkur fyrir hollar
ráðleggingar“, sagði kanínan,
m í guðanna bænum, skjótið
iundinn“.
★
Sú saga er sögð, að þýskur
liðsforingi hafi fært það í tal
við starfsmenn við bresku sendi
sveitina í Berlín 1933, að Bret-
| ar væru „sjentilmenn“, en
Frakkar aftur á móti ekki. —
Þegar hann var spurður að því
af hverju hann dragi þá álykt-
un, svaraði hann:
„Það var dag nokkurn 1920,
að eftirlitssveit, sem franskur
liðsforingi og breskur rjeðu yf
ir, kom að hermannaskálanum,
þar sem jeg hafði aðsetur. Þeir
kváðust hafa ástæðu til þess að
ætla, að jeg hefði byssur fald-
ar á milli þilja í skálanum. Jeg
neitaði þessu. „Jeg legg það við
drengskap minn sém þýskur
liðsforingi“, sagði jeg, „að það
eru engar byssur hjer í skálan-
um“.
„Jæja, breski liðsforinginn
ykkar var „sjentilmaður“. —■
Hann tók trúanlegt drengskap-
arheit mitt og sneri burt. En
franski liðsforinginn var ekki
„sjentilmaður“. Hann vildi
ekkert með drengskaparheit
mitt hafa. Reif hann burtu þilj
urnar og tók allar byssurnar,
þær einu sem jeg átti“.
★
Roland Diller, sem var einn
af nábúum Lincoln’s í Spring-
field, segir eftirfarandi sögu:
„Jeg heyrði barnsgrátur fyr-
ir utan og fór þessvegna út í
dyrnar. Þá sá jeg að Lincoln
stóð út á miðri götu ásamt
tveimur sonum sínum, sem
voru hágrátandi. „Hvað gengur
að drengjunum, herra Lin-
coln?“ spurði jeg. „Nákvæm-
lega það sama, sem gengur að
öllum heiminum“, svaraði
hann, „jeg keypti þrjár hnetur
og hvor um sig vill fá tvær“.
•mmnrrmuirramiirminmiiiiiiimninmiinimiim
B. P. Kalman
§ hæstarjettarmálafl.m s
1 Hamarshúsir.u 5. hæð, vest s
= ur-dyr. — Sími 1695. =
iishiiiiuiiiiiiumttmttiiiiuuiiMiHHiiiiiiiuumimitim