Morgunblaðið - 30.07.1944, Blaðsíða 6

MOR6UNBLAÐIÐ
Simnudagur 30. júlí 1944
B
ilý framhaldssaga - Fylgist með frá byrjun
Cullböiin, sem sveif í lofiinu
Æfintýr eftir P. Chr. Asbj'rnseii.
12.
Meðan þau voru á heimleið, sagði tryppið við piltinn:
„Þegar þú ert kominn til tignar og metorða, þá máttu
ekki gleyma mjer og því, sem jeg hefi fyrir þig gert, svo
jeg verði að ganga á hnjánum af hungri“.
Piltur sór og sárt við lagði, að það skyldi aldrei koma
fyrir.
Þegar hann kom heim til konungsdætranna með lífsins
og dauðans vatn, vættu þau enni þeirrar sem svaf með
nokkrum dropum af vatni lífsins og vaknaði hún jafn-
skjótt og urðu miklir fagnaðarfundir. Síðan fóru þau heim
til konungsins, föður þeirra og fóru nú drekarnir með
þeim, því þeir stóðust ekki áð heyra, hve mikið var af
uxa- og grísaskrokkum í því ríki. Gekk ferðin vel, þar sem
fararskjótarnir voru nógir, fleygir og sterkir vel, en
tryppið góða sat á baki eins drekans.
Konungur varð mjög glaður og ánægður, er þetta fólk
kom, en hann gekk samt um kring og beið og beið eftir
að árin þrjú væru liðin, svo yngsta dóttirin •— augasteinn-
inn hans — kæmi aftur. Pilturinn, sem svo miklu hafði
afrekað, gerði hann að aðalráðgjafa sínum og mesta manni
landsins, að honum sjálfum, konunginum, undanteknum,
en margir voru þeir, sem öfunduðu piltinn, þótt öfund
jafn lágt settra manna og bræðra hans næði ekki til
hans nú.
Einn af þeim verstu, var riddari einn, — sem auðvitað
hjet Rauður — og sem sagt var að vildi fá elstu konungs-
dótturina fyrjr konu, og hann fjekk hana til þess að
skvetta nokkrum dropum af vatni dauðans á piltinn, —
sem sofnaði út af þegar í stað.
Þegar hin þrjú ár voru iiðin, renndi herskip eitt mikið
og skrautbúið að landi, og fyrir því rjeði þriðja systirin
og hafði með sjer þarn sitt, rúmlega tveggja ár að aldri.
Hún sendi stríðsmenn sína af skipi og til konungshallar
og ljet bera þangað þau boð, að hún stigi ekki fæti á land,
fyrr en sá, sem hefði þjargað henni úr tröllahöndum,
kæmi út í skipið og sækti hana.
Þá var næstæðsti ráðherrann söndur út í skipið. Hann
tók ofan hatt sinn, er hann steig á skip og kengbeygði sig
fyrir konungsdóttur og syni hennar.
„Getur þetta verið faðir þinn, sonur minn?“ sagði kon-
ungsdóttir við barn sitt, sem ljek sjer að gullepli. „Nei,
faðir minn skríður ekki eins og ormur, hvorki fyrir einum
nje neinum“,’'sagði drengurinn, þótt hann væri ekki stór.
Hún andvarpaði um leið og
Nikulás hjálpaði henni inn í
vagninn. Þegar þau óku niður
á Barclay-götu, var hún of ör-
væntingarfull til þess að veita
athygli því, sem í kringum
hana var. Hún hafði aldrei ekið
í einkavagni áður, en einkenn-
isklæddi vagnstjórinn og tveir
jarpir hestar, sem hlupu fyrir
vagninum, gátu ekki einu sinni
dregið að sjer athygli hennar.
Hún hjelt óljóst, að þetta
væri leiguvagn, þar eð hún
hafði enga hugmynd um, hvern
ig menn, í stöðu Nikulásar,
lifðu. Hann hafði hesthús, fullt
af hestum, og tvo vagna í New
York, til þess að nota, þegar
hann heimsótti borgina,sem var
mjög sjaldan.Hann hafði einnig
nýlega látið byggja sjer stórt
hús á Stuyvesant Place, til
sömu nota. Húsið hafði verið
lokað núna og honum hafði ekki
fundist ómaksins vert að opna
það, þar eð hann dvaldi aðeins
eina nótt í borginni.
I En þegar þau komu niður á
bryggjuna og Miranda sá hinn
geysistóra, hvíta og gylta gufu-
bát, sem beið þeirra þar, rank-
aði hún við sjer. „Eigum við að
fara með þessum bát?“ hrópaði
hún. „Aldrei hefi jeg sjeð svona
stórt og fallegt skip“.
Nikulás brosti. Hann hafði
gaman af því, hve barnaleg
hún var. Það yrði gaman að
móta þessa óþroskuðu og sak-
lausu sál. Það var margt, sem
hún átti eftir að læra, áður en
hún sómdi sjer, sem frænka
hans. Hún þurfti að fá önnur
föt, og mál sitt varð hún að
vanda betur. Hann hafði tekið
eftir því, að borðsiðum hennar
var mjög ábótavant. Hún var
ekki alveg örugg um, hvernig
nota ætti hníf og gaffal. Hún
varð að læra að ganga virðu-
lega, í stað þess að ganga eins
og hún væri stöðugt að biðja
afsökunar á tilveru sinni. Hún
virtist og ekki hafa hugmynd
um, að hún ætti altaf að ganga
á undan karlmanni. En hún
yrði fljót að læra. Til allrar
hamingju hafði móðir náttúra
gefið henni fagran og grann-
vaxinn líkama — mjög ólíkan
Jóhönnu.
Eins og altaf, þegar honum
varð hugsað til konu sinnar,
var eins og svört hula væri
dregin fyrir, einhversstaðar í
sálu hans.
Þau komu nú að landgöngu-
brúnni, sem var mjög skraut-
ieg, úr mahogny-við, með
rauðri flosábreiðu. Miranda
stansaði vandræðaleg fyrir neð
an.hana og beið þess ósjálfártt,
að Nikulás færi á undan.
Hann hristi höfuðið. „Þú átt
að ganga á undan. Kona á ætíð
að ganga á undan fylgisveini
sínum“.
,,Já, auðvitað“, sagði Miranda
hraðmælt. Pabbi var altaf van-
ur að ganga fyrstur, en hefðar-
fólkið hegðaði sjer víst öðru-
vísi. Hún skyldi vara sig á
þessu næst.
Miranda var því nær yfirhug
uð af allri dýrðinni, sem hún
sá um borð í „Svölunni“. Hún
var, eins og dagblöðin kölluðu
hana, „fljótandi höll“. Frá út-
skorna, gylta erninum á fram-
stafninum og að flagginu, sem
blakti fjörlega í skutnum, var
því nær hver krókur og kimi
skreyttur útflúri, sem málað
var hvítt og gylt. í aðal-saln-
um, sem var geysistór og hátt
undir loft þar, stóðu útskornar
súlur undir gotneskum hvelf-
ingum, sem samlöguðust til
skiftis í stóra boga, sem allir
voru málaðir og útflúráðir.
Silkitjöldin, þumlungs-þykk
teppin og hinir geysistóru ljósa
hjálmar báru jafnvel af því,
sem hún hafði sjeð í Astor-
gistihúsinu.
í gær hafði Miranda setið á
kartöflupoka aftur í skut á
markaðsbátnum, en nú sat hún
á útflúruðum armstól úr rósa-
viði, sem stóð í einu horninu á
hinu stóra, hvítmálaða þilfari.
Og þarna var músik. Þýsk
hljómsveit ljek dægurlög inni
í salnum.
„Óþoiandi hávaði“, tautaði
Níkulás fyrirlitlega, um leið og
hann settist niður við hlið henn
ar, svo að hún þorði ekki að
segja, að sjer þætti þetta fallegt
,,Svalan“ fór nú af stað, og
þegar hún var komin framhjá
Yonkers, tók hún að herða á
sjer.
Nikulás benti Miröndu á alla
merkisstaðj, sem þau sigldu
j framhjá, og sagði henni ýmsar
i munnmælasögur um fljótið.
t Miranda hlýddi á hann í þög-
I ulli aðdáun, því að þegar Niku-
lás vildi það við hafa, gat hann
verið prýðisvel máli farinn, þar
eða hann var gæddur þeim
hæfileika að geta gert hvaða
umræðuefni, sem var, skemti-
legt. Og nú, á þessu augnabliki,
hafði hann gaman af að skemta
Miröndu.
,,Svalan“ var að fara frá
bryggjunni í Newburgh, þegar
nokkrir farþeganna hlupu eftir
þilfarinu, aftur í skut, og skipið
virtist alt í einu fljúga áfram,
svo hratt fór það.
Nikulás stóð á fætur og
horfði niður eftir fljótinu, þar
sem annað skip kom nú í ljós,
fyrir Dennings-höfðann. „Það
er „Örninn“,“ sagði hann.
„Hann er á eftir okkur. Nú verð
ur áreiðanlega kappsigling til
Poughkeepsie“.
„Kappsigling?11 endurtók Mi-
randa undrandi. „Til hvers?"
„Til þess að fá ánægjuna af
því að sanna, að annað skipið
sje síðra hinu“.
Hún leit snögt á hann. Henni
fanst þetta undarlegt svart, og
var að hugsa um, hvort hann
væri að gera gys að sjer. En
hann horfði með ákafa á „Örn-
inn“, sem var nú að ná þeim.
„Svalan“ hamaðist svo, að Mir-
anda var viss um, að alt myndi
springa í loft upp. Og alt í einu
varð hún óttaslegin.
„Er þetta ekki hættulegt?"
hrópaði hún, þegar hún fann
þilfarið hitna undir fótum sjer.
Nikulás ypti öxlum, en hafði
ekki augun af skipinu, sem var
á hælum þeirra. „Það er hætta
alls staðar, býst jeg við“.
Miranda greip með báðum
höndum utan um stólarmana og
sagði við sjálfa sig, að hún
mætti ekki haga sjer eins og
hugleysingi. Það leit vissulega
út fyrir, að allir farþegarnir
skemtu sjer vel. Þeir hrópuðu
sig hása, veifuðu með hand-
leggjunum og veðjuðu hátt um
úrslitin.
Og svo var þessu lokið jafn
skyndilega og það hófst. „Sval-
an“ varð á undan að skipa-
kvínni í Poughkeepie, og ætlaði
þá fagnaðarlátum farþeganna
aldrei að linna.
Miröndu fanst hún hafa hag-
að sjer mjög heimskulega og
leit afsökunaraugum á Nikulás.
Þótt Nikulás hefði ekki tekið
neinn þátt í fagnaðarlátunum,
sá hún samt, að á andliti hans
var sigri hrósandi svipur,
sem hvarf þó brátt, þegar hann
settist aftur;
Andartak var eins og þetta
kæmi dálítið ónotalega við
hana, því að þótt hún skildi
hann engan veginn, fanst henni
eins og kappsiglingin hefði haft
aðra þýðingu fyrir hann en hina
farþegana — einhverja innri
þýðingu — og úrslit hennar
sýndu, að vilji hans hafði sigr-
að.
„Svalan“ hjelt nú áfram sína
leið, upp eftir fljótinu, sem óð-
um mjókkaði, svo að strend-
urnar sáust greinilegar.
„Ó, hvað fjöllin eru há
hjerna, Nikulás frændi", hróp~
aði Miranda. „Jeg hafði ekki
hugmynd um, að til væru svona
stór fjöH“. ’
Nikulási varð hugsað til
Alpafjallanna, þar sem hann
hafði dvalið sumarið 1835, og
brosti, en sagði ekki neitt, til
þess að valda henni ekki von-
brigðum. í stað þess benti hann
henni á Fjallahúsið, en það var
jafnvel hægt að greina þrettán
snævi þakta tinda þess úr þess-
ari fjarlægð.
„Og þeir segja, að á heitum
sumardögum geti maður enn
heyrt litlu mennina slá keilur
sínar þar“.
Miranda skildi bersýnilega
ekki, um hvað hann var að
tala.
„Kannast þú ekki við Died-
rich Knickenbocker og „The
Sketch Book‘.‘?“
Hún hristi höfuðið.
BÓNAÐIR OG
SMURÐIR BÍLAR
H.f. STILLIR- Laueravee
168. — Sími 5347.
tsæm- ’
Um Ameríkuferðir hefir Kr.
H. Breiðdal ort eftirfarandi:
Margur er fús til frarna hjer,
á flugi gleypa andann.
Jeg veit ei hversu vert það er
að vesturheimska landann,
★
— Hugsaðu þjer bara, jeg
var úti í nótt og var á kendiríi
með fjelögum mínum, og þá
braust þjófur inn í húsið.
— Hvernig reið honum af ?
— Þú getur ímyndað þjer —
konan mín hjelt, að það væri
jeg.
★
ÞEGAR aðaldómarinn í Ly-
on í Frakklandi kom inn í rjett
arsalinn, bar það eitt sinn við,
að hann kom inn í salinn, þeg-
ar taka átti fyrir sjerstakt mál,
og áheyrendabekkirnir voru
þjettskipaðir konum.
„Þeir ^iheyrendur, sem þeg-
ar eru komnir“, byrjaði dóm-
arinn, „vita auðsjáanlega ekki,
hvaða mál það er, sem nú á að
taka fyrir. Þessvegna tel jeg
það skyldu mína að biðja allar
heiðvirðar konur að ganga út
úr rjettarsalnum“.
Ekki ein einasta kvennanna
Ijet svo lítið sem að hreyfa sig
í sæti sínu, heldur sátu þær
allar sem fastast.
„Þjónn“, sagði þá dómarinn,
„nú hafa allar heiðvirðu kon-
urnar farið út, rekið hinar“.
★ 1 '
SÚ SAGA er sögð af Wilton
Lackaye, að það Ienti eitt sinn
í hans hlut að troða upp síðast-
ur í stórri veislu, þar sem fjöldi
ræðumanna var búinn að tala,
og höfðu flestir verið langorðir’.
Veislustjórinn tilkynti komu
Lacklaye með þessum orðum:
„Nú mun hinn frægi leikari
Wilton Lackaye kynna sig
heiðruðum gestum“.
Lacklaýe reis á fætur, hneigði
sig og sagði: „Nafn mitt er
Wilton Lackaye, Lambs Club,
New York“. Síðan settist hann
niður við dynjandi fagnaðar-
læti samkomugestanna.