Morgunblaðið - 22.08.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 22. ágúst 1944
„Ó —sagði Miranda. En
hvað Nikulás var gáfaður!
Nikulás gaf vagnstjóranum
nokkrar fyrirskipanir og sneri
sjer síðan að Miröndu. „Jeg
þarf að útrjetta dálítið, en hitti
ykkur aftur við Hudson gisti-
húsið, kl. 2“.
Hann fór niður úr vagninum
og stóð kyrr með hattinn í hend
inni, þangað til hestarnir voru
farnir af stað. Miranda horfði
á eftir honum niður götuna.
Einu sinni tók hann ofan fyrir
gamalli, gráklæddri konu, svo
að svart, liðað hár hans gljáði
í sólskininu.
Vagninn beygði nú, svo að
hún gat ekki lengur horft á
hann. Brátt stansaði hann fyr-
ir framan lágt múrsteinshús. A
dyrunum var lítið spjald og á
þ^ð var letrað: „Jefferson
Turner, læknir“.
Miranda andvarpaði.
„Komdu Katrín. Hjerna er
læknirinn.
Þegar Miranda kom að dyr-
unum, stansaði hún. Hún
heyrði margraddaðan klið og
einhvern vera að halda ræðu
þarna inni. En þegar hún
barði að dyrum, varð steinhljóð
Einhver sagði: „Uss“. Hún beið
óþolinmóð í fimm mínútur. Þá
opnuðust dyrnar og Jeff kom
fram. Rautt hár hans var úfið,
og hann hafði brett skyrtuerm
unum upp fyrir olnboga, svo
að vöðvamiklir, freknóttir
handleggir hans komu í ljós.
Miranda lyfti pilsum sínum
öflítið og kipraði saman varirn
ar.
„Ungfrú Van Ryn hefir ígerð
í fingri“, sagði hún drembilega,
og lagði höndina á öxl Katrín-
ar.
„Hr. Van Ryn vill að þjer lít
ið á það“.
Jeff stóð kyrr og sagði ekki
orð. Greindarleg grá augu hans
horfðu fram hjá stúlkunum, á
Van Ryn vagninn og hann gaf
frá sjer langt flaut. „Hvert þó
í veinandi, maður!“ hrópaði
hann. „Gjörið svo vel að ganga
í bæinn. — Þetta var óvæntur
heiður11. X
Miranda leit reiðilega á hann
og strunsaði síðan fram hjá
honum. I húsinu voru aðeins
fjögur herbergi og eldhús. í bið
stofunni og lækningastofunni
vár margt karlmanna og ein
kona, sem hafði verið að
gráta, en flýtti sjer að þurka
sjer um augun, þegar Miranda
kom inn.
„Sjáið þið, hvað jeg fann við
dyrnar“, hrópaði Jeff hlæj-
andi. „Hvorki meira nje minna
en ungfrú Van Ryn ....“, hann
hneigði sig í áttina til Katrín-
ar litlu, sem stóð þarna og hjelt
dauðahaldi í pils Miröndu.
„Og“, hjelt Jeff áfram, og
hneigði sig enn dýpra á áttina
til Miröndu. „Hina yndislegu
ungfrú Wells. Hún hefir einnig
konungablóð í æðum sjer, skal
jeg segja ykkur, því að hún er
frænka Nikulásar Van Ryn“.
Lítill pervisinn maður kom
nú og hvíslaði einhverju að
Jeff.
— Konan stóð á fætur. „Æ,
já, já“, tautaði hún biturlega.
„Van Ryn fólkið getur klætt
sig í silki á meðan jeg og börn
mín sveltum“. Hún gekk fram-
hjá Miröndu um leið og hún
sagði þetta, sem stóð kyrr rjett
fyrir innan dyrnar, og hafði á-
kafann hjartslátt.
Jeff ávarpaði nú mennina.
„Við hittumst síðar“, sagði
hann. „Það verður ef til vill
nauðsynlegt, að gera nýjar á-
ætlanir vegna þessa“. Hann
hneigði sig í áttina til Van
Ryn-vagnsins. Mennirnir litu
hver á annan og kinkuðu kolli.
Síðán gengu þeir þegjandi út,
allir, nema litli maðurinn.
Þá loks fjekk Miranda mál-
ið aftur. „Þið hafið verið að
halda ólöglegan fund“, hrópaði
hún reiðilega.
Mennirnir tveir litu 4 hana
og Jeff fór að hlæja. „Já, vissu
lega, prinsessa. Má jeg kynna,
Smith Boughton lækni“.
Litli maðurinn hneigði sig
kuldalega.
Smith Boughton, hugsaði
Miranda með sjer. Það var ein
mitt maðurinn, sem Fenimore
Cooper hafði verið að tala um,
að æsti til óeirða meðal bænd-
%
anna.
„Þjer ættuð að blygðast yð-
ar“, sagði hún við hann. „Að
æsa fólkið til óeirða og segja
því að gera það, sem rangt er.
Því leið nógu vel á leigujörð-
um sínum, áður en þjer kom-
uð“.
Læknarnir tveir litu hvor á
annan. Þótt Boughton væri
eldri en Jeff, höfðu þeir lesið
læknisfræði saman við Castle-
ton-skólann í Vermont. Þeir
voru mjög góðir vinir. Síðan
Boughton kom til Kolumbía
landsins og tók að berjast fyrir
málstað leiguliðanna af brenn-
andi áhuga, hafði Jeff stutt
hann af öllum mætti ,í þeirri
baráttu. En Jeff hafði góða
stjórn á sjálfum sjer og kimni-
gáfu, sem Boughton hafði ekki.
Og nú þaut hann til Miröndu,
með leiftrandi augu og krepta
hnefa.
„Þjer eruð eins og páfagauk
ur!“ hrópaði hann. „Jetið upp
það, sem þjer hafið heyrt aðra
segja. Bændunum hefir aldrei
liðið vel á leigujörðunum. Fað-
ir minn var leiguliði í Renssel-
aer-ljensdæminu, svo að jeg
veit það mætavel. Hefir þú gert
þjer grein fyrir því, hvers
vegna forfeður þínir yfirgáfu
gamla landið sitt? Þeir gerðu
það til þess að verða frjálsir og
losna undan harðstjórninni.Og
í landi voru eru hvítir menn als
staðar frjálsir, nema hjer, á
leigujörðunum. Þetta er svívirð
ing, blettur á þjóðinni, garnlar
leyfar frá fortíðinni!“ Miranda
hörfaði aftur á bak, því að litli
læknirinn steytti hnefann fram
an í hana. Katrín starði stórum
augum á þennan undarlega
mann.
„En svona eru lögin“, sagði
Miranda hógvær. Hún fann, að
það var kraftur í því, sem litli
maðurinn sagði, þótt hún væri
engann veginn sannfærð um,
að hann hefði rjett fyrir sjer.
„Lögin hafa rangt fyrir
sjer“, svaraði Boughton, „og
þeim verður breytt.
„Án ofbeldis“, sagði Jeff og
leit viðvörunaraugum á vin
sinn. „Málstaður okkar vinnur
ekki á, með ofbeldi“.
Hinn kinkaði kolli og and-
varpaði. „Jeg kem seinna“,
sagði hann við Jeff, hneigði sig
kuldalega fyrir Miröndu og fór
út.
„Jæja, ungfrú góð“, sagði
Jeff, og brosti til Katrínar. —
„Nú skulum við líta á fingur-
inn. „Hann tók í hönd heftnar
og leiddi hana inn í læknisstof
una. Það var lítið herbergi með
rauðu veggfóðri.
Miranda gat ekki að því gert
að dást að þvýhve fimlega Jeff
fórst, að taka utan af fingri
Katrínar og hve vingjarnlega
hann talaði við hana á meðan.
Eír það var líka hið eina, sem
hún dáðist að. Hún hafði óbeit
á kröftugum, karlmannlegum
líkama hans, búralegri fram-
komu og, um fram alt, fyrirleit
hún hann vegna þess að hann
studdi leiðuliðana. Hún þráði
að komast hjeðan ‘út, til þess
að geta sagt Nikulási frá fund
inum. Hún leit á klukkuna. —
Hún var þegar rúmlega hálf
tvö.
„Það er ekkert að fingrin-
um“, sagði Jeff eftir að hafa
athugað hann vandlega.
„Nei,“ sagði hún. „Jeg vissi,
að það var ekkert að honum“.
Jef rjetti úr sjer og stakk
höndunum í vasana. „Þetta var
mjög gaman að heyra. Dirfist
jeg að vona, að jeg hafi vakið
leynda ástríðu í jómfrúrbrjósti
yðar? &etur það verið, að þjer
hafið komið hingað eingöngu í
von um, að fá að sjá mig aft-
ur? Þetta fer langt. . . . “
,-,Haldið yður saman!“ hróp-
aði Miranda, en varð samstund
is skelfingu lostin. Vel uppald-
ar hefðarkonur hrópuðu áreið-
anlega ekki „haldið yður sam-
an!“ Þetta voru sorglegar leyf
ar frá æsku hennar. Og nú
sk'ellihló Jeff aftur.
Hún setti á sig hanskana og
lagaði húfu sína. „Jeg kom
hingað í dag, Turner læknir,
végna þess að Nikulás —‘\,
hún leiðrjetti sig þegar í stað,
— „hr. Van Ryn óskaði eftir
■því. Og verið þjer nú sælir“.
Jeff tók eftir raddblænum,
þegar hún sagði ,,Nikulás“. —
Hann leit snöggt á hana. Hann
var ekki hrifinn af hinni fín-
gerðu fegurð hennar. Hann
viltfi heldur þriflegar og fjör-
ugar stúlkur, eins og t. d.
Faith Folger, sem hafði rjóðar
kinnar, blikandi ^augu og
dökka lokka.
Brúður herma nnsins
Æfintýr eftir P. Chr. Asbjörnsen.
2.
einn af vinnumönnum sínum og sagði honum að fara í
flýti til nágrannans og biðja hann um að senda það sem
hann hefði lofað. „En ef þú ert ekki fljótur“, sagði hann
og rak hnefann í vinnumanninn, „þá skaltu fá. .. .“. Meira
gat hann ekki sagt, því piltur þaut af stað. eins og fjand-
inn sjálfur væri á hælunum á honum.
„Jeg átti að bera kveðju frá húsbóndanum og biðja um
það sem þú hefir lofað honum“, sagði pilturinn um leið
og hann kom til íöður stúlkunnar, en jeg verð að fá það
fljótt, því nú liggur á“.
„Jæja, hlauptu þá niður á engi og taktu hana með þjer,
hún er þar“ sagði bóndi.
Piltur þaut af stað, kófsveittur. Þegar hann kom niður
á engið, var bóndadóttir þar að raka. „Jeg átti að sækja
það, sem faðir þinn hefir lofað húsbónda mínum“, sagði
piltur.
„Ha, ha, þarna átti að gabba mig“, hugsaði hún, en
sagði: „Nei, áttirðu það?“ sagði hún. „Það er gráa merin
okkar. Þú getur tekið hana, hún stendur tjóðruð hinum
megin við rófugarðinn", sagði stúlkan. Piltur sveiflaði
sjer á bak hryssunni og reið heim, eins hratt og hún
komst.
„Fjekstu hana með þjer?“ spurði húsbóndi hans.
„Hún stendur úti fyrir dyrunum“, sagði vinnumaður.
„Leiddu hana upp í herbergið hennar móður minnar
sálugu“, sagði herramaðurinn.
„Hvernig í ósköpunum á að fara að því?“ spurði vinnu-
maðurinn.
„Þú gerir bara eins og þjer er sagt“, sagði herramað-
urinn byrstur, „komirðu henni ekki upp einsamall, þá
geturðu fengið hjálp“, sagði hann. Hann hjelt kanske að
stúlkan yrði eitthvað baldstýrug.
Þegar vinnumaðurinn sá svipinn á húsbónda sínum,
þá vissi hann það fyrst alveg, að það þýddi ekki að vera
með neinar vífilengjur á þessum bæ. Hann fjekk nú með
sjer alla hina vinnumennina og nokkra húsmenn af hjá-
leigunum og loksins var hægt að bisa hryssunni upp
stigana og inn í herbergið, sem tiltekið hafði verið. Þar
var alt brúðarskartið tilbúið.
„Nú er jeg búinn að gera það, sem þú sagðir mjer, hús-
bóndi góður“, sagði vinnumaðurinn, „en erfitt var það;
versta strit sem jeg hefi komist í, síðan jeg kom hjer á
bæinn“.
Þessi saga er sögð um Lloyd
George:
Árið 1915 var Lloyd George-
fjármálaráðherra Bret«. Kvöld
eitt var hann á heimleið í bif-
reið til búgarðar síns í Surrey.
Á leiðinni bilaði bíllinn, og á
meðan bifreiðarstjórinn var að
gera við hann, gekk Lloyd Ge-
orge aftur fyrir bílinn til þess
að sjá, hvort afturljósin loguðu.
Bílstjórinn hafði ekki veitt
þessu athygli, stökk upp í bíl-
inn og ók af stað, og öll köll
Lloyd George til þess að fá
hann til þess að snúa aftur,
heyrðust ekki frekar en rödd
hrópandans á eyðimörkinni. —
Fjármálaráðherrann varð að
halda áfram ferð sinni fótgang
andi.
Hann var ekki búinn að fara
langt, er hánn sá uppljómað
hús framundan. „Þarna mun
vera greiðastaður bg jeg hlýt
að geta fengið mjer vagn þar
til þess að taka mjer þann
spotta, sem jeg á eftir“, hugs-
aði Lloyd George. Hann barði
að dyrum og stór og sterklegur
dyravörður opnaði. Lloyd Ge-
orge sagði nú sínar farir ekki
sljettar og bætti við: „Jeg er
fjármálaráðherra Englands“.
„Alveg rjett, hárrjett“,
muldraði dyravörðurinn. „Hjer
eru þegar fyrir sex aðrir. Vilj-
ið þjer bíða stundarkorn“.
Lloyd George horfði undr-
andi á eftir hinum þreklega
manni, sem sneri aftur inn í
húsið. En skyndilega skildi
hann hvernig í þessu lá, og
læddist eins fljótt og íiann gat
komist, í burtu.
Hann hafði sjeð sem var, að
hið upplýsta hús var geðveikra
hæli.
★
Dómarinn: — Hvernig gat
yður dottið í hug að stela hjól-
hesti í kirkjugarðinum.
— Jeg hjelt að eigandinn
væri dáinn.
★
— Jeg hefi líklega eyðilagt
hattinn yðar með því að setj-
ast á hann. En að sjálfsögðu
mun jeg bæta yður það upp.
— Þetta sagði maðurinn
minn, þegar hann setti hann á
stólinn.