Morgunblaðið - 27.08.1944, Blaðsíða 6

6
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 27. ágúst 1944
„Jeg skil ekki, hversvegna
hr. Van Ryn sendi ekki eftir
Hamilton lækni, eins og hann
er vanur“, sagði hún um leið
og hún rjetti honum höndina.
„Mjer þykir það mjög leitt,
frú“, sagði Jeff dálítið vand-
ræðalega. „En jeg mun gera
mitt besta, til þess að hjálpa
yður“. Hann rannsakaði hana
síðan mjög vandlega. Hún var
þrungin kvefi, en annars var
ekkert að henni.
„Þetta er alt í lagi, frú“,
sagði hann glaðlega. „Takið
þessa dropa þrisvar á dag og
einnig dálítið af rifnum lauki
með sykri, við hóstanum. Þjer
verðið brátt jafn góðar aftur.
Og eitt enn“, sagði Jeff, og gaut
hornauga til hálftæmdra sæl-
gætiskassa á náttborðinu. —
Þjer ættuð að borða lítið í
nokkra daga, dálítið af hafra-
graut, te og soðin egg. Ekkert
annað“.
Jeff varð undrandi, þegar
hann sá reiðisvipinn, sem kom
á andlit hennar.
„Hvaða vitleysa!" hrópaði
hún. „Það vita allir, að það
á einmitt að borða mikið við
kvefi, svo að maður verði ekki
máttlaus!“
„Þjer missið ekki máttinn,
þótt þjér liggið einn eða tvö
daga í rúminu, og það er gott
að hvíla meltinguna“, sagði
Jeff rólega. Annars langaði
hann mest til þess að hlæja að
henni.
Jóhanna setti upp þrákeln-
issvip. „Jeg borða það sem
mjer sýnist“, sagði hún. —
„Magda, farðu niður og sjáðu,
hvernig gengur með hunangs-
kökuna, sem jeg bað um áðan“.
Hún leit ögrandi á Jeff.
Jeff ypti öxlum. „Yður batn
ar kvefið fljótar án hunangs-
kökunnar. En það batnar hvort
eð er“. Hann óskaði þess inni-
lega, að hann hefði ekki farið
hingað. Konan var lítið veik,
og engin ástæða til þess að
sækja til hennar lækni, og Jeff
var ekkert vel við að láta sækja
sig að ástæðulausu.
„En hvað þetta er yndislegt
blóm“, sagði hann glaðlega,
því að hann kærði sig ekki um
að skilja við frúna bálreiða.
Hann benti á blómsturvasa,
sem stóð á náttborðinu. Blóm
þetta var eins og rauð stjarna,
með löngum, grænum blöðum,
og ilmur þess var yndislegur.
Reiðisvipurinn hvarf af and-
liti Jóhönnu.
„Þetta er ein af persnesku
óleandrunum, sem hr. Van Ryn
hefir sjálfur ræktað“, sagði
hún hægt. „Hann færði mjer
hana i dag. Hún er falleg, finst
yður það ekki?“
Hún talaði með undarlega
þvingaðri röddu. Það var ber-
sýnilegt, að Van Ryn færði
konu sinni ekki blóm á hverj-
um degi, og það myndi jeg ekki
heldur gera, ef jeg væri gift-
ur þessari skessu, hugsaði Jeff.
Hann brosti til hennar og
hældi blóminu enn meira og
yfirgaf síðan herbergið.
A leiðinni niður gekk hann
framhjá Miröndu, sem stóð
fyrir utan herbergisdyr sínar.
Hún kinkaði kuldalega kolli
til hans. Hún minti hann á
lilju, þar sem hún stóð þarna
í grænum kjól með hvítri knipl
ingu í hálsinn. Hann kinkaði
jafn kuldalega kolli til hennar.
Honum gramdist þessi stöðugi
fjandskapur hennar.
Nikulás beið eftir Jeff niðri.
Hann var mjög vingjarnlegur
og hlustaði með athygli á frá-
sögn hans um heilsufar Jó-
hönnu. Þegar hann mintist á,
að hann hefði ætlað að fá hana
til þess að borða lítið í nokkra
daga, spurði Nikulás:
„Samþykti hún það?“
„Nei“, sagði Jeff og hló við.
„í þess stað bað hún um hun-
angsköku“.
Það var þögn andartak. Þá
sagði Nikulás: „Já, jeg er
hræddur um, að matarástin sje
nokkuð sterk hjá konu minni“.
Hann brosti ofurlítið, þegar
hann sagði þetta, umburðar-
lyndisbrosi, eins og hann væri
að tala um eftirlætisbarn.
Jeff leit snögt á Nikulás.
Þetta bros hans kom dálítið illa
við hann. En hann gat ekki
greint annað í svip hans, en
kurteisislegan áhuga á því, sem
hann var að segja.
— Jeff skemti sjer vel þetta
kvöld. Nikulás tók ekki í mál
annað en hann gisti á Dragon-
wyck yfir nóttina, og þar eð
hann lan'gaði ekkert sjerstak-
lega út í hríðina og náttmyrkr-
ið, ljet hann tilleiðast.
Miranda snæddi með þeim
kvöldverð, og þótt hún segði
mjög lítið í fyrstúnni, varð
hún brátt málhreifari, þegar
Nikulás fór að tala við hana.
Hann var í essinu sínu þetta
kvöld. Hann sagði þeim frá
ferðum sínum um lönd Evrópu
og öllum þeim dásemdum, sem
hann hefði sjeð þar. Nikulás
sagði framúrskarandi vel frá,
og Jeff og Miranda, sem aldrei
höfðu ferðast neitt, hlustuðu
hugfangin á hann. En það var
ekki Nikulás einn, sem hafði
orðið, heldur hafði hann lag
á að draga þau inn í samtalið
með sjer.
— Klukkan níu var risið upp
frá borðum.
„Jeg ætla að líta upp til frú
Van Ryn“, sagði Nikulás.
„Á jeg að koma rrieð?“
spurði Jeff.
„Nei. Jeg mun senda eftir
yður, ef þess þarf með“, sggði
Nikulás og yfirgaf herbergið.
Miranda fylgdi honum eftir
með augunum.
,,Já“, sagði Jeff, sem tók eft-
ir svip hennar. „Jeg verð að
viðurkenna, að hann getur ver
ið mjög skemtilegur".
Miranda roðnaði og leit á
hann. „þjer sjáið núna, hve
dásamlegur hann er og .... “.
„Hugsið ekki um það“, sagði
Jeff reiðilega. Þótt hann dáð-
ist meira að Nikulási en hann
hafði ætlað mögulegt, kærði
hann sig ekki um að viður-
kenna það fyrir neinum, og
honum geðjaðist ekki að svipn
um á andliti stúlkunnar.
„Jeg skil ekki, hvers vegna
þjer komið altrif fram við mig
eins og jeg væri barn“, hróp-
aði Miranda, rjóð í kinnum af
reiði.
Jeff stóð á fætur. „Jeg held,
að jeg hlífi yður við svarinu",
sagði hann. Þegar hún struns-
aði út úr herberginu, hugsaði
hann með sjer, hve innilega
gaman væri að lúskra henni
dálítið. Hann klæjaði í lófana,
þegar hann hugsaði um það.
Hann fór nú upp á herbergi
það, sem honum hafði verið vís
að á. Hann fór úr jakkanum
og klæddi sig í slopp, sem lagð
ur hafði verið á rúm hans.
Hann var úr gulu silki, mjög
skrautlegur. Þegar Jeff leit í
spegilinn, fór hann að skelli-
hlæja. Rautt hár hans, sver
hálsinn og loðin bringan, áttu
svo hlægilega illa við skraut-
klæði þetta. „Fallegur getur þú
víst aldrei orðið, drengur
minn“, sagði hann og settist
niður fyrir framan arininn, ef
Nikulás kynni að kalla á hann.
En klukkustund leið, án þess
að nokkuð skeði, svo að hann
fór að hátta.
★
Miranda hafði einnig farið
upp á loft. Þegar hún kom upp
á stigapallinn, sneri hún við
og gekk að herbergisdyrum
Katrínar. Hún ætlaði að bjóða
henni góða nótt, þótt hún væri
nærri því viss um, að hún væri
sofnuð. Hún opnaði dyrnar og
rak höfuðið inn. Það logaði á
kerti við hliðina á rúminu, og
sjer til mikillar undrunar sá
hún Katrínu sitja uppi í rúm-
inu og stara fram fyrir sig stór
um augum.
„Hvers vegna ertu ekki far-
in að sofa, væna mín?“ spurði
Miranda.
„Jeg get ekki sofnað“, svar-
aði Katrín. „Það er svo mikill
hávaði niðri“.
„Hávaði?“ Miranda gekk að
rúminu, lagaði koddann og
hristi sængina. „Það er enginn
hávaði. Þig hefir verið að
dreyma“.
Katrín starði undrandi á
hana.
„Heyrir þú það ekki? Það er
einhver að spila á píanóið, og
svo er einhver, sem hlær hátt“.
Miranda hlustaði andartak.
Hún heyrði ekkert nema hvin-
inn í veðrinu úti. Hún hristi
höfuðið.
„Legstu útaf, ljúfan. Þú mátt
ekki leika þjer að því að
skrökva“.
Litla stúlkan ýtti henni frá
sjer. ?,Þú ert vond, Miranda.
Jeg heyri það greinilega. Farðu
fram á ganginn og hlustaðu
þar“.
Til þess að róa hana opnaði
Miranda dyrnar. Það var dauða
þögn í húsinu. Það voru engir
þjónar á ferli og allar svefn-
herbergisdyrnar voru lokaðar.
„Nú hlýtur þú að heyra það“,
hrópaði stúlkan. „Nú er hleg-
ið svo hátt, en það er eins og
það sje ekki gleðihlátur. Það
er eins og hann komi frá rauða
herberginu".
Sögur Bertu gömlu
Æfintýr eftir P. Chr. Asbjörnsen.
4.
með trjefæti úr litlum rósóttum skáp, helti á staupið og
setti það við hlið sjer á arinhelluna, hnepti frá snjóskón-
um mínum og færði mig varlega úr sokknum. Síðan fór
hún að tauta yfir staupinu. gera krossmark yfir því, en
vegna þess að hún heyrði ekki sem best, hafði hún ekki
eins lágt og hún annars hefði haft, og þess vegna heyrði
jeg hvað hún sagði:
Eitt sinn reið jeg inn um hlið,
og aumingja Brún minn setti úr lið,
svo lagði jeg kjöt við kjöt og blóð við blóð,
á Brún mínum strax urðu meiðslin góð.
Þegar þetta var sagt, lækkaði kerla róminn svo, að ekki
heyrðist annað en óglöggt hvískur. Síðan fussaði hún í
allar áttir.
Meðan hún tautaði hraðast, hafði hún staðið upp. Nú.
settist hún á arinhelluna aftur og helti úr staupinu yfir
fótinn á mjer. Það fanst mjer reglulega þægilegt.
„Mjer finst mjer batna strax“, sagði jeg, „en segðu
mjer, Berta: Hvað var það eiginlega, sem þú tautaðir
yfir brennivíninu?“
„Það þori jeg ekki að segja, því þú gætir sagt bæði
prestinum og lækninum frá því“, sagði hún og glotti háðs-
lega, eins og hún væri ekki mikið smeyk við þá háu
herra. „Og þeim, sem kendi mjer þetta, honum varð jeg
að lofa að segja það ekki nje kenna aldrei neinni krist-
inni sál, og það hefi jeg svarið og það var nú eiður sem
sagði sex“.
„Það þýðir víst ekkert að talá um það, Berta“, sagði
jeg, „en líklega er þó ekkert launungarmál, hver kendi
þjer listirnar, — hann hlýtur að hafa kunnað laglega
fyrir sjer sá?“
„Já, það getið þjer verið viss um, það var nú maður
sem vissi lengra en nef hans náði, það var nú hann Lási
í Hurðardal, móðurbróður minn. Hann var nú ekki lengi
að lækna svona smákvilla, stöðva blóðrás og vísa burtu
óhreinum öndum, og ekki var nú alveg laust við að hann
gæti verið svolítið stríðinn líka með kúnstirnar sínar.
Það er hann, sem kendi mjer. En þótt hann væri vitur,
þá gat hann ekki bjargað sjálfum sjer frá göldrum samt“.
Hvernig var það, var hann galdraður?" spurði jeg. „Var
farið illa með hann?“
Ungur maður hjá ^pákonu.
— Sjáið þjer nokkur veik-
indi?
— Veikindi — við skulum
sjá — nei, veikindi eru ekki
sjáanleg nálægt yður.
— Það var nú verra, jeg sem
les læknisfræði.
★
— Frú forstjórans er í sírxi-
anum og biður um að fá að tala
við forstjórann.
— Biður? Þá er það ekki
mín kona.
★
— Hefir maðurinn þinn al-
ment traust?
— Já, það hlýtur að vera, að
minnsta kosti skuldar hann als
staðar.
Frúin við vinnukonuna: —
Viljið þjer taka gullfiskinn út
úr stofunni. Jeg þarf að tala
við manninn minn undir fjög-
ur augu.
★
Læknirinn (eftir að hafa
gert að sárum prófessorsins):
— Munið svo eftir því, herra
prófessor,að nota ekki rakhníf
inn oftar til þess að bursta
tennur yðar.
Hreykin ung móðir: — Mjer
er sagt að hún líkist mjer.
Vinkonan: — Blessuð hafðu
ekki áhyggjur út af því. Þetta
eldist af henni.
★
— Hann Alfreð, sonúr yðar,-
og Ottó, sonur minn, voru í
slagsmálum.
— O, sei — séi, drengir eru
nú altaf drengir.
— Mjer þykir vænt um að
þjer lítið þannig á málið, því
að það var farið með son yðar
á sjúkrahús.
★
A veldisdögum sínum komst
Mussolini .eitt sinn þannig að
orði: — Jeg er ekki aðeins dauð
legur maður, jeg er heimsvið-
burður.
★
Vinurinn: — Ertu nú alveg
úr allri hættu?
Sjúklingurinn: — Ekki al-
veg. Jeg á von á lækninum
tvisvar enn.