Morgunblaðið - 21.09.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudagur 21. sept. 1944
En jeg skal fá Peggy, hugsaði
hún, og þrákeldnissvipur kom
á andlit hennar. Jeg skal. Og
hún sendi þegar eftir hr.
Beach, gistihússtjóranum til
þess að útkljá málið við hann.
Það var engum erfiðleikum
bundið, að fá hann'til þess að
gefa Peggy lausa, og tveím dög
um síðar, þegar von var á Niku
lási aftur frá Dragonwyck,
hafði Peggy því verið ráðin
sem þjónustustúlka Miröndu.
Miranda hafði skemt sjer við,
að klæða hana í nýjan einkenn
isbúning. Hún hafði lagað til
einn af kjólum sínum handa
henni, og saumað litla svuntu
við hann. Hún hafði og fengið
hana til þess að greiða hár sitt
öðruvísi, svo að Peggy var nú
hin snotrasta á að líta. Þakk-
læti hennar til Miröndu átti
sjer engin takmörk, og var ekki
sá hlutur til, er hún ekki vildi
gera fyrir hana.
Miranda undirbjó komu Niku
lásar með kænsku, sem hún
hafði ekki ætlað sig eiga til. Til
kvöldverðar bað hún um alla
uppáhaldsrjetti hans. Með að-
stoð Peggy, þvoði hún hár sitt
og burstaði, þar til það var eins
og logagylltur hjúpur. Síðan
bjó hún sig með mikilli vand-
virkni og þegar hún hafði lok-
ið því, staðnæmdist hún fyrir
framan spegilinn og athugaði
sig í krók og kririg.
„Og svo þurfið þjer að setja
á yður skartgripina“, sagði
Peggy. Hún stóð við hlið Mir-
öndu og starði á hana aðdáun-
araugum.
Miranda brosti og hristi höf
uðið. ,,Það á ekki við, að nota
demanta við þenrmn kjól. —
Við skulum annars sjá —“. Hún
hikaði og hleypti brunum.
Eyrnahringirnir myr.du fara
vel við kjólinn. — Já, hvers-
vegna ekki? Hvers vegna
skyldi hún ekki nota þá?“
Hún sendi Peggy eftir skart-
gripaskríni sínu, sem geymt
var í öryggisskáp gistihússins.
Þegar Peggy kom aftur með
skrínið, opnaði hún það. Á botn
inum lágu eyrnahringirnir.
Hún tók þá upp og starði á þá.
Hún fölnaði.
„Hvað er að, frú“, hvíslaði
Peggy.
Jeg öfundaði Jóhönnu af
þeim, hugsaði Miranda. „Kon
an, sem síðast bar þessa eyrna
hringi, er dáin“, sagði hún síð-
an í hálfum hljóðum.
„Heilaga María!“ hrópaði
PeggJÚ og signdi sig. „Þá skul-
ið þjer ekki nota þá“.
Miranda hreyfði sig ekki.
Hún hjelt áfram að stara á
eyrnahringina. „Allir skartgrip
irnir í skríni þessu tilheyrðu
henni. Það var aðeins vegna
dauða hennar, að jeg eignaðist
þá.
„Auðvitað“, sagði Peggy. —
Henni fannst húsmóðir sín
vera helst til hátíðleg. „Flestar
eignir hefðarfólksins ganga
þannig að erfðum. — Þjer ætt-
uð fremur að hugsa um nýja
lífið, sem þjer berið nú undir
brjósti, en hafa áhyggjur af
fortíðinni“.
Miranda brosti. „Já, þú hef-
ir rjett fyrir þjer“. Hún setti
eyrnahringina á sig.
„Þjer eruð fögur eins og
drottning!" hrópaði Peggy,
með aðdáunarsvip.
Miranda leit á klukkuna.
;,Nú skaltu fara. Hann fer að
koma“.
Peggy kinkaði kolli og hrað-
aði sjer fram á litla herbergið
sitt.
Miranda sá þegar í stað, að
Nikulás var í góðu skapi. Þegar
hann heilsaði henni, hvíldu
augu hans andartak á eyrna-
hringunum. Hún hjelt, að hann
ætlaði að segja sjer, að taka þá
niður. En í stað þess brosti
hann: „Þarna hafa eyrnahring
irnir loks hlotið virðulegan
sess“. Og hann beygði sig nið-
ur og kyssti eyru hennar.
Þegar þau höfðu lokið við
kvöldverðinn — sem hann
hrósaði mjög — gengu þau út
að opnum glugganum. Veðrið
var yndislegt, tunglskin og
stjörnubjartur himinn. Miranda
hallaði höfðinu að öxl Nikulás-
ar. Hún var ekki lerrgur hrædd
við að segja honum frá Peggy.
Auðvitað verður hann ánægð-
ur, þegar jeg er það, hugsaði
hún.
,,Nikulás“, sagði hún glað-
lega. „Jeg þarf að gera dálitla
játningu. Á meðan þú varst
heima á Dragonwyck —“. Niku
lás sleppti henni, lokaði glugg-
anum og dró gluggatjöldin
fyrir.
„Jæja, ástin mín. Á meðan
jeg var heima á Dragonwyck?"
sagði hann. Hann talaði og
glaðlega, en augu hans voru
köld og hörð.
Miranda roðnaði. Hún
gleymdi alveg því, sem hún
hafði ætlað að segja, og stamaði
fram einhverju í stað þess.
„Áttu við —“, sagði Nikulás
vantrúaður, þegar hún loks
hafði lokið máli sínu, „að þú
hafir ráðið þennan sóðalega,
litla krypling sem þjónustu-
stúlku þína?“
Miranda kreppti hnefana.
„Hún er ekki sóðaleg og hún
er enginn krýplingur. Hún hef-
ir átt erfiða æfi, hún er —“.
„Það eru einkennileg með-
mæli, væna mín. Ef þú vildir
ráða til þín allar þær drósir,
er átt hafa erfiða ævi, yrðum
við að byggja heila borg á
Dragonwyck“. Nikulás settist
niður, og krosslagði fæturna.
„Þú snýrð út úr því, sem jeg
segi!“ hrópaði hún í örvænt-
ingu. „Reyndu að skilja mig.
Jeg vil fá Peggy. Hún er dugleg
og hlýðin. Þú sagðir sjálfur, að
jeg ætti að fá mína eigin þjón-
ustustúlku —
„Jeg hefi þegar ráðið handa
þjer stúlku. Útlærða, franska
þjónustustúlku. Hún kemur til
Dragonwyck, þegar við erum
komin þangað“.
„En jeg kæri mig ekkert um
hana. Jeg vil fá Peggy .... “.
Hún þagði, því að hún fann, að
hún ætlaði að fara að gráta. En
Nikulás hafði megnustu andúð
á tárum. Hún reyndi að ná aft
ur stjórn á sjálfri sjer.
„Gerðu þetta fyrir mig, Niku
lás — ef þú elskar mig. Þetta
er svo lítið, sem jeg bið um“.
Hún rjetti hendurnar biðjandi
til hans.
Nikulás fór að hlæja, en
hjelt þó áfram að horfa kulda-
lega á hana.
„Já, þú ert yndisleg á að líta,
ástin mín. En engu að síður
segirðu þessari nýju stúlku
þinni upp þegar í fyrramáli".
Miranda dró þungt andann.
Nú var síðasta úrræðið eftir.
Hún hafði ekki ætlað sjer að
nota það, nje hafði hún nokkra
trú á því, að það bæri árangur.
Hún kastaði til höfðinu. I
rödd hennar kom ruddalegur
hreimur, sem gagnstæður var
eðli hennar. „Jeg hefi verið
lasin undanfarna daga. Jeg
hefi kastað upp. Jeg held, að
jeg sje með barni“.
Hún varð agndofa, þegar hún
sá breytinguna, sem varð á
honum. Hann stökk á fætur,
þreif utan um olnboga hennar
og hristi hana til. „Er það
satt, Miranda? Ertu viss um
það?“ hrópaði hann.
Hún kinkaði kolli. „Ertu glað
ur?“ spurði hún reiðilega. „Gat
jeg þá loksins þóknast þjer?“
Hún sá ofsagleðina í augum
hans. Hún þurfti ekki frekari
svars við.
„Get jeg þá fengið Peggy?“
hjelt hún þrákelknislega áfram
Hann tók hönd hennar, og
bar að vörum sjer. „Þú getur
fengið hvað sem þú vilt, á
himni eða í helvíti, ef þú elur
mjer son, Miranda“.
Mánuðina á eftir hugsaði
Miranda oft um þetta ofsa-
fengna svar. Hún hafði altaf
vitað, að Nikulás langaði til
þess að eignast erfingja. Það
var aðeins eðlilegt. En nú, þeg
ar hann loks átti von á honum,
var framkoma hans alt annað
en eðlileg, að því er henni
fanst.
Frá þeirri stundu, er hún fyrst
sagði honum frá því, breytt-
ist framkoma hans í henn-
ar garð algjörlega. Hann hafði
áður skemt sjer við að standa
í vegi fyrir flestum óskum
hennar og beygja vilja hennar
undir vilja sinn, en nú hugsaði
hann eigi um annað en gæta
heilsu hennar og öryggis og
dekra við hana á allan hátt.
XVI. Kapítuli.
Næstu vikurnar var Iíkam-
leg vanlíðan Miröndu svo mik-
il, að aðrar tilfinningar komust
ekki að. Hún hafði kviðið því
mjög, að fara aftur til Dragon-
wyck, en þegar áaetlmiarbátur
inn lagðist að bryggjunni og
hún sá hallarturnana bera við
austurhimininn, hvarf allur
kvíði. Hún þráði það eitt, að
komast þangað heim til þess að
geta hvílt sig.
Angun Jeg hvíll
með gleraugum frá TÝLi.
Galdrafuglinn Koko'
Æfintýr eftir Anthony Armstrong.
15.
lófunum. Svo mundi hann alt í einu eftir dálitlu:
„Heyrðu mig annars, hvað er vesla?“ spurði hann.
,,Og það er nú minkur, hann var kallaður það einu
sinni“, sagði galdrameistarinn.
„Minkur, auðvitað, skelfingar bjáni gat jeg verið.
Heyrðu mig, ráðherra minn góður/Borgaðu poka af gull-
peningum hverjum þeim manni, sem faérir okkur mink
fyrir miðdagsverðarstund“.
En menn töfðust allmjög frá miðdegisverði þenna dag-
inn, vegna þess að í hallargarðinum voru þá komnir sjötíu
og tveir bændur, hver einasti þeirra með mink í poka.
Varð allmikill uppsteytur, er hinn konunglegi fjárhirðir
neitaði að greiða 72 poka af gullpeningum, og margir af
bændunum sleptu minkum sínum í hallargarðinn í bræði
sinni. Gerðu þeir það í mótmælaskyni við svikin loforð
um gull. Voru villiminkar á sveimi um höllina næstu
vikur og voru þeir altaf að skjótast fram á óvæntum
stöðum og hræddu með því hirðmeyjar. Um þetta orti
hirðskáldið kvæði og varð það mjög vinsælt í höllinni.
Eftir að loks hafði verið matast, safnaðist lítill flokkur
manna, er voru afar taugaóstyrkir, saman við hliðið, sem
var fyrir hesthúsagörðunum. Voru þar saman komnir
konungur, ráðgjafi hans, hirðstjórinn, strákur sem hjelt
á mink, galdrameistarinn, sem bar eitthvað sem líktist
stórum skildi, sveipað í drik. Einnig var þar annar strák-
ur með poka og tveir dauðhræddir slökkviliðsmenn.
„En við þurfum þó ekki að fara inn?“ sagði konung-
urinn við ráðgjafa sinn. — „Ja, jeg- meina að jeg sje of
verðmætur til þess að verða kanske að steini alt í einu. —
En þó þú farir inn, þá get jeg auðvitað fengið mjer annan
ráðherra. En sjálfum finst mjer ekki ...“.
„Þið eruð öruggir, ef þið setjið þessi upp”, sagði galdra-
meistarinn stuttur í spuna og tók úr pokanum, sem
strákurinn var með, nokkrar rúður af lituðu gleri. Hann
ljet hvern af hinum göfugu förunautum sínum fá eina
slíka rúðu og svolítinn vönd af grösum.
„Aldrei datt mjer þetta í hug“, sagði konungurinn, „að
hægt væri að nota svona gler“. Svo bætti hann við og leit
Þetta kemur fyrir alla ein-
hverntíma á lífsleiðinni. Maður
og kona voru ag flýta sjer eftir
götunni. Maðurinn fór í austur
en konan í vestur. Þegar þau
mættust, ætluðu þau hvort um
sig að víkja úr vegi fyrir hinu,
og endaði það með því að þau
rákust á. Þegar þau höfðu greitt
úr flækjunni, lyfti maðurinn
hattinum kurteislega og sagði:
„Verið þjer sælar, gleður
mig að hafa kynnst yður“.
★
Það bar eitt sinn við í
Hollywood, að verið var að taka
kvikmynd. Átti m. a. 1 mynd-
inni maður að nálgast Unga
stúlku og reyna að kyssa hana,
en hún átti að varna honum
þess. Leikstjórinn var ekki á-
nægður með leik stúlkunnar
og spurði hana, hvort hún virki
lega hefði aldrei varnað manni
að kyssa sig.
„Nei,“ var svarið.
Henry Clay og John Rand-
olþh rifust eitt sinn ákaflega í
þinginu og í langan tíma á eft-
ir töluðust þeir ekki við, þótt
þeir mættust á götu. Þeir Ijetu
sem þeir kæmu ekki auga hvor
á annan.
En eitt sinn mættust þeir í
þröngri hliðargötu, þar sem að-
eins einn maður gat gengið á
gangstígnum í einu, en mikil
for var á sjálfri götunni. Þeir
stönsuðu og stóðu þögulir hver
andspænis öðrum nokkra
stund. Loks rauf Randolph
þögnina og sagði hálfhlæj-
andi:
„Jeg vík aldrei úr vegi fyrir
erki-þrjótum“.
„En það geri jeg altaf“, svar
aði Clay, um leið og hann steig
kurteislega út í forina og beið
þar á meðan Randolph gekk
fram hjá.
★
Eftirfarandi brandari um
Hitler gekk í Þýskalandi á
mestu velgengnisárum hans:
Hitler óskaði eftir saman-
bUrði á kommúnismanum í
Rússlandi og sósíalismanum í
Danmörku. Þessvegna hafði
hann boðið til sín þeim Staun-
ing og föður Stalin.
„Ef einhver bóndi á kú hjá
okkur“, byrjaði Stalín, „þá tek
ur ríkið hana. Það er kom-
múni§mi“.
„Er það nú ekki fulllangt
gengið, Stauning?“ sagði
þá Hitler.
„Jú“, svaraði Stauning, —•
„heima hjá mjer fær bóndinn
að eiga sína kú, en auðvitað er
það jeg, sem mjólka hana“.