Morgunblaðið - 28.09.1944, Blaðsíða 14

11
MORGUNBLADID
Fimtudagnr 28. sept. 1944
Jeff tók tösku sína og brosti
'til f*eggy. „Jeg er feginn að
vita af þjer hjá henni. Ef þú
átt einhverntíma leið um Hud-
son, líttu þá inn á lækninga-
stofu mína. Það getur vel ver-
ið, að jeg geti gert eitthvað við
fótinn á þjer“.
★
Peggy þurfti ekki að undir-
búa Miröndu. Hún vissi það,
þegar hún hjelt barninu í
fyrsta sinn í örmum sjer, að
það myndi ekki lifa lengi. Hún
hafði sofið samfleytt í tólf
stundir, en þá kom hjúkrunar-
kpnan með barnið inn til henn-
ar.
„Jeg get ekki fengið það til
þess að sjúga, náðuga frú“,
sagði hún, hrygg á svip, og
lagði það við hlið hennar. Mir-
anda reis upp við dogg og
horfði lengi á litla andlitið. Síð
an lagðist hún aftur útaf. Hún
lokaði augunum. „Þjer megið
fara“, sagði hún við hjúkrun-
arkonuna.
Þegar Peggy læddist inn litlu
síðar, lágu þau þannig. Mir-
anda hafði lokuð augun og tár-
in runnu hægt niður kinnar
hennar, niður á hár barnsins,
sem hvíldi höfuðið við kinn
móður sinnar.
„Ó, þjer megið ekki gráta“,
hrópaði Peggy og kraup niður
við hliðina á rúminu. „Honum
líður áreiðanlega betur á himn
um. Þar varðveitir heilög móð-
irin hann fyrir yður, þar til
þjer komið sjálfar og sækið
hanr.“.
Miranda hreyfði sig og opn-
aði augun. „Það verður að skíra
hann. Náðu í Dominie Huys-
mann“, hvíslaði hún.
Það var þá fyrst, sem hún
komst að því, að Nikuiás neit-
aði að viðurkenna að nokkuð
væri að syni sínum.
Það var ekki fyr en eftir
mikið þjark, að hann samþykti
að láta Dominie skíra barnið.
Síðar, eftir einn eða tvo mán-
uði, yrði það gert tilhlýðilega
í kirkju, sagði hann. Miranda
þagði. Henni varð örlítið ljett-
ara um hjartaræturnar, þegar
barnið hafði verið skírt „Adri-
aen Pieter Van Ryn“..
Það lifði í sex sólarhringa,
og þrátt fyrý- öll mótmæli
Nikulásar hafði Miranda son
sinn hjá sjer allan þann tíma,
og leyfði engum að snerta
hann, nema Peggy. Hann var
of máttfarinn til þess að geta
nærst nóg, og föstudagsnótt
eina hafði hann ekki lengur
mátt til þess að anda,
Á meðan þessir sex sorgar-
dagar mjökuðust áfram. hugs-
aði Miranda mikið um Guð. Hún
sendi Peggy eftir biblíunni,
sem faðir hennar hafði gefið
henni. Biblían hafði legið mán-
uðum saman ósnert- niðri á
kistubotni, en nú hafði Miranda
hana hjá sjer, og las stöðugt í
henni. Orð, sem hún ’nugði áð-
ur innantóm, veittu henni nú
huggun og styrk.
Hún þrýsti barni sínu að sjer
og las upphátt sextugasta og
fýrsta sálminn:
gef gaum bæn minni.
Frá endimörkum jarðar
hrópa jeg til þín,
því að hjarta mitt örmagnast
við klett þann, sem er
mjer of hár“.
Og smám saman sætti hún sig
við örlög sín.
Þegar Nikulás kom inn í
herbergi hennar, föstudagsnótt
ina, og sá andlit hennar, rak
hann upp óhugnanlegt hljóð.
Miranda hristi höfuðið. „Guð
hefir tekið hann til sín, vinur
minn“.
Hann þreif ábreiðuna ofan
af líkinu og starði á litla lík-
amann. Andlit hans afskræmd-
ist. Hann sneri sjer að Peggy,
sem stóð snöktandi við endann
á rúminu. „Það ert þú, sem
hefir gert þetta — kryplingur-
inn þinn“, hrópaði hann og nálg
aðist hana ógnandi. „Þú hefir
mist hann í gólfið, þú hef-
ir —
„Guð á himnum —“, hvísl-
aði Peggy og hnipraði sig ótta-
slegin saman.
„Nikulás!“ hrópaði Miranda
og reyndi að rísa upp í rúminu.
Andartak hikaði hann. Svo
var eins og allan mátt drægi
úr honum. Hann varð gráhvít-
ur í andliti og reikaði til dyr-
anna.
í þrjá daga sást hann ekki.
Hann lokaði sig inni í turnher-
berginu. Miranda, sem enn var
of máttfarin til þess að geta
farið á fætur, sendi hvað eftir
annað upp til hans og bað hann
að koma niður, en hann svaraði
því einu, að hún gæti gert þær
ráðstafanir, sem hún vildi, en
niður kæmi hann ekki.
Það voru því aðeins þjón-
arnir og Peggy, sem hafði með
valdi komið í veg fyrir, að hús-
móðir sín færi á fætur, er
fylgdu litla líkinu til grafar.
Morguninn eftir jarðarför-
ina kom Nikulás niður. Hann
kom inn í herbergi Miröndu og
heilsaði henni með kossi. „Góð-
an daginn, ástin mín. Þú lítur
mjög vel út. Hvítt klæðir þig
altaf vel“.
Hún starði á hann, agndofa
á svip. Hún leit fyrst á hvíta
nátttreyju sína, og síðan aft-
ur á andlit hans. Það var fölt
og tekið og föt hans voru í ó-
reiðu og af þeim var einkenni-
legur, sætur ilmur.
,,Nikulás“, hrópaði hún. „Jeg
hefi verið svo hrædd um þig“.
„Það var heimskulegt, væna
mín“, svaraði hann og brosti.
En bak við bros hans skynjaði
j hún aðvörun. Hann gekk út að
| glugganum og dró gluggatjöld-
j in frá.
„ísinn hlýtur að vera orðinn
1 traustur. Við getum farið að
halda skautasamkvæmi“.
„Samkvæmi —“, endurtók
, hún. „Ó, jeg skil þig ekki —“.
Hún sneri sjer undan. Hún
( hafði verið viss um það, að
i þegar sárasta sorg hans væri
j liðin hjá, myndu þau hugga
hvort annað og komast nær
hvort öðru en. nokkru sinni áð-
ur, í sameiginlegri sorg sinni. .
En nú, þegar Nikulás hjelt
áfram aö , tala .glgpigga . pm
samkvæmi og skemtanir, sá
hún sjer til mikillar skelfing-
ar, hvernig það myndi verða.
Þann tíma, sem þau áttu eft-
ir að vera saman, mintist Niku-
lás aldrei á barnið, og virtist
ekki heyra það, þegar einhverj
um öðrum varð á að gera það.
Það var eins og það hefði aldrei
verið til.
XVm. KAPÍTULI.
Fjölskyldurnar upp við fljót
ið blíðkuðust ofurlítið, þegar
þær frjettu um sorgaratburð
þann er skeð hafði á Dragon-
wyck. Og morgun einn í mars-
mánuði klæddi ekkjufrú María
Livingstone sig í sinn besta
skrúða og ók heim að Dragon-
wyck í eigin persónu.
Eftir heimsóknina sagði hún
öllum, að frú Van Ryn væri
mjög elskuleg og væri nú orð-
in hin mesta hefðarkona.
„Ekki lái jeg Nikulási það,
þótt hann giftist henni“, sagði
hún við frú Robert Living-
ston, frá Linlithgow, sem kom-
ið hafði í síðdegiskaffi til henn
ar. „Jeg hygg, að hann hafi
verið mjög heppinn. Hann hef-
ir ætíð verið 'erfiður viðureign-
ar. Jeg held jeg muni, hve
veslingurinn hún móðir hans
átti í miklu stríði við hann.
Hann var fullur þvermóðsku,
og vildi oft ekki tala við nokk-
urn mann tímunum saman. En
hún var sú eina, sem eitthvað
rjeði við hann. Hann skeytti
aldrei um neitt, sem faðir hans
sagði“. Hún þagði andartak, en
hjelt síðan hugsandi áfram:
„Hún var fögur kona, Katrín
móðir hans. Jeg held, að jeg
hafi aldrei sjeð eins hárprúða
konu. Hár hennar var mikið og
ljóst — náði henni niður undir
knjesbætur, þegar hún stóð.
Unga konan hans Nikulásar er
hreint ekki ósvipuð henni í
sjón“.
„Jæja?“ sagði frú Robert
kurteislega.
„Skyldi Jóhanna nokkru
sinni hafa verið hamingjusöm
með Nikulási?" hjelt ekkjufrú-
in áfram.
„Já, auðvitað“, hrópaði frú
Robert. „Hún var alveg vitlaus
í honum og hann var altaf góð-
ur við hana“.
Gamla konan kinkaði kolli.
„Jeg veit það. En Jóhanna
sagði mjer einu sinni, löngu
áður en hún varð svona feit —“,
hún mintist þess, að aldrei má
lasta látinn mann, og hætti því
við að segja ,,heimsk“ og „leið-
inleg“. „Hún sagði mjer, að
hann fyrirgæfi sjer aldrei, að
hún skyldi ekki hafa alið hon-
um son. Hún gat auðvitað
reynt aftur, en —“. Frú María
Livingstone hallaði sjer áfram
og hvíslaði einhverju að frú
Robert. Hún var nú komin á
þann aldur, þegar menn gerast
hreinskilnari í tali, og var
stundum ósæmilega berorð.
Frú Robert roðnaði.
„Já, já“, flýtti hún sjer að
Segja. „Það hafa auðvitað orð-
ið vonbrigði, en þetta kemur
nú fyrir marga konuna“.
Undrablómið egyptska
Æfintýr eftir H. De Vere Stackpoole.
4.
„Ertu alveg viss um það?”
„Já, alveg viss”.
Og svo klóraði karlinn sjer í höfðinu og leit á túlípan-
ana og sagði í málrómi, sem líkastur var því, er vindur-
inn þýtur gegnum skráargat:
„Þú ræktar túlípana?”
Túlípanaræktunarmaðurinn svaraði ekki alveg strax,
því hann var heldur betur hissa á þessari gestkomu, en
svo sagði hann að síðustu:
„Ójá”!
Gamli maðurinn leit yfir túlípanabeðin og njeri á sjer
hökuna og hló svo heldur háðslega, eins og hann væri að
hæðast að túlípönunum: „Ha, ha, he, he, hu!”
Svo sneri hann sjer aftur að herra von Dunk.
„Þjer ættuð að sjá túlípanann, sem jeg á. Á hverju
einasta blaði í krónunni á honum, en þau eru sex, er
mynd af andliti”.
Van Ðunk færði sig fjær gamla manninum. Hann var
smeykur um það, að hann væri eitthvað geggjaður.
„Jeg komst ekki að því fyrr en í gær, að þvílíkt blóm
væri til”, sagði van Houten, „og það af einsærri tilviljun.
Var jeg þá að lesa eldfornt pappírshandrit, sem jeg keypti
fyrir 20 árum fyrir eitt gyllini í fornbókaverslun Armini-
usar við Kudenhoorn í Haarlem. Jeg las þetta handrit í
fyrsta skifti í gær, og þetta var það, sem jeg komst að.
í fyrsta lagi: Hafið þjer nokkru sinni heyrt nefndan hinn
fræga egyptska konung, er bar nafnið Ramses annar”.
„Nei”, sagði herra von Dunk.
„Jæja, hann var nú konungur í Egyptalandi fyrir
nokkrum þúsundum ára síðan og hann hafði garðyrkju-
stjóra, sem átti eitt stórt áhugamál og það var túlípana-
ræktun. Ekki var hann ánægður með það, að rækta marg
lita og afarskrautlega túlípana, heldur hjelt hann lengra
og tókst að rækta dásamlega túlípana með litlum mynd-
OSCAR WILDE var eitt sinn
kyntur fyrir Richard Harding
Davis.
„Svo þjer eruð frá Phila-
delphia, þar sem Washington
er grafinn“, sagði hann.
„Hvaða vitleysa, hann er
grafinn í Mount Vernon“, leið-
rjetti Davis.
Wilde skifti nú um umræðu-
efni með lægni og fór að tala
um franska list.
„Það væri ánægjulegt að
heyra, hvað Davis hefir að
segja um hana. Ameríkanar
tala altaf svo skemtilega um
list“, sagði hann.
„Jeg tala aldrei um hluti,
sem jeg hefi ekkert vit á“,
svaraði Davis.
„Ja, það mun gera samræð-
ur okkar hræðilega takmark-
aðar“, sagði Wilde.
★
Stjórnmálaleiðtogi hafði eitt
sinn orð á því, að hann skildi
alls ekki, hvers vegna menn
kölluðu hann illgjarnan mann,
hann hefði aðeins einu sinni
I látið iítjórnast af illgirni.
„Og hvenær mun það taka
enda?“ spurði Talleyrand sak-
leysislega.
★
OLIVER HERFORD sat eitt
sinn í klúbbnum sínum og var
að borða hádegisverð, þegar
hann tók eftir því, að maður,
sem honum leiddist alveg
hræðilega, kom jyn í fealinp.
Hann reyndi að gera eins lít-
ið úr sjer og hann gat og fór
að lesa blað sitt af miklum á-
kafa. Sarnt sem áður tók hinn
eftir honura, gekk til hans og
sló á hrygginn á honum um
leið og hann hrópaði:
„Halló, Ollie, gamli vinur,
sæll og blessaður“.
Herford leit kuldalega á.
manninn og svaraði:
„Jeg veit ekki hvað þjer heit
ið, jeg kannast ekki við að hafa
sjeð yður fyrr, en hátterni yð-
ar kemur mjer kunnuglega fyr
ir“.
★
SHERIDAN var eitt sinn boð
ið í stórveislu til kunningja
síns. í veislunni var einnig
kona, sem sóttist eftir nærveru
Sheridans, en fór aftur á móti
mjög í taugarnar á honum. Þar
sem veður var vont um daginn
og ekki viðlit að fara út, gekk
honum erfiðlega að forðast
hana.
Um kvöldið rofaði svolítið til
og gekk þá Sheridan út í garð-
inn til þess að geta verið einn
nokkra stund. Hann hafði þó
ekki dvalið þar lengi áður en
kvinnan ónáðaði hann.
„Svo það hefir ljett til, hr.
Sheridan“, byrjaði hún.
„Það hefir aðeins ljett mjög
lítið til, ungfrú“, sagði Sheri-
dan stuttur í spuna, „nóg fyr-
ir einn, en tæplega nóg fyrir
tvo“.