Morgunblaðið - 23.11.1944, Blaðsíða 10

MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudagur 23. nóv. 1944.
1«
,,Þakka yður fyrir“. Hann
leit á klukkuna". Hún ætti að
hafa lokið læknis- og tollskoð-
un fyrir hádegi, og Larrieau,
skipStjórinn, kemur þá hingað
í síðasta lagi kl. 1. Þjer þekk-
ið hann áreiðanlega þegar í
stað, ungfrú Mather. Hann er
geysistór náungi með mikið,
hæruskotið skegg. Þegar hann
kemur, þá vísið honum strax
inn til mín. — En annars er
jeg ékki við, ef einhver spyr
eftir mjer“.
Hann hjelt áfram dagdraúm-
um sínum, og andaði djúpt að
sjer reyknum úr pípu sinni.
Hugur hans hvíldist algjörlega
frá öllu, er við kom starfi hans
og daglegu þrasi. Hann hafði
sjerstakt lag á því að einangra
sig þannig, hvíla taugarnar og
sálina frá öllu arginu, sem nú-
tíma amerískur kaupsýslumað
ur verður að þola.
Þegar klukkan var fimtán
mínútur yfir 12 kom ungfrú
Mather inn á skrifstofuna.
„Það var verið að hringja
frá Melggs Wharf skrifstofunni
og segja, að ,,Moorea“ hefði
fengið heilbrigðisskírteini sitt,
’en skipstjórinn væri veikur og
læknirinn ætlaði að senda hann
;til Angel-eyjarinnar“, sagði
hún. „En sjúkdómur hans er
bersýnilega ekki smitandi, því
að læknirinn sagði, að óhætt
myndi fyrir yður að héimsækja
hann. Skipstjórinn biður yður
að koma um borð eins fljótt og
þjer getið og hafa með yður
lögfræðing og mikið af blóm-
um“.
Danni Pritchard lyfti auga-
brúnunum. „Það var undarlegt!
Þetta hlýtur þá að vera eitt-
hvað alvarlegt sem að honum
gengur“.
„Það getur varla verið, því
að þá hefði hann sennilega-beð
ið yður að koma með lækni, til
þess að fá úrskurð heilbrigðis-
fulltrúans staðfestan. Og hald-
ið þjer, að hann hefði þá ekki
sent eftir presti?“
„Presti! Ekki heiðinginn sá!|
Eina tilfinningin, sem hann
myndi finna til, ef hann sæi nú
fyrir endann á lífi sínu, væri
áköf, vísindaleg forvitni á
þessu merkilega fyrirbæri, sem
við köllom dauða. — Viljið
Þjer gjöra svó vel að hringja:
fyrir mig til hr. Henderson, hjá
Page & Henderson, lögfræðing
um okkar, og spyrja hann, hve-
nær hentugast væri fyrir hann
að koma með mjer um borð í
„Moorea“.“
„Jeg hefi þegar hringt í(
hann, hr. Pritchard. Hann sagð
ist mundu hitta yður hjá
Meiggs Wharf kl. 4 — nema
hægt væri að fresta því til
morguns að fara“.
„Það er ekki hægt. Gaston
• gamli gráskeggur er óþolinmóð
ur karl, og þetta virðist vera
áríðandi. Eegið*hr. Henderson,
að jeg hitti hann þá kl. 4 hjá
Meiggs Wharf. Hringið síðan
fyrir mig til Crowley gistihúss
ins og biðjið um að.hafa tjl
kvöldverð handa okkur kl. 5.
Og þegar þjer hafið lokið því,
megið þjer eiga frí“.
Ný saga
aóím5.
iJamea er níf ^ramhaLclóóaja rvlorcjun-
inó. J-^etta er pimti (lacjurinn, óem Lún
inu. — jpennancli áótaróacja, óem
cjeriót í _ Jhneríhu. — - Jcjícjiót me Á jrá hijrj-
un — fcac) borcjar óicj.
er c tHaócnu
„Þakka yður fyrir, hr. Pritc-
hard. Ungfrú Morrison er inni
á skrifstofu hr. Casson. Hún
sagðist ætla að líta inn til yð-
ar seinna“.
Þegar einkaritari hans var
farinn, tók hann aftur til við
drauma sína, en var vakinn
upp úr þeim klukkan hálf eitt
við að barið var að dyrum hjá
honum. Hann sneri sjer við. I
dyrunum stóð ung stúlka.
„Má jeg koma inn?“ spurði
hún.
„Auðvitað máttu það, Maisie.
Þú ert eins velkomin og and-
vari í stafalogni. Besta sætið í
skrifstofunni er ekki nógu gott
handa þjer“. Hann rjetti fram
höndina og hneigði sig djúpt.
„Situr þú hjer og lætur þig
dreyma, drengur minn?“ Stúlk
an, sem. hjet Maisie Morrison
og var frænka Casson, er var
annar eigandinn að fyrirtæk-
inu, fjekk sjer sæti og horfði
glaðlega á langt, fremur alvar-
legt andlit Daníels, sem nú ljóm
aði af gleði yfir að sjá hana.
„Það var mjög fallegt af
þjer að líta inn til mín, Maisie“,
sagði hann. „Og þetta er falleg
ur hattur, sem þú ert með. —
Raunar hefi jeg sjaldan sjeð
þig eins — eh — eins glæsi-
lega og í dag“.
Það var mjög líkt honum að
virða þannig alveg að vettugi
spurningu hennar.
„Fáðu þjer sæti, Abraham
Lincoln“, bað hún.
Hann hlýddi. „Hvers vegna
kallar þú mig Abraham Lin-
coln?“ •
„Þú ert eitthvað svo langur
og renglulegur, grindhoraður
og kinnfiskasoginn! Bak þitt er
farið að bogna, eins og allar
heimsins áhyggjur hvíldu þar,
og þegar jeg kom hjer inn áð-
an, var andlit þitt svo óendan-
lega raunsætt. I raun rjettri
ert þú mjög hversdagslegur og
venjulegur maður, Danni —
þangað til þú brosir. Þá ertu
nokkuð góður. Hægri augabrún
þín er um það bil fjórðungi
hærri en sú vinstri, og það ger-
ir bros þitt dálítið dutlunga-
fult, þótt þú sjert langt frá því
að vera nokkuð dutlungafull-
ur“.
Danni leit niður og virtist
brjóta heilann ákaflega. „Ef til
vill er þetta vorinu að kenna“,
sagði hann hátt, en þó eins og
hann væri að ávarpa sjálfan
sig. „En þó líklega ekki, því að
jeg finn þetta allan ársins
hring, á sumrin, véturna og
haustin. Jeg vil fara burtu.
Hvert — veit jeg ekki“.
’ „Ef til vill þjáistu af því, sem
sálfræðingar kalla „hinn guð-
dómlega óróa“.“
„Jeg þjáist af því sama og
ferkantaður nagli í kringlóttu
gati. Svo mikið veit jeg. Kringl
ótta gatið er viðskiftaheimur-
inn, en jeg er ferkantaði nagl-
inn. Þetta ástand er raunar
hræðilegt, Maisie, vegna þess,
að allir halda, að jeg falli svo
prýðilega inn í gatið. En jeg
veit, að það geri jeg ekki“.
Hún horfði rólega á hann,
gagnrýnandi, en samúðarlaust.
Eins og margar kynsystur henn
ar trúði hún því, að karlmönn-
um hætti oft til þess að kenna
í brjósti um sjálfa sig vegna
einhverra smámuna. Skynsemi
hennar sagði henni, að Danni
hefði aðeins vakað of lengi
nóttina áður, og sennilega borð
að eða drukkið eitthvað, sem
Ijet illa í maga.
„Þetta' voru óvæntar og
skemtilegar frjettir. Jeg hefi
altaf heyrt, að þú værir sjer-
lega snjall kaupsýslu- og fjár-
málamaður11.
„Það er jeg ekki“, mótmælti
hann með nokkrum þjósti. ;íEn
ef jeg skyldi nú samt sem éð-
ur vera það, er það aðeins
vegna þess, að jeg hefi gert
mjer mikið far um að verða
dugandi í þessu fyrirlitlega
starfi. Jeg veit vel; að menn
ætla alment, að jeg sje langt
frá því að vera nokkur afglapi
í viðskiftum, þar sem jeg er
bankastjóri, forstjóri útgerðar-
fjelags og.í raun rjettri drif-
fjöðrin í fyrirtækinu Casson
& Pritchard. En jeg hefi and-
stygð á því öllu saman. Hugs-
aðu þjer þá gjörspillingu,
Maisie, að nota allan sinn tíma,
alt sitt líf til þess eins að græða
peninga. Hver meðalskussi,
sem gerir það að lífsstarfi sínu,
getur ekki hjá því komist að
skilja eftir álitlega fjárfúlgu
handa erfingjum sínum til þess
að rífast um. Það er ekki mik-
ill vandi að græða peninga. En
það er aftur á móti mikill
vandi að mála fallegt mál-
verk“.
Augun jeg hvíli
með GLERAUGUM frá TÝLI.
Djákninn og drekinn
Æfintýr eftir Frank R. Stockton.
10.
Því fór nú drékinn að hlýða krökkunum yfir. — Þau
reyndu með öllu móti að muna það, sem þau höfðu lært.
Þau voru dauðhrædd við drekann, svo hrædd að þau
kunnu eins og þau höfðu aldrei kunnað áður. Einn af
drengjunum, mjög aftarlega í röðinni í bekknum, svaraði
svo vel, að drekinn varð alveg hissa.
„Eiginlega ættir þú nú að vera efstur í bekknum”, sagði
hann við strákinn. „Jeg er viss um það, að þú hefir aldrei
kunnað svona vel. Hvernig stendur á því?”
„Vegna þess að jeg kærði mig ekkert um það“, sagði
drengurinn, skjálfandi á beinunum. Honum fanst hann
verða að segja sannleikann. því öll börnin hjeldu að stóru
augun drekans sæju inn í hugskot þeirra og hann gæti
vitað ef þau segðu ósatt.
„Þú ættir að skammast þín”, sagði drekinn. „Nú ertu
neðstur í bekknum, og ef þú ert ekki orðinn efstur eftir
tvo daga, þá veit jeg hversvegna það er”.
Daginn eftir var drengurinn efstur í bekknum.
Það var alveg dæmalaust, hve mikið þessi börn lærðu
nú af því, sem þeim hafði áður verið kent. Það var eins
og þeim hefði verið kent allt saman upp aftur. Drekinn
var ekki vondur við börnin, en það var eitthvað við hann,
sem gerði það að verkum, að krakkarnir vildu helst ekki
fara að hátta fyr en þau kunnu lexíurnar sínar fyrir næsta
dag.
Nú var sumarið liðið og óðum leið að jafndægrum.
Voru nú borgarbúar mjög kvíðnir og órólegir. Ekki sýndi
drekinn á sjer neitt fararsnið, en virtist vera setstur að
fyrir fult og allt í borginni. Brátt myndi koma þar að
hann þyrfti að fá sjer sína árlegu máltíð og hvað mvndi
þá ske? Náttúrlega yrði ófreskjan mjög svöng og mvndi
jeta upp öll börnin í borginni.
Og nú þótti fólkinu skelfing leitt, að það hafði rekið
djáknann burtu, því hann var eini maðurinn, sem það gat
treyst til þess að tala við drekann, eins og maður við
mann, og komast að því, hvað hann ætlaði að gera. En
ekki dugði samt að leggja árar í bát. Eitthvað varð að
gera og það undir eins. Var nú boðað til almenns borg-
arfundar, og tveir rosknir menn kjörnir til*þess að ræða
við drekann. Var þeim falið að bjóða honum fyrjr hönd
borgarbúa í mikla matarveitslu, jafndægrakvöldið, —
veitslu, sem hann gæti fullkomlega satt hungur sitt í. -—
Skyldi þar vera fram borið fyrir hann feitasta kjötið, sem
hægt væri að fá, einnig fiskur og hvað annað, sem hann
FLOYD ODLUM og konu
hans var eitt sinn sem oftar.
boðið í samkvæmi í New York.
Það stóð svo illa á, að einu
skórnir, sem Odlum hafði við
hendina, voru ljósbrúnir. Kona
hans fann því upp á því snjall
ræði rjett áður en þau fóru, að
lakka þá svarta. A meðan á
borðhaldinu stóð sneri húsmóð
irin sjer að syni sínum og
sagði: „Kalli, jeg finn máln-
ingarlykt. — Gleymdirðu að
ganga frá málningnuni'í kjall-
aranum?“
Þegar sonurinn hafði fullviss
að móður sína um, að því hefði
hann ekki gleymt, fóru allir að
tala um, hvaðan þessi lykt
kæmi, en Odlum sór og sárt
við lagði, að hann fyndi alls
enga annarlega lykt.
★
EITT SINN, þegar þeir
ræddust við, Beaverbrook lá-
varður og Sinclair Lewis, sagði
Lewis við hvert nýtt viðræðu-
efni: „Hvað heldur þú um
það, Max?“ Þegar þeir höfðu
þannig haldið áfram í átta
klukkutíma, fór Beaverbrook
að leiðast þetta og sneri sjer
alt í einu snögt að vini sínum
og sagði: „Hvað heldur þú um
það, Sinc?“
„Það er alveg stórmerki-
legt“, sagði ensk aðalskona eitt
sinn við stjettarbróður sinn,
„hvað slúðrið fær byr undir
báða vængi. Getið þjer trúað
öðru eins: Það er búið að bera
það út um alt, að jeg hafi eign-
ast tvíbura".
„Frú, jeg hefi það fyrir
reglu að trúa aldrei nema helm
ingnum af því, sem jeg heyri“,
svaraði aðalsmaðurinn.
★
Eitthvað um 2630 árum fyr-
ir Krists burð átti kínverski
keisarinn Hoang-ti að hafa
fundið áttavitann upp. — Það
va*r svo ekki aftur fyr en 1302
e. Kr. að Evrópumaðurinn
Gioja fann hann upp.
★
Elsta egyptska landakortið,
sem fundist hefir, er frá því
árið 1370 f. Kr. — Það er teikn
að á sefpappír og er af gullnám
unum við fjallið Bechem.