Morgunblaðið - 03.01.1945, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagnr 3. janúar 1945
Skrítnu konurnar
í litla húsinu
Eftir Phyllis Mégorz
Daníel starði vantrúaður á
hana. Hann var annars hugar.
Hann var að hugsa um, hve
iriannanna börn væru ólík, hve
þetta væri ólíkt samtali hans
við Maisie fyrr um daginn.
„En“, hjelt Tamea áfram,
hrygg í bragði, „þú elskar ekki
Tameu. Hún er kynblendingur“;
„Uss, barn!“ sagði Danni. „I
mínum augum hefir þú aldrei
verið annað en ein sú dýrðleg-
asta vera, sem Drottinn hefir
skapað“.
„En það skiptir miklu máli,
að jeg skuli vera kynblending-
ur“, sagði Tamea.
„Það skiptir engu máli, ástin
mín“, hrópaði hann, um leið og
hann furðaði sig á því, hvers-
vegna hann hefði sagt „ástin“
mín“. Hjarta hans lamdist um,
hann hafði suðu fyrir eyrun-
um. — „Þú ert guðdómleg",
muldraði hann og tók hana í
faðm sjer. Varir þeirra mætt-
ust...... Tamea kunni að
kyssa.
„Þú elskar þá Tameu — ást-
in mín“, hvíslaði hún.
„Þú ert dásamleg".
„Og þú ætlar ekki að giftast
Maisie, Þótt þú sjert heitbund-
in henni?“
„Jeg er ekki heitbundin
henni, hefi aldrei verið og mun
aldrei verða. Enginn maður
gæti fengið betri eiginkonu en
Maisie, — en því miður, stendur
henni hjartanlega á sama um
mig“.
Tamea rjett úr sjen og horfði
undrandi á hann.
„Það er ekki satt. Maisie elsk
ar þig“.
Hann hristi höfuðið. „Jeg
spurði hana að því“, sagði
hann. „Hún fullvissaði mig um,
að hún eiskaði mig ekki“.
„Þá hefir hún sagt ósatt,
Danni Pritchard. Hversvegna
skyldi hún hafa gert það? —
’Konurnar í þessu landi eru und
arlegar konur, hjartað mitt. —
Þær blygðast sín fyrir að láta í
ljós tilfinningar sínar. Þær
þykjast hafa áhuga a því, sem
þeim finst í raun rjettri hund-
leiðinlegt. Þær þrá allar ein-
hvern karlmann, en veigra sjer
samt við þvi, að rjetta út hend-
ina eftir honum, jafnvel þótt
þær hafi sjeð í augum hans
glamjja, sem engin kona getur
misskilið.
„Þetta skil jeg ekki. Jeg varð
ástfangin af þjer, yndið mitt,
og þegar þú horfðir á mig —
kom jeg til þín. Og jeg er svo
hamingjusöm, að þegar við er-
um gift og jeg hefi alið þjer
mörg börn, tekst mjer ef til vill
að gleyma því, að jeg er ekki
eins og þú hefðir helst viljað
að jeg væri“.
Danni stóð á fætur og þrýsti
henni fast að sjer. Ilmurinn úr
yndislegu, hrafnsvörtu hári
hennar, sveif á hann, eins og
vín. „Tamea! O, Tamea“, muldr
aði hann hásróma. „Komdu. —
skulum koma aftur til gistihúss
ins“.
— Þau hjeldu af stað. Tamea
var skynsamari en svo, að hún
reyndi að brjóta í bága við vilja
hans. Hún vissi, að karlmönn-
um geðjaðist best að konum
þeim, sem ljetu þá ráða.
— Tamea ljet stjórnast af
sönnustu og frumstæðustu eðlis
hvöt konunnar — ástinni.
Þótt hún væri ung að árum,
var hún fullþroskuð kona, að-
gætin, úrræðagóð -— hugrökk
— gáfuð. Gaston gamli grá-
skeggur hafði í ríkum mæli
gætt hana þeim verðmætu
eiginleikum, er höfðu verið ríkj
andi í hans eigin stórbrotnu
skaphöfn. Hún vissi að þessa
stundina var Danni Pritchard
þræll hennar. En hann var það
ekki af fúsum vilja — ennþá.
Og hún vissi hversvegna. Hann
var að hugsa um blóð það, sem
rann í æðum hennar — og
Maisie Morrison.
En Tamea var hvergi smeyk.
Hún trúði á eigin mátt — mátt
ástarinnar — og hugði sig geta
fengið hann til þess að gleyma
hvoru tveggja. í þeirri trú, að
hann væri heitbundinn Maisie,
hafði hún ákveðið að draga sig
í hlje þennan dag, svo að þau
gætu komist að einhverri niður
stöðu. Hún gat lítið gert að því,
þótt Maisie væri svo heimsk að
hafa ekki notað tækifærið. Hún
hafði gert skyldu sína, og nú
hafði hún heyrt Danna sjálfan
segja, að Maisie hefði lýst því
yfir, að hún elskaði hann ekki,
og gat því, með hreinni sam-
visku, hafið baráttu á ný. Eins
og góður hermaður hafði hún
hafið sókn, og eins og oftast fer
í sóknarstyljöldum, hafði hún
unnið. Hún hafði fundið brenn
andi kossa Danna á vörum sjer,
augum og hári, og hún var á-
nægð.
Hefði Tamea verið betur
heima í bandarískum háttum og
siðum og hefði hún haft ein-
hverja hugmynd um, hve mátt-
ugt hjúskaparheitið var, jafnvel
í þessu landi, þar sem hjóna-
skilnaðir voru daglegt brauð,
hefði hún fengið Danna til þess
að keýra sig til Monterey og
kvænast sjer þá um kvöldið.
Og ef hún hefði óttast. Maisie
hið minsta, sem keppinaut sinn,
hefði hún gert það þrátt fyrir
fávisku sína. En allur kvíði í þá
áttina var nú horfinn og á i\org
un ætlaði hún að gera sjer far
um, að vera vingjarnleg við
hana .... Ef Danni þráði svona
heitt, að komast aftur heim á
gistihúsið,. ætlaði hún ekki að
halda aftur af honum. Hún
vissi, að þegar karlmenn voru
hryggir eða í djúpum þönkum,
kærðu þeir sig ekki um nær-
göngla afskiptasemi.
— Hvítur bekkur á milli^
kýprestrjánna dró alt í einu að
sjer athygli Tameu. Hún ætl-
aði að toga Danna að bekknum,
en hann streyttist á móti.
„Komdu með mjer“, sagði
hún.
„Nei“, ansaði hann, og rödd-
in var hás. „Freistaðu mín ekki,
Tamea“. Hann gekk nokkur
skref áfram, en hún stóð kyrr.
„Nei, jeg kem ekki!“ hrópaði
hann og hraðaði sig í áttina til
gistihússins. Tamea gekk að
bekknum, og settist þar.
Eftir andartak kom hann til
hennar. Hún vissi, að hann
myndi koma.
„Þú ert að hugsa um það, sem
Mel vinur þinn sagði um mig“,
sagði hún ögrandi. „Þú ert að
hugsa um, hvílík hætta það sje
fyrir hvítan mann að kvænast
kynblending".
„Nei, jeg var ekki að hugsa
um það“, sagði hann.
„Þá hefirðu verið að brjóta
heilann um það, hvað Maisie
myndi segja, þegar þú segðir
henni, að við værum trúlofuð“.
„Jeg — eh — jeg hygg, að jeg
segi henni það ekki — strax“.
Tamea rjetti úr sjer og augu
hennar skutu neistum. „Þá segi
jeg henni það, Daníel Pritc-
hard. Hverju höfum við að
leyna? Hversvegna ert þú
hræddur?“
„Jeg er ekki hræddur“.
„Það gleður mig að heyra. —
Jeg myndi ekki elska þig, ef
þú værir hræddur við nokkurn
skapaðan hlut.
„Ekki er jeg nú gjörsamlega
óttalaus. Jeg er t. d. hræddur
um, að jeg elski þig ekki nógu
mikið til þess að kvænast þjer.
Það, sem jeg hygg að sje ást,
er ef til vill als ekki ást — að-
eins ástríða“.
Tamea hló lágt. Slík heilabrot
voru ofar skilningi hennar.
„Hvað væri ástin án ást-
ríðu?“ sagði hún. „Og væri ekki
ástríðan andstyggileg án ástar?
Vertu ekki hræddur, vinur. Þú
elskar mig nógu mikið, og jafn-
vel þótt jeg vissi, að ást þín
kynni að þverra síðar meir og
þú færir frá mjer, myndi jeg
í kvöld krefja þig um alla þá
ást, sem þú átt í fórum þjer. Er
ekki betra, að hafa lifað dálitla
hamingju en als enga? Því að,
— þegar skilnaðarstundin renn
ur upp — ef hún á að renna upp
eins og Mel segir, — munt þú
yfirgefa mig eins og þú komst
til mín — í ást. Sú koria er
heimsk, sem reynir að halda í
mann sinn eftir að ást hans er
bliknuð og kulnuð — eins og
stjörnur himinsins í dögun. •—
Þegar þú er^orðinn þreyttur á
rnjer,, Danni Pritchard, átt þú
að segja mjer það. Þá mun jeg
sanna þjer, að jeg elska þig.
Jeg mun kyssa þig og senda þig
á brott með bros á vör. — En
jeg hygg að sú stund renni
aldrei upp, ástin mín. Þú verð
ur aldrei þreyttur á mjer“.
„Nei, jeg verð aldrei þreytt-
ur á þjer“, stundi Daníel. ,,Þú
ert að gera mig alveg ærðan“.
„Gegnt vilja þínum?“ spurði
hún. *
2.
Þannig voru systurnar æði einmana, en þó ekki alveg,
þar sem enn átti ein manneskja enn heima á Snotru-
stöðum. Það var lítil telpa, sem hjet Súsanna, og var
munaðarlaus og kom til systranna, til þess að verða
þjónustustúlka hjá þeim.
Þegar Súsanna fyrst kom í bætta Ijereftskjólnum sín-
um, og með hin fötin sín, greiðuna, sápuna, og tann-
burstann í strákörfu. þá bauð ungfrú Petra henni inn í
eldhúsið, og Súsanna litla varð frá sjer numín, þegar hún
sá hve allt var skínandi hreint, fágað og bjart þar inni.
„Æ, hvað hjer er fallegt”, hrópaði Súsanna litla. „Mik-
ið er jeg heppin að fá að vera hjer”.
En hvort sem þið trúið því eða ekki, þá herpti ungfrú
Petra saman varirnar, í stað þess að brosa og vera glöð,
og skipaði Súsönnu að fara strax upp í herbergið sitt og
koma dótinu sínu þar fyrir, — og því miður uppgötvaði
Súsanna litla það fyrr en varði, að hún hafði ekki verið
eins heppin með vistina og hún hjelt í fyrstu.
Því hún varð að vinna og þræla engu minna en Ösku-
buska, sem þið hafið sjálfsagt heyrt um. Hún var að fara
á fætur klukkan fjögur að morgni, hvernig sem veður
var, og allan daginn var hún að þurka ryk, skúra gólf,
fægja málm, bæta föt, sauma og sópa. Ekki hefði Sú-
sönnu þótt neitt slæmt að vinna mikið, ef bara þær syst-
ur hefðu verið ánægðar með hana og verk hennar. En
þær voru það alls ekki á nokkurn hátt. Þær sögðu allrei
nokkurn tíma: „En hvað þú hefir þvegið gluggana vel,
Súsanna”, eða „ósköp var maturinn góður hjá þjer í dag,
Súsanna mín”, eða „mikið hefirðu saumað laglegar þurk-
ur þarna, Súsanna litla”, heldur gægðust þær inn í hvert
einasta horn, og struku eftir stólbríkunum og gáðu að,
hvort þar væri ekki nokkurn rykkorn, ávítuðu hana
vegna þess að hún hefði notað of.mikinn sykur og hjeldu
upp höndunum í hryllingi, ef þær heyrðu hana syngja
yfir þvottabalanum. Og *miklu verra var það að þær
kölluðu hana aldrei nafninu sínu, Súsönnu, heldur stelp-
Kennari flutti eitt sinn erindi
um háttsemi Rómverja hinna
fornu. Hann hóf mál sitt á
þessa leið.
„Eins og þjer vitið, háttvirtu
áheyrendur, sátu Rómverjar
ekki á stólum eins og vjer, er
þeir mötuðust, heldur lágu
þeir í hring um borðið, studd-
ust á annan olnbogann, en möt
uðust með hinum.
-k
Karl nokkur kom til Reykja-
víkur og var meðal annars sýnd
slökkvistöðin. Eftir að hafa virt
húsið fyrir sjer vandlega, sagði
hann með miklum spekings-
svip:
— Ja, margan eldsvoða og
mikinn þarf til þess að svona
stofnun geti borið sig.
Frúin: — Hvernig stendur á
því að jeg finn hálfreyktar
sígarettur um alt húsið.
Stúlkan: — Það er af því, að
jeg hefi ekki tíma til þess að
Ijúká við þær.
★
Fyrsti kappakst.ur, sem vitað
er um, fór íram á vegalengdinni
milli París og Bordeaux árið
1895. Sigurvegarinn ók með 14
km. ■ hraða að meðaltali á
klukkustund.
Fúsi: — Jeg átti að spyr-ja
um, hvort hjer væri nokkur
víxill á Jónas Jónsson?
— Er hann samþykkjandi?
— Nei.
— Er hann fallinn?
—- Nei, hann er í Bretavinnu.
★
I veislu einni, sem Georg
Bernhard Shaw var í, kom gest
gjafinn til hans og spurði hann
um álit á fiðluleikara einum, er
hann hafði fengið tíl þess að
spila í veislunni.
— Hann- minnir mig á
Paderewsky, svaraði Shaw.
— En Paderewsky er ekki
fiðluleikari.
— Einmitt, einmitt, svaraði
Shaw.
★
Kennarinn: — Hvað er hæsta
fjall í Asíu, og hvað er nafnið.
Nemandinn: — Hæsta fjall í
Asíu er Himalaya og nafn mitt
er Vilhjálmur, kallaður Villi. •
★
Kennarinn: — Geturðu sagt
mjer, hvað ljós er, Villi.
Villi: — Já, það er það, sem
maður getur sjeð.
Kennarinn: — Hvaða vitleýsa
er þetta. Þú sjerð mig og jeg
er þó ekki Ijós.