Morgunblaðið - 02.06.1945, Blaðsíða 10

10
morgunblaðib
Laugardagur 2: júní 1945
Á SAMA SÓLAitHRIIMG
Eftir Louis Bromfield
57 dagur
Hún vissi ekki að þótt fólk
liti á hana aðdáunar'augum, er
sögðu: „En hvað þetta er falleg
kona!“ var eins og það á næsta
andartaki væri gripið viðbjóði
og hugsaði: „Hve hún hefir varð
veitt útlit sitt vel!“ — eins og
það stæði frammi fyrir stoþp-
uðum paradísarfugli, er geymd-
ur hefði verið að listasafni um
tugi ára.
Því að hið innra var hún göm
ul og þreytt, og ellimörkin sá-
ust gegnum rifur á fegurðar-
hjúpnum — sem hún hafði ekki
hugmynd um, að væru til. Hún
vissi ekki, að þegar menn voru
í návist hennar, ræddu við hana
varð þeim ósjálfrátt órótt við
að horfa á sljett, hrukkulaust
hörundið — hið svikna æsku-
fjör í hreyfingunum, og sljóan
svipinn, sem stundum skyggði
á ljómann í fögrum augunum.
Hún skildi ekki, að það var eitt
hvað fráhrindandi — því nær
viðbjóðslegt við veru, sem leit
út eins og ung stúlka, en var
þó gömul kona.
Það var óralangt síðan, hún
hafði hvílt sig. Hún sat aldrei í
sólinni, og ljet fara vel um sig,
las í einhverjum reyfara, á-
Lyggjulaust, án þess að hugsa
um sjálfa sig. Hún hafði að vísu
setið í sólinni uppi á þilfarinu,
með bók í hönd, en ætíð brotið
heilann um það, hvort birtan
væri ekki of mikil, svo að hún
yrði að kipra augun saman, og
fengi þar af leiðandi smá hrukk
ur kringum augun. — Hún
hafði oft legið í sólbaði, ekki
vegna þess, að hún fyndi til
þeirrar frumstæðu ánægju, er
sólarylurinn veitir mannanna
börnum, heldur vegna þess, að
sólarljósið stuðlaði að því, að
varðveita æskublómann.
Hún hafði legið hræringar-
laus á ströndinni í Biarritz og
Lidoen tímunum saman — gætt
þess vendilega, að sólbrenna
jafnt og vel, svo hún liti sem
best út um kvöldið — þjáð af
þeirri hugsun, að þótt henni
væri meinilla við kalt vatn, yrði
hún að synda í sjónum, til þess
að varðveita línur líkamans —
og þótt hún væri löt og hefði
megna andúð á að hreyfa sig
mikið, yrði hún samt sem áð-
ur að misþyrma sínum vesalings
þreytta líkama með margskonar
æfíngum, til þess að koma í veg
fyrir, að spik safnaðist á mjaðm
irnar og til þess að styrkja
magavöðvana. Svo yrði hún að
dvelja a. m. k. klukkustund í
herbergi sínu, og maka dýrindis
smyrslum framan í sig, svo að
sólbrennt hörundið þornaði
ekki. Og þegar menn litu svo
þessa sextugu konu, hugsuðu
þeir: ,,Hve þessi fimtuga kona
heldur sjer vel!“
Hún lagði ekki á sig þetta erf
iði til þess að krækja í elsk-
huga. Það var langt síðan hún
hafði máð ástina brott úr lífi
síriu. Hún gerði það yegna þess
að sú hugsun var henni óbæri-
leg, að menn veittu henni ekki
lengur athygli og dáðust að feg
urð hennar.
2.
Henni tókst ekki einu sinni
að blekkja eiginmann sinn, þótt
hún lifði í þeirri sælu trú, að
hann hjeldi hana a. m. k. fimtán
árum yngri, en hún í raun
rjettri var. Hún hjelt það vegna
þess, að hún hafði verið þrjátíu
og fimm ára, þegar hún hafði
hlaupist á brott með Patrick
Dantry til Evrópu — og þá vissi
enginn þar, hve gömul hún var.
En Sir John ljet ekki blekkjast.
Hann kvæntist Nancy vegna
þess að honum geðjaðist vel að
henni — hann hafði gaman að
kvenlegum hjegóma hennar —
og þá einkum og sjer í lagi
vegna þess, að hann — sem var
ekkjumaður, sextíu og níu ára
gamall — hafði komist að raun
um, að hún var einmitt eigin-
kona við hans hæfi.
Hann leitaði ekki lengur ást-
ar, heldur skemtilegrar og fal-
legrar konu, er gæti varpað yl
og birtu á elliár hans og verið
hæf húsfreyja á hinu stóra,
myndarlega heimili hans. Hann
sá, að öllum geðjaðist vel að
Nancy. Hún gerði sjer engann
mannamun, var alúðleg við alla,
jafnt háa sem lága. — Hun vildi
njóta aðdáunar allra.
Hann háfði teygað af gnægta
bikar ástarinnar meðan hann
var ungur og hraustur. Hann
hafði átt konu, er hafði alt það
til brunns að bera, sem Nancy
skorti. Hún hafði verið heima-
kær, skilningsrík og óeigingjörn
— hugsað um það eitt, að gera
hann hamingjusaman, hjálpa
honum til þess að brjótast á-
fram, til vegs og virðingar. Hún
hafði alið honum fimm börn.
Nancy hafði einnig gert hann
hamingjusaman — og með
henni hafði hann átt nokkurn-
veginn þægilega tilveru — en
það var aðeins vegna þess, að
Nancy hafði lært að gera karl-
menn hamingjusama — með því
að dekra við þá, komust þeir í
gott skap, og þannig náði mað-
ur tangarhaldi á þeim. Ef þeir
voru hamingjusamir, elskuðu
þeir menn og voru ósparir á
gullhamrana.
— Hann fór ekki í neinar graf
götur um fortíð Nancy. Hann
vissi, að hún hafði hlaupist á
brqtt með Patrick Dantry — er
hafði farist voveiflega nokkr-
um mánuðum síðar, og hann
vissi, að þótt nú væru liðin tutt
ugu og fimm ár síðan, hafði hún
enn mynd af Patrick hjá sjer.
Hann vissi einnig, að hún hafði
átt fleiri elskhuga. Hann vissi
ekki hve marga. Það mátti líka
einu gilda. Hann vissi, að það
var langt siðan hún hætti allri
ástleitni — hún hafði svalað
lífsþorsta sínum fyrir löngu.
Hann vissi einnig, að þrátt
fyrir alt, hafði Nancy altaf ver
ið hefðarkona og hversu
hneykslanleg sem fortíð hennar
hafði verið, hafði hún ætíð
syndgað á hljedrægan og fínan
hátt, svo að hún beið hvorki
tjón á sálu sinni nje stöðu í
þjóðfjelaginu. Hjer áður fyrr
höfðu verið nokkrar sálir, sem
ekki vildu heimsækja hana á
heimili hennar í Wilton Cresc-
fólk, sem nú var komið undir
græna torfu.
Styrjöldin hafði gjörbreytt
hugsunarhætti fólksins, og jafn
vel þeir allra íhaldssömustu
gerðu ekki lengur rellu út af
því, þótt einhver tæki víxlspor
á vegi dyggðarinnar. Þeir, sem
ennþá höfðu horn í síðu hennar
vegna fortíðarinnar, gátu siglt
sinn sjó fyrir honum. Nú í ell-
inni, eftir langvarandi strit og
stríð, reyndi hann að njóta
þess eftir bestu getu, sem hann
hafði þráð í æsku, en aldrei öðl
ast. Hann hafði yndi af stórum,
glæsilegum samkvæmum og
ungu fólki, sem var dálítið ljett-
úðugt — eins og hann hefði
gjarnan viljað vera sjálfur, þeg
ar hann var ungur.
3.
Nancy sat ennþá við snyrti-
borðið, þegar Sir John barði að
dyrum, og gekk inn. Hann var
stór maður og þrekinn, hafði
djúpan, vingjarnlegan málróm
og lítil greindarleg, blá augu.
Hann var rjóður í kinnum, yfir
bragðið hraustlegt. Hann brosti
til Nancy.
„Jæja, góða mín — ertu þá
reiðubúin til þess að stíga á
land í hinu fyrirheitna landi?“
Hún hló og gaf honum morg
unkossinn — en sú athöfn fór
fram með þeim hætti, að hann
strauk gráu yfirskegginu laust
yfir vanga hennar. En þetta var
þó engan veginn lítilfjörleg at-
höfn, því að hún gaf til kynna,
að þau væru ennþá ánægð hvort
með annað.
„Hjer er símskeyti til þín. Það
var að koma, rjett í þessu“.
„Það er sennilega frá Hekt-.
or“.
Hún opnaði skeytið, las og
rjetti honum síðan.
Það var á þessa leið:
Er því miður of veikur til
þess að geta tekið á móti ykk
ur við skipshlið. Hringdi til
gistihússins. Savina Jerrold
bíður þjer til tedrykkju. ■—
Kveðjur.
Hektor.
Hpn leit á John og brosti. Hún
hafði sagt honum frá því, að
Hektor væri ekki lambið að
leika við — hann skyldi ekki
verða uppnæmur fyrir því, þótt
hann yrði dálítið óþjáll í við-
móti.
Hún sagði: „Heldur er hann
þurr á manninn, blessaður, en
hann svaraði þó a. m. k.:
„Hver er Savina Jerrold?“
„Hún er gamall fjölskylduvin
ur. Jeg hefi þekt hana frá því
jeg var smátelpa. Hún er virðu
leg piparkerling — forrík og
besta skinn“.
Svo datt henni í hug, að hún
hefði raunar ekki hugmynd um,
hvernig Savina liti út núna. —
Savina, sem Kún mundi eftir,
hafði verið kát kena — mjög
rómantísk, er oft hafði boðiS
henni heim til sín ásamt Pat-
rick Dantry, eftir að Carstairs
gerðist tortrygginn og vildi
ekki sjá hann á heimili þeirra.
Ef Loftur getur það ekki
— bá hver?
LISTERINE
TANNKREM
mnmle
Viðlegan á Felli
(Kcjt'ím J/ónóion
I.
Myndarbýli.
Fellsbærinn stendur við fellsenda. Fell það er kallað
Sandfell. ÍTúnið er stórt og sljett. Kelda ein skiftir túninu
í tvent. Bæjarhúsin og fjósið standa á neðra túninu. Sá
hluti túnsins er kallaður Heimatún.
Fjárhúsin standa á túninu ofanvert við kelduna; efri
hluti þess nær upp í Sandfell. Tún þetta er kallað Húsa-
tún.
Beggja megin Sandfells renna ár. Önnur þeirra heitir
Spræna, en hin Fossá. Margir fossar eru í Fossá, einkum
ofarlega. Silungur er mikill í ánni. Hann gengur alla
leið upp að Freyðanda. Freyðandi er stærsti fossinn.
Fyrir ofan hann sjest silungur aldrei, en í fossinum er
mikill silungur., Þar næst hann ekki, því að hvorki er
hægt að draga á fossinn nje leggja net í hann.
En skamt fyrir neðan Freyðanda er hylur mikill; þar
er besta veiðin í ánni.
Það má bæði draga á hylinn og leggja í hann net. Fyrri
hluta sumars er venja að leggja net í hylinn, en þegar
líður á sumar, er farið að draga á.
Dalurinn, sem Fossá rennur eftir, heitir Fossárdalur.
Hann er grösugur mjög, þegar fram eftir honum kemur,
en heiman til eru mjóir grasgeirar og á milli þeirra
breiðar sandskriður. Þar þykir vera beit góð.
Langt fyrir framan Freyðanda er steinn mikill. Hann
er kallaður Risi. Stendur hann einn sjer niðri á sljettri
áreyri. Hægt er að komast upp á hann frá einni hlið.
Risi er flatur að ofan og svo mikill um sig, að 10 menn
geta setið uppi á honum. Hann er þriggja mannhæða hár.
Alla leið frá Risa og fram í dalbotn er slægjuland. Þar
eru grasbreiður beggja megin árinnar, neðan frá á og
upp á brúnir. Þessar engjar eru bestu engjarnar á Felli.
En þær eru votlendar. Langt var þangað fram eftir, og
þótti mjög erfitt að heyja í dalnum.
Smalinn var hálfan þriðja klukkutíma frá bænum og
fram að Risa, þegar hann gekk í hægðum sínum.
Kristján H. Breiðdal hefir
sent „Með morgunkaffinu" eft
irfarandi flugvjelavísu:
Ofar skýjum lögð er leið
loftin gegnum skriðið.
Nýja tímans Skúla-skeið
skeifnalaust er riðið.
★
Málfærslumaðurinn: (bendir
með staf sínum á sakborning-
inn): — Við endann á þessum
staf stendur argvítugur þorp-
ari.
Sakborningurinn: — Við
hvorn endann?
★
Skraddarinn: — Jeg geri mig
ánægðan með það, að þjer til-
takið einhvern ákveðinn dag,
ef þjer standið þá við að greiða
þennan reikning.
Stúdentinn: — Já, eigum við
þá að segja dómsdag, eða ef
þjer kynnuð að vera upptekinn
þá, getum við bara ákveðið dag
inn eftir. \
★
Prófessor: — Herrar mínir,
í dag ætla jeg að hleypa ykkur
út 10 mínútum fyrir tímann,
Gjörið svo v^l að^ganga hljóð-
lega um svo að þið vekið ekki
hina nemendurnar.
★
Spurning: —- Hvað er gott við
kvefi annað en Whisky?
Svar: — Þú ættir að skamm-
ast þín, þú átt ekki einu sinni
skilið að fá kvef.
★
Tannlæknirinn: — Hefir
nokkurn tíma verið gert við
þessa tönn áður?
Sjúklingurinn: — Nei, aldrei.
Tannlæknirinn: — Það var
skrítið, þegar jeg var að spóla
hana, þá komu nokkur gullkorn
upp með bornum.
Sjúklingurinn: — Hamingjan
góða, þjer hljótið að hafa spólað
alla leið niður í flibbahnappinn
minn.
★
Prestur einn sterkur stjórn-
aði vakningarsamkomu. Tveir
ungir menn voru altaf að trufla
hann og gerðu gys að öllu sem
hann sagði.
Hann spurði þá, hversvegna
þeir væru á samkomunni, fyrst
þeir ljetu svona.
„Við komum til þess að sjá
kraftaverk“, sögðu þeir.
Presturinn fór þá úr stólnum,
gekk til piltanna og kastaði
þeim út, hverjum af öðrum og
sagði um leið:
,,Við gerum ekki kraftaverk
hjer, en við getum rekið út
djöfla“.
★
Sumar konur gera menn að
fíflum, aðrar gera fífl að mönn-
um.