Morgunblaðið - 01.07.1945, Blaðsíða 6

6
MORGUNBLAÐIÐ
Suimudagfur 1. júlí 1945.
2. dagur
Trumper kinkaði kolli. „Ertu
búinn að borða?“ spurði hann.
„Já“, ansaði Arnold. — Hann
settist niður og klæddi sig úr
stigvjelunum.
„Hvar er Cluny?“ spurði
Trumper.
„í rúminu“.
„Er hún veik?“
„Nei“, ansaði Porritt. Svo
þögðu þeir báðir stundarkorn.
„Jeg sje hjer, að Eden'ætlar
að segja af sjer“, sagði Trum-
per því næst. „Jeg geri ráð fyrir
að hann viti, hvað hann syng-
ur“.
„Jeg er nú á því, að Musso-
lini verði okkur þungur í skauti
áður en lýkur“, sagði Porritt.
,,Og ekki treysti jeg Hitler“.
„Það geri jeg ekki heldur“,
Trumper. „Englendingar eiga
að. . . .“.
Á næsta andartaki hefðu
þeir verið komnir í spaklegar
umræður um utanríkismál, ef
Adda Trumper hefði ekki kom-
ið inn. Hún var fjórum árum
yngri en maður hennar, en leit
út fyrir að vera a. m. k. tíu ár-
um eldri, því að hún gerði lítið
til þess að halda sjer unglegri
•— taldi slíkan hjegóma ekki
samboðinn virðingu sinni, sem
dugandi húsmóður.
„Þarna ertu þá!“ hrópaði hún
og mældi Porritt með augun-
um, eins og hún væri að ganga
úr skugga um, að hann væri
þarna allur., Hvað kom fyrir?“
„Fór of langt með strætis-
vagninum", ansaði Porritt.
„Hefirðu borðað?“
),Já‘í.
„Hvar er Cluny?“
„í rúminu“.
„Nú? Er hún veik“.
„Nei“, svaraði Porritt þolin-
móður. „Hún las í einhverju
blaði að það væri styrkjandi og
hressandi fyrir taugarnar að
liggja einn dag í rúminu og nær
ast á appelsínum“.
Andartak starði Adda Trum-
per á hann, orðlaus af undrun.
Svo sló hún á lærið og sagði: —
Ja —,nú hefi jeg aldrei á minni
lífsfæddri ævi heyrt annað eins!
Hvað heldur stúlkukindin eigin
lega að hún sje?“
Þetta var spurning, sem
Cluny Brown virtist sífelt
vekja í hugum ættmenna sinna,
þótt enginn vafi gæti leikið á
því, hvert svarið væri. Faðir
hennar hafði verið bifreiða-
stjóri, mágur móður hennar
pípulagningamaður og frændi
hennar burðarkarl á járnbraut
arstöð, svo að hver gat efast
um, hvað Cluny Brown væri?
Það lá í augum uppi. Hún gat
ekki einu sinni efast um það
sjálf. En Porritt hafði heyrt
þessa spurningu ótal sinnum —
svo að einhver hlaut að efast.
„Cluny þarf að fara í vist“,
sagði frú Trumper. „Hún þarf
að fara í góða vist — eignast
stranga húsmóður".
„Jeg hefi margsagt þjer, að
jeg get ekki án hennar verið“,
sagði Porritt. „Það verður ein-
hver að svara í símann, þegar
jeg er að heiman“.
„Já, en hvað hefir þú að gera
við síma?“
Porritt og Trumper litu hvor
á annan. Vitanlega þurfti pípu-
lagningamaður að hafa síma. —
Flestar beiðnirnar bárust gegn-
um símann.
Þegar Porritt svaraði ekki,
þreif frú Trumper blaðið af
bónda sínum og strunsaði burt
í fússi.
Porritt leit afsakandi á mág
sinn og teygði sig eftir stígvjel
unum.
„Þú þarft ekki að fara“, sagði
Trumper vingjarnlega.
„Jú, það er vissara“.
„Jæja — þú gerir eins og þjer
best þykir! Þú ferð vitanlega
ekki að senda Cluny í burtu ef
hún getur hjálpað þjer. Öddu
kemur þetta ekkert við“.
,,Nei“, sagði Porritt. Hann
lauk við að klæða sig í skóna.
Trumper gaf frá sjer langt
„En mjer er sama, þótt jeg
segi þjer það. Jeg hefi miklar
áhyggjur af Cluny“. Hann þagn
aði. Það var dálítið, sem honum
hafði láðst að segja konunni,
sem hann hafði hitt í garðin-
um. „Hún hefir verið elt“.
Trumper gaf frá sjer lágt
flaut. „Elt? Cluríy?“
,,Tvisvar sinnum“, sagði Porr
itt. „í vikunni sem leið. í fyrra
skiftið sagði hún mjer það og
í seinna sinnið sá jeg það með
mínum eigin augum. Það var
í High Street. Fyrir utan búð.
Cluny og þessi náungi voru að
tala saman. Hann tók á sprett,
þegar hann kom auga á mig“.
„Já, því trúi jeg vel“, sagði
Trumper.
„Cluny sagðist hafa verið að
skoða hatta í búðarglugganum,
þegar þessi maður hefði komið,
og gefið sig á tal við hana. Hann
spurði hana, hvort hún sæi eitt
hvað þarna, sem hana langaði
til þess að eiga. Cluny sagði
nei — sagðist þara vera að
horfa á hattana að gamríi sínu.
Þá sagði hann, að ef þau færu
niður í West End, kynnu þau
að rekast á eitthvað, sem hún
hefði enn meira gaman að. —
Það var þá, sem jeg kom“.
„Hún hefði aldrei farið með
honum“.
„Það sagði hún líka. — En
jeg er að velta því fyrir mjer,
hversvegna karlmönnum dettur
í hug að ávarpa hana. Það er
ekki hægt að segja, að hún sje
lagleg“.
„Nei — öðru nær“, sagði
Trumper með sannfæringar-
krafti. „Og var það sami mað-
urinn í fyrra skiptið?“
1 „Nei. Það var maður, sem
hitti hana fýfi utan kvikmynda
hús.
„Þú ættir ekki að láta hana
leika svona lausum hala“.
„Hvað á hún að gera?“ sagði
Porritt og reyndi að béra í bæti
fláka fyrir fósturdóttur sína. —
„Má hún ekki horfa í búðar-
glugga? — Jeg var að tala um
Cluny við unga hefðarkonu,
sem jeg hitti áðan. Ef til vill
förum við rangt að henni. Ef til
vill ættum við ekki að leggja
neinar hömlur á hana — lofa
henni að þroskast í friði“.
,,Nei,“ sagði Trumper ákveð-
inn. „Sá, sem hefir sagt þetta,
hefir ekki þekkt Cluny Brown“.
Þetta var sannleikur, svo að
Porritt gat engu svarað, og sat
því þögull. En það var þrá-
kelknissvipur á andliti hans.
„Og svo þessi fíflilæti — að
liggja heilan dag í rúminu og
borða appelsínur — alheilbrigð
stúlka“, sagði Trumper.
„Hún borgaði fyrir þær sjálf“
sagði Porritt". Og það er þó alt-
af bót í máli að vita af henni
heima í rúmi. Maður getur ver-
ið rólegur á meðan“. Hann
sagði — eins og altaf — það,
sem hann hugði heilagan sann-
leikann.
r ’u i w*
II. Kafli. ......“
Það var af einskærri sam-
viskusemi, að Cluny Brown var
ekki í rúminu — og ekki einu
sinni heima — en það var dygð,
sem henni var mjög sjaldan
hælt fyrir. í blaðinu hafði stað
ið, skýrum stöfum, að menn
ættu að liggja algjörlega hrær-
ingarlausir í dimmu herbergi.
Cluny dró gluggastjöldin fyrir
og lagðist upp í rúm. En rjett
fyrir kl. 3 tók síminn að hringja
og hún fór niðUr til þess að
svara, þótt henni væri það síð-
ur en svo ljúft.
„Halló?“ sagði Cluny, með
sinni djúpu röddu.
Stuttaraleg karlmannsrödd
spurði: „Er það hjá pípulagn-
ingamanninum? Jeg þarf á
manni að halda þegar í stað“.
„Hann er ekki heima“.
„Drottinn minn!“ hrópaði
röddin. „Það nær engri átt. Er
enginn annar þarna? Hver er
uð þjer?“
„Cluny Brown“.
Það var þögn andartak. Þeg
ar röddin talaði á ný var hljóm
urinn annar: „Hún var aðeins
pípulagningamannsdóttir . . . . “
Cluny, sem hafði heyrt þetta
áður, lagði heyrnatólið á og
flýtti sjer upp aftur.
LISTERINE
TANNKBEM
Viðlegan á Felli
éJj-tlr ^JJa ifgnm Jó>
onóóon
23.
og hún í 3 ár. Daglega var hún eingöngu kölluð fröken.
Við sögðum æfinlega: er frökenin inni, og heyri þjer
fröken. Fröken Saursteð var hún kölluð, þegar þurfti að
aðgreina hana frá öðrum frökenum“.
„Af hverju var hún kölluð Saursteð?“ spurði Þóra.
„Það veit jeg ‘ ekki. Bróðir hennar er líka kallaður
Saursteð. Þau kváðu vera eitthvað langt ofan úr sveitum,
frá bæ, sem Saurstaðir heita“.
„Hvað gerði hún, þessi stúlka?“
„Hún skreytti hatta. Það eiga nú margar hægri daga
en hún“.
„Já, hvað hafa þær fyrir stafni, þessar stúlkur? var
jeg að spyrja“, sagði Jósef.
„Og því er nú fljótsvarað. Þær drekka kaffi í Vörð-
unni, sitja að víndrykkju í Skála, reykja vindlinga í Saln-
um, skoða varning í búðum, hlýða á hljómleika, eru í
leikhúsum, hneigja sig hundrað þúsund sinnum á dag
og bjóða kunningjum heim á kvöldin“.
„Og þig langar til að lifa svona lífi?“
„Já, það segi jeg satt, það er þá ómögulegt að maður
endist, ef það er ekki með þessu móti“. ,
„En til hvers eru þessar manneskjur í mannfjelaginu?“
„Ja, þær eru, — þær eru — þær eru þó að minsta kösti
til prýðis. Þú ættir að sjá, hvernig þær ganga ^l fara“.
„Ekki fá þær nú mikla peninga til lífsframfæris fyrir
þessa iðju sína“.
„Og þær þurfa ekki að vinna fyrir sjer“.
„Hverjir vinna fyrir þeim?“
„Foreldrar, fóstrar, stjúpur, ömmur, unnustar, ekkjur,
ekkjumenn og bæjarfjelagið11.
„Þætti þjer meira gaman að því að láta aðra hafa fvrir
þjer, en vinna fyrir þjer sjálf?“
„Já, það segi jeg satt, jeg held það væri eitthvað hægra
og áhyggjuminna“.
„Hvað heldurðu að þær geti verið lengi upp á aðra
komnar, svona drósir?“
„Nú, ef hamingjan er með, þá gætu þær verið það í
90 til 98 ár“.
Eins og knnnugt cru að-
jeins tveir stjórnmálaflokkar í
Bandaríkjunum, er nokkurs
mega sín. Einhverju sinni
voru tveir frægir stjórnmála-
menn að deila á framboðs-
furidi og er þeir höfðu deilt
lengi og hatrammlega segir
annar. — Nii skulum við
koma okkur saman um p.ð.
hætta öllum svívirðingum.
— Það er ágæt hugmynd,
segir hinn, ef þú vilt gjöra svo
vel að hætta- a.ð ljúga upp á,
demokrata, þá skal jeg hætta
að segja sannleikan um repu-
blikana. Samþykkir þú það?
★
Liðsforingi einn kom í liif-
reið á miklum hraða eftir veg-
inum og staðnæmdist þar sem
lítill drengur var að leika sjer
að því að kasta steinum úr
slgrígvu. Liðsforinginn sagði
við drenginn: „Ilefir þú sjeð
flugvjel steypast. til jarðar
nokkursstaðar hjer nærri“ ?
,,Nei, herra minn“, sagði;
strákur, og reyndi að fela
slöngvUna fyrir aftan bak.
„Jeg var bara að reyna að;
hitta flösku“.
Flugmaðurinn: (sem hafði
komið niður í trje) — „Jeg;
• var að reyna, að setja nýtt
met“.
- Bóndinn: (sem horfði áj •—j
„Það hefir þjer sannaríega
tekist. Þú ert fyrsti’maðurinn,
sem hefir klifrað niður úr trje,
án þess að klifra upp á það
fyrst,
★
Þeir voru okki beinlínis góð-
ir nágrannar og einn daginn
sendi herra Smith eftirfarandi
orðsendingu til herra Jones:
— Herra Smith sendir kveðj
, ur sínar til herra Jones og bið-
ur hann að gera svo vel að taka
hundinn sinn þegar í stað og
skjóta hann, þar sem hann held
ur vöku fyrir herra Smith og'
fjölskyldu hans.
En dagirín eftir fjekk herra
Smith eftirfarandi svar:
— Hr. Jones sendir kveðjur
sínar til herra Smith og vill
taka það fram, að hann mun.
glaður skjóta nefndan hund, ef
herra Smith vill fyrst gefa dótt
ur sinni eitur og brenna píanóið
hennar- ,,