Morgunblaðið - 25.07.1945, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 25. júlí 1945
22. dagur
,,Je vous remercie mille fois“,
sagði hún.
Áhrífin af þessu snjallræði
hennar voru geysimikil. Bel-
inski Ijét sjer að vísu fátt um
finnast, en þær Hilda og Cluny
voru svo hrifnar, að þær tóku
varla eftir því, þegar hann fór
út úr nerberginu. Þær hreint og
beint eöptu af aðdáun.
„Jeg lærði frönsku, þegar jeg
var ung stúlka“, sagði frú Maile
með hæversku.
Hún gat þess ekki, að hún
hefði íært nákvæmlega þrjár
setningar. Hinar tvær voru
„Quelle heure est-il“ og „Com-
ment vous allez-vous“.
Sextándi Kafli.
Útlitið fyrir Belinski fór stöð
ugt batnandi. Að áeggjan
Andrj ’sar sendi hann ungfrú
Dunnett skeyti, og gaf henni
upp heimilisfang sitt að Friars
Carmel, og tveim dögum síðar
fjekk hann eftirfarandi svar-
skeyti frá henni: „Til ham-
ingju. Útlit fyrir gífurlega sölu
á bókinni“. Belinski hrestist svo
mjög við þessar góðu frjettir,
að hann byrjaði þegar á nýju
ástarsögunni, og skrifaði sex
stundir á dag, og kom oft of
seint í maíinn.
Hann vann sleitulaust í hálfa
viku — en þá kom Betty Cre-
am, — og vinnufriðurinn var
úti.
— Þegar Betty og Belinski
hittust í fyrsta sinn, var hann
ástfanginn af Maríu Dillon, og
sá Betiy því í raun rjettri ekki.
En nú var hann ekki ástfang-
inn af neinni stúlku, að því
er hann best vissi sjálfur — og
þess vegna voru afleiðingarnar
af'þessum síðari fundi þeirra
óh j ák væmilegar.
Andrjes sótti hana á járn-
brautarstöðina, og á heimleið-
inni spurði hann hana stuttara-
lega, hvers vegna hún hefði
komið.
Bett.v svaraði góðlátlega:
„Vegna þess að mjer finst
indælt að vera í sveit að vor-
inu og mjer geðjast sjerlega
vel að móður þinni og föður“.
„Það er ágætt“, sagði
Andrjes. „I þetta sinn þarf jeg
víst ekki að biðja þig um að
láta það vera, að striplast um
í skjóllitlum sundfötum, því að
það er ekki nógu heitt til þess“.
Það var innilegur afsökunar-
svipur á andlití Betty, þegar
hún svaraði: „Ó — þú verður
að fyrirgefa það, elskan. Jeg
var ekki annað en krakkafífl í
þá daga“.
„Jæja“.
Þau þögðu stundarkorn. Svo
leit Betty á hann, með íhygli' í
svipnum, og spurði: „Hvers
vegna hjelst þú, að jeg hefði
komið?“
Andrjes hafði ekki augun af
veginum. „Jeg hafði ekki hug-
mynd um það. Þess vegna
spurði jeg. Jeg hefði yfirleitt
ekkert hugsað um það — nema
af því að jeg frjetti, að þú hefð-
ir vitað um það, meðan jeg var
í borginni,------en þú minnist
aldrei á það einu orði“.
„Jeg gleymdi því“.
„Það er ekki satt“.
„Jæja þá — jeg skal segja'
þjer það. Þegar þú baðst mig
að giftast þjer — mundu, að
það varst þú en ekki jeg, sem
fitjaðir upp á þessu — þá hafði
jeg fengið brjefið frá lafði Car-
mel. Jeg gat ekki sagt þjer frá
því þá. Jeg gat ekki sagt við
þig: „Nei, þakka þjer fyrir, jeg
vil ekki giftast þjer. — En með-
al annara orða — jeg var að
fá brjef frá móður þinni, þar
sem hun byður mjer að dvelja
viku „ð Friars Carmel. Þess
vegna mintist jeg ekki á það
þá. Og þú virtist vera eins og
þú áttir að þjer, þótt þú hefðir
fengið hryggbrot, svo að mjer
fanst heldur kjánalegt að sitja
af mjer heila viku í Devon —
aðeins vegna þess, að þú værir
að telja þjer trú um, að þú
værir hrifinn af mjer. Þess
vegna þáði jeg boðið.
Við þessu var ekkert hægt
að segja, svo að Andrjes þagði.
Þau voru nú komin að hlið-
inu. Betty lagfærði hatt sinn
og strauk einu sinni með vara-
litnum yfir varirnar. Hún var
mjög látlaus, en smekklega bú-
in, og var yndisleg á að líta
eins og endranær.
Laíði Carmel beið þeirra í
dagstofunni og fagnaði þeim
vel og mmlega, eins og hennar
var von og vísa. Belinski, sem
einnig hafði beðið þeirra í dag-
stofunni, horfði sem þrumu lost
inn á Betty. Þetta hlaut að vera
draumsýn! Nú brosti hún til
hans og sagði: „Við höfum hittst
áður. Munið þjer ekki eftir
því?“
„Nei“, ansaði Belinski. „Það
er að segja, jeg man að þjer
voruð þar — en það getur «kki
verið, að jeg muni eftir yður,
því að annars hefði jeg ekki
hugsað um annað síðan“.
En Betty kunni að taka gull-
hömrum. „Þjer voruð svo nið-
ursokkinn í samræðurnar",
sagði hún glaðlega, og snjeri
sjer að lafði Carmel. „Þeir voru
að ræða stjórnmál, Andrjes,
John og hr. Belinski“, sagði
hún. „Og jeg hefi lítið vit á
slíkum hlutum“.
En Belinski vildi ekki sam-
þykkja það. „Það voru ekki
stjórnmálin“, sagði hann. „Eng-
in stjórnmál hefðu getað dregið
athygii mína frá yður. Ef þjer
viljið vita . . .“.
„Komdu væna mín, og fáðu
þjer tesopa*, sagði lafði Car-
mel.
Þau settust öll við teborðið,
nema Belinski, sem rauk upp
á loft til þess að raka sig, eftir
að hafa horft enn einu sinni á
Betty. Sir Henry kom nú inn,
og hedsað': henni með kossi.
Þegar Syrett kom með teið,
höfðu þau öll gleymt hinni ein-
kennilegu hegðun prófessors-
ins. Betty ræddi alúðlega við
gömlu hjónin, um alla heima
og geyma.
Andrjes sat og hlýddi á hana,
og kaldhæðnisbros ljek um var-
ir hans. Hann hafði aldrei sjeð
Betty svona háttprúða og hæ-
verska. I fyrri heimsóknum sín-
um að Friars Carmel hafði hún
ætíð hegðað sjer eins og krakka
fífl, — eins og hún s^gði sjálf.
En nú var hún orðin tuttugu
og eins árs, og henni hafði far-
ið það mikið fram síðan hún
dvaldi síðast að Friars Carmel,
að hún var orðin kurteis við þá,
sem voru eldri en hún — þótt
hún væri ennþá ókurteis við
jafnaldra sína.
Þegar þau höfðu lokið við
að drekka teið, fylgdi lafði
Carmel Betty upp í herbergi
það, sem nenni var ætlað, og
fór síðan niður aftur.
Þegar Andrjes hjelt af stað
upp stigann litlu síðar, heyrði
hann raddir á loftskörinni fyrir
ofan. Það voru þau Betty og
Belinski að tala saman. Bel-
inski hafði setið fyrir henni,
þegar hún ætlaði inn í her-
bergið.
„Fyrirgeíið andartak“, sagði
hann biðjandi. Hann hafði rak-
að sig í svo miklu óðagoti, að
hann var með stóra skurði á
hökunni. „Mig langar til þess
að seg’a yður, hvers vegna jeg
mundi ekki eftir/yður“.
„Það skiftir engu máli“, sagði
Betty \/ingjarnlega.
„Jú — annars haldið þjer auð
vitað, að jeg sje einn af þessum
bresku þoiskum. — Það var
vegna þess, að jeg var ástfang-
inn. Og jeg hlýt að hafa verið
meira. ástfanginn en jeg gerði
mjer grein fyrir þá“, bætti Bel
inski við, og var ekki laust við
undrunarsvip á andlitinu. „En
því er öllu lokið nú — því var
öllu lokið aður en jeg kom hing
að til Friars Carmel, og þjer
megið til með að fyrirgefa
mjer“
„Já — það skal jeg fúslega
gera“, lofaði Betty. Nú var
Andrjes kominn upp á loftskör
ina. Hún kinkaði kolli til þeirra
beggja og hvarf inn um dyrnar
á bnðherberginu. Belinski
horfði á Andrjes án þess að sjá
hann/og gekk niður.
i»wwiW'itÐBaBBsmfflawnnHBiumiiaBB
| |
1 Auglýsendur (
| athugið! (
M að Isafold og Vörður er §
= vinsælasta og fjölbreytt- =
| asta blaðið í sveitum lands 1
1 ins. — Kemur út einu sinni |
í viku — 16 síður.
ái!ínTiniii[niTiiiimiiimmnTnniranmiiiirnfinniTna
Viðlegan á Felli
Jl
'onióon
42.
XVII.
Erfitt er að vakna.
„Gunna, klukkan er að verða 5“, kallaði Jósef í tjald-
inu á þriðjudagsmorguninn. ,,Ýttu við honum Karli, og
segðu honum að fara að sækja hestana“.
„Kalli, Kalli, Kalli, farðu að vakna. Kalli, Kalli, Kalli,
það er naumast þú hefir sofnað. Þú ert ekki eins frakkur
nú og í gærkvöldi. Kalli, Kalli, heyrirðu ekki, þú átt að
fara að sækja hestana. Karl, Karl, Karl litli“.
„Reistu strákinn upp, þá vaknar hann“, sagði Magnús
og opnaði tjalddyrnar. „Það er ekki ljótt út að líta, skaf-
heiðríkt, það verður bærilegur þerrir í dag“.
„Kalli, Kalli, Kalli, það er naumast þú sefur fast“.
„Hvað ætlarðu með mig?“ sagði Karl, þegar hann
rumskaði.
„Þú átt að fara að sækja hestana, flýttu þjer nú út,
þarna eru skórnir þínir, Aldrei hefir nú gengið svoria
illa að vekja þig, og hefir þó stundum orðið að ýta við
þjer. Þú þarft nú ekki ósköp langt eftir hestunum, þeir
eru hjerna kringum tjaldið“.
Karl var fljótur að láta á sig skóna og húfuna. Hann
för snöggklæddur út, tók beislið hennar Skolu og hljóp
upp í brekkurnar. Þar voru hestarnir, sem lengst voru
burtu, hinir lágu skamt frá tjaldinu.
Karl beislaði Skolu og fór á bak, síðan rak hann hestana
niður að tjaldi.
Karlmennirnir komu á móti honum og beisluðu þá. Því
næst var lagt á í flýti.
Kalli tylti sjer á barð hjá seppa.
„Nú er kaffið til“, kallaði Gunna.
„Jeg held jeg drekki sopann minn hjerna fyrir utan“,
sagði Magnús og settist niður fyrir utan tjaldið. Hinir
karlmennirnir settust hjá honum.
„Eru þið ekki vaknaðar, þarna inni? kallaði Gunna.
„Það mátti nú vakna við minna en það, sem gekk á,
þegar þú varst að vekja strákinn“, sagði Sigríður. „Jeg
Kosi.ingasvindlinu í New
York hef-.r lengi verið við
brugðið, þó að nú sje líklega
búið að koma í veg fyrir það.
Hjer er ein saga frá þessum
tíma: Borgarstjóri nokkur var
að spjalla við nokkra betri borg
ara. Alt í einu snjeri hann sjer
að einum viðstöddum og sagði:
— Svo þjer voruð einn af
stuðniogsmönnum mínum?
— Einn, nei átta, svaraði sá,
sem ávarpaður var.
★
Það var einu sinni maður,
sem kdlaður. var Haukur hesta
þjófur. — Ekki svo að skilja,
að hann hafi nokkurn tíma stol
ið hesti, en það vissu allir, að
hann mundi stela hesti, ef hann
bara æ*ti kost á því.
*
Þeir, sem reyna að gera eitt-
hvað, en rnistekst, eru mörgu
sinnum skárri en þeir, sem
reyna að gera ekki neitt og
tekst það.
★
Nokkrir ieður voru að tala
saman um ógæti barna sinna.
Þegar einn þeirra hafði hlust-
að á margar lofræður, sagði
hann:
— Jeg á fyrirmyndar son.
Hann reykir ekki, drekkur
ekki, hann íer ekki á dansleiki
og hnnn kemur aldrei seint
heim.
— Er það virkilega, hvað
gamall er hann?
— Fex mánaða.
★
Kona nokkur var leidd fyrir
rjett fyrir þjófnað.
— Það virðist svo — sagði
dómarinn — að þetta sje í þrí-
tugasto og fimmta skiftið, sem
þú ert ákar.ð fyrir þjófnað.
— Já — stundi konan — eng
in oxkar Evudætra elr full-
komin.
★
Járnbrautarlest nokkurri
hafði seinkað dag hvern í nokk
ur ár, þegar einn góðan veður-
dag bar svo við, að hún rann
inn á járnbrautarstöðina, á rjett
um tíma. Fc rþegarnir, sem voru
yfir sig hrifnir af þessu óvenju-
lega fvrirbæri, slóu sig saman
og sofnuðu álitlegri peningaupp
hæð lianda brautarstjóranum
og færðu honum hana með hríf
andi ræðu þar sem þeir ljetu
í ljós ánægju yfir því, að hon-
um hafi að síðustu tekist að
halda áætlun.
Brautarsíjórinn neitaði dap-
urlega að taka við peningunum
og sagði:
— Bræður mínir, sagði hanrr,
mjer þykir leitt að þurfa að
gera þetta, því að jeg gæti svo
sannadega í otað þessa peninga
en svoleiðís stendur á, að þetta
hjerna er lestín frá í gær.