Morgunblaðið - 30.01.1946, Síða 10

30
MORGUNBLAÐIB
Miðvikudagur 30. jan. 1946
framhaldssaga — Spennandi — Skemtileg
..........................II..
Ast í meiimuivi I
I <£/<;, CatJw.lt |
Mllllll lllllltlllllllllllll
l■l••ll■lllll■l•lllllllllllllllllllll•ll■IIKIIIIIIIIIIIIII
Fylgist með frá byrjun
4. dagur
Jerome tók að rifja alt þetta
upp fyrir sjer á leiðinni. Alt í
einu kastaðist vagninn til og
nam síðan staðar.
„Þá erum við komnir að hæð
inni“, hrópaði Watson. „Jeg
kemst ekki lengra“.
Jim, sem var enskur að ætt,
horfði í kringum sig með furðu-
svip. Fjúkið hafði aukist og
niðamyrkur var, svo að ekki sá
út úr augunum. Hátt uppi, ein-
hversstaðar í nánd við himinn-
inn, blikuðu fáein flöktandi
ljós. Jim staulaðist út úr vagn-
inum, Jerome á eftir. Hann
teygði sig eftir töskunum og
heyrði Kalla gefa frá sjer á-
mátlegt ýlfur. Svo heyrði hann,
að vagninn ók dftur af stað.
„Eltu mig“, öskraði Jerome.
„Jeg skal taka aðra töskuna“.
Jim gleymdi aldrei þessu
ferðalagi upp hæðina. Snjórinn
var hnjedjúpur og svell undir,
svo að þeim skrikaði fótur í
öðru hverju spori. En samt sem
áður nálguðust þeir hægt og
hægt ljósin efst á hæðinni. Og
loks sáu þeir rísa upp fyrir
framan sig geysistórt, svart
steinbákn. Það voru Uppsalir.
Við illan leik komust þeir að
utidyrunum, og Jerome knúði
á dyrnar. Eftir andartak heyrðu
þeir, að sláin var dregin frá,
dyrunum var lyft varlega frá
stöfunum og stúlkuandlit gægð
ist út.
„Opnaðu hurðina — í guðs
bænum“, hrópaði Jerome. „Jeg
er Jerome Lindsey". Hann hratt
dyrunum harkalega upp og-
þjónustustúlkan hröklaðist aft-
ur á bak, dauðskelkuð.
Jifn leit í kringum sig. And-
dyrið var stórt, veggirnir eik-
arþiljaðir, gólfið lagt rauðum
tígulsteinum. Geysistór klukka
stóð við einn vegginn og upp á
loftið lá breiður eikarstigi. —
Þetta er alveg eins og heima í
Englandi, hugsaði Jim, hrifinn
og undrandi í senn. Hann setti
töskurnar á gólfið.
Jerome stóð og hristi af sjer
snjóinn. „Hvar er fólkið?“
spurði hann.
Þjónustustúlkan lagði á
flótta án þess að svara. Jerome
gekk að arninum og Jim elti.
Kalli stóð á miðju gólfi, blak-
aði eyrunum í spurn og hnus-
aði út í loftið, tortrygginn á
svip.
Dyrnar, hægra megin við
anddyrið, voru opnaðar. Jero-
me hjelt að það væri faðir sinn,
og sneri sjer snögt við. En það
var ung stúlka, sem kom út um
dyrnar. Þegar hún kom auga
á komumenn, staðnæmdist hún
snögglega og rak upp undrun-
aróp. Jerome stóð þegjandi og
starði á hana.
j„Þjer hljótið að vera Jero-
me“, sagði hún. „Við áttum
ekki von á yður fyrr en á morg
un. Veit herra Lindsey, að þjer
eruð kominn?“
Jerome ansaði ekki.
Hún brosti, svo að glampaði
á hvítar tennurnar. „Afsakið.
Jeg er Amalía Maxwell“.
Jerome glotti við og hneigði
sig djúpt — helst til djúpt. Svo
leit hann upp og horfði á hana
með ósvífnu augnaráði. En fyr-
irlitngin hvarf brátt úr svip
hans. Amalía Maxwell var há-
vaxin — mjög hávaxin. Hún
var grönn og spengileg, en lín-
urnar í líkama hennar voru
samt mjúkar og ávalar. Hún
brosti — og bros hennar var
dularfult — órannsakanlegt.
Augu hennar voru stór, djúp-
blá, greindarleg og glampandi,
hvorki blið nje viðkvæm, eins
og augu kvenna áttu að vera.
Augnahárin voru þjett, svört.
Ennið var fremur lágt, auga-
brýnnar bogadregnar, svartar.
Nefið var stutt, beint, munn-
urinn helst til stór — rauður
og girnilegur. En drættirnir
kringum munninn voru festu-
legir — altof festulegir, þegar
þess var gætt, að þetta var
kona. Jerome athugaði andlits-
drætti hennar með gagnrýni
— eins og hann væri að virða
fyrir sjer málverk. Þeir voru
allir festulegir — alt að því
hörkulegir. Þrátt fyrir hina
undraverðu fegurð var þetta
andlit konu, sem orðið hafði að
berjast áfram af eigin ramm-
leik.
Hann komst að þeirri niður-
stöðu, að þó að hún væri fög-
ur, þá geðjaðist honum ekki að
henni. Hann hataði hana hreint
og beint við fyrstu sýn. Hann
kannaðist við konur af hennar
sauðahúsi. Það voru konur, sem
orðið höfðu að heyja lífsbarátt-
una á eigin spýtur — bjuggust
ekki við neinu af öðrum og
gáfu engum neitt. Hann hafði
rekist á þær í Lundúnum, New
York, París. Þær vissu upp á
hár, hvað þær ætluðu að hreppa
í lífinu, og þær voru miskunn-
arlausar í baráttu sinni og viku
aldrei frá settu marki. Hann
hafði aldrei dást að þeim —
þótt hann hins vegar virti raun
sæi þeirra og hefði í aðra rönd-
ina gaman af hressilegu við-
móti þeirra. Karlmanni gat
aldrei leiðst í návist þeirra, —
og gáfaður maður gat altaf sigr
að þær. Þær voru æsandi og
skemtilegar. En heimsmaður
kvæntist aldrei konu af þessu
sauðahúsi.
★
Dymar til vinstri opnuðust
alt í einu, og Alfreð kom fram
í anddyrið. Hann gekk til
frænda síns með útrjetta hönd-
ina. „Jerome! I skeytinu stóð,
að þú kæmir á þriðjudaginn!
Voru það einhver mistök?
Hvernig fórstu að því að kom-
ast hingað — í þessu veðri?“
Jerome sneri sjer að honum
og brosti. Alfreð var altaf sjálf
um sjer líkur — vissi upp á hár,
hvernig hann átti að hegða sjer
hverju sinni. Hann var hærri
vexti en Jerome, en virtist lægri
vegna þess að hann var miklu
þreknari. Hann var klæddur í
virðuleg, svört föt, með skjanna
hvítt hálslín. Hann var breið-
leitur, stórbeinóttur í andliti,
fölur yfirlitum, svipurinn bjart
ur og festulegur — nærri því
hörkulegur. Yfir manninum öll
um hvíldi kaldur og óhaggan-
legur virðuleiki.
Hann tók í hönd Jerome og
hristi hana hjartanlega. „Lof
mjer að sjá, hvernig þú lítur
út“, sagði hann. „Hvernig
komstu hingað?“
„Jeg kom með mjólkur-
vagni“, svaraði Jerome og
brosti góðlátlega. „Það er alt í
lagi“, bætti hann við, þegar
hann sá áhyggjusvipinn á and-
liti Alfreðs. „Mjer varð ekkert
meint af“.
Alfreð sneri sjer nú að unn-
ustu sinni. „Amalía — yndið
mitt — þetta er frændi minn,
Jerome Lindsey“.
„Við þekkjumst þegar. Al-
freð“.
„Ungfrú Maxwell, unnusta
mín“, hjelt Alfreð áfram, og ör-
lítill roði hljóp fram í fölar
kinnar hans. „Amalía — viltu
kalla á þjóninn og sjá um, að
farangur Jerome komist upp í
herbergi hans“.
Amalía gekk í áttina til dyr-
anna. Það kom gremjusvipur á
andlit Jerome. Skötuhjúin voru
þegar farin að hegðsp sjer, eins
og þau væru húsbændur á
heimilinu. Hann þurfti svei
mjer að sjá um, að það breytt-
ist.
„Þú vilt ef til vill einnig fara
upp í herbergi þitt og skifta
fötum?“ sagði Alfreð.
Jerome leit niður á rennvot
stígvjel sín. „Nei. Jeg ætla að
heilsa föður mínum“. Hann
rjetti Jim hatt sinn og frakka
og gekk síðan að dyrum bóka-'
herbergisins.
Bókaherbergið var mjög
stórt og rúmgott. Það var hálf-
rokkið inni, hlýtt og notalegt.
Bókaskápar þöktu alla veggina.
Á gólfinu var þykk, dumbrauð
ábreiða. Arininn var geysistór,
úr svörtum marmara. Fyrir
framan hann stóðu nokkrir
djúpir hægindastólar, klæddir
dökku leðri. Dökkrauð glugga-
tjöld voru fryir öllum gluggun-
um. Yfir arninum hjekk m#l-
verk af langömmu Jerome.
Þetta var virðulegt herbergi,
en um leið hlýlegt — andrúm-
loftið þrungið* friði og ró.
Tveir menn sátu fyrir fram-
an arininn. Annar þeirra var
gamall, hávaxinn og mjög
grannur. Hinn virtist við fyrstu
sýn kornungur drengur, en
þegar hann reis á fætur, kom
í ljós, að þetta var kryplingur,
um það bil fjórtán ára gamall.
Gamli maðurinn var bersýni
lega í mikilli geðshræringu.
Hann hrópaði: „Jerome — kæri
drengurinn minn!“
Jérome gekk hröðum skref-
um til föður síns, beygði sig yf-
ir hann*og kysti á hrukkóttan,
innfallinn vanga hans.
„Pabbi“, sagði hann. Þeir
tókust þjett í hendur og horfðu
lengi og innilega hvor á annan.
l^OíUfSMllMrúÍÚSÍMíS
Stríðsherrann á Mars
ren9/
aóa
Eftir Edgar Rice Burrougiu.
125.
En hurðin ljet ekki undan. — Jeg hafði verið nógu fljót-
ur, þótt ekki munaði það nema broti úr sekúndu.
Nú sneri jeg mjer að föngunum. Fyrst fór jeg til Tardos
Mors og spurði hann hvar lyklar þeir væru, sem fótjárn
þeirra væru opnuð með.
„Varðliðsforinginn hefir þá“, svaraði jeddakinn yfir
Helium, „og hann er meðal þeirra, sem eru að reyna að
komast inn. Við verðum að brjóta af okkur járnin“.
Flestir fanganna voru þegar farnir að höggva í fjötra
sína með sverðunum. En gulu mennirnir voru að hamast
á dyrunum með spjótum og öxum.
Jeg sneri mjer nú að hlekkjum þeim, sem hjeldu Tar-
dos Mors. Aftur og aftur hjó jeg djúpt í málminn með
hárbeittu sverðinu, en hraðar dundu samt höggin á hurð-
inni.
Að lokum fjekk jeg höggvið sundur hlekk, og andar-
taki síðar var Tardos Mors laus, þótt nokkrir þumlungar
af hlekkjum hjengu enn við ökla hans.
Flísar, sem fuku úr hurðinni að innanverðu, sýndu hve
vel óvinunum gekk að brjóta hana niður.
Hún skalf öll og nötraði undan höggum hinna æstu gulu
manna.
Barsmíðin á dyrnar að utan og högg rauðu mannanna
á hlekki sína gerðu hávaðann í vopnabúrinu óskaplegan.
Ekki var Tardos Mors fyrr orðinn laus, en hann fór að
reyna að höggva hlekki af einum samfanga sinna, en jeg
tók til við að leysa Mors Kajak.
Við urðum nú að hafa hraðann á, ef við áttum að geta
leyst alla fangana áður, en hurðin yrði brotin niður. Nú
fjell einn plankinn inn á gólfið úr hurðinni, og Mors Kaj-
ak, sem varð laus í því, stökk út að dyrunum, til þess að
verja þær, meðan við værum að leysa þá af föngunum,
sem enn voru bundnir.
Með spjótum, sem hann þreif af, veggnum, gerði hann
sækendunum lífið erfitt, meðan við stríddum við hlekki
þá, sem skildu fangana frá frelsinu.
Prestur nokkur var á leið til
kirkju og fór yfir ræðu sína í
huganum. Á leiðinni rakst hann
á hóp stráka, sem sátu í kring-
um hund og töluðu af ihiklum
ákafa.
„Hvað eruð þið að gera, pilt-
ar mínir?“ spurði klerkur. „Þið
ættuð að fara í kirkju“.
„Við erum að keppa um það,
hver getur sagt bestu lygasög-
una. Sá, sem vinnur, fær þenna
hund. Viljið þjer vera dómari
fyrir okkur?“
„Jeg hefi aldrei heyrt ann-
að eins! Jeg hefi aldrei á æf-
inni sagt ósatt“.
Strákarnir andvörpuðu. „Þjer
vinnið hundinn, herra minn“.
★
Presturinn var mælskur og
talaði mikið um spillingu
heimsins.
„Helvíti er fult af viský-
sjússum, tóbaki, næturklúbb-
um og stuttklæddu kvenfólki“,
hrópaði hann.
Hróp úr bekkjum kirkju-
gesta:
„Flýttu þjer, Dauði, taktu
mig“.
★
Eftirfarandi tilkynning var
fest á kirkjudyr nokkrar í
Bandaríkjunum:
„Messað verður í kirkjunni
næstkomandi miðvikudag og
lagt út af textanum: „Sá, sem
trúir og lætur skírast, mun
frelsaður verða, og sá, sem trú-
ir ekki, mun hljóta eilífa glöt-
un klukkan hálf fjögur eftir
hádegi“.
★
Mark Twain ákvað eitt sinn,
er hann var við guðsþjónustu,
að glettast örlítið við prestinn,
sem var vinur hans.
„Doane“, sagði hann eftir
guðsþjónustuna, „mjer þótti
ræðan þín góð í dag. Jeg mun
aldrei gleyma henni, enda á
jeg bók heima, sem inniheldur
hvert einasta orð hennar“.
„Þetta er ósact“, svaraði prest
urinn.
„Jeg held nú ekki“.
j,Jæja, leyfðu mjer að sjá
hana. Jeg hefði gaman af því“.
„Sendi þjer hana á morgun“,
svaraði Twain.
Næsta dag sendi hann klerki
stóra orðabók.
★
Við íslenskupróf:
— Búið til setningu, þar sem
orðin „hamingja og „alsæla“
koma fyrir.
— Ó, hamingja, ó alsæla!
Beygið lýsingarorðið veikur.
Veikur, mjög veikur, dauður.