Morgunblaðið - 06.02.1946, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 6. febr. 1946
| Asi 1 <?A í f M ir JJaijíor EIIMUIVI CJdu,Jl 1 5;
10. dagur
,.Nei. Jeg verð að hafa eitt-
hvað fyrir stafni“.
Lindsey lygndi aftur augun-
um. .,Þó að það sje ekki í sam
ræmi við skynsemi mína nje ást
mína á þjer, drengur minn, þá
er samt sem áður eitthvert afl,
sem hvetur mig til þess, að
biðja þig að fara hjeðan“.
,.Ef þú vilt að jeg fari — þá
skal jeg fari“, sagði .Jeorme
hásum rómi. „En jeg kem aldrei
aftur. Aldlrei að eilífu. — Það
sver jeg’“.
„Áf hverju ekki? Hefi jeg
móðgað þig svo mjög, Jerome?'1
„Jeg liefði ekke'rt hingað að
gera“.
Það varð löng þcgn.
Svo hvíslaði Jerome.
,,Þú mátt ekki senda mig
burt, .herra“.
Gamli maðurinn opnaði aug-
un. „Rjettu mjer stafinn minn,
Jerome. — Þökk fyrir. Viltu
gjöra svo vel að rjetta mjer
höndina. Jeg er ekki jafn
hraustur og áður fyrr“.
Jerome hjálpaði föður sínum
til þess að rísa á fætur. — Þeir
horfðu hvor á annan.
„Vertu kyrr, Jerome“, sagði
g'amli maðurinn. „Vertu kyrr.
Þú getur fengið eitthvað að
starfa við bankann“.
Jerome reyndi að brosa.
„Þökk fyriv, herra. Þú munt
hkki iðrast þess“.
Lindsey strauk með annarri
höndinni yfir ennið.
„Jeg er ef til vill farinn að
ganga í barndóm. En jeg hefi
eitthvert hugboð um, að jeg
muni iðrast þess meira en orð
fá lýst. Nei — Nei, þú þarft
ekki að fylgja mjer upp. Góða
nótt, Jerome“.
★
— Það var orðið áliðið —- en
Jerome gat ekki farið að hátta.
Hin djúpa þögn, sem' fylgdi í
kjölfar óveðursins, jók á ó-
þreyju hans og vanstillingu. —
Hann stóð við gluggann og
horfði út — á hið leiftrandi
spil tunglsgeislanna á hvítum
snjónum. Tilveran öll var
svört og hvít.
Allt í einu sá Jerome skugga
líða yfir snjóinn, rjett neðan
við glugga sinn. Hann þrýsti
andlitinu fastar að rúðunni. —
Skugginn lengdist, tók á sig
skýrari mynd. Einhver var á
gangi þarna fyrir neðan. Það
‘ var ungfrú Amalía Maxvell! -—
Hún var í stuttum loðjakka með
handskjói, fóðrað loðskinni. —
Hún var hattlaus. Jerome sá
greinilega svart hárið, sem
hrundi niður um axlir hennar
og bak. Hún síóð fyrir neðan
glugga hans og sneri vanganum
að honum. Svo sneri hún sjer
við og gekk niður brekkuna.
Án þess að hugsa sig um,
þaut Jerome að skápnum, náði
í frakka sinn og snaraði honum
yfir axlir sjer. Hann hljóp nið-
ur stigann og opnaði útidyrnar
gætilega.
Hann andaði djúpt að sjer
svölu og tæru kvöldloftinu. —
Hann fann, hvernig hjarta
hans lamdist um. Það rparraði
í snjónum undir fótum hans.
Hann sá spor Amalíu í snjón-
um, lítil, festuleg — langt á
milli þeirra. Hann gekk með-
fram húsinu, en hann vissi, að
Amalía hlaut að sjá hann. Hún
stóð hræringarlaus einhvers!
staðar í skjóli við trjen og
horfði á hann með samskonar
augnarráði og villt dýr merkur
innar horfir á þann, sem kem-
ur að því að óvörum. — Hún
myndi ekki hreyfa sig, fyrr en
hamT’væri farinn.
Ekkert rauf djúpa nætur-
kyrrðina. Hann fylgdi slóð
hennar niður hæðina. Svo nam
hann snögglega staðar. Ef til,
vill var hún að bíða eftir ein- |
hverjum þarna niðurfrá. Ef til
vill var þetta stefnumót. —• I
fyrsta sifrn tók hann eftir því, ;
hve kuldinn var nístandi. j
Hann greikkaði sporið. Greni
trjen virtust koma á móti hon-
um — eins og svartur, ógnandi
veggur. Hann nam aftur stað-
ar. Hann kom auga á Amalíu.
Hún var alein.
Hann gekk nokkur skref á-
fram.
„Eruð það þjer?“ spurði hann
lágum rómi.
Það leið löng stund áður en
hún ansaði. Svo sagði" hún:
„Já — jeg er hjer“.
Hún stóð þarna, hávaxin og
þóttaleg, og horfði kuldalega á
hann.
„Hvað í ósköpunum eruð þjer
að gera hjer?“ spurði hann í
hálfum hljqðurp.
„Af hverju eltuð þjer mig?“
„Elti jeg yður?“ endurtók
hann, og reyndi að gera rödd
sína glaðlega.
„Þjer eltið mig — var ekki
svo? Þjer gátuð ekki vitað að
jeg var hjer —- nema því að-
eins, að þjer hafið sjeð til ferða
minna úr glugga yðar!“ — Það
var fyrirlitningarhreimur í
rödd hennar.
„Ef til vill ætlaði jeg aðeins
að anda að mjer fersku lofti,
áður en jeg fór að sofa. Ef til
vill sá jeg spor yðar í snjón-
um — og kom þessvegna á eftir
niður hæðina“.
„Já —• ef til vill“, svaraði
hún, og rak um leið upp hæðn-
ishlátur.
„Hvaða ástæðu hafið þjer til
þess að halda, að jeg hafi ein-
hverja löngun til þess að veita
yðtir eftirför?“
Hún yppti öxlum. „Enga. —
Þessvegna var jeg einmitt að
furða mig á þessu. Jeg er mjög
forvitin. Þjer getið ef til vill
satt forvitni mína“.
Hann vissi, að augu hennar
myndu vera hæðnisleg. Hann
var alt í einu í vandræðum með,
hverju svara skyldi. Loks sagði
hann:
„Já — jeg viðurkenni það,
að jeg sá yður og veitti yður
eftirför“.
„Hversvegna?“
„Það getur verið, að jeg hafi
þurft að tala við yður“.
,.Hversvegna?“
Hann fann, að blóðið þaut
fram í kinnar hans. „Er það
nókkuð undarlegt, þó að jeg
þurfi að tala við yður?“
Hún gekk af stað gegnum
þykknið. Hann fór á eftir. Þau
komu út úr því hinum megin.
Fyrir neðan þau var ekkert
nema brött brekkan.
„Jæja — hvað er það þá, sgm
þjer þurfið að segja mjer?“
spurði hún rólega.
Hvít snjókorn glitruðu á
svörtu hári hennar. Engin svip
brigði sáust á andliti hennar.
„Þjer eruð ókurteis“, sagði
hann — og vissi um leið, hve
orð hans voru kjánaleg. „Þegar
öllu er á botninn hvolft, eruð
þjer í þann veginn að verða ná-
tengd mer, svo að verið getur,
að mig langi til þess að kynn-
ast yður betur“.
„Þjer hafið aldrei) viljað kynn
ast betri hliðinni á mönnunum
— er það ekki satt? Altaf þeirri
verri“.
Iíann 'kreppti hnefana —- en
hjelt sjer í skefjum. „Jeg verð
að halda faSt við þá staðhæf-
ingu mína, að þjer sjeuð ó-
kurteis. Hvar lærðuð þjer
mannasiði, ungfrú góð?“
„Jeg lærði þá í strangari
skóla en þjer“, hreytti hún út
úr' sjer.
„Jeg efa það ekki“, sagði
hann og glotti ósvífnislega.
Hún dró djúpt að sjer and-
ann. „Jeg hefi ekkert við yður
að tala, herra Lindsey. -— Jeg
fór út vegna þess að jeg hefi
yndi af því, að vera úti í svona
veðri. Þjer mynduð gera mer
mikinn greiða — og um leið
fá tækifæri til þess að sýna
hina miklu hæversku yðar og
kurteisi, ef þjer ljetuð mig í
friði“.
„Mjer þykir leitt, að jeg skuli
trufla yður“, sagði hann. „Það
er vissulega yndislegt veður í
kvöld. Við erum alein. Það er
ekki hægt að fá ákjósanlegra
tækifæri til þess að ræðast
við“.
„Jeg hlusta af öllum mætti.
Jeg geri ekki ráð fyrir, að það
hafi nein áhrif á yður, þó að
fætur mínir og hnje sjeu nær
hplfrosin.
„Hafa hefðarkonur hnje, ung
fru Amalía? Jeg hjelt ekki, að
vel siðað fólk minntist á kven-
mannahnje í viðræðum sínum“.
Hún brosti svo að glampaði
á hvítar tennurnar. „Hvorugt
okkar er vel siðað. Jeg hefi á-
þreifanleg og raunveruleg hnje,
herra minn. Og á þessu andar-
taki eru þau orðin ísköld. Jeg
verð þessvegna að biðja yður
að vera stuttorður og gagnorð-
ur“.
„Jeg skal reyna“, svaraði
hann, alvarlegur í bragði. „Má
jeg þá leggja fyrir yður ber-
orða spurningu, fyrst við höf-
um komist að þeirri niðurstöðu,
að við sjeum ekki bundin nein-
um kurteisisvenjum?“
„Já — vissulega“.
„Hversvegna ætlið þjer að
giftast Alfreð frænda mínum?“
Hún virti hann rólega fyrir
sjer. Svo sagði hún:
„Jeg gæti reynt að fara í
kringum þessa spurningu. Jeg
gæti svarað út i hött. Jeg gæti
sagt yður, að þetta væri ósvíf-
in spurning, sem mjer kæmi
ekki til hugar að svara, og jeg
myndi sennilega hækka í áliti
hjá yður fyrir bragðið. En mjer
stendur alveg á sama um álit
yðar á 'mjer og þessvegna ætla
jeg að svara spurningu yðar
hreinskilnislega. Jeg giftist Al-
freð vegna þeirra lífsþæginda,
sem hann getur veitt mjer“.
BEST AÐ AUGLÝSA
í MORGUNBLAÐINU
Stríðsherrann á Márs
,2) ren
cf ! a ð a ý a
Efti»' Edgar Rice Burroughau
130.
í miðju herbérginu var langt borð, og við það sat
stóreygur lítill karl og var að telja peningana sína, en
greinilegast af öllu sá jeg hinn mikla straumbreyti á
veggnum, þar sem fílabeinsmynd af segulstáli var lögð
í svart handfangið.
Svo leit jeg aftur á flugflotann, sem nálgaðist með
miklum hraða. Eftir litla stund myndi hann vera orðinn
ónýtt járnarusl^sem lægi í haug við turninn mikla, og
gulum hersveitum myndi verða hleypt út um eitt borg-
arhliðið, til þess að gera út af við þá, sem eftir lifðu, og
svo kæmu aptarnir. Það fór hrollur um mig við þessa
tilhugsun, jeg sá það allt svo greinilega fyrir mjer.
Jeg hefi altaf verið snar að hugsa og framkvæma.
Hugmyndin og framkvæmdin hjá mjer eru eitt og hið
sama. Þetta telja sálfræðingar ekki sem rjettast, en
hvernig sem því kann að vera háttað, hefi jeg oft komið
mínum málum fram á svo skömmum tíma, að sá, sem
hefði verið að hugsa ráð sitt, hefði ekki einu sinni lokið
því, er jeg hafði framkvmt verkið.
Og nú var það um að gera að flýta sjer, ef það sem
jeg hafði hugsað mjer, átti að hepnast.
Jeg greip sverð mitt-íastari tökum og kallaði til þess
manns, sem varði dyrnar, að víkja til hliðar.
„Víkið fyrir prinsinum af Helium,“ hrópaði jeg, og
áður en hinn undrandi guli maður, sem var svo ólán-
samur að vera að berjast fremstur sinna manna á þessu
augnabliki, gæti áttað sig, hafði jeg höggvið af honum
höfuðið og rjeðist eins og óður maður að þeim sem
stóðu fyrir aftan hann.
Jeg hjó til beggja handa og ruddi mjer þannig braut
niður stigann, sem var þjettskipaður hermönnum, uns
þeir sem neðstir stóðu, voru farnir að halda að heill her
hefði ráðist að þeim og sneru undan á flótta.
Vopnabúrið fyrir neðan var mannlaust, er jeg kom
GZ*.
Nokkrir bændur sátu saman, j
reyktu og töluðu um frægasta 1
lygara sveitarinnar. Þeim kom
yfirleitt saman um, að honum
stæði enginn á sporði.
„Iivað heldur þú, Jón“, sögðu
þeir. „Mundir'þú kalla Manga
gamla lygara?“ |
„Ja, jeg veit ekki“, svaraði
Jón, velti tóbakinu í munni sjer
og vaggaði höfðinu. „Jeg veit
ekki, hvort jeg mundi ganga
svo langt að kalla hann lygaraú
En það veit jeg, að-þegar að því
kemur, að gefa þurfi beljunum,
koma þær ekki heim, nema ein
hver annar en hann kalli á
þær“.
★
„Ástin min“, sagði hann, „jeg
verð að segja þjer það, og þú
mátt til með að trúa mjer, að
jeg hefi aldrei elskað aðra konu
en þig, að þú ert eina konan í
heiminum fyrir mig, og að þú
ert’ fyrsti kvenmaðurinn, sem
jeg hefi kysst. Þú trúir mjer,
er það ekki, ástin mín?“ Hann
horfði lengi í augu henni og
greip hendi hennar. „Þú yerð-
ur að trúa mjer!“ hrópaði
hann.
Hún titraði, kyssti hann blíð-
lega og hvíslaði: „Já, eg trúi
öllu sem þú segir. Jeg hefi sjálf
aldrei elskað fyrr en nú. Jeg
hefi aldrei hugsað um menn,
j fyr en jeg mætti þjer. Þú ert
1 sterkasti, hugrakkasti, besti og
dásamlegasti maður veraldar-
innar. Þú trúir mjer, er það
ekki, hjartað mitt?“
Og hvers vegna skyldu þau
ekki hafa trúað hvoru öðru?
Því hún yar Eva, og hann var
Adam.
★
Nonni litli hafði slæman á-
vana. Ilann nagaði á sjer negl-
urnar.
Læknirinn sagði okkur að
bera eitthvað á þær, sem væri
bragðvont. Við bárum á þær
rottueitur.
Þetta hafði ágætan árangur.
Nonni litli er hættur að naga
neglurnar.
k
Eva var óhamingjusamasta
kona heimsins. Hún gat ekki
sagt Adam frá öllum mönnun-
um, sem hún hefði getað gifst.
k
Sveitamaðurinn, sem í ung-
dæmi sínu bölvaði beljunum,
þegar hann rak þær heim,
stendur nú starandi á götu-
hornum og fer faguryrðum um
kálfana.
★
Það má líkja fötum ungu
stúlknanna við gaddavír. Þau
verja landeignina, án þess að
hylja útsýnið.