Morgunblaðið - 14.02.1946, Síða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudagur 14. febr. 1946
ASI I
éJftir ‘ÍJaulot’ (Jaídweit
17. dagur
,,Þú ert óþægilega lítið róm-
autísk, elskan“, sagði hann
glaðlega. En hann var bersýni-
íc-ga í þungum þönkum, „Jeg
er ágætul- listamaður. Jeg gæti
rnálað. Auk þess er jeg ótrú-
tega vel heima í öllu, sem lýt-
ur að bankastörfum, eftir fimm
daga reynslu“.
„Þú átt í stuttu máli sagt
ekki túskilding með gati“,
sagði hún. ,„Þú ert vitanlega
t*æði fallegur og hrífandi. en
jeg efast um, að það sje nægi-
legt í staðinn fyrir það, sem
wrjer stendur nú til boða“. Hún
reyndi að gera rödd sína hæðn ■
i.ilega, en varir hennar titruðu |
grunsamlega.
„Þú hugsað ekki um annað
en peninga“, sagði hann. Svo
h-allaði har.n sjer áfram og
hvíslaði: ..Amalía — jeg elska
þig-“ • •
Hún hnykti til höfðinu og
liorfði á hann. Hann brosti. En
augu hans voru alvarleg —
nærri því biðjandi. — Lagið j
var á enda. Nokkrir af karl-
mönnunum voru þegar lagðir
af stað í áttina til Amalíu, með
vonarglampa í augunum.
Jerome slepti ekki hönd
hermar: „Þú getur ekki gifst
lrornurn“, sagði hann. „Jeg elska
þrg, Amalia. Við erum sköpuð
bvort fyrir annað“.
Hún leit á hanri, og hann sá
tár blika í augum hennar í
fyrsta sinn. „Það er ekki
bægt“, hvíslaði hún og sneri
sjer frá honum.
Hann varð að sleppa hönd
bennar, því að nú var Alfreð
kominn til þeirra.
Hann hnéigði sig fyrir Ama-
líu og sagði: „Astin mín — þú
varst búin að lofa mjer næsta
dansi“.
Jerome gekk í hægðum sín-,
um í áttina til frú Kingsley.
Mehetabel horfði lengi og
rannsakandi á hann. ,,Jæja?“ |
sagði hún svo, og var spurnar- j
hreimur í röddinni.
Hann brosti til hennar. „Alt
gott að frjetta“, sagði hann1
glaðlega. „Ungfrú Sally — j
viltu dansa við mig?“
Sally þaut á fætur. „Já, mín
er ánægjan. Jeg neitaði öllum
hirium, aðeins til þess að fá að j
dansa við þig“.
Hann sveiflaði Sally út á1
dansgólfið. Hún dansaði yr.d-1
islega. Hún kastaði til höfðinu,!
hló framan í hann og stríddi |
honum. Honum til mikillar,
undrunar fanst honum hún
vera skemtileg og hrífandi.'
Hánn tók ósjálfrátt fastar utan
um hana og hún streittist ekki j
á móti.
„Þú hefir stækkað heilmik-
ið síðan jeg var hjer síðast“,[
sagði hann.
„Hefi jeg þá ekki ljókkað að
sama skapi?“ spurði hún dað-
urslega.
„Nei — þvert á móti. Þú ert
orðin falleg stúlka. Jeg er. stór-
hrifinn“. - .
„Vjer þökkum gullhamr-
ana!“ skríkti hún.
Hann dansaði tvisvar sinnum
við Sally seinna um kvöldið,
og hafði mikla ánægju af því
í bæði skiftin. Það var ógjörn-
ingur að komast í námunda við
Amalíu. Alfreð gætti hennar
eins og tryggur hundur.
Klukkan ellefu var Jerome
búinn að fá verk í gamla sárið
á fætinum, og gat því ekki dans
að lengur. Hann var gripinn
hræðilegri óþreyju og örvænt-
ingu. Hann yfirgaf hljómlist-
arherbergið. Enginn tók eftir
því, nema Sally Tayntor. Hann
gekk í gegnum anddyrið, inn í
einkaherbergi föður síns. Þar
var dimt og hljótt. Þar var gott
að vera einn, þegar manni leið
illa.
★
Það var sunnudagur, cg
helgidagsró hvíldi yfir Uppsöl-
um. Að hádegisverði loknum
höfðu þau Lindsey gamli og
Uorótea fengið sjer blund. Je-
rome sat við eldinn í bókaher-
berginu, með bók á hnjánum,
sem hann var enn ekki farinn
að líta í. Þannig höfðu allir
sunnudagar bernsku hans lið-
ið, og hann braut hellann um
það í hundraðasta sinnið, hvern
ig hann hefði farið að því að
lifa þá af.
Það voru þrjár stundir þang
að til te yrði drukkið. Hann lok
aði augunum og varð um leið
heltekinn þessum þrúgandi
leiða — þessari nagandi sálar-
kvöl, sern aldrei ljet hann í friði
upp á síðkastið.
Það voru nokkrir dagar síð-
an Alfreð og Amalía fóru í brúð
kaupsferð sína. Alt, sem minti
á giftinguna, hafði verið fjar-
lægt úr húsinu. Ekkert var þar
lengur, sem minti Jerome á at-
höfnina. Það var aðeins minn-
ingin um andlit Amalíu, undir
brúðarslörinu. Hann sá það alt
af fyrir sjer, þegar hann lok-
aði augunum — fölt, stillilegt,
algjörlega svipbrigðalaust. —
Hann sá hvíta hönd hennar,
sem hún teygði fram undan
slörinu, og hann sá Alfreð setja
hringinn á hönd hennar og
beygja sig niður og kyssa var-
ir hennar. — Þegar Jerome sá
andlit hennar aftur, var svipur
þess óbreyttur. Það var eins og
kossinn hefði snert stein.
Hann hreyfði sig órólega í
sætinu, settist upp og greip
höndunum fyrir andlitið. — Jeg
hefði átt að koma í veg fyrir
það — jeg hefði átt að finna
einhverja leið, sagði hann við
sjálfan sig í örvæntingu.
Hann reis á fætur og tók að
ganga um gólf. Ef hann hefði
aðeins eitthvað íyrir stafni —
eitthvað, til þess að drepa tím-
ann með! Hann fór inn í borð-
stofuna, náði þar í viskýflösku
og glas. Svo gekk hann aftur
inn í bókaherbergið. Hann
helti hálffult glasið af viský og
saup hraustlega á.
Hann settist ýið eldinn. Hann
sneri glasinu hægt milli fingra
sjer. Honum var litið gefið um
það að sökkva sjer niður í heila
brot og hugsanir. Hann hafði
ætíð forðast það eins og heit-
ari eldinn. Maðurinn komst
aldrei neitt áleiðis með heila-
brotum einum.
En nú fór hann að hugsa eins
og kjáni. Hvernig hefi jeg var-
ið lífi mínu? Jeg er ekki leng-
ur ungur. Jeg hefi ekkert gert.
Hann glotti við. Jeg hefi skemt
mjer vel. Ef maðurinn etur góð
an mat, Mustar á góða hljóm-
list, horfir á fegurstu málverk-
Mmiiiiiiiiniiiiiiminmniuiii itii • 3II1IM n iMiiuiMiiiiiit
in, elskar fallegustu konurnar
— hvers getur hann þá krafist
frekar? Hver skollinn er það,
innra með manninum, sem
hvetur hann til.þess ,,að gera
eitthvað“, „afreka einhverju“?
Krefst hann athafna sjálfum
sjer til ánægju? Eða er það
sannfæring hans, að hann sje
að breyta heiminum með brölti
sínu — heimi, sem sannarlega
kærir sig ekki um neinar breyt
ingar?
Honum var alt í einu hugs-
að til stríðsáranna. Af hverju
hafði hann gengið í herinn?
Hann hefði hæglega getað
keypt sjer staðgengil. A götum
New York borgar hafði verið
urmull manna, sem voru áfjáð-
ir í að hætta lífum sinum fyrir
nokkra dollara. En hann hafði
ekki keypt sjer staðgengil.
Hann hafði ekkr-beðið eftir því
að verða kallaður í herinn. Af
hverju hafði hann farið sem
sjálfboðaliði, þegar hann gat
með hægu móti verið kyrr í
New York og látið fara vel um
sig þar?
Hann reis á fætur og gekk
út að glugganum. Hann hamr-
aði óþolinmóðlega með fingr-
unum í gluggarúðuna. Jeg var
enginn. föðurlandsvinur, hugs-
aði hann með sjer. Jeg hefi alt
af fyrirlitið þetta kjaftæði um
föðurlandsást. Jeg hefi, að
sumu leyti, aldrei verið Banda-
ríkjamaður. Jeg elska ekki
Bandaríkjamenn. I raun rjettri
elska jeg engan.
Hann bar glasið að vörum
sjer. Það leit helst út fyrir, að
maðurinn yrði að „gera eitt-
hvað“, hversu fáránlegt sem
það var. Hann varð að „gera
eitthvað“, hvort sem það var
að safna fánýtum peningum,
sem hann myndi aldrei nota,
skrifa bækur, sem myndu
gleymdar eftir nokkur ár, mála
myndir, sem myndu rykfalla í
listasöfnum, sem enginn heim-
sækti, eða finna upp nýja
heimspekistefnu, sem enginn
skildi.
Jerome brosti háðslega, þeg-
ar það rann upp fyrir honum,
að hann óskaði þess, að kominn
væri mánudagsmorgunn og
hann væri á leið til bankans!
Bankinn var voldugt tæki, sem
nota mátti til stórfeldra fram-
kvæmda, ef rjett var á haldið.
Hann var ekki í nokkrum váfa
um það.
Alt í einu heyrði hann óm af
sleðabjöllum og mannamál.
Svo var barið hressilega á úti-
dyrnar og hann heyrði þjón-
ustustúlkuna vitja dyranna.
Hann sneri sjer frá gluggan-
um, og það kom ánægjusvipur
á andlit hans. Ef honum skjátl
aðist ekki því meir, var það
hershöfðinginn og dætur hans,
sem komin voru. Hann gekk
fram í anddyrið til þess að
heilsa þeim.
fiífifa fylgir
trúlofunar-
hrlnguaum
tri
Sigurþór
Hsfnaratr 4
Stríðsherrann á Mars
Jj rena
(ýfuíac^a
Eftir Edgar Rice Burrougfas.
137.
urnar á Mars hafa baráttuanda í brjósti, þótt ekki sjeu
þær æfðar í vígfimi, og oft er þess getið í sögum, að þær
hafi barist.
En hún kom ekki og það gladdi mig, því það hefði auk-
ið erfiði mitt um helming að þurfa að vernda hana líka.
Hún hlýíur að hafa eitthvert herbragð í huga, hugsaði
jeg, og hjelt áfram baráttunni í þeirri trú, að hún stæði
enn að baki mjer.
Jeg hlýt að hafa barist þarna í hálfa klukkustund gegn
aðalsmönnum Okar, og hafði enginn komist upp á há-
sætispallínn enn. Þá sá jeg, að þeir ætluðu að ráðast allir
að mjer í einu, en um leið var hurðinni hrundið upp og
sendiboði kom þjótandi í salinn.
„Hvar er Jeddak Jeddakanna“, hrópaði hann skelfdri
röddu. „Hvar er hann. Borgin er fallin í hendur óvin-
unum, og þeir eru búnir að brjóta upp hallarhliðið, og
hinir suðrænu hexmenn geisast inn á heilagt hallar-
svæðið“.
„Hvar er Salensus Oll? Hann einn getur uppörfað menn
sína til nýrra átaka. Hann einn getur bjargað Okar í þess-
ari baráttu. Hvar er Salensus 0117“
Aðalsmennirnir hörfuðu aftur á bak frá hinum fallna
Jeddak, og einn af þeim benti á líkið.
Sendimaðurinn hörfaði skelfdur aftur á bak, eins og
hann hefði íengið högg í andlitið.
„Flýið þá, aðalsmenn Okar“, hrópaði hann, „því ekkert
annað getur bjargað yður. Þeir eru að koma!“
Um leið.og hann mælti þetta, heyrðum við hávaða utan
af ganginum, ásamt vopnabraki og sverðaglammi.
An þess að líta á mig, sem stóð þarna og horfði á, sneru
allir aðalsmennirnir undan á flótta. Fóru þeir út um einar
hinna mörgu dyra, sem á salnum voru.
Ekki voru þeir fyrr komnir út, en hópur gulra her-
manna kom í ljós í dyrum þeim, sem sendiboðinn hafði
komið inn um. Þeir sneru bökum inn í salinn, áttu í or-
ustu við óvini, sem á eftir sóttu og sem neyddu þá til að
halda undan, hægt, en stöougt.
Alt gekk eftir rö3 og reglu
á skrifstofu læknisins. Aðstcð-
armenn hans voru vel þjálfað-
ir og fylgdu fyrirmælum hans
út í æsar.
Dag nokkurn kom ungur ná-
ungi inn á læknastofu hans og
spurði hjúkrunarkonuna, hvort
læknirinn væri við.
„Hafið þjer pantað viðtals-
tíma?“ spurði hjúkrunarkon-
an.
„Nei“.
„Þetta er þá í fyrsta skif'.i,
sem þjer komið hingaö?“
„Já“.
„Jæja, gjörið þjer þá svo vel
og ganga hjerna inn í næsta
herbergi og afklæða yður. Þjer
eigið að fara úr öllum fötun-
um, skiljið þjer. Svo bíðið þjer,
þar til bjalla hringir tvisvar, og
farið þá inn í herbergið, sem
merkt er „Læknirinn“.“
„Já, en ....“, byrjaði piltur-
inn og roðnaði.
Hjúkrunarkonan veifaðí hend
inni.
„Ef þjer viljið ná tali af
lækninum, verðið þjer að
fylgja þeim reglum, sem hann
hefir sett. Hjer gilda sömu regl
ur um alla“.
Pilturinn tautaði einhver
mótmæli fyrir munni sjer, en
fór þó inn í herbergið, sem hon
um var bent á. Þar fór hann
úr hverri spjör. Eftir skamma
stund hringdi bjallan tvisvar,
og strákur fálmaði kófsveittur
við hurðina, sem á stóð „Lækri
irinn“, opnaði hana og gekk
inn.
Læknirinn sat við skrifborð
sitt.
„Jæja“, hrópaði hann, „hvað
gengur að þjer?“
„Það gengur ekkert að mjer,
læknir", stamaði strákurinn.
„Hvað í ósköpunum ertu þá
að gera hjerna inni?“
„Jeg er hjerna“, svaraði
strákurinn, „til þess að vita,
hvort þjer viljið gerast áskrif-
andi að Þjóðviljanum“.
★
Tveir bændur mætlust milli
bæja og stöðvuðu hesta sína.
„Heyrðu, Jón“, sagði Pjetur,
„það er einhver skrattinn að
hestinum mínum. „Hvað gafstu
þínum, þegar hann var veik-
ur?“
„Terpentínu. Hott, hott!“
Viku seinna hittust þéir aft-
ur. \
„Heyrðu, Jón. Jeg gaf mínum
terpentínu og það drap hann“.
„Minn líka. Hott, hott!“