Morgunblaðið - 26.03.1946, Síða 7

Þriðjudagur 26. mars 1946
MORGUNBLAÐIÐ
T
- FRÁ WASHINGTON -
Washington í mars.
JÁRNBRAUTARLESTIN rölti
af stað út úr Pensilvaniastöð-
inni, við höfðum náð í þægileg
sæti í einum vagninum, sem
var þjettskipaður fólki, er virt-
ist vera af öllum stjettum mann
fjelagsins. Þarna voru nokkrir
hershöfðingja'- sem auðsjáan-
lega .voru að koma heim úr
stríðinu, það lá vel á konun-
um þeirra, þær voru að skoða
nýju armböndin sín og háls-
menin, er þeir höfðu fært þeim
austur frá Kína eða Síam, svo
voru líka óbreyttir hermenn í
sjöunda himni. yfir því að vera
að koma heim eftir langa og
stranga útivist. Rosknir kaup-
menn voru að nlaða í reikning-
Um yfir vörur, er þeir höfðu
keypt í New York og ungu
stúlkurnar virtust ánægðar með
nýju kjólana sína og kápurnar.
Beint á móti okkur sátu tvær
miðaldra konur bláar og búldu
leitar og svo ófríðar að fádæm-
um sætti. Þær virtust nýkomn-
ar úr hitabeltislöndunum í
Afríku, svartar sem bik nema
tennurnar, þær skotruðu hýru
auga til blámannanna, sem
voru þarna á ferð og fíugi að
bjóða varning sinn — vistir öl
og slíkt. — Lestin þaut áfram,
stansaði lítið 1 stórborgunum
Philadelphiu og Baltimore og
ekkert í þorpunum, sólin skein
og landið var fagurt og frítt,
skógar, vötn og akrar og eftir
fjögUrra tíma ferð brunaði lest-
in inn í stöð'na í Washington
það er stærðar holl, sem ekki
verður með orðum lýst. Við
náðum í töskurnar okkar og
fylgdum straumnum eftir löng-
um gangi 1 áttina til útidyr-
anna. Ekki hófðum við gengið
lengi er við mættum þeim Thor
og Ágústu, sem einhvern veg-
inn höfðu sloppið inn í stöð-
ina, þau fögnuðu okkur vel og
hjeldum við nú út í bílinn, sem
beið við hliðið.
Annar bæjarbragur.
Var nú ekið framhjá Capi-
tolio, Hvíta húsinu, Washing-
tonnálinni og fjölda stórhýsa,
myndastyttum og skemtigörð-
um og sáum við strax að hjer
var ólíkt um að litast, annar
bragur á öllu en í New York,
húsin lægri. dreifðari og
Eftir ing
Fyrri
fallegri, ekki eins mikil læti
og gauragangur, titirnir á trján
um grænni og loftið ljettara.
Massachusetts gatan er löng
en loks komum við þó að Nr.
3839 — sendiherrabústaðnum
— það er failegt og gott hús
álíka að stærð og útliti og hús-
in í kring, græn flöt með fögr-
um trjám fyrir framan en trjá-
garður og stór bílskúr bakatil.
Við fengum lil íbúðar ágætt
herbergi með tilheyrandi baði
og öðrum þægindum, komum
okkur vel fyrir og sáum fram-
undan mjög notalega dvöl hjer
hjá dóttur okkar og tengda-
syni og þremur sjerstaklega
efnilegum börnum þeirra.
Næsta dag fór jeg svo að
ráfa um göturnar í kring og
virða fyrir m;er þennan fræga
stað. Veðrið var gott þessa daga
um miðjan nóvember, sólskin
á daginn og að mestu logn, en
dálítið andkalt á kvöldin, ekk-
ert moldryk á götunum og eng-
in Lundúnaþoka yfir bænum.
Húsin eru falieg eins og áður
er sagt og mikil tilbreytni í
lögun þeirra og lit, víða mikið
af trjám umhverfis þau en ann
ars er útsýni eíki stórfenglegt, '
til fjalia sjest ekki vegna fjar-
lægðar og misturs við sjón-'
deildarhring, engin Esja, Snæ-
fellsjökull nje Keilir og til sjáv
ar sjest auðvitað ekki því bær-
inn er langt inni í landi. Fólkið
virðist vera mjög viðfeidið og
greiðvikið, telur ekki eftir sjer
dálitla fyrirhöfn við að segja
til vegar og slikt, afgreiðsla í
búðum, pósthúsum og veitinga-
stöðum er hlýieg og frjálsmann
leg. Vegir eru góðir, gangstjett-
ir breiðar en vegalengdir mikl-
ar svo það kemur sjer vel að
mikið er um ökutæki.
Flutningatæki,
Mjer þótti einkennilégt að
hjer er ekki reynt að „hringja
á bíl“, eins og við köllum það
heima, þar höfum við staðið við
símann og hnngt á eina stöð
af annari og oft fengið sama
ólf Gíslason lækni
grein
svarið að bíll væri- ekki fyrir
hendi og svo setið ráðalaus,
hjer er ekki eytt tíma í þetta,
maður fer bara út á götuna og
veifar og kallar á leigubíl, sem
framhjá fer — þeir eru auð-
þektir af lit og öðrum merkj-
um. — Skrítið í fyrstu að sjá
mann standa á gangstjettinni,
Hvíta húsið
Myndastytta
Georges Washingtons
rjetta upp hendina, blístra og
kalla ,,taxi“ og bíllinn stansar
vanalega þótt eitthvað sje í
honum af farþegum, ef hann er
ekki fullsetinn, svo bætir hann
við sig eins lengi og hann get-
ur og kemur hverjum einum
á sinn stað, að þessu eru þæg-
indi og líklega einhver sparn-
aður fyrir báða parta. Oft ber
við að' einkabílar bjóði manni
að sitja í eins og gengur og
þekkist vel heima líka. Strætis-
vagnarnir eru tvennskonar,
sumir renna eftir sporbraut, en
hinir eru venj’ulegir ,,Strætó“,
eins og hjá okkur, nema stærri
og sætin þægilegri, en iangt er
frá að allir cái sæti, einkum
vissa tíma dagsins. Gjaidið er
10 cent fyrir manninn en fyrir
það er hægt að keyra langa
vegu. Hjá vagnstjóranum er
málmkassi á fæti, setur hver
farþegi þar aurana niður um
rifu og tekur ekki farmiða
nema skifta eigi um ökutæki.
Ef á þarf að halda skiftir vagn-
stjórinn peningum, er þá títt að
hann rjetti manni þrjú smá
málmmerki fyrir 25 cent, er þá
eitt af þeim sett í kassann, en
hin geymd til síðari þarfa, er
þetta nokkur sparnaður og eins
sje jeg að margir eru með viku
kort, er þeir aðeins sýna vagn-
stjóranum, munu þau fást með
töluverðum afslætti.
Umferðin.
Á aðalgötum þar sem mikil
er umferð eru ljósmerki sem
stjórna umferðinni, er það til
mikils öryggis þegar fara skal
yfir fjölfarna. götu, í mestu
verslunarhverrunum safnast
fólkið, sem barf að fara yfir
götuna, saman á gangstjettinni
og allir horfa á rauða Ijósið,
sem blasir við, svo þegar {^æna
ljósið birtist leggur flokkurinn
af stað og kemst heilu og
höldnu yfir, en veggir myndast
af bílum og strætisvögnum á
báða bóga, græna ljósið gerir
kraftaverk, það klýfur um-
ferðarstrauminn eins og Moeses
Rauðahafið forðum, svo fólkið
gæti komist farsællega yfir
milli veggjanna. Jeg held að
umferðaslys sjeu fátíðari hjer
en heima tiltölulega, virðast þó
vagnarnir fara nokkuð hart
stundum.
Einn sunnudaginn brunaði
bíll með okkur lang-a leið í
suðvestur átt. lá vegurinn í
mörgum bugðum upp á háa
hálsa eða fjöll, landið er fagurt
og gróður fjölbreytilegur, en
við nutum ekki góðs útsýnis,
því þoka huldi láglendið að
nokkru og bótti okkur það
slæmt, samt höfum við ýmis-
legt tií að dáðst að t. d. veg-
inum, sem er snildarlegur og þó
aðeins byggður fyrir fólk, sem
fer til fjallanna iil að hressa
sig og njóta fegurðar og fjalla-
lofts. Á heimleiðinni hittum
við ágætan friðsælan veitinga-
stað, við ræiur fjallanna og
fengum þar góðan miðdagsmat,
veitingafólkið var mjög stima-
mjúkt við okkur og sýndi ails-
konar lotningarmerki, mun það
hafa sjeð á okkur að við vorum
afkomendur fornra Sækon-
unga. Við skildum vel og
heiðarlega við þessa litlu Para-
dís og þeystum heimleiðis.
I kirkju.
I kirkju fórum við annan
sunnudagsmoi'gun það var
hægðarleikur því að sjáif dóm-
kirkjan — Washington Cath-
edral stendur hjer stutt frá.
Iiún á feyknastóra lóð og
sanda á þessu svæði ýmsar
byggingar svo sem skólar,
biskupshús, skrautgarður, lík-
lega kallaður biskupsgarður o.
s. frv. Kirkjan er enn i smíð-
um og hefir verið það í ca 30
ár og virðist eiga iangt í land,
hún verður fádæma falleg.
Nokkurskonar meðhjálpari tók
á móti okkur þá inn var korn-
ið og vísaði okkur til sætis,
söngurinn var góður og' fram-
koma prestsins virðuleg, en
ræðuna heyrðum við ekki vel,
því salurinn er mjög stór og
ekki laus við bergmál, prest-
arnir virðast leggja mikla á-
herslu á að hvetja menn til
friðar, samvinnu og bræðra-
lags og mun ekki vanþörf. I
lok meásunnar var gengið með
safnbauk fyrir hvern mann er
nota skyldi íækifærið til að
gefa fyrir sálu sinni. Á eftir
stóð svo presturinn nálægt
prjedikunarstómum og gekk
margt af kirkjugestunum til
hans og þakkaði fyrir kenning-
una. Við gengum um alt þetta
veglega guðshús og skoðuðum
það, skrautið er mikið, mál-
verk og ofnir og útsaumaðir
dúkar, gull og silfurmunir og
slíkt og margir kirkjusalir eru
i byggingunni hver upp af öðr-
um og hver við hliðina á öðr-
um svo nokkrir prestar gætu
haldið þarna guðsþjónustu sam
tímis. I sal nær anddyrinu er
nokkurskonar búð^ þar sem
seld eru guðrækilegar bækur
og kort, helgimyndir og kross-
ar og margt bessu líkt Þessu
næst gengum við um biskups-
garðinn og nutum fegurðar
hans í sólskininu.
Smithsonian-safnið.
Ingólfur Thors, dóttursonur
okkar 15 ára, sagði einn morg-
uninn nýlega: „Jeg skal nú
skreppa með ykkur, afi og
amma, á Smithsonian safnið“.
Við þáðum þetta og hjeldum,
sem leið liggur, með „strætó"
langt niður í bæ, fórum út úr
vagninum skamt norðan við
Washingtonminnismerkið, göng
um meðfram Smithsoníangarð
inum ■— stór skreyttur fer-
hyrndur "flötur, nokkurskon-
ar Austurvöllur, bara marg-
falt stærri, sunnan við hann
eru rauðbrúnar byggingar og
norðan við hann gleitt skemti-
legt stórhýsi, hún þessi og ýms
fleiri tilheyrandi þessu geysi-
mikla safni, sem er kent við
James Smithson, enskan mann,
er dó árið 1829, hann gaf eigur
sínar til að stofna þetta fyrir-
tæki, sem e- ekki emgöngu
safn heldur lika vísindaleg
stofnun undir valinni
stjórn, að aukaj og útbreiða
þekkingu manna á öllum hlut-
um milli himins og jarðar. Jeg
er sannfærður um að þótt dug-
legur grúskari verði langri æfi
til að skoða þessi söfn, þá kæmi
hann því ekki í verk svo vel
væii. Við lögðum leið okkar
inn í rauðbrúrta húsið fyrst,
litum á frægar flugvjelar sem
hanga þar í lofti, þar á meðal
Lindberghs flugvjel, búninga
húsmæðra í Hvíta húsinu t. d.
Mörthu Washington og ósköpin
öll af öðrum búningum frá
eldri tímum og svo varð okkur
starsýnt á angar raðir brons-
líkneskja af stjórnmálamönn-
Framhald á bls. 12
Þinghúsið i Washington