Morgunblaðið - 24.05.1946, Blaðsíða 7

Föstudagur 24. maí 1946
MORGUNBLAÐIB
7
ÆTTARÓÐAL ROOSEVELTS
MORGUN EINN, fyrir
rúmu ári síðan, ók jeg yfir
Manhattan til þjóðvegarins,
sem liggur fram með bökk-
um Hudsonfljótsins, og ók í
tvær klukkustundir gegnum
dali, sem teygja sig hátt upp
frá fljótinu, sem Bryce lá-
.varður kallaði tignast allra
fljóta jarðarinnar. Þetta er
nokkuð íburðarmikil upp-
hafssetning, og lesandinn
lítur efalaust svo á, að jeg
hafi verið sjerlega heppinn
náungi.
En á þessum sunnudegi
fyrir ári síðan, gat enginn
í Ameríku htið á sjálfan sig
sem hamingjusaman mann.
Daginn áður, sem hafði ver-
ið drungalegur með rign-
ingu, hafði jeg gengið tvær
til þrjár mílur niður Fifth
'Avenue — og fólkið, sem jeg
sá, hafði verið beygt og við-
utan. Fáninn var í hálfa
stöng á hinum stóru bygg-
ingum. Allar verslanir voru
lokaðar. Sýningargluggar
tískuverslananna höfðu
breyst á einni nóttu. — í
gluggum einnar þekktrar
verslunar var bakgrunnur-
inn gerður úr svörtu flau-
eli, en kastljós varpaði birtu
sinni yfir hvíta brjósmynd
af hinum látna forseta.
Bernkuheimili hins vinsæla forseta
er nú eign amerísku þjóðarinnar
Eftir Allstair Cooke
verða látlaus. Meðal áheyr-
enda voru hundruð kaup-
manna og bænda og fleiri
hundruð stúlkur í öklaháum
gokkum, með slaufur,
frjálsar í framkomu, áhuga
samar og fullar af fjöri. í
hvert skifti og jeg leit af
þeim og á hárlubbann á
Henry Wallacé eða Gromy-
ko, eða nakinn skallann á
Senor Velloso, Brasilíu-
manns í Öryggisráðinu, gat
jeg ekki annað en furðað
mig á því, að slíkir menn
skyldu taka þátt í þessari
athöfn, því raun og veru var
þetta dagur unga fólksins.
Svo vel vildi þó til, að sá
eini, sem maður tók eftir á
svölunum bak við ræðu-
mennina, var maður, sem
hægt hefði verið að segja
um að væri Roosvelt sjálfur
fyrir fjörutíu árum síðan. —
Þetta var ungur. maður í
dökkum frakka — laglegur,
alvarlegur, hökustór og með
í glugga tóbaksverslunar ] djúpsett augu. Þetta var
vekja mesta eftirtekt: skop-
myndir af honum sjálfum,
búnar til úr ýmsu efni o. s.
frv. Og við stigann hangir
uppáhalds skopmynd Roose
velts, sem gerð var fyrir um
tíu árum síðan þegar þeir,
sem hötuðu hann, hötuðu
hann hvað mest. Það er
mynd af lítilli stúlku, sem er
að segja frá prakkarastrik-
um bróður síns. Móðirin
fara of langt á skautum á
Hudsonfljóti, þar sem ísinn
var þynstur — hlutur, sem
hann átti eftir að endurtaka
jafn óttalaust á stjórnmála-
ferli sínum. Og.kona nokk-
ur, sem reyndi að kenna hon
um frönsku, þegar hann var
9 ára að aldri, hefir haldið
dagbók yfir kensluna. Eina
vikuna hefir hún ritað: —
„Hann er ötull við vinnu en
gleyminn“. Næstu viku:
„Góðviljaður en skortir
kurteisi“. Svo er í raun og
stendur í dyrunum, og litla veru að sjá sem aumingja
stúlkan bendir með skelf-' ungfrú Leensberg hafi eytt
ingu á bróður sinn, sem er heilum vetri við að berja
að skrifa með krít á gang- á hinum ljettlynda kæru-
stjettina framan við húsið.1 leysisblæ, sem var yfir
Hann er að skirfa orðið framkomu Roosevelts við
„Roosevelt", og systir hans hina virðulegu kenslukonu
er að segja við móður sína:
hans.
við fátæklegri hluta strætis-
ins var hvítur brjefmiði, er
á var letrað með bleki: „Lok-
að í dag til heiðurs hins elsk-
aða forseta okkar“. Aldrei
höfðu Bandaríkjamenn ver-
ið hryggari á svip. Svo jegit)orn þejrra jnn f rósagarð-
var eiginlega að flýja þetta inn að marmarasteinin-
allt, er jeg ók upp bakka
Franklin Roosevelt yngri.
Bókaherbergið.
ÞEGAR athöfninni lauk,
streymdu skyrtuklæddir
unglingarnir, bændurir og
Hudsönsfljótsins.
um, sem hvílir á gröf Roöse-
velts. Ýmsir aðrir fóru inn
Hann var jarðaður í rósa- í bókaherbergið, en þar hef-
garðinum sínum eftir há-'ir verið komið fyrir fleiri
degi og* allir hershöfðingj- ^ einkennilegum munum en
arnir og stjórnmálaleiðtog-1 nokkur gæti gert sjer í hug-
arnir voru viðstaddir. Tólfta arlund að jafn frægur maður
apríl í ár, sama dag og hann hefði tíma til að safna. En
var jarðsettur, ók jeg þessa | þó að margir fagrir hlutir ’
sömu leið. Ekkja forsetans sjeu í bókaherberginu •—
„Mamma, Wilfred skrifaði
ljótt orð“.
Tefldi á tvísýnu.
MARGIR af óvinum
Roosevelts hafa á seinni ár-
um reynt að draga upp
mynd af æsku hans, og vilj-
að koma því inn hjá almenn-
ingi, að hann hafi verið í-
stöðulaus unglingur, en
uppáhald móður sinnar. En
sje það rjett, að hæfileikar
manna
Ein af fyrstu sögunum um
Roosevelt er í sambandi
við för hans yfir Atlantshaf
með foreldrum sínum, er
hann var fimm ára gamall.
Á leiðinni hrepptu þau
mikla storma, og dag nokk-
urn varð faðir hans mjög
Æskan og Roosevelt.
ÞAÐ ER aðeins eitt ann-
að, sem jeg vil minnist á í
samband’i við daginn, sem
ætaróðal hans var gefið
amerísku þjóðinni. — Hver
einasti maður, með augu og
eyru hlýtur að hafa tekið
eftir þessu, þó jeg geri ráð
fyrir, að margir blaðamenn
hafi látið vera með að segja
almenningi frá því. Frank
Sins-tra, söngvarinn, sem
tignaði Roosevelt og sem
fyrir um átján mánuðum
flutti einhverja bestu og
heiðarlegustu stjórnmála-
ræðu, sem jeg hefi nokkru
sinni heyrt, kom til þess að
vera viðstaddur afhending-
arathöfnina. Þegar Truman
forseti gekk inn í garðinn,
kom hreyfing á viðstadda
og fólk stóð upp augnablik
og hjelt svo áfram að berja
sjer, því nokkuð kalt var úti.
Það stóð upp með meiri
alvöru og var þögulla, þegar
frú Roosevelt kom. — En
þegar Sinatra reyndi að
koma sjer fyrir aftarlega á
svölunum án þess að hon-
um yrði veitt eftirtekt,
heyrðust fagnaðaróp frá
yngra fólkinu sem rjeði
sjer varla fyrir hrifningu.
Jeg heyrði einstaka fólk
minnast á„ að þetta væri
óttasleginn, þegar hann, ......
komst að raun um það, að ,hJlf leiðinlegt »«*ti ekkl
Franklin litli mundi verajað vera SYOna 1 raun og
einn í skipsklefa þeirra veru“, en slíkt er þýðingar-
, _ ___ ;hjóna.Hannhljópniðurstig! aust’.°g sem hlaðamaður
komibestíljósáung'ann, þreif upp hurðina og|hlyt ieg að-skyra fra þvi,
J h að engmn vafi er a, að Sm-
atra vakti meiri aðdáun og
lingsárum þeirra, eru ein ; fann snáðann litla skvamp^
eða tvær endurminningar' andi í sjó, um leið og hann
um Roosevelt, sem lesand- Jsagði: „En mjer þykir gam- hugaræsmgu meðal þeirra
inn hefir ef til vill gaman
af að heyra. Hann var oft
skammaður fyrir það, að
an, þegar öldurnar eru stór-
ar“. Þetta kom okkur sjálf-
Isagt vel síðar.
látna hafði nú gefið þjóðinni
ættaróðal hans. Afhending-
ar-athöfnin tók aðeins um
30 mínútur.
Skemtileg kvöld.
ÞEIR, sem hafa verið
staddir þarna kvöldin, sem
úrslit forsetakosninganna
hafa verið gepð kunn, munu
aldrei gleyma þeirri stund.
Stjórnmálamennirnir á ferð
og flugi, símsendlarnir
jórtrandi á tyggigúmmí, út-
varpið með frjettir af kosn-
ingunum, sem skrifaðar
voru upp á stóra, svarta
töflu, og innan um allt þetta
Roosevelt sjálfur með kaffi-
bollann sinn, síreykjandi,
segjandi sögur og hlægj-
andi. — Rífeða sú, sem frú
Roossvelt hjelt, er óðal
mannsins hennar var afhent
Bandaríkjamönnum til eign
ar, rifjast þetta allt. upp
fyrir manni.
En athöfn þessi hlaut að
skipslíkan, dýrmæt frímerki
og heiðursmerki og flögg og
dýrar gjafir frá flestum
stjórnmálaleiðtogum verald
arinnar — þá eru hlutirnir
sem Roosevelt fyrirskipaði
að geymdir skyldu þar, sem
|Góðir Reykvíkingar j
Jeg hefi til sölu sumarbústaði í Smálöndum
1 Fossvogi, í Hveragerði og víðar. Einnig tvö
einbýlishús við Grettisgötu. Tek hús í umobðs-
sölu. Geri allskonar lögfræðilega samninga.
PJETUR JAKOBSSON, löggiltur fasteignasali.
Kárastíg 12. • Sími 4492.
yngri; og meiri eftirtekt en
nokkur annar, sem var
þarna Viðstaddur. Jeg lít
ekki svo á, að minningu
Roosevelts forseta hafi ver-
ið sýnd nokkur lítilsvirðing
með þessu. Meðan hans naut
við, var Hvíta húsið frekar
en nokkru sinni fyrr heimili
glaðlynds og vingjarnlegs
I fólks, en um það hafði hann
' sagt, að „ungu kvikmynda-
leikararnir væri engu verri
| en þeir aðrir, sem hann
þekkti“.
T **
1 AUGLYSINGAR
:
T
T
t
t
t
t
❖
t
t
t
♦!♦
ssm koma esp a
Morgunblaðinu í sumar,
vera komnar fyrir
•I
y
y
V
V
t
V
V
t
t
t
t
t
t
t

Roosevelt þekkti og fjell
vel við Sinatra, renglulega
söngvarann með stóru
þverslaufuna. Ef hin hátíð-
lega yfirlýsing er nokkurs
virði — yfirlýsingin, sem
seglr, að heimili hans til-
heyri almenningi hjeðan í
frá, ekki aðeins völdum að-
dáendum, heldur öllum
Bandaríkjamönnum — þá
held jeg að Franklin Röose-
velt mundi gleðjast yfir því
að vita, að á'ri eftir að heim
ili hans var gefið þjóðinni,
átti ungur, fátækur piltur
frá New Jersey engin orð til
að lýsa þakklæti sínu yfir
því, að fá að stíga fæti inn
í herbergi, þar sem Roose-
velt forseti hafði eitt sinn
setið.