Morgunblaðið - 24.05.1946, Blaðsíða 10

10

BOBGUNBLAÐIB
Föstudagur 24. maí 1946
45. dagui
Samt er einn hvítur maður
nú að búa sig undir að rann-
saka þetta nýja og óþekta land,
hugsaði Theo. Andartak var
hún hreykin af dugnaði Merne
— en svo varð hún óttaslegin.
Faðir hennar leit einnig svo
á, að þessi kaup væru heimsku-
leg. Það myndi fyrirfram vit-
að, að leiðangurinn færi út um
þúfur. Merne myndi ekki að-
• eins lenda í ótal hættum—held
ur myndi einnig gert gys að
honum. Hvernig get jeg komið í
veg fyrir að hann fari? hugsaði
hún í örvæntingu. Jeg verð
einhvern veginn að fá hann til
þess að hlusta á mig. En henni
var fyllilega ljóst, hve van-
megnug hún var.
Aaron starði annars hugar
út í bláinn, og hjelt áfram, eins
og hann væri að tala við sjálf-
an sig. „Áður en langt líður
mun þetta mikla landflæmi
skiftast í eðlilega hluta. Það
er ekki til — og mun ekki verða
til stjórn, er getur stjórnað
landi, sem er svo landfræði-
lega ólíkt. Landið handan Al-
lighenie-fjallanna hlýtur alltaf
að hafa sína eigin stjórn".
„Heldurðu það?“ sagði Theo
kurteislega. Hún hafði aðeins
eina ástæðu til þess að hafa
áhuga á landinu handán Alleg-
henie-fjallanna — og sú ástæða
átti ekkert skylt við stjórnmál.
„Jeg held það, já“, ansaði
Aaron hugsandi.
Raunar leiddist honum að
hugsa um allt það, er ekki kom
honum sjálfum við. En nú var
hann einmitt að hugsa um þetta
í sambandi við sjálfan sig. Ó-
ánægjan í vestrinu — reiði
Spánverjanna — gat ekki met-
orðagjarn og víðsýnn foringi
notað sjer það? Hvernig? Þess-
ari spurningu var ekki hægt
að svara í bráð.
Hann ætlaði að halda áfram
að vera góður varaíorseti og
svo myndi hann sækja um
landstjóra-embættið í New
York fylki. Ef hann fengi það,
myndi aðstaða hans í stjórn-
málunum batna til muna.
Hann reis á fætur. „Jeg ætla
að fara að hátta. Vegurinn frá
Fíladelfíu myndi þreyta sjálf-
an Apollo. Það er best fyrir þig
að fara líka að sofa. Jeg vil að
þú verðir fersk og falleg ann-
að kvöld“..Hann hneigði sig og
ætlaði að ganga út. Svo sneri
hann sjer allt í einu við, eins
og honum hefði dottið eitthvað
í hug. „Heyrðu — manstu eft-
ir stóra kapteininum, sem þú
hittir í Vauxhall-görðunum
forðum?“
Theo leit snöggt á föður sinn
og eldroðnaði.
Aaron horfði glettnislega á
hana. „Já, jeg veit, að það er
ekki fallegt að minna hina
virðdlegu frú Alston á það,
þegar hún var ung og gjálíf!
En þú munt hitta hann aftur
annað kvöld. Hann er einka-
ritari forsetans“.
Henni tókst að brosa. „Jæja
•— er það? Jeg — jeg skal
reyna að haga mjer almenni-
legá að þessu sinni“.
Aaron hló. „Jeg vona það“.
Hann geispaði. „Góða nótt
elskan“. Hann gekk til herberg-
is síns, og hugsaði ekki meira
um Lewis.
Sextándi kafli.
Það var hellirigning, þegar
Theo vaknaði morguninn eft-
ir. Merne myndi áreiðanlega
ekki búast við henni niður að
fljótinu í þessu veðri. En þó að
það hefði verið glaðasólskin og
gott veður — hefði hún þá get-
að farið?
Aaron var þegar kominn á
fætur. Hún heyrði hann ganga
um í herbergi sínu. Hún lok-
aði augunum, og reyndi að
sofna aftur. En hún gat það
ekki. í fyrsta sinn varð henni
nú ljóst, það, sem Merne hafði
vitað frá öndverðu — að ást
þeirra var algjörlega vonlaus.
Örvæntingin greip hana helj-
artökum.
„Leiðir okkar eru skildar að
eilífu“, hafði hann einu sinni
sagt. Það var sannleikurinn,
og þó —. Hann var hjer í borg-
inni, örskammt frá henni. Þau
myndu hittast í kvöld. Þau
hlutu að geta fundið einhverja
leið, til þess að hittast aftur —
aðeins nokkrum sinnum. Það
er allt, sem jeg bið um, hugs-
aði hún í örvæntingu. Aðeins
að fá að heyra rödd hans nokkr
um sinnum enn, og horfa á
hann.
Innra með sjálfri sjer vissi
hún, að þetta var ekki satt: Það
var ekki- allt, sem hun þráði.
Hin nývaknaða ástríða læsti
sig um hverja taug í líkama
hennar og krafðist fullnæging-
ar. Þegar hún hvíslaði nafn
hans, var rödd hennar þrungin
slíkri þrá, að hún varð ótta-
slegin. Hún grúfði andlitið
niður í koddann.
Hann hjelt áfram að rigna
allan daginn. Drengurinn var
úrillur, og orgaði í sífellu. Það
stoðaði ekkert, þó að Elenora
og Theo gerðu allt sem þær
gátu til þess að reyna að hafa
ofan af fyrir honum.
Um hádegið var Theo orðin
dauðþreytt. „Elskan mín —
viltu ekki gera það fyrir mig,
að hætta að gráta?“ sagði hún,
en Gampy var ekki á því. „Held
urðu, að það sje ekki eitthvað
alvarlegt að honum?“ spurði
hún Elenoru með kvíðasvip.
Þetta var nú „annað sumarið“,
og þá áttu svo margar hættur
að steðja að.
Elenora hristi höfuðið. „Nei
— hann er bara að taka tönn,
litla greyið. C’est tout“.
Theo varð rólegri. Hún hafði
höfuðverk, og lagði sig útaf.
Dagurinn ætlaði aldrei að líða.
Ekki bætti það úr skák, að hún
•fjekk brjef frá Jósep. Hún
kærði sig ekki um, að hugsa
um hann núna, og brjef hans
var óvenju ástúðlegt. Það leit
út fyrir, að hann saknaði henn-
ar. Hann ætlaði að koma norð-
ur á bóginn mjög bráðlega •—
með næstu ferð, ef hann gæti.
Hún sat grafkyrr og starði á
brjefið. Þá gat hún átt von á
honum eftir viku. Hún sá hann
allt í einu ljóslifandi fyrir hug-
skotssjónum sjer: dökkt og
stórskorið andlit hans, klunna-
legan vöxtinn og augup, sem
voru tortryggnisleg eins og í
hundi, sem hefir sætt illri með-
ferð. En hann var maðurinn
hennar og hann elskaði hana.
Hún vissi, að hann elskaði ekk-
ert á jörðinni nema hana og
barnið. Og hún kenndi í brjósti
um hann. Vesalings Jósep.
Það var sagt, að meðaumkv-
unin væri náskyld ástinni. —
Stundum hafði látið nærri, að
hún tryði því. En nú myndi
hún aldrei trúa því framar. ■—
Nú vissi hún, að ást milli
manns og konu átti ekkert skylt
við meðaumkvun.
„Halló“, sagði Aaron, sem
kom inn í stofuna í þessu, með
fangið fullt af pinklum. Hann
hafði lagt af stað um hádegið
til þess að kaupa leikföng handa
dóttursyni sínum. „Jeg sje,
að þú hofir fengið brjef frá
Karolina!“
Hún kinkaði kolli. „Jósep
mun bráðlega leggja af stað
hingað".
Aaron leit snöggt á hana, og
kenndi forvitni í augnaráðinu.
Hún virtist ekki beint hlakka
til þess að sjá mann sinn. Ekki
svo að skilja, að hann hlakkaði
til þess heldur. Honum þótti
Jósep fremur leiðinlegur — og
eins og nú stóðu sakir gat hann
ekkert gagn gert. En maður
varð ætíð að gera það besta úr
öllu.
„Prýðilegt!11 hrópaði hann
glaðlega. „Sjáðu, jeg keypti
hjern^ spiladós handa Gampy.
Hjelt að hún myndi kannske
milda skap hans örlítið, svo að
hann hætti að orga. Jeg held
annars, að hann fái ekki nógu
hollan mat að borða. Hann þarf
að drekka geitamjólk. — Jeg
keypti geit í heimleiðinni. •—
Gefðu drengnum geitamjólk
tvisvar á dag!“
Theo hló, en svaraði engu.
Aaron vafði utan af spiladós-
inni, sem var afar skrautleg.
„En hvað hún er falleg!“
hrópaði Theo. „Hún hlýtur að
hafa verið dýr?“
„Já“, ansaði Aaron glaðlega.
„Hún kostað tuttugu og fimm
dali, og jeg á ekki eyri eftir.
Jeg keypti líka góða bók handa
þjer. Jeg held að það sje kom-
inn tími til þess, að þú lesir
eitthvað af viti. Jeg var stór-
hneykslaður þegar jeg sá lje-
legan reyfara eins og „Castle
Rackrent“ liggja á náttborðinu
þínu. Jeg er viss um, að þú
hefir ekki þýtt eina línu úr
latínu, síðan við hittumst síð-
ast“.
Hún hristi höfuðið. „Það er
svo heitt í Suðurríkjunum og
mjer — mjer líður einhvern
veginn aldrei vel þar. Það er
alltof mikið erfiði að opna bók.
Dagarnir drattast áfram —
hver öðrum líkir-------
„Af hverju færðu ekki
manninn þinn til þess að kaupa
hús uppi í fjöllunum?“ greip
Aaron fram í fyrir henni. „Það
er hreint og beint sjálfsmorð,
að dvelja í þessu óheilnæma
loftslagi! Negrarnir eru þeir
einu, sem þola það“.
Ef Loftur getur það ekki
— þá hver?
Lóa Langsokkur
Eftir Astrid Lindgren.
55.
báða þjófana á höndum og fótum. Nú kom annað hljóð
í strokkinn.
— Elsku besta fröken, sagði Dúndur-Kalli. Fyrirgefðu
okkur, við vorum bara að gera að gamni okkar! Gerðu
okkur ekki mein, við erum bara vesælir flækingar, sem
komum til þess að biðja um svolítinn matarbita.
Og nú fór Nabbi meira að segja að hrína.
Lóa setti töskuna upp á skápinn aftur. Svo sneri hún
sjer að föngunum. (
— Kann annar hvor ykkar að dansa skottís?
— Ja, jú, sagði Dúndur-Kalli. — Ætli við kunnum
það ekki báðir.
— Mikið var það gaman, sagði Lóa. Eigum við þá ekki
að fá okkur snúning? Jeg er alveg nýbúin að læra, skal
jeg segja ykkur.
— Jú, jú, við skulum dansa við þig, sagði Dúndur-
Kalli og glaðnaði yfir honum.
Þá tók Lóa stór skæri og klippti böndin af föngunum.
— En við höfum engan til að spila undir, sagði Lóa
mæðulega. En svo datt henni nokkuð í hug.
— Getur þú ekki spilað á greiðu, sagði hún við Nabba.
Svo dansa jeg við þenna hjerna. Hún benti á Dúndur-
Kalla.
Ojú, hann Nabbi gat víst spilað á greiðu. Og hann spil-
aði svo hátt að heyrðist um allt húsið. Herra Nilson sett-
ist glaðvaknaður upp í rúminu og horfði á Lóu dansa við
Dúndur-Kalla. Hún var grafalvarleg á svipinn og dans-
aði eins og hún ætti lífið að leysa.
Þar kom, að Nabbi vildi ekki spila lengur af því, sagði
hann, að hann kitlaði svo mikið í varirnar. Og Dúndur-
Kalli, sem hafði þrammað eftir vegunum allan daginn,
iór að þreytast í löppunum.
J — Æi góðu, bara svolítiðlengur, bað Lóa og hjelt áfram
sð 4ansa. Og Nabbi og Dúndur-Kalli þorðu ekki annað
en halda áfram.
Þegar klukkan var þrjú um nóttina, sagði Lóa:
3 herbergi, eldhús og bað
til leigu. Hitaveitú.
Listhafendur leggi nöfn sín á afgr. blaðsins,
merkt: ,1. júní“.

Haframjöl
1 pökkum, fyrirliggjandi.
Jj^ert ^JJriótjánóóon & Co., L/.

íbúð í Vesturbænum
til sölu.
. * ,
Nánari uppl. gefur
Málflutningsskrifstofa
Einars B. Guðmundssonar og
Guðlaugs Þorlákssonar,
Austurstræti 7, símar: 2002 og 3202. *
< >
t