Morgunblaðið - 24.08.1946, Blaðsíða 10

10

MORGUNBEAÐIÐ
Laugardagur 24. ágúst 1946
Sagan af Glímu-Birni
7.
Þegar fóstbræður hans komu heim, urðu allir þeim
mjög fegnir, einkum foreldrar Björns. Næsta vetur fóru
þeir suður og fundu þá bræður undir fellinu, voru fjalla-
búar daufari en þeir voru vanir. Þeir fóstbræður spurðu
hvernig stæði á því, en þeir sögðu, að foreldrar sínir væri
dánir og mundi Guðrún systir þeirra vilja fara í sveit,
því henni þætti dauflegt að vera hjá þeim; bæði hún þá
fóstbræður að flytja sig burt úr eyðidal þeim, er for-
eldrar þeirra höfðu búið í. Þeir tóku þessu vel og fóru
á fjöll upp með þeim bræðrum. Þegar þeir komu í dalinn,
fagnaði Guðrún þeim vel; bað Gísli hennar, því að vingott
hafði verið með þeim, er þeir fóstbræður voru þar áður,
og var það mál auðsótt. Þeir bræður leystu systur sína
vel af hendi og greiddu heimanfylgju hennar í pening-
um, gangandi fje og allskonar vörum; fengu þeir henni
meðal annars fjórtán hesta og nokkur hundruð fjár, svo
margt, sem þeir fóstbræður gátu komist með. Þeir buðu
þeim bræðrum að koma til byggða, en þeir vildu það ekki
og kváðust ekki geta verið hjá byggðamönnum fyrir
ósköpum sínum og hamremi; fylgdu þeir Gísla og Birni
á leið og skildu við þá hjá fellinu með kærleikum. Um
haustið kvæntust þeir fóstbræður báðir; átti Gísli Guð-
rúnu, en Björn fekk göfugt kvonfang; tóku þeir sína jörð-
ma hvor og gerðust hinir bestu bændur. Vináttu sína
hjeldu þeir meðan báðir lifðu, og lúkum vjer þessari sögu.
36. dagur
Ekkert var það í fari hennar
eða fasi sem minti á það, að
hún kanaðist við það sem skeði
kvöldið áður. Hún var alveg
eins og þegar hún tók á móti
honum heima hjá sjer í New
Orleans.
Hún sagði: „Mac Tavish er
kominn aftur“.
„Hverja þýðingu hefur það?“.
„Enga — en hann segir að
allir búgarðar hjer í nágrenn-
inu sjeu mannlausir. Negrarnir
hafa hlaupið út í fenin. Her-
mennirnir hafa farið niður
fljótið. Það eru tveir hermenn
á meðal þeirra, sem við drápum
í gærkvöldi“.
„Eruð þjer þá örugg hjer?“.
„Mac Tavish veit það ekki.
Það getur verið að þeir komi
aftur".
Hún helti kaffi í bolla
handa honum og hann tók eft-
ir því, að á bakkanum var sami
silfurborðbúnaðurinn og hon-
um var færður matur á í kof-
ann. Hann sagði þá:
„Mig langar til að vita hvort
þjer senduð mjer þennan silf-
urborðbúnað í kofann, til þess
að jeg gæti giskað á hvar jeg
væri niður kominn?“.
„Já“.
„Hvers vegna gerðuö þjer
það?“.
Hún svaraði engu, en ein-
kennilegt bros Ijek um varir
hennar.
„Kaffið var ágætt, sterkt og
hressandi. Hún sagði: „Jeg bjó
það til sjálf — svona búum við
til kaffi í Martinique. Kaffið
hjer í Louisiana er bara skolp“.
Hann hlustaði varla á þetta,
var að hugsa um hvernig ætti
að þýða bros hennar. Hann
vissi nú að hún elskaði hann
ekki fremur en hann elskaði
hana. Þetta var eitthvað meira
en venjuleg ást. Það var líkara
segulmagni, er dregur járn að
sjer. Og þá var hún segul-
magnið, en hann járnið.
Hún fór að taka til í her-
berginu. Hann horfði á hana og
drakk kaffið. Hún reisti við
stól, sem þau höfðu felt kvöld-
ið áður. Hún dró tjöldin fyrir
gluggana, svo að engin hætta
væri á að sæist inn. Hún ljet
alveg eins og hann væri þar
ekki.
„Hver er þessi Hector Mac
Tavish?“ spurði hann.
Hún hjelt áfram starfi sínu,
en svaraði: „Það er nágranni
okkar. Jeg hefi þekt hann síð-
an hann var lítill drengur. Jeg
gerði hann einu sinni hrædd-
ann vegna þess hvað jeg var
örgeðja. Þá vorum við seytján
ára. Hann var sakleysið sjálft.
Síðan hefir hann ekki getað
litið mig rjettu auga“. Hún
hló.
„Jeg var ekki að spyrja um
það“, sagði hann kuldalega.
Hann' sá að það var kominn
tími til þess að láta hana ekki
leika með sig lengur.
Þá sagði hún: „Hann er for-
ingi okkar. Hershöfðinginn hef-
ir lagt undir sig húsið hans.
Hann er heiðursmaður á okkar
vísu“.
„Það er svo“.
„Já, það er svo“.
Hún hafði nú lokið því að
taka til.
„Veit nokkur að jeg er hjer?“
spurði hann.
„Nei, allir halda að þjer haf-
ið komist undan, og Mac Tavish
varð reiður þegar hann kom
heim“.
„Þjer gætuð gert mjer mik-
inn greiða“.
„Hvað er það?“.
„Að færa mjer rakhníf, sápu
og vatn. Jeg er víst ekki álit-
legur, eins og jeg er núna“,
sagði hann og strauk um skegg-
broddana.
„Mjer líst best á yður svona.
Skegg gerir menn karlmann-
lega. En ef þjer viljið það . . .“
„Já, jeg vil það“.
Hún tók bakkann og fór, en
hann gekk út að glugganum og
leit út. Þar sem negraþorpið
hafði verið var nú aðeins ösku-
hrúga og rusl. Og kofinn, sem
hann hafði verið í, var líka
öskuhrúga. Hann glotti að til-
hugseminni um það, að ef hún
hefði ekki bjargað honum, þá
væri hann nú ekki annað en
sviðin bein.
A grasflötinni milli hallar-
innar og kofanna voru stórir
blóðblettir. Einhverjir höfðu
borið líkin burtu. Móða lá yfir
landinu. Alt í einu greip hann
löngun til þess að vera kominn
aftur til New Englands, í hreina
og góða loftið þar. En nú var
ekki því að heilsa. Og þá greip
hann sú tilhugsun að hann
væri viltur, að hann hefði farið
langan veg, verið rekinn áfram
af einhverjum krafti, sem hann
rjeði ekkert við.
Þá var barið að dyrum og
hann hrökk við. „Þetta getur
ekki verið hún. Hún ber ekki
að dyrum“, hugsaði hann. Og
þess vegna svaraði hann ekki.
Aftur var barið harkalega, og
svo heyrðist karlmannsrödd:
„Opnið undir eins, annars
mun jeg skjóta í gegn um hurð-
ina“.
Hann laumaðist til hliðar við
dyrnar, svo að sjer væri öhætt.
Þá var kallað aftur: „Opnið
þjer! Opnið þjer!“ Og svo var
skotið. Kúlan fór í gegn um
hurðina og lenti í rúmstokkn-
um.
Nú var alt hljótt um stund.
Síðan sagði röddin: „Jeg kem
aftur“.
Tom heyrði nú að gengið var
burt frá hurðinni, en hann grun
aði að þetta væri bragð og
hreyfði sig því ekki. Og enn
stóð hann þarna til hliðar við
dyrnar, er lykli var snúið í
skránni. Þá hugsaði hann:
„Jæja, þá er svona komið. Nú
ganga þeir af mjer dauðum“.
En það var unga barónsfrú-
in, sem inn kom. Hún var með
heitt vatn á könnu og rakáhöld.
Hún var hin rólegasta og brosti
aðeins er hún sá hann standa
þarna upp við vegg. Hún ljet
áhöldin á borðið og sagði: „Það
var Amedé frændi sem skaut.
Hann hefur víst laumast á eft-
ir mjer í morgun og staðið á
hleri“.
Hann glotti: „Skotið kom
ekki nálægt mjer“.
„Hann er vís til að koma aft-
ur“, sagði hún.
„Jeg vona að hann geri það
ekki. Það er ekki að vita
hvernig hefði farið fyrir mjer
ef jeg hefði legið í rúminu“.
„Hann var fyrsti elskhugi
minn, og þá var jeg seytján ára.
Hann háði einvígi út af mjer
og misti þá annan handlegginn.
Hann drap mann, sem kallaði
mig Kveola-skækju“.
Hún sagði þetta svo blátt á-
fram að honum lá við að hlæja.
„Og hvað skeður nú?“.
„Ekkert — fyr en svar er
komið frá New Orleans“.
„Og hvað skeður þá?“.
„Ef til vill skjóta þeir yður.
Ef til vill sleppa þeir yður. Það
er alt undir því komið hverju
hershöfðinginn svarar.
Hann hló.
„Það er að minsta kosti best
að fara hreinn og nýrakaður í
gröfina“.
Hann hló vegna þess að hann
var viss um að engin hætta var
á að hann yrði skotinn. Hann
skyldi það á raddblæ hennar
og augnaráði. Það var engin
hætta á að hann yrði skotinn á
meðan hún vildi halda lífinu í
honum.
-k
Undir kvöld kom piltur nokk
ur, Callendon að nafni, með
með svarið frá New Orleans.
Hershöfðinginn hafði ekki svar
að skriflega. Hann hafði svar-
að í blaðinu Delta. Þar var til-
kynt að átta helstu menn borg-
arinnar hefðu verið hneptir í
varðhald. Þetta voru aðallega
rosknir menn, sem höfðu verið
kyrrir í borginni í þeirri von að
þeir gætu hjálpað íbúunum
eitthvað. Hver þeirra átti
marga frændur og vini í liði
landvarnarmanna. Einn þeirra
var til dæmis náskyldur Hector
Mac Tavish.
Á eftir þessari frjett var birt
yfirlýsing frá hershöfðingjan-
um um það, að þessir menn
væru teknir í gislingu, sem
svar við ofbeldisverkum af
hálfu landvarnarmanna. Þeir
hefðu rænt þremur liðsforingj-
um úr hernum. Ef þessum liðs-
foringjum yrði gert hið minsta
mein, mundu allir gislarnir
verða skotnir í einum hóp.
Hinn fámenni hópur land-
varnarmanna safnaðist saman
í salnum í Bel Manoir, og Mac
Tavish las boðskapinn. Hann
var náfölur og þungur á brún.
Að lestrinum loknum lagði
hann blaðið á borðið og sagði:
„Við verðum víst að taka til
annara ráða“.
Ungur maður, Chawin Bois-
clair, hrópaði þá: „Við gerum
áhlaup á vígin og björgum
föngunum“.
„Hvernig eigum við að fara
að því?“ sagði Mac Tavish.
„Við erum ekki nema fimtán
eða tuttugu í hæsta lagi“.
„Það hlýtur að vera hægt“,
sagði pilturinn. „Við verðum að
finna einhver ráð til þess“.
Þá tók Amedé til máls. Það
var brjálsemis glampi í augum
hans. Hann var orðinn gulbleik-
ur í framan og fitlaði með þess-
ari einu hendi við hnappana í
treyju sinni. Hann sagði: „Það
er ekki nema um eitt að gera
— að skjóta fangann“.
Ef Loftur getur Jiað ekki
— þá bver?
— Heldurðu ekki að hjóna-
bandið sje lotterí?
— Nei, í lotteríi hefur mað-
ur þó altaf einhvern sjans.
Að morgunguðsþjónustunni
lokinni kom óframfærinn, rauð
hærður hermaður til prestsins
og rjetti honum feimnislega
umslag, og sagðist ætla að gefa
dálítið til kirkjunnar.
— Við höfum altaf þörf fyr-
ir peninga til þess að halda
kirkjunni við, sagði presturinn
vingjarnlega. En þegar her-
maðurinn dró fram fimm tíu
dollara seðla, þá sagði hann:
— Þetta eru miklir peningar,
finst þjer ekki?
Hermaðurinn eldroðnaði: ■—
Satt að segja vann jeg þessa
peninga í spilum.
— Hm, heldurðu ekki, að það
væri rjettara af þjer að gefa
þeim peningana, sem þú vanst
þá af ?
— Þeir eru farnir til annarr-
ar heimsálfu, svaraði hermað-
urinn.
— Jæja, þá skal jeg taka við
þeim.
Tvisvar sinnum eftir þetta
kom hermaðurinn með sams-
konar gjafir, og presturinn tók
við þeim, eftir að hann hafði
reynt að fá hermanninn til þess
að skila þeim aftur til þeirra,
sem hann hafði unnið þá af.
En þegar hermaðurinn kom í
fjórða skiptið og þá með 100
dollara, Þá ákvað presturinn að
segja stopp.
— Heyrðu, góðurinn minn,
sagði hann, hvass á brýnina,
fjárhættuspil er mjög slæmur
ávani. Og þó að þú gefir kirkj-
unni alt, sem þú vinnur, þá er
það engin afsökun fyrir þig.
— O, jeg gef nú kirkjunni
ekki alt, svaraði hermaðurinn
fljótmæltur. Jeg gef henni einn
tíunda. Þegar jeg heyrði þessa
fínu ræðu þína um forsjá drott-
ins til handa' þeim, sem tíunda,
þá ákvað jeg að reyna. Og það
gekk svei mjer glatt!
★
Forstjórinn bendir á sigarettu
stubb á skrifstofugólfinu: •—
Smith, eigið þjer þetta?
— Nei, nei, herra forstjóri.
Þjer sáuð hann á undan.
★
Fyrsta filmstjörnudóttir: —
Hvernig kantu við nýja pabb-
ann þinn?
Onnur filmstjörnudóttir: —
O, hann er indæll.
— Já, finnst þjer ekki. Við
höfðum hann í fyrra.
★
Næturklúbbsgesturinn ráfar
draugfullur út kl. 4 um nóttina:
— Hamingjan góða, hvaða lykt
er þetta?
Dyravörðurinn: — Ó, þetta
er bara ferskt loft, herra minn.
ir
— Hefurðu sjeð nýju, hljóð-
lausu barnavagnana?
— Nei, mjer er skítt sama
um þá. Það væri meira varið x
hljólaus börn.
★
— Það er maður frammi með
trjefót að nafni Smith.
— Og hvað heitir hinn fót-
urinn á honum?
★
— Jeg hef aldrei sjeð annað
eins fjölmenni við kirkjuna
okkar eins og var þar í gær.
— Hvað, er kominn nýr prest
ur til ykkar?
— Nei, kirkjan brann til
kaldra kola.
★
— Mjer er sagt, að í Mexico
geti maður fengið þrjú pund af
sykri, pund af kaffi, pott af
wisky og konu fyrir 20 kall.
— Ætli wiskyið sje þá ekki
einhver bölvaður óþverri?