Morgunblaðið - 21.09.1946, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 21. sept. 1946
iStrákurinn og einbúinn
Eftir E. V. LUCAS
60. dagur
Hún sá að menn urðu harð-
ari á svip. Múlasninn fór eins
og hann komst. Nokkrir her-
menn eltu á hlaupum og einn
ætlaði að stöðva múlasnann, en
datt um koll. Og alt í einu
komust þau úr þrönginni út í
aðra götu. Þar virtist vera
mannlaust. Ökumaður hægði þá
ferðina og rjett á eftir beygði
hann inn í húsasund. Agnes
heyrði að Cesar sagði: „Jæja,
þá erum við komin alla leið.
Við hefðum ekki átt að leggja
út í þetta“.
Agnes hafði fengið ekka af
geðshræringu. Hún gat aðeins
stunið upp: „Jeg get ekki farið
inn strax. Bíddu við með að
hringja dyrabjöllunni!“ Þau
biðu þarna nokkra stund og
hún hugsaði: „Nú er jeg kom-
in hingað. Jeg get ekki snúið
aftur. Jeg verð að fara inn!
Cesar reyndi að hughreysta
hana: „Takið yður þetta ekki
nærri, Agnes litla“, sagði hann.
„Farðu og hringdu“, sagði
Agnes. „Það er ekkert að
mjer“.
Seraphine gamla kom til
dyra, og hún kvaðst skyldu
spyrja barónsfrúna hvort hún
vildi taka á móti ungfrú Wicks.
Agnesi gafst því enn tími til að
jafna sig. Cesar tók við bögl-
inum með kjólum barónsfrúar-
innar. Rjett á eftir kom Sera-
phine og bauð Agnesi inn.
Agnes var að hugsa um það,
að hún gæti beðið Seraphine
fyrir böggulinn, en svo þótti
henni minkun að því að vera
komin hingað og þora ekki að
tala við barónsfrúna. Hún staul
aðist út úr kerrunni og fór á
eftir Seraphine inn i húsið.
Þegar inn kom lá við að hún
gleymdi áhyggjum sínum. Þetta
var í fyrsta skifti sem hún sá
franskt hús að innan. Hús Mac
Tavish, þar sem hershöfðinginn
bjó, var ekki franskt. Það var
yngra og mjög svipað öðrum
húsum, jafnvel í norðurríkjun-
um. En hjer blasti við henni ný
veröld. Hjer var svalt og hjer
angaði alt af blómum. Ókunn
fegurð var yfir öllu.
Þær gengu upp stiga og eftir
löngum gangi. Þar opnaði
gamla konan hurð og bauð
Agnesi inn. Barónsfrúin kæmi
rjett bráðum, sagði hún.
Herbergið var yndislegt. Það
var hálfrökkur þar inni og
Agnesi var fyrst dimt fyrir aug
um. Þó sá hún að þar voru
stór og skrautleg húsgögn,
píanó og marmaraarinn, með
gyltum spegli. Og þegar henni
birti fyr'ir augum, sá hún fyrst
hvað þar var ríkmannlegt og
skrautlegt. Hún undraðist æ
meir, annað eins hafði hún
aldrei sjeð.
Þá heyrði hún að hurð var
lokið upp. Hún sneri sjer við.
Barónsfrúin var komin inn.
Hún var í svörtum kjól með
svart kniplingasjal yfir sjer.
„Það var fallega gert af yður
að koma“, sagði hún.
Hún sagði þetta með þeirri
uppgerðar rödd, sem einkennir
það, sem sagt er fyrir siðasakir.
Þar var ekki hlýleiki kunnings
skaparins, eins og á leiðinni frá
Bel Manoir. Og Agnes svaraði
í sama tón:
„Jeg kom hjerna með kjólana
yðar. Það var fallega gert af
yður að ljá mjer þá“.
Og svo fóru þær að tala um
daginn og veginn, um farsótt-
irnar og hitann. Barónsfrúin
gekk út að gluggunum og opn-
aði þá. Heyrðist þá glöggt ham-
arshögg og annar hávaði.
„Þjer verðið að afsaka há-
vaðann“, sagði hún. „Jeg er á
förum hjeðan og það er verið
að búa um dótið mitt. Það mátti
ekki seinna vera að þjer kæm-
uð. A morgun verður byrjað
að búa um það, sem er í þessu
herbergi“.
Hún er á förum. Máske lag-
ast þá alt. Máske jeg þurfi þá
ekki að tala við hana, hugsaði
Agnes. En svo kom önnur hugs-
un: Máske fer hann með henni
og það sje þess vegna, að hann
hefir ekki komið að finna mig!
— Ut um opinn glugga sá hún
hina álmu hússins. Máske eru
herbergin hans þarna!
Barónessan settist nú hjá
henni og það var þó altaf í átt-
ina til alúðar. Agnes sá ekki
betur en að hún hefði grátið
og hnykti henni mjög við það,
því að hún hjelt að svona kona
gæti aldrei verið hrygg nje
grátandi. Og þá kom það út úr
henni, næstum ósjálfrátt:
„Jeg kom líka í öðrum er-
indagerðum —• út af Tom Bed-
loe majór!“
„Jæja“, sagði barónsfrúin og
brá hvergi.
„Jeg veit um alt, sem skeði á
Bel Manoir. Jeg veit alt“. Hún
hikaði ofurlítið, en sagði svo:
„Jeg kem til að láta yður vita,
að þjer megið hafa hann. Jeg
vil ekki taka hann frá neinni“.
Barónsfrúin brosti fyrst og
fór svo að hlæja. Það var ein-
kennilegur hlátur, eins og hún
rjeði ekki við hann. Agnesi
gramdist: „Þetta er ekkert
hlægilegt11, sagði hún.
Barónsfrúin stilti sig. „Jeg
ætlaði ekki að særa yður“, sagði
hún. „Og jeg veit varla hvers
vegna jeg hló. En jeg held að
það hafi verið vegna þess hvað
það er skrítið að þjer skuluð
halda að jeg vilji hann. Jeg
kæri mig ekkert um hann. Þjer
skuluð hafa hann“.
Agnes vissi varla hvaðan á
sig stóð veðrið. Það var sann-
færing hennar, að þegar maður
og kona höguðu sjer eins og þau
Tom og þessi kona höfðu gert,
þá elskuðust þau. Það var svo
sem auðskilið. Og nú hló þessi
kona að því.
Agnes vissi blátt áfram ekki
hvað hún átti að segja. Hún
minkaðist sín. Hún kom hing-
að af því að hún þóttist full-
orðin kona, en nú var farið með
hana eins og óvita, að henni
fanst, brjóstumkennanlegan fá-
ráðling.
„Jeg kæri mig ekkert um
hann“, endurtók hún. „Jeg hefi
aldrei kært mig um hann. En
hann hefir verið mjer til gagns
- — á margan hátt“.
Hún hló. „Þjer megið ekki
halda að ekki sje margir menn
eins og hann“.
Agnesi svelgdist tvisvar á
áður en hún gæti svarað. En
svo mælti hún mjög lágt:
„Þakka yður fyrir. Jeg hefi
misskilið. Nú er best að jeg
fari“. Og svo stóð hún á fætur.
Barónsfrúin rjetti henni
höndina, og Agnes tók hugsun-
arlaust í hana. Henni fanst her-
bergið hafa skift algjörlega um
svip og verða skuggalegt. Og
hún gat ekki að því gert — hún
fór að gráta. Hún gerði sjer
ekki almennilega grein fyrir
tilfinningum sínum, nema
hvað hún kærði sig ekkert um
að fá Tom aftur. Henni fanst
þetta líkast því, sem kastað
hefði verið í sig gamalli flík,
sem hún hefði einu sinni átt,
en kærði sig ekkert um lengur.
Sólin var að hniga, skuggar
voru í garðinum og' hálf dimt
orðið í herberginu. En þó var
svo bjart að hún sá það glögt
núna, þegar þær stóðu and-
spænis hvor annari, að baróns-
frúin hafði grátið. Augu hennar
voru rauð og þrútin. Og Agnes
skildi ekkert í þessu.
Barónsfrúin hringdi bjöllu og
Seraphine gamla kom og fylgdi
svo Angesi til útidyra. Nú
heyrðust engin hamarshögg og
kyrt og rokkið var í garðinum.
Við dyrnar gekk hár maður út
úr skugganum. Hann sagði eitt-
hvað við Seraphine á frönsku.
Agnes þekti undir eins hinn
þýða málróm. Það var Mac
Tavish.
Agnesi hafði ekki missýnst,
barónsfrúin hafði verið að
gráta. Hún hafði hágrátið alt
frá þeirri stundu er Mac Tav-
ist sneri við henni bakinu og
fór, og þangað til Seraphine
kom og sagði að „ljómandi fall-
eg ung stúlka, sem hjeti Wicks,
vildi finna hana“.
Mac Tavish hafði komið þang
að rjett eftir miðdegisverð og
sagt Seraphine að sig langaði
til að tala við húsmóður henn-
ar. Barónsfrúin hitti hann svo
inni í salnum. Þar stóð hann
fyrir framan mynd af gömlu
barónsfrúnni og var sú mynd
máluð, þegar hún var í blóma
lífsins 1 París. Hann var svo
niður sokkinn í að skoða mynd-
ina, að hann tók ekki eftir því
þegar hún kom inn.
Hún sagði: „Gamla baróns-
frúin var fögur á æskuárum
sínum“.
Hann snerist á hæli og sagði:
„Jeg varð ekki var við að þú
komst inn“. Og svo bætti hann
við: „Já, hún var mjög fögur,
en það var ekkert ástúðlegt við
hana. Móðir mín sagði jafnan
að hún hefði ísklump í hjarta
stað“.
Hún settist og spurði: „Hvað
kemur til að þú heimsækir mig
um miðjan dag?“
„Jeg er kominn til að sækja
skjöl flokksins. Þau verður áð-
ur en þú ferð. Nú er öllu lok-
ið“. Hann andvarpaði og mælti
svo eins og til þess að afsaka
sig: „Jeg efast um að nokkrum
manni hefði tekist að halda
flokknum saman. Louisiana-
menn eru þannig gerðir. Þeir
eru máske góðir hver út af fyr-
ir sig, en sem flokksmenn er
ekki á þá að treysta“.
Hann settist ekki, heldui
gekk fram og aftur um gólfið
og forðaðist að líta framan í
hana, eins og hann væri hálf-
hræddur við hana.
Hún sagði: „Hvað ætlarðu r.ú
að gera?“
að það væri ekki margt skemtilegra en að falla í sjóinn
í svona góðu veðri, — ef maður væri eins vel syndur
og hann nú var. En svo fór hann að hugsa um að það
væru hákarlar í sjónum og honum fór að líða heldur
ver, og ekki batnaði þegar hann minntist þess hversu
skemtilegt var oft heima í skólanum hjá öllum strákun-
um, þó þeir væru oft að stríða honum. Svo fór hann
að velta því fyrir sjer, hve mikið hinir strákarnir myndu
öfunda hann, þegar þeir frjettu hvar hann hefði verið,
en hann var samt farinn að hugsa um hákarl aftur,
þegar fætur hans snertu botn.
Þegar Kjammi hafði skreiðst á þurt land, var hann
alveg dauðuppgefinn. Það var glaða tunglsljós og hann
sá dökka breiðu fyrir ofan glitrandi hvítan sandinn.
Þangað kjagaði hann og ójá, þetta var mjúkt grænt
gras. Drengurinn lagðist niður og var bráðlega stein-
sofnaður.
Sólin var komin hátt á loft þegar Kjammi karlinn
vaknaði aftur. Andartak litaðist hann um og var æði
hissa á öllu saman. Hann hjelt fyrst að hann væri enn
að dreyma, en svo mundi hann eftir sjer og fannst í
sama bili að hann hefði ekki smakkað mat í heila öld.
Hann stóð á fætur og teygði sig og lagði svo af stað til
þess að kanna hið nýja ríki sitt. Hann stefndi strax
á hæstu hæðina á eynni og horfði út yfir hana alla.
Hún var ekki stór, langt frá því; mest klappir, naktar
og rauðar eins og múrsteinn. Nokkur trje voru um
eyna og líka grasbalar á víð og dreif. Ekkert merki sást
um það, að menn byggju á þessum stað, en litlar grænar
eðlur skriðu um og nóg var af engisprettum, en hvítir
máfar sveimuðu í loftinu yfir höfði hans. Ekki þótti
hinum nýja Robinson neitt glæsilegt að horfa á þetta
allt saman sjerstaklega þegar hann átti bágt með að
finna nokkra lækjarsprænu, en hann hjelt þó áfram
að leyta af öllum mætti og ávexti vildi hann gjarna
íinna, en hvorugt vildi takast eins og á stóð. Hann fór
Forstöðukona
Dugleg og ábyggileg stúlka óskast til að veita
þvottahúsi forstöðu. Umsóknir merktar „For-
stöðukona“, sendist afgreiðslu blaðsins fyrir
25. þ. m.
Unglingsstúlka
15—17 ára óskast við ljetta vinnu.
Hótel Borg
Skrifstofustúlka
Heildverslun óskar eftir skrifstofustúlku.
Þarf að vera vcn bókfærslu, vjelritun og helst
| kunna enska hraðritun. Hátt kaup verður
I greitt. — Tilboð, merkt: ,,Hátt kaup — 87“,
| sendist afgr. Morgunblaðsins.
V
BEST AÐ AUGLÝSA f MORGUNBLAÐINU