Morgunblaðið - 19.11.1946, Síða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðiudagur 19. nóv. 1946
BiiiiHiiiiiiimiimiiimiiiiiiMfliiiiiiminr
BLÓÐSUGAN
Bmiiiimiimiiiiiimiimimiimmiimiiiiiiiimiiimiimimiiiii
WL l'l
imiiiiiimmmiiimmimiimmmiiiimiimiiiimmmmiimra
42. dagvr
— Það kemur alls ekki mál-
inu við, æpti Massingham ó-
þolinmóðlega. Ef einhverskon-
ar svik eða mútur verða upp-
vís, er kosning hans ógild og
kjördæmið gengur þá til yðar,
sem hafði næstflest atkvæði.
En nú ætla jeg að fara og ná
í þessar sannanir, þvi jeg hefi
þær sama sem í höndunum.
Þakkið þjer forsjóninni, Sir
Melmoth, að þjer hafið sjálfur
barist heiðarlega.
Massingham þaut út. brenn-
andi af ákafa. Sir Melmoth
hallaði sjer aftur á bak í stól-
inn og saug fast vindil sinn.
— Aldrei hefi jeg varið 450
pundum betur, tautaði hann
við sjálfan sig.
Tveim sólarhringum síðar
kom Orme þjótandi inn í skrif-
stofu verksmiðjunnar, óhreinn
eftir ferðalagið og órólegur.
Hann hafði verið alla nóttina
í járnbrautarlestinni.
— Hvað í ósköpunum er
þetta eiginlega, Ingram? æpti
hann. — Jeg fjekk skeytið þitt.
Hvernig hefir þetta óhapp vilj-
að til.
— Jeg get varla horfst í augu
við þig, drengur minn, stundi
Ingram. — Þú sást skömmina
út úr þessum Linke. Hvort
hann er fantur eða heimskingi,
veit jeg ekki enn. Það virðist
svo sem hann hafi ráðið menn
í verksmiðjuna upp á ágóða-
hluta og jafnvel greitt þeim
eitthvað fyrirfram, með því
skilyrði, að þeir kysu þig. Og
það hafa þeir gert. Craven og
hans menn hafa komist að
þessu, og þeir hafa þegar kært
fyrir kosningasvik og mútur.
Það er sagan í sem stystu máli.
Orme var orðlaus af undrun.
— Jeg hefi sent eftir Linke
og þú getur spurt hann spjör-
unum úr sjálfur, sagði Ingram.
— En hjer er uppskrifað þetta,
sem hann hefir gert.
Orme flýtti sjer að lesa
syndaregistur Linkes, og því-
næst kom Linke inn. Hann var
fúll á svipinn, en um leið auð-
mjúkur.
— Það er bara eitt, sem við
viljum vita, Linke, sagði Ing-
ram grimdarlega. — Hvernig
dirfðust þjer að ráða þessa
menn og fá þeim peninga. þvert
ofan í ströng fyrirmæli okkar?
— Jeg .. jeg neita því ekki,
að jeg gerði það, sagði Linke
stamandi, — en mjer gat ekki
dottið í hug, að það væri talið
mútur, heldur var það ætlun j
mín að hjálpa ykkur. Þið sögð-
uð sjálfur, að kosningin myndi
standa tæpt, og jeg gat ekki
annað skilið en þið ætluðust tii
að jeg hjálpaði ykkur eitthvað.
Eins og þið sjáið, hafði jeg tals-
vert frjálsar hendur og svo
hnfði jeg þessa 50 punda ávís-
un frá ykkur. Það var meira
en fyrir föstu vikulaununum,
og jeg hjelt, að afganginn • tti
að nota til hins.
— Hjelduð??! Og svona getið j
þj.er logið, án þess að roðna.
Yður var greinilega bannað,
hjer inni í þessari skrifstofu, að
géra neitt þvílíkt! Það getur
Orme hjerna vitnað!
— Þjer sögðuð eitthvað í þá
átt, sagði Linke og tvísteig, —
en jeg hjelt að þjer meintuð
það gagnstæða, svei mjer þá.
Þjer vilduð ekki lána mjer
( peningana, sem jeg bað ýður
j um, og auðvitað móðgaðist jeg
ekkert af því. Því, skiljið þjer,
jeg hjelt, að jeg gæti hjálpað
; yður eitthvað og þá myndi jeg
fá peningana hjá yður eftir
kosninguna. En þetta hefir alt
| lent í klúðri og engum þykir
það leiðara en mjer. Jeg hjelt,
að þjer ætluðust til, að jeg
gerði það, sem jeg gerði. Og
ekki fæ jeg skilið, hvernig hin-
ir hafa getað komist að því!
Ingram þaut upp, sótrauður
í framan og svo grimmilegur
á svipinn, að Linke hörfaði und
an. Orme tók nú fram í sam-
talið.
— Jeg hefi ekki annað við
yður að segja, Linke, en þetta:
Þjer skuluð segja rannsóknar-
nefndinni þessa sögu yðar og
muna að segja satt.Jeg á ekkert
vantalað við yður. Gefðu hon-
um ávísun fyrir laununum sín-
um, Ingram, og svo getur hann
j hypjað sig burt hjeðan.
I Ingram flýtti sjer að skrifa
ávísunina og fleygðl henni í
Linke.
— Það er eins gott fyrir yður
að vera fljótur út, því það er
ekki víst, að jeg geti stilt mig
lengi um að leggja hendur á
yður.
Linke tók blaðíð og flýtti
sjer út. Orme leit á fjelaga
sinn.
— Ætli jeg missi sætið fyrir
þetta? spurði hann þreytulega.
Aldrei hefði okkur dottið í hug
að fara svona að. Heldur hefði
jeg stolið úr vasa manns en
gera slíkt.
— Það er undir áliti nefnd-
arinnar komið, svaraði Ingram,
— ennþá getum við kannske
sloppið. En vonin er sosum
ekki mikil. Það kemur ekkert
málinu við, hvort svikin hafa
/erið framin með okkar vilja
eða ekki. Þau eru framin til að
hjálpa okkur, og fyrir það
verðum við að gjalda.
Orme stóð upp.
— Heldurðu, að hjer liggi
einhver svik bak við? spurði
hann.
— Vafalaust. En jeg bara
skil ekki ennþá hvernig þeim
hefir verið komið í kring. Mað-
urinn er okkar þjónn, og í okk-
ar brauði og okkar flokksmað-
ur í stjórnmálum. Það er það 1
versta. Jæja, við gerum það
sem við getum og vonum það
besta.
Þeir fjelagar ljetu nú rann-
saka málið eins nákvæmlega
og hægt var, en engan árangur
bar sú rannsókn. Eftir þrjá
daga átti nefndin að rannsaka
málið. Fresturinn var ekki
langur, af því málið virtist vera
svo augljóst. Allir hlutaðeig-
endur vitnuðu. Linke játaði
brot sitt djarfmannlega og Ijet
í ljósi iðrun. Hann reyndi alls
ekki að velta sökinni á Orme,
enda hefði það verið til einskis.
Iljer þarf ekki að skýra frá
rannsókninni í smáatriðum. Það
var bersýnilegt, að kjósendur
höfðu verið keyptir og það svo
óvarlega og klaufalega, að
undrum sætti. Linke fjekk ó-
þyrmilegar áminningar hjá
dómurunum og átti yfirleitt
heldur bágt meðan á prófunum
stóð. En til allrar óhamingju lá
engin refsing við því, sem hann
hafði framið. Hann var þjónn
Ormes og frambjóðandinn varð
að gjalda verka þjóns síns. For-
maður rjettarins gaf úrskurð-
inn, eftir að dómararnir höfðu
talað saman stutta stund.
„Rjetturinn álítur, að sann-
anir liggur fyrir þess efnis, að
svikum hafi verið beitt“, sagði
hann. „Kosning hr. Ormes fyr-
ir Westington-kjördæmi dæm-
ist ógild. Rjett er að taka fram,
að ekkert bendir til, að hr.
Orme hafi sjálíur átt neina sök
í svikum þeim, sem framin hafa
verið, því hann virðist hafa
gert alt sitt til þess, að kosn-
ingin færi heiðarlega fram.
Vjer getum því ekki annað en
aumkað hann. En ensk lög
heimta, að kosning sje ógild,
ef svik hafa sannast, og á svik-
um getur enginn. enskur maður
tekið sæti sitt í þinginu, sem
fulltrúti þjóðarinnar. Kosning
hr. Ormes dæmist því ógild“.
Um kvöldið koinu blöðin í
Westington og um alt England
með stórar fyrirsagnir:
Kosningasvik í Westington.
Kosning hr. Ormes ógild.
Sir Melmoth Craven verður
þingmaður kjördæmisins.
Orme leið illa. Þetta var
þúsund sinnum verra en þó
hann hefði fallið við kosning-
una á venjulegan hátt. Óvinur
hans, sem hann vissi, að var
fantur, hrósaði nú sigri, og alt
það, sem Orme hafði lofað að
gera sem þingmaður fyrir flokk
sinn, varð nú að vera ógert.
Eftir að hafa talað við Ing-
ram, neitaði hann að tala við
nokkurn mann annan, og var
einn. Meðaumkum og vorkunn
hefðu gert hann vitlausan. En
meðan hann sat í þessum hug-
leiðingum, kom brjef frá Dere-
ham Hall, þar sem hann var
beðinn að koma þangað undir
eins. Þegar Orme kom þangað,
tók frú Dereham við honum.
Hún var geðsleg gömul kona,
hvít fyrir hærum. en nú var
hún frá sjer numin af reiði yfir
óförum Ormes.
— Þessir þingmenn! sagði
hún, — eru flestir fantar og
allir leiðinlegir. Jeg á tvo bræð
ur í þinginu og einn frænda, og
enginn þeirra veit fyrir víst,
hvaða flokki hann tilheyrir -—
en þeir eru þingmenn samt! Og
þjer fallið .... eini heiðarlegi
maðurinn, sem jeg þekki! Hrós
ið þjer happi, hr. Orme. Þjer
eruð of hreinn fyrir þá stofnun.
Orme brosti beisklega er
hann heilsaði gömlu konunni.
Frú Dereham hafði verið hon-
um góð'ur vinur í Westington.
— Svei mjer ef jeg held ekki,
að þjer sjeuð að harma þetta,
sagði hún og leit á hann. — En
til hvers væri það? Þjer hafið
ólíkt meira verk að vinna —-
já. og betra verk. En þjer hafið
ekki gaman að hh ‘a á þennan
kellingarvaðal, svo að jeg ætla
að sækja aðraj sem j.-tur betur
kcmið vitinu fyrir yður.
BEST AÐ AT7GLYSA
t MÍTRr.inSTBLAÐIlsrU
Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROGHS.
22.
síðan við höfðum sofið. Og til þessa fundum við sárt á
hinni tilbreytingalausu ferð yfir auða sólbakaða sljett-
una. Áfram hjeldum við og áfram undir skini hinnar
stöðugu hádegissólar, og ef við duttum var ýtt við okkur
með velbeittum spjótsoddi. Fjelagar okkar duttu ekki.
Þeir gengu beinir og stoltir á svip áfram, áfram. Stund-
um yrtu þeir hver á annan á máli þar sem í voru aðeins
einsatkvæðisorð. Þeir voru göfugmannlegir ásýndum
með vel löguð höfuð og ágætan vöxt. — Karlmennirnir
voru háir og vöðvastæltir með mikil skegg, en konurnar
minni og ýturvaxnar með mikið, hrafnsvart hár, sem
hnýtt var í lausar lykkjur. í andliti mátti kalla þetta
fólk frítt, við sáum ekki eitt einasta andlit, sem kallað
nefði verið ólaglegt á Jörðunni. Enga skargnpi bar fólk-
ið, en síðan komst jeg að því, að orsökin til þess var að
eins sú, að þeir sem tóku það höndum, höíðu svift það
öllu slíku. Klæði þess voru þannig, að konurnar voru
klæddar skikkju úr einhverju flekkóttu efni, sem líkt-
ist mest hljebarðaskinni. Náði skikkjan frá öxl og niður
a hnje og var haldið utanum mittið með leðurbelti. Á
íótunum hafði fólk þetta leðurskó. Karlmennirnir höfðu
iendaklæði úr loðnu skinni og voru þau stundum skreytt
vígtönnnum dýrs þess, sem skinnið var af.
Fangaverðir okkar, sem jeg hef kallað górillumenn,
voru ekki eins digrir og górillaapar, en þrátt fyrir það
voru þetta mestu beljakar. Handleggir þeirra og fætur
voru ekki ósvipaðir og á mönnum, en búkurmn var ákaf-
lega loðinn, og andlitin eins grimmdarleg og á þeim
górillaöpum, sem jeg hafði sjeð annað hvort í dýragarði,
eða úttroðna á safni.
Það eina sem ekki svipaði til apanna, var ennið, það
var ekki miklu lægra en á mönnum. Þeir voru klæddir
’ einskonar stakk úr grófu efni og höfðu á fótum sjer
ilskó úr hinu þykka skinni af einhverju einstæða stein-
aldardýrinu, sem enn lifði í þessari undarlegu veröld
Þeir höfðu mikið af allskonar armböndum og hringj-
Það hafði rignt í fleiri vikur
og leðjan á vegunum var orðin
í meira lagi djúp. Það var næst
um ómögulegt að komast ferða
sinna, en Halldór bóndi gat
ekki dregið það lengur að fara
í kaupstaðinn, til að sækja
póstinn og ýmiskonar matvæli.
Svo hann náði sjer í gamla
snjóskó, sem hann átti, og lagði
af stað, en fór varlega.
Ekki hafði hann langt farið,
þegar hann sá hatt á veginum.
Hatturinn hreyfðist öðru hvoru.
Halldór gekk að honum og
lyfti honum — og sá sjer til
mikillar furðu, að mannshöfuð
var undir hattinum.
— Góðan dag, sagði bóndi, er
eitthvað að?
— Nei, svaraði höfuðið, jeg
sit ennþá á hestinum.
ir
Eftir að hafa beðið lengi eft-
ir því, fjekk, ungur leikari loks-
ins hlutverk. Hann átti að segja
tvö orð: „Þey, skammbyssu-
skot!“
En svo fór, að hann varð
hræddur, þegar inn á senuna
kom, og hrópaði: ,,Þr>y, skot-
byssuskamm! N^:, neina
skamskotabyss!" Svo reif hann
í hár sitt og æpti: „Fari það
norður og niður, heyrðuð þið
ekki hvellir.n?“
★
Og svo hafið þið eflaust
heyrt getið um maninn, sem
var svo fljótmæltur, að hann
skildi ekki sjálfan sig.
★
— Þetta púns — hikk — er
ekki nærri nógu sterkt, sag'ði
sá fulli, um leið og hann drakk
úr gullfiskakerinu.
★
— Heyrðu, litli minn, sástu
hjera hlaupa hjerna framhjá?
— Áttu við dýr, hefir löng
eyru.
— Já.
— Og hendist áfram í stökk-
um?
— Já, já.
— Þá hefi jeg engan hjera
sjeð.
★
— Jæja, Nonni minn, jeg
veit að þú sást mig kyssa hana
systir þína. — Hvað þarf jeg að
borga þjer, til þess að þú segir
ekki frá?
— Jeg krefst venjulega
krónu.
ik
— Jeg þarf að spyrja yður
mjög mikilsverðar spurningar
— gefið þjer samþykki yðar,
— Drekkið þjer, ungi maður?
— Þakka þjer fyrir, gamli —
en eigum víð ekki fyrst að
ganga frá giftingunni?