Morgunblaðið - 23.02.1947, Blaðsíða 10

10
MORGUNBUVDlb
Sunnudagur 23. febr. 1947
GRÍPTU ÚLFXNN
y
£fti, cjCeitle Ck arterii
42. dagur
— Það er heilagur sannleiki,
Sir. Jeg leitaði alfs ekki alls-
staðar og þeir Lopez og Abbott
hjálpuðu mjer. Það er eins og
Mr. Bloem sje ekki um borð.
— Mr. Bloem er um borð,
hreytti Bittle úr sjer. Leitið
þjer betur og komið ekki aftur
með slíkar afsakanir.
Þá heyrðist kallað:
— Ahoy, Bittle. ■
Bittle varð náfölur, en Pat-
ricia rauk á fætur og fjekk svo
mikinn hjartslátt að henni
fanst barmurinn ætla að
springa. Þessi rödd gat ekki
komið nema úr eins manns
kverkum, og sá maður hafði
biðið bana daginn áður. Bittle
hrökklaðist inn í klefann yfir-
kominn af skelfingu. Patricia
ætlaði að rjúka út, en hann
greip í hana og hratt henni ó-
þyrmilega aftur á bak í stól-
inn.
— Pat, kallaði röddin. Ertu
heil á húfi?
— Já, Helgi--------ó, Helgi,
ertu þarna?
— Bráðlifandi.
Bittle þreif marghleypurnar
upp úr vasa sínum.
— Grípið hann, öskraði
hann. Standið ekki þarna eins
og dauðyfli. Náið í vopn.
Fljótir nú.
Helgi hló, og hláturinn fór
eins og lífmagn um Patriciu
alla.
— Geturðu ekki haft svolít-
ið hærra, ijúfurinn, sagði
Helgi.
Þá sá Patricia hann. Hann
stóð efst í stiganum og tveir
menn hjá honum. Hún hjelt
fyrst að þriðji maðurinn væri
Algy, en svo sá hún að hann
var alkíæddur, og að Orace
hjelt honum sem skyldi fyrir
framan sig. Hún heyrði hratt
fóíatak margra manna uppi á
þilfari. Svo komu þeir hlaup-
andi upp stigann, fjórir menn
og allir með með alvæpni. Það
var auðsjeð að þeir höfðu kom-
ist inn í vopnabúrið.
Þá gengu þeir Helgi fram og
stóðu nú þarna milli tveggja
elda.
— Segðu þeim, Bittle, að
fara varlega með skotvopnin,
sagði Helgi. Þessi hjerna, sem
við höfum eins og skjöld, er
enginn annar en Bloem sjálfur.
— Kyrrir, kallaði Bittle.
Hann hafði nú náð sjer aftur.
Hann greip í handlegginn á
Patriciu og dró hana út í
tunglsljósið svo að Helgi gæti
sjeð hana. Og hánn hafði hana
sem skjöld fyrir framan sig.
— Farið sjálfur varlega með
skotvopn, sagði hann. Verið
líka varkár í orðum. Og ef þjer
gefist ekki upp áður en þrjár
mínútur eru liðnar. þá skal
jeg drepa ungfrú Holm með
mínum eigin höndum.
19. KAFLI.
Ulfurinn.
Þremur mínútum seinna
voru þeir Helgi og Orace leidd
ir spm fahgar inn í klefann, en
vopnaðir menn stóðu umhverf-
is þá.
— Góðan daginn, Bittle
minn, sagði Helgi vingjarnlega.
Skrítið að hitta yður hjer, eins
og presturinn sagði við vænd-
iskonuna. Setjist þjer nú niður
og segið mjer frjettir.
Bittle brosti.
— Okkur verður öllum eitt-
hvað á, en síst hafði mig grun-
að að þjer gleymduð að taka
ungfrú Holm með í reikning-
inn.
— Jeg bjóst við ■ að þjer
munduð gleyma því sjálfur,
sagði Helgi. Satt að segja hjelt
jeg að þjer væruð ekki svona
snarráður. En öllum getur okk
ur yfirsjest, eins og biskupinn
sagði, sjerstaklega okkur ungu
mönnunum — en það eru að-
eins fáar yfirsjónir, sem hægt
er að bæta.
— Mjög fáar. sagði Bittle.
Það var yfirsjón hjá mjer að
halda að þjer væruð dauður,
en eins og þjer sjáið, þá er nú
bætt úr því. Þjer eruð dauður
maður, Mr. Templar.
Helgi horfði í kring um sig.
— Þetta er mjög fróðlegt að
heyra, sagði hann, en jeg hafði
nú haldið að vistlegra væri í
himnaríki heldur en hjer er
umhorfs. Og ekki eru þeir sjer-
lega líkir englum þessir (hann
benti á mennina) og þjer eruð
það ekki heldur, lambið mitt,
ef satt skal segja. Getur það
verið að jeg hafi mist af rjett-
um strætisvagni og lent í víti?
Það var ekki sjón að sjá
fötin hans og hvíta skyrtan
hans var öll útötuð, en samt
sem áður bar hann sig eins og
höfðingi. Og ekki var að sjá að
hann ljeti það mikið á sig festa
hvernig komið var fyrir hon-
um. En Bittle þóttist hafa ráð
hans í hendi sjer og tók ekk-
ert mark á því þótt Helgi bæri
sig mannalega.
— Hefir verið leitað á þeim?
spurði hann menn sína, en
Helgi svaraði:
— Jeg fjekk þeim marg-
hleypuna mína um leið og jeg
gafst upp.
— En hjelduð hnífunum —
jeg þekki yður, sagði Bittle.
Hann tók nú Onnu af honum
og þreifaði síðan um hann all-
an þangað til hann fann systur
hennar bundna. við fótlegginn
á Helga. Bittle varð hróðugur
á svip.
— Jeg læt mjer ekki verða
á fleiri yfirsjónir, eins og þjer
sjáið, sagði hann.
— 'Gleður mig, sagði Helgi.
En má jeg ekki fá vindlinga-
hylkið mitt aftur. Anna og
Bella eru gagnslausar nema í
mínum höndum. En vindlinga-
hylkið er úr silfri, jeg fjekk
það sem verðlaun í Bourne-
mouth árið 1913.
Bittle athugaði vindlinga-
hylkið, en fann ekki neitt at-
hugavert við það. svo að hann
rjetti það að Helga, en hann
stakk því í buxnavasa sinn.
Alt í einu snerist Helgi á
hæli eins og skaftkringla.
Mennirnir hrukku flemtraðir
undan og gripu til vopna sinna.
Helgi skellihló.
— Þeir eru ekki vel hugaðir
þessir menn þínir, sagði hann.
Jeg er vopnlaus, en þeir
hrökkva undan eins og hrædd-
ar geitur. Bíðið þið við.
Hann snaraðist að einum
manninum og rak honum
rckna löðrung, snerist svo á
hæli og löðrungaði annan svo
rækilega að hann fjell á gólfið.
Bittle öskraði af reiði og mið-
aði marghleypu á hann. En
Helgi brosti góðlátlega og
rjetti upp hendurnar.
— Þetta var aðeins gert í
gamní til að sýna að jeg hefi
andlega yfirburði yfir ykkur,
og að enn get jeg saumað að
ykkur, sagði hann.
— Jeg skal koma í veg fyrir
að slíkt gaman verði endurtek-
ið, sagði Bittle. Sækið bönd —
það er best að fjötra þá.
— Alveg eins og yður þókn-
ast, sagði Helgi. Jeg er annar
Houdini, og engin bönd halda
mjer.
Nú var komið með bönd og
hendur Helga bundnar á bak
| aftur. Maðurinn, sem það gerði,
var hinn sami og Helgi hafði
barið og hann þjarmaði óþyrmi
lega að honum og reyrði bönd-
in sem allra fastast.
— Gætið þess að slíta ekki
bandið, sagði Helgi rólega.
Siðan krupu þeir niður og
ætluðu að fjötra hann á fótum.
Hann notaði tækifærið og
sparkaði hastarlega framan í
manninn svo að hann valt um
gólfið.
— Ef ykkur er það ekki á
móti skapi, þá vil jeg setjast
áður en fæturnir eru fjötraðir,
sagði hann.
Svo gekk hann rólega yfir
gólfið og tók sjer sæti í stól.
Ljet hann svo rólega fjötra á
sjer fætur. Það var gert á sama
hátt og áður, fjöturinn reyrð-
ur eins fast að holdi og unt var.
Eftir það hrækti maðurinn
beint framan í hann.
— Þjer eruð fyrsti maður-
inn, sem gerir mjer þetta,
sagði Helgi lágt, og jeg vona að
í fyrramálið verðið þjer þrett-
ándi maðurinn, sem jeg hefi
að bana orðið.
— Þetta er nóg, sagði Bittle.
Fjötrið nú þjón hans.
Orace knýtt knefana og var
ógurlegur á svip.
1 — Komið ef þið þorið, sagði
hann.
| En þótt Orace væri kempa
mikil, þá var nú of margur um
| einn, og þeir fjötruðu hann
bæði á höndum og fótum hvern
I ig sem hann brauát um. Þeir
fóru jafnvel enn ver með hann
heldur en Helga. Svo var mað-
ur sendur að.sækja Patriciu.
Hún gekk hnarreist inn í sal
inn, en þegar hún sá Helga
fjötraðan á höndum og fótum
og blóðugan í andliti, þá fjell
henni allur ketill í eld.
— Helgi, kjökraði hún og
ætlaði að hlaupa til hans, en
mennirnir öftruðu því drógu
hana fram að dyrum.
— Það er alt í lagi, elskan
mín, sagði Helgi. Láttu ekki
þessa óþokka sjá þjer bregða.
Jeg er alveg ómeiddur. Það
hefir bara verið farið dálítið
illa með mig, en sá, sem það
gerði skal sjálfan sig fyrir hitta
áður en lýkur .... Heyrðu
Pat, líttu á þetta skríml þarna.
Það er hann Bittl" sjálfur, og
j hann ætlar að fara að halda
! ræðu um sigur sinn — jeg sje
það alveg á kjaftinipn á hon-
um.
Bittle kinkaði kolli.
Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROUGHS.
92.
Þarna fannst mjer jeg mundi geta varist heilum her,
því aðeins einn óvinanna mundi geta sótt að mjer í einu,
og ekki gat hann heldur vitað, að jeg biði hans, fyr en
hann hefði farið fyrir beygjuna á troðningunum. I
kringum mig lágu steinar á víð og dreif, sem fallið
, höfðu úr bjarginu fyrir ofan. Þeir voru misstórir, en
margir voru þannig í lögun, að þeir mundu koma sjer
vel sem vopn, í stað hinna dýrmætu örva minna. Svo
jeg safnaði saman hrúgu af steinum við hellismunann
og beið komu Sagothanna.
Þar sem jeg stóð þarna, þögull og reiðubúinn og hlust-
aði eftir fyrsta hljóðinu, sem gefa mundi til kynna
komu óvinarins, dróst athygli mín að lágu hljóði, sem
kom út úr myrkri hellisins. Það var ekki ólíkt því sem
stór skeppna væri að rísa á fætur. Á næstum því sama
augnabliki heyrðist mjer jeg heyra skrjáfið í ilskóm
handan við beygjuna á troðningnum. Og næstu sekúnd-
urnar beindi jeg athygli minni að þessu.
Og þá sá jeg allt í einu tvö glóandi augu stara út úr
myrkrinu á hægri hönd. Glyrnurnar voru um tvö fet
i fyrir ofan mig. Það er að vísu rjett, að skepna sú, sem
I þarna var, gat staðið á syllu í heilinum, eða þá hafa
risið upp á afturfæturna, en jeg hafði sjeð svo margar
ófreskjur á Pellucidar, að jeg gerði mjer ijóst, að jeg
gat þarna hafa rekist á einhverja nýja og hryllilega
j risaskepnu, sem verið gat bæði stærri og grimmari en
þær, sem jeg hafði sjeð til þessa.
Hvað sem þetta var, var sýnilegt, að það nálgaðist
hægt hellismunnann. Allt í einu heyrðist frá því djúpt
og ógnandi urr. Jeg hafði engan hug á, að deila við
þessa ófreskju um eignarjettinn yfir hellinum. Urr henn-
ar hafði ekki verið hátt — jeg efaðist um að Sagoth-
arnir hafi heyrt það — en í því fólust svo margir mögu-
leikar, að jeg var þess fullviss, að það gæti aðeins hafa
orðið til í barka einhverrar risastórrar og grimmúðlegrar
ófreskju.
Jeg hörfaði undan eftir troðningunum og var brátt
kominn fram hjá hellismunanum á stað, þar sem jeg
gat ekki lengur sjeð þessi óttalegu, brennandi augu, en
augnabliki síðar sá jeg andlitið á Sagotha, þar sem hann
Dansinn lengir lífið.
Ef þjer eruð þreytt, þá dans
ið. Það er ekki danskennari,
sem hefir gefið þetta ráð, held-
ur hjón í London, sem fengu
það hjá lækni sínum. Hann er
nú 89 ára gamall, en hún 84,
og þau dansa enn og haldá
sjer ungum í anda.
★
Ölvun við akstur.
Það er dýrt spaug að vera
ölvaður við akstur í Noregi.
Við fyrsta brot missir maður
ökurjettindi í minst eitt ár, en
við annan brot æfilangt.
★
Hús fyrir einn dollar.
Ileimilislaus brunavörður,
Fred Fader að nafni, í Teaneck
í New Jersey, heyrði sagt að
j bæjarstjórnin ætlaði að selja
i sex herbergja hús á uppboði,
en sú kvöð fylgdi, að það varð
að flytja það úr stað. Fader
bau einn dollar •—- og honum
; var slegið húsið.
* í
Leopold vill ekki skilja.
i Háværar raddir hafa verið
um það, bæði í Belgíu og utan
hennar, að Leopold konungur
óski eftir því að skilja við konu
sína, en nú hefir það verið bor- I
ið opinberlega til baka í Brús-
sel. Sagt gð það sje‘ uppspuni
einn.
ie
— Þannig er það, þegar mað
ur hefir nóga peninga fást eng-
ar vörur til þess að kaupa fyrir
þá, en þegar vörurnar fást á
maður enga peninga.
★
— Síðan Hansen misti eignir
sínar, þekkir helmingurinn af
vinum hans hann ekki.
—- En hvað með hinn helm-
inginn?
— Hann veit ekki ennþá af
því.
Kennarínn: — Hvernig stend
ur á því, að kvikasilfrið í hita-
mælinum stígur og fellur við
hitabreytingar?
Nemandinn: — Það .... það
er leyndarmál framleiðenda
mælanna.
1 V(í) Z C r'i tA't t* '''• nrfacÍMá \
-• *«gmaður
-- ; 878 I
BMS'S \f) \ UGLVSA
vjOKíJf nsíí*| \mMTT