Morgunblaðið - 27.04.1947, Síða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 27. apríl 1947
Á HEIMILI ANNARAR
éJj'tir YYji^non q. a erhart
44. dagur
Myra mælti lágt: „Þú mýrt-
ir Mildred. Þú myrtir Jack. Þú
myrtir þau bæði'1.
Alice reis á fætur og lagði
kveikjarann frá sjer á borðið.
Svo rjetti hún úr sjer og sveip-
aði um sig kjólnum. Myru lang
aði mest til þess að flýja, en
hún gat ekki hreyft sig og hjelt
sjer aðeins dauðahaldi í stól-
bakið.
Alice sagði: „Grunur minn
var þá rjettur. Þú njósnaðir
um mig og ætlaðir að svíkjast
að mjer“. Röddin var hryss-
ingsleg og ófögur.
Mvra tók enn fastara taki á
stólnum. Hún varð að mæta
henni. Hún mátti ekki láta bug
ast af grimdarlegu látbragði
Alice.
En Alice veittist ekki að
henni, eins og hún hafði hálf-
gert búist við. Alice hugsaði
sig um stundarkorn og sagði
svo: „Hvað heyrðir þú Myra?
Segðu mjer það“.
Hún hafði ekkert heyrt, ekk
ert nema svolítinn smell og
þrusk. Þó vissi hún vel hvað
gerst hafði. Hún vissi það eins
vel eins og hún hefði horft á
það. Það var eins og hún sæi
mynd af því í huga sjer. Og
svo Jeysti hún frá skjóðunni
og sagði upp söguna eins og
hún var, eða eins og hún hlaut
að vera:
„Mildred vissi það að þú
hafðir myrt Jack. Hún vissi
það þegar hún sá hálsmenið hjá
þjer. Hún tók það af þjer —
það var í töskunni hennar.
Webb þekti það. Þú fjekst hana
til að skrifa yfirlýsinguna og
sagðist ætla að undirrita hana.
Þú hafðir byssuna-----“
Nú veitti henni betur, það
fann hún. Eldurinn hvarf úr
augum Alice og þau urðu sljó.
Myr.a gekk á, lagið:
,,Þú hafðir byssuna. Og þeg
ar Mildred var komin svo langt
að það sem við bættist gat ekki
átt við hana, þá greipstu til
byss^nnar og ætlaðir að skjóta
hana og segja síðan að hún
hefðl drýgt sjálfsmorð. En
bysr.an brást því að hún var
óhlaðin. Þá var eitrið eftir.
Hún hafði fært þjer það. Og
þú------“
Myndin af atburðunum varð
skýrari í huga hennar. Það var
eins og skæru ljósi væri varp-
að yfir það sem gerst hafði.
„Þú greipst eitrið og tróðst
því upp í hana. Það var nóg
að það hjeldist uppi í henni
eina eða tvær sekúndur. En
þegar þú sást mig þá ljestu svo
sem þú værir að reyna að aftra
henni-----“.
Það komu líkt og krampa-
drætt.ir í andlit Alice og hún
sagði eins og við sjálfa sig:
„Þetta bölvaða hálsmen“.
Þetta hafði verið hálsmen af
gamalli gerð, gripur, sem Alice
mundi aldrei hafa komið til
hugar að kaupa handa sjálfri
sjer. Það var bara gripur sem
görv-'l kerling gat gefið frænda
sínum. Og Webb hafði þekt
það.
Alice horfði á Myru um |
stund. Svo gekk hún eins og í,
leið.'Jii kring um borðið og að,
bókaskápnum. Hún horfði um I
öxl til Myru en hjelt áfram og
tautaði:
„Hana hefði aldrei grunað að
jeg hefði skotið hann. ef hún
hefði eklci sjeð hálsmenið hjá
mjer. Hann hafði sagt henni
frá bví að hann hefði gefið það
koni^, sem hann vildi losna við
til þess að geta gifst henni —
Mildred. En hann ætlaði sjer
alls ekki að giftast henni. Samt
þorði hann að sletta því í mig.
Hann stóð þarna fyrir fram-
an arininn og hló, en langaði
þó mest til þess að komast á
burt,, Jeg tryltist — það er satt.
Það var ekki eftir hans skapi.
Hann hefði viljað að jeg hefði
barmað mjer og grátbænt hann.
En það var ekki eftir mjer. Við
vorum hvort sem annað“.
Hún ráfaði fram og aftur um
gólfið eins og hún vissi hvorki
hvað hún gerði nje sagði.
Og enn mælti hún: „Svo
skaut jeg hann. Hann sá byss-
una og hló. Hann trúði því ekki
að mjer væri alvara. Hann þótt
ist alveg öruggur“. Það kom
kaldhæðniskeimur í rödd henn
ar V'3ar hún sagði þetta. Hún
krosslagði hendurnar á brjóst-
inu og hreytti úr sjer: „Hann
sagðist heldur vilja Mildred.
Hann sagði það beint upp í op-
ið ginið á mjer — mjer, sem
er svo fögur“.
Það var engu líkar en að hún
næði sjer aftur þegar hún mint
ist á fegurð sína. Hún horfði
beint framan í, Myru og rjetti
úr sjer. Svo sagði hún hik-
laust:
, „Mildred hló líka þegar byss
an brást. Eitrið lá á borðinu.
Hún hafði keypt það handa
mjer. ef svo skyldi fara að jeg
yrið dæmd til dauða. Jeg bað
hana sjálf um að gera það. Er
það ekki einkennilegt? Hún
trúði því ekki að jeg hefði skot
ið hann fyr en hún sá hálsmen
ið. Þá bar hún það upp á mig.
Hún grjet og fór svo. Jeg hjelt
að ekki myndi verða meira úr
þessu. Hún var ákaflega orðvör
-og fvrirleit alt umtal. Ástamál-
um sínum við Jack hjelt hún
alveg leyndum. — Þess vegna
hjelt, jeg að hún myndi ekki
gera meira úr þessu. En svo
kom hún í nótt og kallaði á
mig niður. Jeg hafði byssuna
með rnjer, falda hjerna í ermi
minni. Hún tók ekkert eftir því
af því að hún var alveg grun-
laus. Hún sagði að jeg yrði að
skrifa yfirlýsingu um það að
jeg hefði myrt Jack og síðan
skyldi jeg taka inn eitrið. Og
hún grjet út af því hvernig
komið væri fyrir mjer. Jeg
Ijest fallast á þetta. Jeg sagðist
skyldi bæta fyrir syndir mín-
ar“.
Hún þagnaði um stund og
horfði grunsamlega á Myru.
Svo mælti hún enn borgin-
mannlega: „Þú veist það að jeg
er gáfuð. Allir hafa sagt það.
Jeg er mjög fljót að hugsa. Hún
var „að skrifa játninguna —
jeg hallaðist aftur á bak í stól
og horfði á hana. Jeg sagði
henni hvað hún skyldi skrifa
— en seinast rak mig í vörð-
urnar. Jeg greip þá byssuna —
jeg ætlaði seinna að setja finga
för h°nnar á hana. En byssan
var óhlaðin. Jeg smelti af —
ekkert skot og þá hló Mildred.
Eitu.rtaflan lá á borðinu. Jeg

greip hana og tróð henni upp
| í Mildred og greip svo fyrir
, munninn á henni. Hún reyndi
: að verjast og við hrösuðum báð
( ar á hurðina". Nú þagnaði hún
j um í,tund og virti Myru fyrir
sjen Síðan mætli hún í lægri
tón: „Þá varst þú þar. Jeg þótt
ist vita að það væri hægt að
hafa þig góða. Jeg bauð því
undir eins það sem þú girnt-
ist helst. Jeg bauð að gefa Ric-
hard eftir. En jeg er hætt við
það. Og jeg ætla ekki að láta
setja mig í fangelsi aftur,
hvorki fyrir morð Jacks nje fyr
ir að hafa drepið Mildred“.
Þarna talaði önnur Alice en
Myra hafði þekt. Þessi Alice
var hræðileg ásýndum. Svona
hefir hún verið-útlits þegar hún
skaut Jack. Svona hefir hún
verið þegar hún drap Mildred.
„Alice“, sagði Myra bæði
hrædd og hikandi. „Þú þurftir
ekki að drepa Mildred“.
„Mildred vissi það að jeg
drap Jack. Hún bar það upp
á 'mig. Hún sá hálsmenið og
hún sagði að nú mundi jeg
ekki sleppa við líflátsdóm".
„Þú hefir ekki skilið lögin.
Þú hafðir verið ákærð og sýkn-
uð. Þess vegna var ekki hægt
að taka morðmál Jack aftur
upp gegn þjer“.
Nú varð löng þögn. Að lok-
um hvíslaði Alice: „Eru lög-
in þannig?“
„Já“.
„Vissir þú um það?“
,,Já“.
„Enginn sagði mjer frá
þessu. Ertu alveg viss um að
þetta sje rjett? Hver sagði þjer
það?“
,,Ríkisstjórinn“.
„Gat þá enginn, ekki einu
sinni Mildred, tekið upp aftur
ákæruna gegn mjer“.
„Það hefði verið þýðingar-
laust. Það var alveg sama hvað
Mildred hjelt og hvað hún
hefði sagt„ Það var því óþarfi
að Jrepa hana. Þú varst alveg
örugg þótt hún hefði verið á
lífi“.
„Örugg“, endurtók Alice.
„Jeg er jafn örugg enn“.
Hún hentist sem kólfi væri
skotið fram í anddyrið og að
handriðssúlunni. Hún kipti upp
húninum. í sama bili kom Myra
í dyrnar.
„Byssan er ekki þarna“,
sagði hún.
! En Aliðe dró byssuna upp úr
' leynihólfinu. Svo sneri hún sjer
\ við og beindi henni að Myru. j
Svona trylt hefir hún verið
þegar hún skaut Jack, hugsaði
Myra. - Svona var hún þegar
| hún rjeðist á Mildred. Og nú
ætlac hún að drepa mig.
| „Það er best fyrir þig að fara
inn í lesstofuna aftur“, sagði
Alice. „Helst út á veröndina,
út úr húsinu“.
Myra hlýddi ósjálfrátt. Hún
gekk inn í lesstofuna og að stól
Richards og hafði hann eins og
skjöld fyrir sjer. Það glóði á
byssuhlaupið í hönd Alice.
Myra sagði: „Byssan er ekki
hlaðin“.
„Ójú, hún er hlaðin“, sagði
Alice. „Jeg hlóð hana sjálf“.
„Jeg trúi þjer ekki. Þú
reyndir að skjóta Mildred með
henni----------“
Æfintýrið um IVIóða Hanga
Éftir BEAU BLACKHAM. j
18
Lestarstjórinn lyfti kistunni niður og vörðurinn bar
hana spölkorn frá lestinni, meðan lestarstjórinn bar
rommtunnuna fram á vagnsbrúnina og beið þess að
vörðurinn tæki á móti henni. Surtur sjóræningi stóð við
hliðina á Manga og fylgdist með vinnu varðarins — og
þá datt Manga gott ráð í hug. Hann hristi sig eins hratt
og hann mögulega gat, en þetta hafði það í för með sjer,
að lestarstjórinn missti takið af tunnunni og hún steypt-
ist fram af vagninum og . . . . beint ofan á höfuðið á sjó-
ræningjanum!
Áður en Surtur gæti jafnað sig eftir höggið, hafði lest-
arvörðurinn, sem hafði fullan hug á að hefna sín fyrir
atburðinn við tjörnina, þrifið beltið af sjóræningjanum,
bundið hann með því og náð af honum marghleypunum.
Surtur var alveg ósjálfbjarga, og meðan farþegarnir
ráku upp hvert fagnaðarópið á fætur öðru, fleygðu þeir
honum inn í farangursvagninn. Og er hjer var komið,
komst lestarstjórinn að því, að í einum vagninum voru
nokkrir pokar af kolum, svo að Mangi gat lagt af stað
til baka þá leið, sem hann hafði komið. Á leiðinni mættu
þeir sjóliðunum og afhentu þeim Surt, fjársjóðinn og
tunnuna.
Svo þannig var það þá, að Móði Mangi handsamaði
Surt sjóræningja.
Móði Mangi og hringekjan.
Venjulega flutti Móði Mangi ósköp venjulegt fólk og
farangur milli staða. En einn morgun varð hann fullur
Geymdi aðra.
Það var uppi fótur og fit
í fjölskyldunni. Frúin hafði
eignast tvíbura. Faðirinn var
mjög stoltur og sagði við son
sinn: „Ef þú segir kenslukon-
unni frá því, að þú hafir eign-
ast tvær systur í dag, er jeg
viss _um að hún gefur þjer frí
á morgun“.
Seinna um daginn, þegar
sonurinn kemur heim úr skól-
anum, segir hann, að hann hafi
fengið frí daginn eftir.
„Það er prýðilegt“, sagði fað
irinn, „sagðirðu henni ekki frá
því, að þú hefðir eignast tvær
systur?“
„Nei“, svaraði drengurinn.
„jeg sagði henni bara, að jeg
hefði eignast eina, hina ætla
jeg að geyma þangað til í hinni
vikunni“.
★
Ódýr „svartur“ markaður.
Fyrir nokkru síðan var hægt
að fá flesk í Finnlandi á svört-
um markaði fyrir 250 mörk
kílóið, en á frjálsum ^ínarkaði
var það selt á 300 mörk.
Þær tryggu eru bestar.
Hjúskaparskrifstofa í Lond-
on upplýsir, að eftirspurnin
eftir fögrum og glæsilegum
konum fari nú mjög minkandi.
Nú óski Englendingar helst eft
ir tryggum konum, en auðvit-
að verði þær að líta vel út. Aft
ur á móti er eftirspurnin eftir
ameriskum mönnum mjög mik
il meðal breskra kvenna. Þykja
þeir frjálsmannlegri í allri
framgöngu og yfirleitt betur
klæddir en Bretar.
Óþekt Rossini-lag.
I Ítalíu hefir verið tilkynt,
að í Forli hafi fundist lag eftir
Rossini, sem hingað til hefir
verið óþekt. Handritið er fimm
blöð með nótum og teksta. Það
er ritað með hans eigin hönd
og er dagsett 1821.
! %
hæstarjettarlögmaður
Aðalstræti 9, sími 1875.
oriacLuá