Morgunblaðið - 20.07.1947, Síða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 20. júlí 1947

13. dagur
„Það er undir einstakling-
um komið“, svaraði Gregg skip
stjóri, ,,ef maður hefði lifað
lifi sínu á jörðinni aðeins fyr-
ir hin jarðnesku gæði eins og
eignir, vín og kvenfólk, geng-
ur honum fjandalega að sam-
ræmast öllu í fyrstu, því að þar
finst engin fullnæging slíkra
girnda -—- en hjer er dálítið fyr
ir þig að hugsa um, Lucia. Hef
ur þú nokkurn tíma heyrt get-
ið um ánægðar vofur“.
„Nei“, svaraði Lucy.
,,Nei“, sagði skipstjórinn,
,,og hversvegna ekki? Vegna
þess að aðeins þeir óánægðu
snúa aftur til jarðar — hinir
afturgengnu — þetta vissirðu
ekki fyrr. Þessar sálir sem
snúa aftur eru ásóttar í hinum
staðnum af því sem hefur gerst
á jörðinni. Allur almenningur
vill aldrei koma aftur“.
,,En finnst þjer það ekki dá-
lítið eigingjarnt?“ spurði Lucy.
„Það er að segja, þegar þeir
sjá alla vini sína og vensla-
menn hrygga í huga og grát-
andi þar sem þeir vonast eftir
fullvissu um að allt sje í lagi.
Finnst þjer ekki, að það væri
rjett að skreppa aftur bara til
þess að veita þeim þessa full-
vissu“.
„Hversvegna?“ spurði skip-
stjórinn. „Þegar allt sem þá
vantar, er trúin? Þeir stórfurða
mig altaf“, hjelt hann áfram,1
„þessir sálmasyngjandi hræsn
arar, sem eyða helmingnum af |
æfinni í kirkju. heimtandi af!
guði almáttugum að hann gefi
þeim vængi svo þeir geti flogið
beint inn í Paradís, og þegar
vinir þeirra deyja, þá klæðastj
þeir sorgarbúningi og tala um
þann látna sem „vesalingur-'
inn“ — það er ekkert sam- j
ræmi í þessu og ekkert vit. Og
hvað snertir að senda þá, sem
á himnum búa, aftur á nokkra;
mínútna fresti til þess að þurka
framan úr þeim tárin, þá get-
ur þú ímyndað þjer vitleysuna,!
sem úr því yrði. Og svo er það
líka tímaspurningin og ennþá
fleira, sem, eins og jeg sagðij
þjer áður, ekki þýðir að reyna
að skýra fyrir þjer á jarðneskri
tungu, vegna þess að engin orð
eru til yfir það“. I
„Þú sagðir að eins þeir sem ó-
hamingjusamir eru snjeru aft-
ur“, sagði Lucy. „Ert þú óham
ingjusamur?"
„Ekki líkt því eins óham-
ingjusamur og er er reiður“,
sagði skipstjórinn. „Mjer hef-
ur altaf fundist að sjálfsmorð
yfirleitt, væru þau örlög, sem
ekki sæmdu nema mestu bleyð
um, og jeg reiðist því altaf, að
mjer skuli vera líkt við rag-
geit, og jeg reiðist því einnig,
að þessi maður í Suður-Amer-
íku skuli eiga það sem jeg
hafði ætlað heiðarlegum skip-
stjórum. og jeg er bölvaður
auli og lítt framaður í lífinu
effir dauðann, þó þú ef til vill
haldir það“.
„Jeg verð að játa, að mjer
heyrist þú ekki neitt hamingju-
samur“, sagði Lucy, „og hvorki
ertu leiðinlegur nje yfirnáttúr
lcgur. Jeg er alls ekki hrædd
þegar þú heimsækir mig“.
íj„Þú verður það nú bráðlega“,
sagði sWipstjórind,; „nema þú
komir þjér í rú.mið. Hann er
að skella á með þoku. — Jeg
vildi heldur sigla skipi yfir
Ermasundi í norð-austan roki,
heldur en í þoku“, hjelt hann
áfram. „Það er reimt í kring-
um mann, — vofur af skip-
um. sem blása í eimpípurnar,
og maður siglir sínu eigin skipi,
eins og maður væri kominn út
áf hjara veraldar. Breiddu nú
ofan á þig, og jeg skal segja
þjer söguna af því þegar skip
ið rakst á okkur út undan Nore,
þegar jeg var ungur sjómað-
ur“. .
„Hvernig á jeg að fara að
Wreiða ofan á mig, þegar jeg
er ekki einu sinni háttuð?“
spurði Lucy.
„Jæja, háttaðu þá“, sagði
skipstjórinn, „jeg kæri mig koll
óttann“.
,Jeg var nú að hugsa um
sjálfa mig“, sagði Lucy í um-
vöndunarróm. „Viltu fara út?“
„Það er alveg óþarfi að jeg'
fari út“, svaraði skipstjórinn. J
„Hvort sem þú ert klædd eða
ekki hefur ekkert að segja frá 1
mínu sjónarmiði“. Það heyrðist •
dálítill hlátur en síðan lcng
þögn. Lucy fór úr kjólnum
milli vonar og ótta.
„Þú hefur fallegar axlir“,
sagði skipstjórinn blátt áfram,
„og helvíti góðan vöxt“.
„Guð hjálpi mjer“, sagði
Lucy um leið og hún greip
sloppinn sinn og hjelt honum
fyrir framan síg. „Ertu ennþá
hjer? Jeg hjelt að þú værir
farinn?“
„Þú klæðir þig alls ekki
rjett“, hjelt skipstjórinn áfram,
án þess að láta sjer fatast. „og
altof mikið. Hver heldurðu að
myndi nokkurn tíma láta sjer
detta í hug að þú værir eins
konar smámynd af Venus frá
Milo, þegar þú hleður öllu þessu
drasli utan á þig — það er líka
óþarfi fyrir þig að roðna, þó
það fari þjer bara vel“.
* ,,Þú ert voðalegur“, sagði
Lucy og greip höndunum fyr-
ir andlitið, en missti um leið
sloppinn. Hún flýtti sjer að
taka hann upp aftur og vefja
honum utan um sig.
„Farðu í burtu, ómennið þitt,
farðu í burtu“,'Skipaði hún.
„Pmleg nú, Lucia, misstu
ekki stjórn á sjálfri þjer, sagði
skipstjórinn í sefjandi mál- j
rómi. „Það er ástæðulaust að
hleypa sjer í æsing. Líkamar
sem slíkir hafa ekki hina
minstu þýðingu í mínum aug-
um eins og jeg hefi sagt þjer!
fyr. Öll þessi vitleysa um nekt, J
er eintómt þvaður hvort sem!
er“.
„Viltu fara?“ spurði Lucy,
og það var farið að síga í
hana.
„Fjandinn hafi það — nei“,
sagði skipstjórinn. „En jeg skal
líta undan eins og þeir kalla
það“.
Það var önnur þögn. Lucy
slökkti Ijósið og lauk við að,
hátta sig. Hún fór ígamaldags
náttkjól, sem hún átti með út-
saumuðum ermum og uppbrot-
um. Síðan stóð hún lengi og
horfði á stjörnurnar og tungl-
ið, sem endurspeglaðist í sjón-
um, þangað til henni fanst hún
vera partur af einhverju sem
var miklu stærra en hún sjálf i
og þar sem ékkerf rúm var fyr-
ir falska dygð, falska siðprýði
eða falskt hugarfar.
„Góða nótt“, sagði hún þýð-
lega. „Mjer þykir leitt að jeg
var vond.
„Lucia“, sagði skipstjórinn
blíðlega. „Þú ert svo lítil og
yndisleg. Jeg vildi óska að jeg
hefði getað ferðast með þig til
Noregs og sýnt þjer firðina og
miðnætursólina, og til Kína —
mikils heurðu farið á mis, af
því þú fæddist of seint til þess
að ferðast með mjer um heims-
höfin. Og jeg hefi líka misst
mikils“.
3. KAFLI
Sumarið leið og því fylgdi
haustið og á eftir haustinu kom
veturinn. — Friðsama lífið í
Gull Cottage gekk sinn vana-
gang. Börnunum þótti gaman
í skólanum. Cyril var efstur í
sínum bekk með ágætiseink-
unn í latínu og vildi fá smá-
sjá í jólagjöf. Anna rak lest-
ina í sínum bekk en dansaði
þó sólódans á skemmtuninni,
sem haldin var í lok skólaárs-
ins og vildi fá gramrftófón í
jólagjöf. Þetta var yndislegasti
jóladagurinn. sem Lucy hafði
lifað, síðan hún sjálf var barn.
Ekkert skygði á ánægju dags-
ins, sem byrjaði með jólasokk
unum fullum af heimatilbún-
um sætindum og síðan kom kal
kúnasteik, búðingur, jólasálm-
ar og kastaníuhnetur, sem steikt
ar voru á arineldinum eftir
kvöldverð og síðast kom svefn-
inn. Það var eins og jólatrjenu,
sem breiddi ævintýrageisla
sína um herbergið, hefði verið
gefin einhver töframáttur til
þess að gera alla atburði dags-
ins ánægjulega, jafnvel upp-
þvottinn.
Veturinn gekk úr garði og
vorið reið enn einú sinni í
hlað og þá keypti Lucy hund.
Skömmu eftir giftinguna
hafði Lucy látið í Ijós löngun
sína til þess að hafa eitthvað
dýr í húsinu og þá hafði Ed-
win gefið henni hund. af á-
gætu kyni. En gelt hans og ó-
læti komu honum brátt í gröf-
ina öllum til ánægju. En þessi
litli hundur, sem þau höfðu
keypt af götusala, reyndist
hinn skemtilegasti og ágætur
fjelagi.
Hún og Tags, en það kallaði;
hún hundinn, fóru í æ lengri
göngutúr á daginn eftir hús-
verkin, en á kvöldin hlustaði
hún á börnin, þegar þau sögðu
henni frá atburðum dagsins og
sagði þeim síðan frá sínum
eigin ferðalögum.
Gregg. skipstjóri heimsótti
hana næstum á hverju kvöldi
og sagði henni sögur frá æsku
sinni og sjóferðum.
„Ertu orðinn gamall núna?“
spurði Lucy kvöld nokkurt,
er hann hafði lokið við að
segja henni frá sjerstaklega
spennandi ferð um Suðurhöf-
in. —
„Hjá okkur er hvorki æska
nje elli“, svaraði skipstjórinn.
„Aðeins tilvera — engin elli,
enginn tími, engin hæð og ekk-
ert dýpi — aðeins ódauðleik-
inn og eilífðin og hugsýn“.
„Mjer finnst það bæði hræði
legt og tilbreytingarlaust“,!
sagði Lucy.
GULLNi SPORINN
Eftir Quiller Couch.
42.
,,Það er ykkur fyrir bestu. Það blæðir úr fætinum á
mjer, og þegar dagar, geta þorpararnir hæglega rakið
slóð okkar, ef jeg fylgist með ykkur“.
Hún stóð þegjandi um stund. Að tíbki okkar gátum við
heyrt hestana hneggja í örvæntingu, og bjarminn af bál-
inu kastaði rauðum bjarma á trjen frumundan.
„Nei, þjer megið ekki yfirgefa okkur — við stöndum í
of mikilli þakkarskuld við yður.“
Hún fjekk mig til að setjast á stein, sem var þarna,
tók af sjer hálsklút sinn-og batt um sárið. Jeg þakkaði
henni og við flýttum okkur inn í skóginn. Við vorura
stodd í brekku, og meðan við gengum, gátum við greini-
lega heyrt hrópin og öskrin frá húsinu.
Við endann á hæðinni þynntist skógurinn, og þegar
jeg horfði upp rnilli trjánna, sá jeg„að aftur hafði dregið
fyrir tunglið. Við gengum yfir hæðina og vorum bráð-
lega aftur komin inn í þjettan skóg.
En kraftar Sir Deakin voru nú þrotnir. Hann hneig
allt í einu til jarðar og fjekk voðalegt hóstakast.
,,Ó,“ stundi hann milli hviðanna, „jeg get þetta ekki!<£
Svo hóstaði hann á ný og engdist sundur og saman á jörð-
inni, og um tíma óttaðist jeg, að Settle og fylgifiskar hans
mundu heyra til hans. „Jeg get þetta ekki,“ endurtók
hann, þegar hóstinn stöðvaðist, og lá svo rnáttvana á
bakinu í skóginum.
Jeg tók úann í fang mjer eins og lítið barn, og við
lögðum aftur af stað. Jeg beit saman tönnunum af sár-
sauka, því hvert spor olli mjer ógurlegum kvölum. Þegaþ
við komum í litla runnum vaxna laut, nem jeg staðar til
að ráðgerast við ungu stúlkuna. Þarna var skjól fyrir
storminum, sem sveigði trjátoppana fyrir ofan okkur,
og jeg óttaðist að fara mikið lengra, því vel gat svo farið,
að skóginn þryti. Mjer fannst því ráðlegast, að koma
gamla manninum þarna fyrir og bíða þess að dagaði. Jeg
kom úlpu minni fyrir undir höfði hans, en sveipaði skikkju
minni um Delíu.
HEFND
8
— Jæja, karl minn, nú ætla
jeg að hefna mín á þjer og
horfa á þig vinna.
★
Sex daga vikunnar er hann
ósýnilegur og þann sjöunda er
hann óskiljanlegur, sagði göm
ul kona um nýja prestinn í
sókninni.
Meðal negraþjóðflokksins
Habé í Vestur-Afríku er það
venja, að stúlkurnar giftast
ekki fyrr en þær hafa eignast
eitt barn og hafa þar með sann
að, að þær eru færar um að
eignast afkvæmi.
Maður, sem hefur ekki ann-
að að státa af en forfeður sína,
er eins og kartafla. Það besta
af honum er neðanjarðar.
Gelli.
★
Konan er besta stoð manns-
ins. Hún hjálpar honum út úr
öllum þeim ógöngum, sem.
hann kemst í hennar vegna.
Samuel Johnsen.
★
Skoti var hjartveikur. Þess-
vegna borgaði hann fargjald í
járnbraut aldrei lengra í einu
en að næstu stöð.
★
Hún: Þegar við komum aftur
til borgarinnar gleymirðu mjer
strax.
Hann: Nei, jeg skal hnýta
hnút á bindið mitt.
★
— Eruð þjer ekki hræddur
við innbrotsþjófa?
— Nei, bókarinn sefur á
skrifstofunni.
•— Já; en á næturnar?
Hún: — Þú elskar mig ekki
lengur, þegar jeg er að gráta,
þá spyrðu mig ekki einu sinni
hversvegna jeg geri það.
Hann: Nei, slíkar spurn-
ingar hafa kostað mig svo
mikla peninga, að jeg er hætt
ur því.