Morgunblaðið - 01.08.1947, Qupperneq 10

MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 1. ágúst 1947
23. dagur
„Verði“ át Eva upp eftir
henni, „Lucy, þú ert ekki •—
þú ert ekki að hugsa um að
gifta þig aftur?“
„Nei“, svaraði Lucy, „vertu
ekki hrædd um það, Eva, jeg
er orðin of fullorðin til þess að
vera rómantísk aftur“.
,0, jeg veit nú ekki“, sagði
Eva snöggt, „þú ert yngri en
jeg er — ekki að jeg sje gömul
— og jeg býst við að sumum
'kynni að þykja þú lagleg á
einhverskonar aðlaðandi hátt
— karlmenn eru slíkir asnar“.
Hún stóð upp skyndilega,
gaf þjónustustúlkunni merki
um að koma með reikninginn
ég flýtti sjer með hann til
gjaldkerans meðan Lucy laum
aði pening að þjónustustúlk-
unni.
"ÍÞað var rigning þegar þær
komu út og Eva setti upp regn
hlífina og hjelt henni þannig
að droparnir láku niður á háls
inn á LuCy. Síðan greip hún
í handlegg hennar og teymdi
haná í þveröfuga átt, og það
var ekki fyr en þau komu að
næsta horni að Lucy gat kvatt
hana, þakkað henni fyrir teið
og lofað að heimsækja hana
naest þegar hún kæmi til Whit-
chester.
„Sem verður aldrei“, sagði
hún við sjálfa sig og flýtti sjer
af stað til veðlánarans áður en
hann lokaði. Það var komið
svp nálægt lokunartíma, þegar
hún komst þangað, að eigand-
inn var einn í búðinni og það
var nokkuð sem hún gat þakk-
að Evu, hugsaði Lucy um leið
og hún náði leðurkassanum
með brjóstnálinni upp úr tösk
unni sinni og lagði hana á búð-
arborðið.
Veðlánarinn. hár mjósleginn
maður, með lítil svört augu,
sem virtust sjá alt nema hana,
tók nálina með beinaberum
fingrunum og skoðaði steinana
nákvæmlega með stækkunar-
gleri.
„Á að smíða nýja umgjörð?“
spurði hann dimmura rómi.
Lucy hristi höfuðið. „Nei“,
hvíslaði hún. „jeg — jeg vil
selja hana“. Maðurinn horfði
á dúfumyndaða nálina að því
virtist alt öðrum augum en
áður. Það var eins og hún hefði
alt í einu breytst í glermynd
af spörfugl. Hann lagði hana á
borðið.
,Hún er afar gamaldags",
sagði hann með lítilsvirðingu.
„En mjer hefir verið sagt að
'steinarnir væru ekta“, sagði
Lucy, „og umgjörðin er tuttugu
og tveggja karata“.
— „Fimtán“, sagði maðurinn
snögglega.
„Hún er merkt tuttugu og
tveggja“. sagði Lucy.
„Nei, það er ekki sem jeg
meina, þú færð fimtán pund
fyrir brjóstnálina“, sagði mað-
urinn og mændi upp í loftið
eins og Lucy hefði ávarpað
hann þaðan.
„Það lítur ekki út fyrir að
vera mikið“. sagði Lucy efa-
söm.
Hann ypti öxlum og byrj-
aði að leggja saman tölur í höf
uðbók.
„Þarna er brjóstnál“, sagði
Lucy og benti á sýningar-
gluggann, „með miklu minni
gimsteinum, sem er merkt á
fimmtíu pund“.
„Nýtísku umgjörð — platin-
ium“, sagði maðurinn og hjelt
áfram að leggja saman.
„Gætirðu ekki látið mig
hafa-------“.
„Sextíu pund og ekki penny
minna^ d,jöfullinn hafi það“,
þrumaði rödd skipstjórans.
„Veðlánarinn leit upp úr bók
sinni og starði hræðsluaugum
á Lucy,' sem mætti augnaráði
hans með jafnmikilli hræðslu,
rjóð í kinnum og varirnar opn
ar til þess að mynda orðin, sem
hún hafði ætlað að segja.
„Hvað — hvað sagðirðu?“
sagði hann og starði niður fyr-
ir sig. „Sextíu pund, þorpara
þjófskvikindið þitt“, sagði
skipstjórinn, „það má vera að
smaragðarnir sjeu ekki dýrir,
en gimsteinarnir eru ekta og
einir saman sextíu punda
virði —“.
„Farðu burt með þá — burt
með þá“, sagði veðlánarinn
hás, „og jeg hjelt þú værir svo
mikil dama“.
„Þú lætur hana fá sextíu
pund“, hreytti skipstjórinn út
úr sjer. Lucy hjelt áfram að
standa þarna orðlaus“, Hver
fjandinn er að augunum í þjer,
þekkirðu ekki ekta gimsteina
þegar þú sjerð þá, og þar að
auki fengnir á heiðarlegan
hátt, sem er meir en hægt er
að segja um sumt af þessu
drasli, sem þú hefir hjer, það
get jeg svarið“.
„Haltu kjafti“, urraði í veð-
lánaranum, sem nú vár orðinn
eldrauður í framan. „Hver ertu
eiginlega?“.
„Kemur þjer ekki við“, sagði
skipstjórinn, „en jeg veit það
sem jeg veit. Er þessi nál sex-
tíu punda virði eða ekki?“
„Þagnarfje11 (Blackmail),
nöldraði veðlánarinn, „það er
einmitt það, sem þetta er“.
„Samviskubit“, sagði skip-
stjórinn. „Jeg er ekki að hafa
út úr þjer þagnarfje. jeg er að
bjóða þjer ágætis gimsteina
fyrir helvíti lítið verð, taktu
því eða ekki“.
Veðlánarinn opnaði peninga
skúffuna með skjálfandi hönd
um og taldi fram peningana og
ýtti þeim síðan yfir borðið, þar
sem Lucy tók jafn skjálfandi’á
móti þeim og setti þá á tösk-
una sína.
„Þakka þjer fyrir“, sagði
hún hlýlega þegar hún flýtti
sjer út og skildi eftir veðlánar-
ann ,sem starði á græna dúk-
inn, tákn friðarins, á búðar-
borðinu.
„Mjer stendur alveg á sama“
sagði Lucy þegar hún talaði við
skipstjórann heima hjá sjer,
„þú hafði engann rjett til þess
arna. Það kom mjer í verstu
klípu — og jeg þori aldrei að
stíga fæti í Whitmouth aftur“.
„Eins og þú ætlaðir þjer ekki
heldur, hvort sem var, svo þar
taparðu litlu“, sagði skipstjór-
inn. „Hversvegna fjekkstu ekki
ritvjelina?“
„Hvers vegna fjekk jeg ekki
ritvjelina“. Lucy sagði. „í
fyrsta lagi voru allar búðir
lokaðar og í öðru lagi þori jeg
aldrei þangað aftur til kaupa“.
„Jæja, mjer þykir það leitt
góða mín“, sagði skipstjórinn,
„en jeg gat ekki farið að láta
þennan glæpamann svíkja af
þjer fjörutíu og fimm pund“.
„Ef hann er slíkur glæpa-
maður, hvernig gat hann heyrt
til þín?“ spurði Lucy. „Það er
það sem undrar mig“.
„Glæpamenn þurfa ekki
endilega að vera tilfinninga-
lausir“, svaraði skipstjórinn,
„og allt tilfinningaríkt fólk
getur heyrt til mín — þess-
vegna heyrði Miles til mín.
Það eru aðeins þeir, sem ekki
geta sjeð eða skilið ástæður
og sjónarmið annara sem eru
andlega heyrnarlausir“.
„En jeg hjelt að Miles væri
gjörsamlega eigingjarn“, sagði
Lucy.-
„Eigingjarn en ekki tilfinn
ingalaus“, sagði skipstjórinn.
„Hann gat sjeð og skilið ann-
ara sjónarmið og snúið því sjer
í vil: Og gott og illt þýðir ekki
altaf andlegt og andlaust. Það
er mismunur, sem mennirnir
hafa búið til. Sumir af verstu
mönnunum að dómi jarðbúa
hafa fínustu hugsanir og til-
finningar," en lenda í þoku ef
til vill, í byrjun lífs síns og
læra aldrei að sigla beint. Og
hjer er annað sem jeg ætla að
segja þjer: Það eru dýrðling-
arnir og syndararnir, sem
komast nær þeim fullkomn-
ustu, en þessir hálfgildings-
menn með sínar neikvæðu
syndir eins og illgirni, fjand-
skap og ómensku“.
„Hvort ert þú dýrðlingur eða
syndari?“
„Jeg er enginn dýrðlingur“,
sagði skips'tjórinn, „jeg fjekk
ekki mjög háa einkunn hinu-
meginn, en að minsta kosti var
jeg heiðarlegur við sjálfan mig
og mjer var ekki fleygt út“.
„Þú meinar að það sje'til hel
víti“. sagði Lucy.
„Sumir gætu kallað það
það“, sagði skipstjórinn. „Það
er staður sem sumir andar
verða að bíða þangað til þeir
skilja og játa sannleikan um
sjálfan sig. Það er andskotans
einskis virði að reyna að kenna
einhverjum eitthvað án þess að
hann játi að hann hafi eitthvað
að læra‘.
„Fer jeg á þann stað?“ spurði
Lucy.
„Ekki ef þú ert fullkomlega
heiðarleg við sjálfa þig“, sagði
skipstjórinn. „En. vertu ekki
óróleg út af því hvar þú lendir
að leiðarlokum. því þá ertu
viss um að stranda. Farðu nú
að sofa og á morgun byrjum
við á æfisögunni minni með
blýanti þangað til þú getur
pantað ritvjel frá London“.
nifllllllllllllllllllnif IIIIIHIIIIIH (
5 s
E 5
| Bifreiðaeigendur [
| Höfum fyrirliggjandi:
= Burðargrindur
á bíltoppa,
loftdælur
(hand- og fótdælur) 1
bensínbrúsa,
smurolíur,
stýrisratt,
lása á switch og stýri i
með lyklum.
COLUMBUS H.F.
Sænska frystihúsinu.
Símar 6460 og 6660.
•fMiiiimmiiifmifiiiiiiiiiiiniiiifiiiKtiiiiifiiiiitfimmiu
GULLNI SPORINN
Eftir Quiller Couch.
53
„Og af verður það að fara fyrir því“, sagði jeg og dró
skærin upp úr vasanum.
,,Og líttu á þessi voðalegu stígvjel!“
Jeg var ekki lengi að sýna henni fram á, að stígvjelin
væru í raun og veru alls ekki sem verst, en langan tíma
tók það mig að tala um fyrir henni, svo jeg gæti klippt
af henni löngu hárlokkana. Að lokum ljet hún þó undar.
og jeg byrjaði að beita skærunum. En hún hágrjet aí
gremju og reiði.
Þó byrjaði hún bráðlega að hlæja aftur og innan stund
ar vorum við lögð af stað yfir akrana í vesturátt, Okku
þótti þetta öruggara, en þó tókst okkur ekki betur en ao
hlaupa beint í fangið á hópi uppreisnarmanna, sem sát„>
bak við stóran stein og snæddu kvöldverð.
Þeir voru sex og hljóta að hafa setið krafkyrrír, þa?
sem við tókum als ekki eftir þeim. Jeg hafði klifrað upp
á steininn, þegar allt í einu var hrópað beint fyrir neðan
mig:: „Flýjum! Her konungsins er kominn!!“ Við þetta
brá mjer svo, að jeg hrasaði og fjell beint ofan á h: is
inn á þreklegum náunga.
í fyrstu leit út fyrir að þeir ætluðu að leggja á ileíta
en þegar þeir sáu ekkert annað en strákling, sem la ynar
flatur á jörðinni, og annan, sem starði dauðhrædd r á
þá, snerist þeim fljótlega hugur. Áður en mjer tóksi að
standa á fætur, voru tveir þeirra búnir að fleygja sj r á
mig — og andartaki seinna voru þrjótarnir búná: að
binda bæði mig og Delíu.
„Sóttu ljóskerið, Zacchæus“.
Það var sótt, kveikt á því og því haldið yfir okkur. Allir
sex voru þessir náungar klæddir græiium kyrtlurn.
„Leitið á honum“! hrópaði einn þeirra. „Yfirheyrum
hann!“, æpti annar og byrjaði strax að spyrja rnig um
her konungsins og aðgerðir hans. Jeg gat auðvitaö engar
upplýsingar gefið þeim, en það hjeldu þeir að stafaði af
þrjósku.
„Þá förum við með hann til Tubbs liðsforingja!“
„Bíðið við“ hrópaði annar, sem hafði stungið hendinni
inn á brjóst mjer, „komið með ljóskerið hingað! Hvað er
þetta?“
ÍLwi!
Þegar hárgreiðslumaður-
inn gerðist knapi.
★
— Hvar hef jeg hitt yður
áður, herra minn?
— Á hökuna, við kepptum
á drengjameistaramóti í boxi
1923.
★
Þegar fyrirtækið átti afmæli
og allir stjórnarmeðlimirnir
voru samankomnir í veislunni
reis framkvæmdastjórinn á
fætur og mælti þessi orð:
•— 1 mörgum stjórnum er
það svo. að annar helmingur
stjórnarinnar vinnur baki
brotnu, en hinn helmingurinn
gerir ekki handtak. Mjer er
ánægja að því að lýsa því yfir
að í þessu fyrirtæki okkar er
það þveröfugt.
★
Sveinn litli hefur nagað
neglurnar. Þá segir mamma
hans: Þetta máttu ekki gera
Svenni, þá stækkar maginn á
þjer.
Nokkrum dögum seinna er
Sveinn í strætisvagninum eqcS
mömmu sinni. Feit kona siíur
á móti þeim. Sveinn horfir
hlæjandi á hana allan timaro.
— Þekkir þú mig, spyr ko:;>
an loks.
— Nei, en jeg veit hvað j.
hefur gert, svarar Sveinn.
★
— Jeg þarf að fá bílhanska
— Hvaða númer?
- — R.-6238.
★
Það var í bíó, eftir hljeð, að
konu sem sat í miðjum sal
datt í hug, að kannske væri
fjöðurin í hattinum hennar til
óþæginda þeim, sem sat fyrir
aftan hana. Svo að hún sneri
sjer við og sagði brosandi við
manninn, sem sat fyrir aftan:
— Jeg vona að hattfjöðurin
mín sje yður ekki til óþæginda.
— Nei, nei, svaraði maður -
inn. Jeg klippti hana af í byrj
un myndarinnar.