Morgunblaðið - 30.08.1947, Blaðsíða 10

10
MORGVNBLAÐIÐ
Laugardagur 30. ágúst 1947
ÆVIRAUNIR MARY 0’ NEILL
(J^tir ^JJa // (Ja ivie

o
GULLNI SPORINN
Eftir Quiller Couck.
77
Til allrar hamingju fann Delía nú upp á því, að leggja
aðra hendina á öxl þessa náunga og gefa honum merki
um að hafa lágt um sig. Án þess að segja eitt einasta
orð, sneri maðurinn sjer á hæl og fylgdi okkur í áttina
að stiga, sem lá niður í skipið. Hann gaf okkur merki um
að elta sig, og gekk að því loknu niður á undan okkur og
að lágri hurð. Hurðin lá inn í klefa skipstjórans, en vegg-
irnir voru þaktir skápum og skúffum. Billy skipstjóri
kveikti nú á lampa, sem þarna var, og horfði svo for-
vitnislega á okkur, um leið og hann tók upp penna, pappír
og blek og lagði það á borðið fyrir framan mig.
Jeg greip pennann strax og byrjaði að skrifa —
,,Jeg heiti Jack Marvel og er sendiboði Karls konungs.
f dag flúði jeg úr fangelsinu í Bristol. Ef þjer . . . .“.
Lengra var jeg ekki kominn, þegar pennanum var allt
í einu svift úr höndum mjer, en skipstjórinn þreif brjefið
og reif það í smátætlur. Að því loknu greip hann hjartan-
lega í hendur okkar og ljómaði allur af ánægju.
Þegar hann loks hætti þessum vináttumerkjum, opn-
aði hann einn skápanna og tók út úr honum ljósker, ham-
ar og meitil. — Hann sagði ekki eitt einasta orð meðan
hann kveikti á ljóskerinu og gekk út úr klefanum; en
Delía og jeg skildum, að við áttum að elta hann.
Fyrir framan dyrnar, við endann á stiganum, opnaði
hann lúgu, en þá kom í ljós annar stigi, sem lá niður í
lestina. Niður hann gengum við, en ekki vorum við langt
komin, þegar okkur lá við köfnun, svo mikill var óþef-
urinn þarna. Lestin var mjög lítil og full af ullarpokum,
en skammt frá stiganum stóðu nokkrar tunnur, og þangað
leiddi skipstjórinn okkur.
Pottery skipstjóri velti nú tveimur tunnuna til hliðar,
helti úr þeim vatninu og sló úr þeim annan botninn. Enn
sagði hann ekki orð, en Delía og jeg sáum strax, hvað
hann ætlaðist fyrir, og ekki leið á löngu þar tii við sátum
á lestargólfinu með sitt hvora tunnuna yfir ckkur. Svo
velti skipstjórinn hinum tunnunum í kringum okkur og
fór upp úr lestinni.
„Jack!“
„Delía!“
„Finnst þjer þú ekki vera mikil hetja?“
13. dagur
Sjera Dan þerraði af sjer
svitann á bláköflótta vasaklútn
um sínum. Jeg sat við hliðina
á honum og ökumaður smelti
með svipunni og hrópaði á fólk
ið að forða sjer. Og svo mjök-
uðumst við út úr þvögunni og
ókum eftir steinlögðum stræt-
um, þar sem mjer sýndist alt
fullt af myndastyttum og gos-
brunnum. Og þarna var eins og
tungsljós, en þó var það ein-
hver önnur birta.
Að lokum staðnæmdist vagn-
inn fyrir utan dyrnar á stóru
húsi og var kirkja þar hjá.
Mjer virtist þetta hús standa
á allhárri hæð, því að þaðan
mátti líta marga kirkjuturna
auk Pjeturskirkjunnar.
Fyrst var opnuð svolítil gátt
á hurðinni og síðan var hurð-
in sjálf opnuð. Út kom kona í
svörtum búningi, með svart
band bundið um ennið og
hjengu svört bönd niður með
vöngum hennar. Hún bauð
okkur að ganga inn og fylgdi,
hún okkur síðan inn í hlýja
stofu. Þar sat eldri kona í sams
konar búningi.
Sjera Dan hneigði sig mjög
djúpt fyrir henni og kallaði
hana móður Magdalenu. Hún
svaraði honum á ensku, sem
mjer þótti ákaflega skrítin, en
vissi seinna að það var vegna
annarlegs framburðar.
Jeg man það að mjer fanst
þessi kona mjög fögur, næstum
eins falleg og mamma. Og þeg-
ar sjera Dan sagði mjer að
kyssa á hönd hennar, þá gerði
jeg það þegar. Hún setti mig
á stól og horfði á mig.
„Hvað er hún gömul?“ spurði
hún. Sjera Dan kvaðst halda
jeg yrði átta ára í þessum
mánuði og það var rjett, því
að nú var október.
„Er hún ekki lítil eftir aldri?“
sagði konan, en sjera Dan sagði
þá eitthvað um mömmu, sem
jeg man nú ekki hvað var.
. Svo fóru þau að tala um
annað, en jeg horfði á mynd-
irnar á veggjunum — myndir
af dýrlingum og páfum og svo
mynd af Jesú með hjartasárið
opið.
„Ætli litla stúlkan sje ekki
orðin svöng?“ sagði konan.
„Hún verður að fá að borða
áður en hún gengur til hvílu
•— hin börnin eru þegar hátt-
uð“.
Svo hringdi hún handbjöllu
og inn kom konan, sem opn-
aði fyrir okkur.
„Segið systur Angelu að
finna mig undir eins“.
Fáum mínútum síðar kom
systir Angela. Hún var barn-
ung, varla komin af unglings-
árum, og hún var svo falleg og
ástúðleg, að mjer þótti undir
eins vænt um hana.
„Þessi litla stúlka heitir
Mary O’Neill. Farið með hana
og gefið henni eins mikið að
borða og hún hefir lyst á og
skiljið ekki við hana fyr en
hún er hress og ánægð“.
„Já, móðir“, sagði systir
Angela og tók í höndina á mjer.
„Komdu með mjer Mary mjer
sýnist þú vera þreytt“.
Jeg fór með henni og í sama
mund reis sjera Dan á fætur
og jeg heyrði hann segja að
sjer mundi ekki veita af tím-
anum til að fá sjer inni í ein-
hverju gistihúsi. Biskupinn
hafði ekki gefið honum leyfi
til að dveljast nema nóttina í
Róm og hann varð því að fara
með fyrstu lest daginn eftir.
Þetta kom yfir mig eins og
reiðarslag. Mjer hafði aldrei
komið til hugar að jeg yrði
skilin ein eftir í Rómaborg.
Jeg slepti systir Angelu og
hljóp til sjera Dan.
„Þú mátt ekki fara frá henni
litlu Mary þinni“, kjökraði
jeg.
Þetta tók mjög á hann og
hann stamaði fyrst mikið, en
sagði svo eitthvað um það að
abbadísin mundi verða mjer
eins og móðir, og hann kæmi
aftur að sækja mig fyrir jól-
in, eins og pabbi hefði lofað
statt og stöðugt.
Eftir það fór systir Angela
með mig hálf kjökrandi. Hún
fór með mig inn í stóran borð-
sal, þar sem tók undir þegar
gengið var á gólfinu. Þar voru
mörg borð og þar á vegg hjekk
líka stór mynd af Jesú með
blæðapdi hjartasár. Eitt gas-
ljós logaði þarna inni og undir
því borðaði jeg kvöldverðinn,
og leið miklu betur á eftir.
Þá kveikti systir Angela á
lampa og síðan leiddi hún mig
upp háan stiga upp á svefnloft
ið. Það var álíka stórt og mat-
salurinn, en þar var ekki jafn
hljótt, því að þar var rúm við
rúm og í þeim sváfu litlar stúlk
ur og andardráttur þeirra minti
mig á niðinn af tifinu í klukk-
pnum hjá úrsmiðnum heima.
Rúmið mitt var skamt frá
dyrunum. Systir Angela hjálp
aði mjer að hátta og síðan
breiddi hún ofan á mig. Svo
hvíslaði hún að mjer ósköp lágt
að nú mundi mjer líða vel og
hún væri viss um að jeg yrði
góð stúlka og kær Jesúbarn-
inu. Jeg gat þá ekki setið á
mjer. Jeg vafði handleggjunum
um hálsinn á henni og kysti
hana.
Svo tók hún lampann og fór
inn í skot nokkurt út úr saln-
um og sá jeg að þar bjóst hún
að ganga til hvíldar. Hún tók
fyrst af sjer hárböndin og ljet
j hið mikla Ijósa hár sitt hrynja
í bylgjum niður um axlirnar.
Og þá var hún aðdáanlega fög
ur.
Aldrei á ævi minni — jafn-
vel ekki þegar harðast svarf
að mjer — hefir mjer fund-
ist jeg jafn einmana og yfir-
gefin eins og þetta kvöld. Þeg-
ar Angela systir var háttuð og
allt var orðið hljótt, svo að jeg
heyrði ekkert nema andardrátt
þessara ókunnu barna, þá
breiddi jeg upp yfir höfuð eins
og jeg var vön að gera þegar
jeg vildi fela mig fyrir pabba.
Jeg áfellist ekki pabba, en
enn í dag skil jeg ekkert í því
að hann skyldi geta hrakið mig
þannig að heiman. Gerði hann
það vegna þess að hann þótt-
ist ekki geta fengið neinn frið
við vinnu sína á meðan við
Bridget værum saman? Eða
sat enn í honum gremjan út af
því að jeg skyldi ekki hafa
verið drengur? Vildi hann þess
vegna losna við mig?
Jeg veit það ekki. Jeg þori
því ekki að fullyrða neitt um
það. En hvað um það, þá get
jeg ekki afsakað það að hann
skyldi rífa mig frá mömmu,
sem þótti svo vænt um mig og
hafði liðið svo mikið mín
vegna. Mjer finnst hann hafi
ekki haft neinn rjett til þess
að ráða þannig yfir mjer, því
að honum þótti ekkert vænt um
mig. Mjer finnst hann hafi ekki
haft neinn rjett til þess, þótt
hann væri faðir minn, að breyta
svona harðýðgislega við mig.
Hann er faðir minn — guð
hjálpi mjer til þess að hugsa
ekki nema gott um hann.
XIII.
Klukkan hálfsex um morgun
inn vaknaði jeg við glymjanda
í vekjaraklukku. Þegar jeg reis
upp og reyndi að núa stírurn-
ar úr augunum, sá jeg að mið-
aldra nunna var þarna inni og
las bæn, og að allar telpurnar
krupu í rúmum sínum og spentu
greipar.
Á næsta augnabliki stukku
þær allar út úr rúmunum með
írafári og sköllum. svo að
glumdi 'í salnum, og fóru að
klæða sig. Stór telpa kom til
mín og sagði:
„Jeg heiti Mildred Bankes og
systir Angela sagði að jeg ætti
að gæta þín í dag“.
Hún var um fimtán ára að
aldri, bjartleit og langleit svo
að hún minti mig á einn hest-
inn hans pabba. En þó var eitt
hvað það við hana þegar hún
brosti, að mjer þótti undir eins
vænt um hana.
Hún klæddi mig í flauels-
kjólinn minn en sagði um leið
að hún ætti þegar að fara með
mig til nunnanna, sem saum-
uðu föt á allar stúlkur, sem x
skálanum voru.
Það var enn svo skammt lið-
ið morguns, að ekki lagði nema
litla glætu inn um gluggana.
En jeg sá þó þegar að þarna
voru ekki nema sjö eða átta
stúlkur á mínu reki. Hinar
voru allar eldri.
Eftir svo sem stundarfjórð-
ung höfðu allar klætt sig og
þvegið sjer. Svo kallaði systir
Angela eitthvað og þá hljóp
allur skarinn hlæjandi og mas-
andi niður stiginn og niður í
samkomusalinn. Þetta var stór
salur. Upphækkaður pallur var
í öðrum enda og þar yfir var
stór mynd af Jesú með þyrni-
kórónu og blæðandi síðusár.
Abbadísin var þarna og all-
ar nunnurnar í kíaustrinu. Þær
voru fölar og dapureyar og all-
ar með talnaband. Abbadísin
las langa bæn, en nemendur
(þeir voru eitthvað 70—80)
tóku undir við og við. Svo var
þögn í fimm mínútur til hug-
leiðinga, en jeg sá að telpurn-
ar voru að hnippa hver í aðra
og hvíslast á.
Síðan hlýddum við á messu
í kirkjunni, en að því búnu
safnaðist allur hópurinn sam-
an í matsalnum. Þar voru rjúk-
andi'rjettir á borðum og þar
varð svo mikill hávaði og klið-
ur að það var eins og að vera
kominn í fuglabjarg.
Jeg var svo annars hugar og
óframfærinn að jeg gleymdi
matnum, þangað til Mildred
minti mig á að jeg yrði að borða
Jeg stakk skeiðinni niður í
súpuna og var komin með hana
hálfa leið upp að vörunum þeg
ar jeg Ijet hana aftur síga. Því
að nú kom óvænt fyrir.
— Ójá, bara að maður væri
aftur orðinn svona sextugur.
★
Fyrstu leynifarþegar með
flugvjel til Ameríku komu með
sænsku flugvjelinni, sem fer
milli Stokkhólms og New York.
Þeir sluppu inn með því að
fela sig í farangursgeymslu
flugvjelarinnar, en síðar fund
ust þeir í New York borg.
★
■— Eruð þjer inni í músik?
— Já, dálítið.
— Hvað er jeg þá að spila
núna?
— Á píanó.
'k
Bornholm fjekk í sumar
meira aðdráttarafl fyrir ferða-
menn en áður, því að í Hamm-
ershus rústunum fór að sjást
draugur, sem er talinn vera
sami draugurinn og gekk þar
um fyrir 300 árum, svo að hann
er gamall og kominn í hefð.
Hann hefir sjest á sveimi í
ganginum út frá hallarhvelf-
ingunni og þeir sem hafa heyrt
til hans segja að hann gefi við
og við frá sjer átakanlegt vein.
★
Tengdapabbinn tilvonandi:
— Treystið þjer yður til að sjá
★
Hjúkrunarkona: — Er það
yður, sem á að skera upp á
morgun.
— Já.
— Verið þjer ekki svona
taugaóstyrkur og hræddur. Þjer
skuluð fara upp í stofu núm-
er 13, læknirinn kemur seinna.
★
— Heyrðu, af hverju gengur
Stefán altaf með hanska.
— Það er annað hvort vegna
þess að hann er fínn maður eða
hann er hrædur um að skilja
eftir fingraför.