Morgunblaðið - 16.11.1947, Blaðsíða 10

'10
MORGUIS BLAÐIÐ
Sunnudagur 16. nóv. 1947
57. dagur
í rökkrinu áttaði hún sig
fyrst. Þá sat hún út við glugg-
ann og grjet fagnaðartárum út
af því að barnið sitt skyldi hafa
dáið. „Það var mikil guðsblessun
a.ð það skyldi fá að fara“, sagði
hún hvað eftir annað við sjálfa
sig, og sneri hendur sínar af
fögnuði — hún fann að hún
neri hendur sínar af íögnuði.
Dagarnir liðu. Hún hafði
enga hugsmynd um það hvað
tímanum leið. Stundum fannst
benni heil eilífð síðan Billy var
settur í fangelsi. Stundum
fannst henni að það hefði skeð
kvöldið áður. En tvent var henni
vel ljóst — að hún mátti ekki
vitja Billy í fangelsið, og að það
hefði verið guðs blessun að
barnið dó.
Einhverju sinni kom Bud
Strothers að vitja um hana.
HÚn bauð honum inn og þau
töluðu saman. Hún tók eftir því
að buxurnar hans voru trosnað-
ar að neðan, og það var eins og
þetta kæmi við hjartað í he.nni.
Seinna kom gjaldkeri ökumanna
fjelagsins. Hún sagði honum að
hún hefði sagt Bud Strothers
það að sig vanhagaði ekki um
neitt og að hún mundi komast
vel af þangað til Billy kæmi
heim.
Svo greip hana nýr ótti. Þegar
Billy kœmi heim. Nei, það mátti
ekki ske. Þau máttu ekki eiga
fleiri börn. Ef þau eignuöust
barn, þá gat verið að það litði.
Nei, og þúsund sinnum nei. Það
mátti aldrei ske. Þá var berra
að hlaupast á brott og láta Billy
ckkert vita um sig. Allt var
þetta betra en að eiga það á
hættu að eignast barn.
Þessi ótti ásótti hana irúsk-
unnarlaust. Hana dreymdi það
eð hún hafði eignast barn og þá
hrökk hún upp með hljóðum,
titraði af skelfingu. Yfirleitt var
svefninn orðinn óvær og hana
dreymdi Ijóta drauma. Stundum
fann hún að þetta var martiöð,
að hún var alls ekki sofandi.
Sveínleysið var farið að hafa
sín áhrif, og móðir hennar hafði
einmitt dáið úr svefnleysi.
Einn dag vissi hún ekki fyr
en hún var komin inn í lækn-
íngastofu Hentleys. Læknirinn
horfði lengi á hana.
„Eruð þjer viss um að þjer
fáið nóg að borða?“ spurði hann
svo.
Hún kinkaði kolli.
„Er það eitthvað sjerstakt,
sem legst þungt á yður?“
Ifún hristi höfuðið.
„Nei, nei, ekkert í þá átt,
læknir------það er aðeins eitt
_il
„Hvað er það?“ spurði hann
og reyndi að vera glaðlegur.
Þá mundi hún til hvers hún
var komin. Og hún sagði honum
írá því.
„Það er ekki hægt, góða mín“,
sagði hann.
„Víst er það hægt. Jeg veic að
það er hægt“.
„Já, jeg átti nú ekki heldur
beinlínis við það. En jeg þori
það ekki. Það er lögbrot. Jeg
þekki lækni, sem er nú í Lea-
venworth fangelsinu fyrir slíka
yfirsjón".
Þá fór hún að bonum bónar-
veg. Grátbændi hann um að
gera þetta. Hann sagði henni að
hann ætti konu og börn og
þeirra vegna mætti hann ekki
taka á sig þá ábyrgð.
i „Það er heldur engin hætta,
eins og stendur“, sagði hann.
„En það verður, það verður“,
veinaði hún.
Og svo sagði hún honum frá
öllum raunum sínum. Hún sagði
honum frá því hvað þau Billy
hefði verið hamingjusöm fyrst.
Svo sagði hún frá þeim þreng-
ingum, sem sigldu í kjölfar verk
íallanna og hvernig Billy hefði
breyst svo að nú væri ekki um
neina ást að ræða þeirra í milli.
Og svo sagði hún honum frá
ótta sínum. Hún gæti vel afbor-
ið það að missa annað barn. En
hún gæti alls ekki af borið það
að eiga að ala upp barn. Billy
kæmi nú bráðum úr fangelsinu.
Og þá kom hættan. Hún grát-
bændi hann um að hjálpa sjer.
„Jeg má ekkert gera fyrir yð-
ur og jeg má ekki ráðleggja yð-
ur neitt heldur“, sagði hann.
„Það er sorglegt, en þannig eru
lögin. Jeg er bundinn á báðum
höndum. Og jeg má ekki stofna
mjer í neina hættu vegna fjöl-
skyldu minnar“.
Vonbrigðin voru mikil. Hún
ætlaði að fara. En þá var eins
og hann sæi jeg um hönd.
„Komið þjer hjerna", sagði
hann. „Setjist hjerna hjá mjer“.
Hann ar í þann veginn að
hvísla einhverju að henni, en
hætti við það, gekk að dyrunum,
opnaði hurðina og skygndist
fram á ganginn. Svo lokaði hann
hurðinni og gekk til hennar og
laut svo nærri henni um leið og
hann hvíslaði, að skeggið á hon-
um kitlaði hana í eyrað.
Hún ætlaði að þakka honum
fyrir.
„Nei, nei“, sagði hann, „jeg
hefi ekkert sagt yður. Þjer kom-
uð aðeins til mín til þess að láta
mig skoða yður. Og jeg hefi
komist að þeirri niðurstöðu að
þjer eruð þreytt og tæplega með
sjálfri yður“.
Hann fylgdi henni til dyra.
Þegai hann opnaði hurðina stóð
maður frammi á ganginum. —
Hann var á leið til tannlæknis,
sem var í næstu stofu. Hentley
læknir hækkaði þá róminn:
„Þjer megið ekki vanrækja að
taka inn þetta styrkjandi meðal,
sem jeg hefi ráðlagt yður. Munið
það. Og borðið ekki of mikið,
þegar matarlystin kemur aftur.
En yður er óhætt að borða sað-
sama fæðu, eins og til dæmis
nautakjöt — en þjer verið að
steikja það vel“.
Stundum hafði Saxon enga
eirð á sjer til þess að sitja
heima. Hún fleygði þá yfir sig
sjali og gekk niðurá hafnar-
bryggju, eða út til Sandy Beach,
þar sem Billy kvaðst hafa verið
vanur að baða sig. Eða þá að
hún klöngraðist yfir stóra timb-
urhlaða og komst þannig út á
Rock Wall. sem náði langt út í
flóann. Þar var alltaf svalandi
hafgola, en að baki sást ekki í
Oakland fyrir reykkúf og annar
reykkúfur var hinum megin við
flóann — það var San Franc-
isko. Ótal skip, seglskip og stór
gufuskip, sigldu þarna fram hjá.
Hún fór að hugsa um sjó-
mennina, hvað þeir færi víða og
hvað þeir sæi mörg ókunn lönd
og hve frjálsu lífi þeir lifðu.
Eða höfðu þeir máske einnig
sinn djöful að draga? Fór heim-
urinn máske jafn hörðum hönd-
um um þá eins og íbúa Oakland ?
Nei, það gat tæpiega verið, þeir
voru svo frjálsmannlegir. Og
oft óskaði hún sjer þess að hún
væri komin um borð í eitthvert
skipið, sama hvaða skip það
væri, aðeins að það sigldi nógu
langt í burtu, nógu langt frá
þessum heimi, sem hafði troðið
allar helgustu tilfinningar henn-
ar niður í sorpið.
Oft var það þegar hún lagði á
stað að heiman að hún vissi ekki
hvert hún ætlaði og vissi ekki
hvert fætúrnir báru hana. Einu
sinni var sem hún vaknaði upp
við það að hún var komin inn í
eitthvert borgarhverfi, þar sem
hún var öllu ókunn. Þarna var
breið gata og til beggja handa 1
voru raðir af háum trjám og
grænar flatir. Húsin stóðu
dreift og voru stór — sannkall-
aðar hailir að hennar áliti. En
það var ekki þessi sjón, sem
hafði vakið hana af dvala, held-
ur ungur maður, sem stóð hjá
bíl utan við eina höllina. Hún
þekti hann. Þetta var Roy
Blanchard, ungi maðurinn, sem
Billy hafði haft í hótunum við
fyrir skemstu. Hjá honum stóð
líka annar ungur maður, ber-
höfðaður, sem hún þekti. Það
var maðurinn, sem var valdur
að hrekknum á kappHlaupunum,
fyrsta daginn, sem þau Billy
voru saman. Það var hann, sem
hafði brúgðið göngustaf sínum
fyrir fætur hlauparans og þar
með komið á stað öllum ólátun-
um, sem urðu þann dag. Þeir
horfðu báðir undrandi á hana og
hún vissi þegar að það mundi
vera af því að hún hefði talað
upphátt við sjálfa sig. Hún kaf-
roðnaði og ætlaði að flýta sjer
fram hjá þeim. En Blanchard
fór 1 veg fyrir hana.
„Hvað gengur að yður?“
spurði hann.
Hún svaraði engu en ætlaði að
halda áfram.
„Jeg þekki yður“, sagði hann.
„Þjer voruð með verkfallsmann-
inum, sem hótaði að jafna um
gúlana á mjer“.
„Það er maðurinn minn“,
sagði hún.
„Þá má hann vera ánægður“,
sagði Blanchard. . En þjer? Get
jeg ekki gert neitt fyrir yður.
Það gengur eitthvað að yður“.
„Nei, mjer líður vel“, sagði
hún, „en jeg hefi verið lasin“.
Hún efaðist ekki um að þetta
væri ósatt, því að henni kom
ekki til hugar að það væri nein-
um veikindum að kenna hvað
hún var undarleg.
„Þjer eruð þreytuleg", sagði
hann. „Leyfið mjer að aka yður
eitthvað — hvert sem þjer vilj-
ið, það gerir ekkert til þótt það
sje langt, því að jeg hefi nógan
tíma“.
Saxon hristi höfuðið.
„En —■ — en ef þjer vilduð
gera svo vel að segja mjer hvar
jeg get náð í sporvagn til átt-
undu götu------jeg er ókunnug
í þessum borgarhluta“.
„Hann sagði henni hvar hún
næði í strætisvagninn og hve oft
hún yrði að skifta um vagn, og
hún var alveg hissa á því hvað
hún var komin langt.
„Þakka yður fvrir og verið
þjer sælir“, sagði hún.
„Eruð þjer viss um það að
jeg geti ekki gert neitt fyrir yð-
ur?“ spurði hann.
„Já, jeg er viss um það“, sagði
hún.
4 flafnf irði rigar
Reykvíkingar
Dansleikur
í Alþýðuhúsinu í Hafnarfirði í Jkvöld kl. 10.
NEFNDIN

IJafnfirðingar
Reykvíkingar
D A IM S A Ð
I í dag (sunnudag) frá kl. 3—5 og í kvöld kl. 9—11,30. <|
^JJótel j^röótur

Geymsla — Húsnæði!
Mig vantar lagerpláss. Mætti vera 1 stórt herbergi eða
2 samliggjandi. Tilboð leggist inn á afgreiðslu blaðsins
merkt: „Desember 1947“.
„Þjóðvarnarfjelag IsSendingð'
efnir til almenns fundar í „Tjarnarbíó“, sunnudaginn ¥
16. nóvember kl. 2 síðdegis.
Fundarefni: Efndir flugvallarsamningsins.
Margir ræðumenn. Aðalræðuna flytur prófessor Gylfi T
Þ. Gíslason, alþingismaður.
Allir velkomnir á fundinn! Mastið stundvíslega!
B a n
1 eftirtöldum löndum er rjúpnaveiði stranglega bönnuð:
Öll Mosfellsheiði, Stíflisdals- og Flellsendaland, Star-
dalsland og Esjan öll að sunnan, vestur fyrir Bleikdal
i Saurbæjarlandi.
ÁBÚENDUR.
FLUGNÁMSKEIÐ
Fullkomin kennsla a skömmum fíma
Einn af þekktustu flugskólum
Bandarikjanna .... CAL-AERO
TECHNICAL INSTITUTE.. .
stofnsettur árid 1929, getur nú
veitt móttöku takmörkudum
fjölda af flugnemum. Aherzla er
lögd á ad framfylgja pví naudsyn-
legasta og litlum tíma eytt í minn-
iháttar atridi. Adsetur skólans er
[ ydri flugvélaidnadar Califoroiu.
CAL-AERO TECHNICAL
INSTITUTE er vidurkenn*
dur af Menntamálaradi
Bandarlkjanna (Civil Aero*
nautics Administration) og
einnig skradur hjá Utlen*
dingaeftirliti U. S. A. fyrir
erlenda námsmcnn.
Hann er einn af clstu, staerstu og
ábvggilegustu flugskólum heims.
Yfír 6000 flugmenn fra flestum
löndum á hnettinum hafa þegar
útskrifast. Auk þess vory 26000
flugmenn og 7500 flugserfrae
dingar þjalfadir par fyrir flugher
Bandaríkjanna.
VI<J KÖFUM REYNSIU fYRIB
CÓOUM ÁRANGRI.
THHHIW
IHtTITUTC
GRAND CENTRAL AIR TERMINAL
1310 AIRWAY, GLENDALE1, CALIFORNIA, U.S.8.
SendiÖ umsóknina í dag — Drogirf þa4 ekltt'
Gjörid svo vel ad senda mei, dn kostnadar og
skuldbindingar skólaskra og allar upplýsingar
vidvíkjandi flugnóminu.
f AEPINGARDAGUR OG AR
HEIMIUSFANG
AREIÐAN LEGASTI SKOLI FLUGFRAEÐINNAR