Morgunblaðið - 28.12.1947, Qupperneq 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 28. des. 1947
*

mAnadalur
Sl a (L ac^a eptir J}ach cJlovidon,

91. dagur
„Jeg skal leggja undir fimm
dollara“ sagði hann við Hall.
.„En ekki með þessum skil-
málum, heldur jafnt á hvom“.
„Jeg vil ekki hafa fje út úr
yður“, sagði Hall. „En mjer er
sama þó jeg hafi fje út úr Jim
Hazard. Artnars er jeg óhrædd-
ur að veðja einum á móti þrem-
ur við ykkur báða“.
„Annaðhvort jafnt eða ekk-
ert“ sagði Billy.
Að lokum fjelst Hall á þetta.
Hann veðjaði jafnt við Billy og
þremur á móti einum við Haz-
ard.
Klettaeggin var svo skörp, að
engin leið var til þess að kom-
ast þar fram hjá manni. Þess
vegna var það ákvéðið að þeir
skyldi hlaupa á tíma. Hall
skyldi leggja á stað fyrst og
Billy hálfri mínútu á eftir hon-
um.
é
Bvo var sett merki í sandinn
og Hall tók sprettinn. Saxon
leist ekki á blikuna. Hún vissi
að BiÚy var ekki svona fljótur
að hlaupa í sandi. Þrjátíu sek-
úndum seinna rauk Billy á stað.
Hann var kominn hálfa leið
upp á þá. Þegar þeir voru báð
ir komnir upp á eggina og
stukku þar snös af snös, sagðí
Bideaux að þeir hefði verið ná-
kvæmlega jafn fljótir upp á
eggina.
„Jeg er alls ekki viss um að
jeg tapi veðmálinu“, sagði Haz-
ard. „En þetta er glæfralegt
hlaup og jeg óska einkis fremur
en að hvorugur þeirra háls-
brjóti sig. Ekki vildi jeg hlaupa
þarna hvað sem í boði væri“.
„Þetta er nú varla jafn hættu
legt eins og þegar þú ferð í sjó-
inn hjá Carmel“, sagði kona
hans.
„Það er engin hætta á því að
maður hrapi þegar maður er á
sundi“, sagði hann.
Þeir Hall og Billy voru nú
horfnir fyrir fremsta klettanef-
ið. Allir voru vissir um að .Hall
hefði dregið undan, því að þeim
fanst hann hlaupa miklu hrað-
ar en Billy eftir sjálfri egginni.
Svo kom Hall í ljós aftur.”
Hann stökk yfir stóru gjána,
hentist yfir seinustu klettana
og tók svo lokasprettinn yfir
sandinn í fjörunni. En Billy var
á hælum hans. Og það dró ekki
sundur með þeim. Þeir komu
jafnt að marki. Billy hafði sigr
að.
„Þetta var ekki að marka“,
sagði Billy lafmóður. „Hall var
kominn langt á undan mjer og
hann er miklu fljótari að
hlaupa heldur en jeg. En þá
varð hann fyrir því óhappi þeg
ar hann kom að stóru gjánni,
að brimaldan rauk þar upp og
hann varð að bíða. Þar náði jeg
honum og við stukkum báðir yf
ir á sama lagi. Svo var ekki um
annað að gera fyrir mig 'en
reyna að lafa á honum“.
„Þptta er alt eins og það á
að vera“, sagði Hall. ,,Þjer sigr
uðuð mig heiðarlega. Aldrei
hefir það komið fyrir í manna
minnum að tveir menn hafi
hlaupið samtímis yfir Bierce-
gjá. Og það voruð þjer sem tók
uð áhættuna. því að þjer stukk
uð á eftir mjer“. (
„Já, þetta var ekki annað en
hundahepni", sagði Billy.
Seinna um daginn syntu þeir
Hall og Hazard út að skerjun-!
um háu utan við víkina og ráku
sæljónin þar á flótta og klifr-
uðu sjálfir upp á klettana. Billy
horfði hugfanginn á eftir þeim
og gætti einkis annars. Það var
auðsjeð að hann langaði til
þess að geta verið með þeim.
Þá sagði kona Hazards:
„Þið ættuð að vera um kyrt í
Carmel í vetur. Jeg veit að Jim
væri ánægja að því að kenna
yður að f ást við öldurnar. Hann
langar líka til þess að læra
hnefaleik af yður. Hann á það
sannarlega skilið að liðka sig
dálítið á milli þess sem hann
situr við skrifborðið“.
Það var komið fram undir
sólarlag þegar hinn glaðværi
hópur safnaði saman öllu hafur
taski sínu og hjelt á stað. Þau
Billy og Saxon horfðu á eftir
fólkinu þangað til það hvarf yf
ir brekkuna. Svo gengu þau til >
bækistöðva sinna. Billy lagðist í
sandinn og teygði úr sjer.
„Jeg held að jeg hafi aldrei
verið þreyttari á ævi minni“,
sagði hann og geispaði. „Og ann
an eins dag hefi jeg aldrei lif-
að. Maður gæti fórnað fyrir
hann tuttugu árum af lífi sínu
eða meira“.
,,Þú veist ekki hvað jeg er
montin af þjer, Billy“, sagði
Saxon. „Jeg hefi aldrei sjeð þig
í hnefaleik fyr. Jeg vissi ekki
fyr hvernig hnefaleikur er. Þú
áttir alls kosta við Bideaux, en
samt gættirðu þess að fara ekki
illa með hann. Þetta sáu allir,
og öllum þótti vænt um það“.
„Þú stóðst þig ekki síður“,
sagði hann. „Allir voru hrifnir
af þjer. Ög það segi jeg satt, að
engin kemst í hálfkvisti við þig
þegar þú ferð að syngja. Kon-
urar voru meira að segja hrifn
ar af.þjer — og það er ekki svo
lítið“.
Þetta var í fyrsta skifti að
þau höfðu tekið þátt í sam-
kvæmislífi og það var gaman
að því hvað þau höfðu staðið
sig vel.
„Hall sagði mjer að hann
hefði skoðað bókina, og hann
sagði að mamma hefði hlotið
að vera skáld“, sagði Saxon.
„Hann^agði að það væri furðu
legt þvílíkur þróttur hefði ver
ið í fyrstu landnemunum, sem
fóru yfir sljetturnar. Hann
sagði mjer margar sögur frá
þeim tímum og talaði um ýmsa
menn, sem jeg hefi aldrei heyrt
getið. Hann hefir lesið alt sem
skrifað hefir verið um bardag-
ann hjá Little Meadow. Hann
sagði að þær sögur væri í bók, j
sem hann ætti heima og hann ’
lofaði að ljá mjer hana ef viðj
kæmum aftur til Carmel“.
„Já, hann vill endilega að við
komum til Carmel“, sagði Billy.
„Á jeg að sega þjer hvað hann,
sagði mjer? Hann sagði að jeg
skyldi fara til skálds, sem þar
á heima og fá þar inni. Og hann
gaf mjer meðmælabrjef. Hann
sagði að það væri gott fyrir okk
ur að vera þar um rigningar-j
tímann. Hann sagði að þar væri
kofi ,sem fólkið hafðist við í á
meðan verið var að reisa húsið.
Bideaux býr þar núna. en hann
ætlar að fara í prestaskóla.
Hann sagði að kofinn váeri okk-
ur velkominn eins lengi' og við
vildum nota hann. Og hann
sagði að jeg gæti haft öfan af
fyrir mjer á sama hátt og Bide-
aux. Jeg gæti fengið vinnu hjá
sjer að vísu aðeins til bráða-
birgða, en svo gæti fleira kom-
ið. Hann sagði til dæmis, að jeg
gæti hjálpað sjer til að sá kar-
töflum. Jeg spurði þá hvort jeg
gæti ekki fengið að höggva í
eldinn, en þá varð hann vondur
og sagði að það væri sitt verk.
Það var svo sem auðheyrt, að
hann vildi ekki láta neinn taka
það frá sjer“.
„Frú Hall sagði það sama við
mig, Billy“sagði Saxon. „Hún
sagði að það væri langbest fyr-
ir okkur að vera í Carmel um
rigningatímann. Þú gætir þá
lært að synda hjá Hazard“.
„Það virðist svo sem við gæt
um sest að þar sem okkur sýn-
ist1^ sagði Billy. „Carmel er nú
þriðji staðurinn, þar sem okkur
er boðið að vera. Jeg sje það, að
það. er engin hætta á því að við
getum ekki sjeð okkur farborða
í sveit“.
„Nei, allir góðir menn geta
komist áfram þar“, sagði
Saxon.
„Það er eflaust rjett“, sagði
Billy. „Og jeg held að ræflarn
ir geti líka komist betur af í
sveit en í borg“.
„Hver skyldi háfa trúað því
að til væri svona gott fólk“,
sagði Saxon. „Jeg er alveg undr
andi þegar jeg hugsa um það“.
„Þptta er eftir mönnum sem
hafa það til að hrekkja kapp-
hlaupara á skemtisamkomu“,
sagði Billy. „Jeg gæti best trú-
að því að hann hefði fundið upp
á því að draga alt þetta fólki
hingað í dag. Og systir hans er
hreinasta gull, það geturðu sagt
hverjum sem heyra vil. Hún
getur glímt eins og viltur Indí-
áni, og þá er hún í essinu sínu.
Eða konan hans —er hún ekki
makalaus?"
Svo lágu þau lengi þögul og
veltu sjer í brennheitum sand-
inum. Að lokum sagði Billy upp
úr eins manns hljóði, eins og
hann hefði hugsað málið ræki-
lega:
„Heyrðu Saxon, mjer er al-
veg sama um það þótt jeg fari
aldrei framar á kvikmynda-
sýningu".
IX. KAFLI.
Þau voru hálfan mánuð í
ferðalaginu suðurá bóginn, en
komu svo aftur til Carmel. Þau
settust að í marmarahúsinu,
sem skáldið Hafler hafði bygt
með eigin höndum. Þetta ein-
kennilega hús var aðeins eitt
herbergi, alt úr marmara. Þar
voru marmarahlóðir og þar
hafði Hafler eldað matinn sinn.
Þarna voru stórir bókaskápar
og húsgögnin voru úr völdum
rauðaviði. Hafler smíðaði þau
sjálfur. Hann hafði líka smíðað
loftbjálkana úr rauðaviði. Þessu
eina herbergi var nú skift í
tvent með forhengi og innan
við það var dyngja Saxons.
Skáldið var á förum til San
Fran.cisko, en frestaði ferðinni
um einn dag til þess að leið-
beina þeim og sýna Billy um-
hverfið. Saxon vildi fara með
þeirn. en Hafler tók það ekki í
máL hún hefði alt of stutta fæt
ur, sagði hann. Þegar þeir komu
heim aftur var Billy uppgefinn.
Hann sagði að Hafler hefði ætl-
að að sprengja sig og kvaðst alt
af hafa verið langt á eftir hon-
um. Hafler giskaði á að þeir
hefði. gengið svo sem fimtíu og
fimm enskar mílur.
SILFURDEPILLINN
Eftir ANNETTE BARLEE
7.
Hann hafði staflað öllum feng sínum á krúsarlokið, fljett-
að sjer reipi úr sterkum grasblöðum, fest því í lokið og dreg-
ið svo allt saman yfir engið.
„Hvað ætlarðu að búa til úr þessu skrani?“ spurði ljós-
álfur, sem stóð þarna, og gamli álfur svaraði því til, að úr
eldspýtustokknum mætti smíða ágætan vagn, sem jafnvel
mætti loka í slæmu veðri. "
Ekki vissi hann vel, hvað hann gæti búið til úr litaða silki-
pappírnum, en sagði, að vel gæti verið, að hann gæfi herra
Uglu pappírinn, því hann mundi geta notað ræmurnar næst
þegar hann skreytti veggina í skólanum hennar Lilju.
Þetta virtist vera ágætis hugmynd, og Lilja var yfir sig
hrifin. Svo spurði hún, hvað gamli áifurinn gætlaði að gera
við lokið.
„Úr því ætla jeg að búa til sundlaug“, svaraði gamli álf-
urinn, sem nú var næstum sofnaður.
Lilja grátbað hann að láta sundlaugina vera á leikvelli
skólans, en enginn gat giskað á, hvað sá gamli ætlaði að
smíða úr öryggisnálinni. Einn af álfunum stakk þó upp á því,
að vel mætti nota hana, sem plóg á haustin.
III. kafli.
SKEMMTIFERÐ ÁLFANNA.
Líf ljósálfanna er í okkar augum eiginlega eintóm skemmt-
un, en stundum taka þeir sig nokkrir saman og fara í
skemmtiferðir upp á fjöllin eða niður að ánni, og eyða öllum
deginum í að skoða þessa staði.
Allir leggja álfarnir eitthvað gómsæti til ferðalagsins, og
allar hafa álfamæðurnar meir en nóg að gera við baksturinn
deginum áður.
Þú veist hvað það er gaman að borða kökurnar og sæl-
gætið þegar þú ferð í afmælisboð — það er eins og þetta
allt saman bragði eitthvað öðruvísi en heima hjá þjer!
Alveg eins er það meðal álfanna. Rósu áifamær finnst
þannig ekkert betra en að bragða hunangið úr blómunum
hennar Lilju vinkonu sinnar, því Rósa er sannast að segja
orðin hálf þreytt á sínu eigin hunangi, þó það sje auðvitað
bragðbetra en hægt er að gera sjer í hugarlund.
. . . En svo við víkjum aftur að skemmtiferðinni, er jafn-
gott að geta þess strax, að sú, sem sagt verður frá hjer, var
farin niður að sjónum.
— Afsakið, en frúin gæti víst
ekki hjálpað atvinnulausum
trúði.
★
— Mundi frændi þinn eftir
þjer, þegar hann samdi erfða-
skrána sína.
— Já, það er áreiðanlegt. Jeg
fjekk ekki grænan eyri.
★
— Þú hefir ekki breytst mik-
ið við það að vera ríkur.
Sá nýríki: — Jú, riú er jeg
„einkennilegur“ í stað þess að
vera áður „dónalegur“, og nú
er .ieg „fyndinn“, en áður var
jeg kallaður „kjánalegur“.
★
Hún: — Það vildi jeg að þjer
dræpuð hundinn yðar. í gær-
kvöldi, þegar jeg var að syngja
fór hann að spangóla viðstöðu-
laust.
Hann: •— Já, en góða mín,
þjer gleymið. að það voruð þjer
sem byrjuðuð.
★
Tveir nemendur ræðast við:
•— Af hverju ertu í svona
vondu skapi?
— Jeg skrifaði heim og bað
um 100 kall vegna þess að jeg
þyrfti að kaupa mjer borð-
lampa, og jeg fjekk sendan
lampa.
★ V
— Ef jeg ætti heimskan son,
sagði drambsamur og1 auðugur
maður í veislu, myndi jeg láta
hann verða prest.
-— Faðir yðar hefir ekki verið
á sama máli, sagði prestur,- er
heyrði mál hans.
★
— Pappi, kennarinn sagði i
dag, að jeg gæti nokkuð, sem
enginn annar maður gæti.
— Hvað er það?
— Lesið það sem jeg skrifa.
B ~
FATAVIÐGERÐ
Gretisgötu 31.
i Þvottamiðstöðin, símar |
7260 og 7263.
ifimiiifiimnimnimiiiimiiiiiiiiiiimimnmmmmifiA.