Morgunblaðið - 04.01.1948, Síða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 4. jan. 1948
MÁNADALUR
SíM, aaa ej^tir Jacli cMondon.
95. dagur
penir.ga til að spila um, en þeir,
sem unnið höíðu tóku að spila
hver við annan. í>eir. sem .Toru
öreigar, fengu að standa hjá
og horfa á. Og þegar þeir urðu
svangir gengu þeir berhöfðað-
ir fyrir spilamennina og báöu
þá um vinnu. Þeir sem töp-
uðu gerðust þannig þraelar hjá
þe3m, sem unnu í spilunum, og
cvo hefir það verið fram á
þennan dag. Þú hefir aldrei
tekið. þátt í spilamenskunni,
Bill Robert.s. Það er vegna þess
að faðir þinn sólundaði öllu“'.
,En hvað þá um sjálfan þig?'!
spurði Billy. „Jeg hefi ekki
tekið eftir því að þú hafir há-
spil á hendinni".
„Jeg þarf þess c-kki. Jeg er
sníkiudýr“.
„Hvað er það?“
„Það er sama sei.a fló eða
blaðlús eða einhver skepna.
sem aflar sjer viðurværir án
þess að láta neitt í staðinn. Jeg
er sníkjudýr á þjóðfjelaginu.
Jeg þarf ekki að vinna. Faðir
minn græddi nógu mikið, svo
að ieg þarf ekki að vinna. Þú
skalt ekki súta það, fjelagi.
Forfeður mínir voru ekki berti
en forfeður þínir. Sá er aðeins
munurinn að faðir þinn tapaði
í spilaenskunni og þess vegna
verður þú að strita og plægja
fyrir mig“.
„Jeg skil þetta ekki“, sagði
Billy. „Hver hæfileikamaður
hlýtur að geta komist áfram í
heiminum-------“.
„Á ríkislandi?“ spurði Hall
ertnislega.
Billy varð að kyngja þeirri
sneið.
„Hann getur komist áfram á
einhvern hátt“, sagði hann.
„Auðvitað — hann getur náð
í vinnu frá öðrum. Ungur,
hraustur og greindur maður
eins og þú ert, getur fengið
atvinnu hvar sem er. En hugs-
aðu um það hvað illa eru stadd
ir beir, sem hafa tapað. Þið
hafið mætt mörgum flækingum
á leiðinni. Hve margir þeirrra
heldurðu að geti fengið vinnu
við vagnakstur hjer í Carnel?
Nokkrir af þeim voru þó jafn
hraustir og sterkir og þú með-
an þeir voru upp á sitt besta.
En samt hefir þú ekki af miklu
að státa. Það er stór afturför
að spila um vinnu í staðinn
fyrir að spila um fasteignir".
„Én---------“. Billy ætlaði
að koma með einhverja athuga
semd.
„Spilafýsnin er þjer í blóð
borin eins og öðrum“, mælti
Hall enn. „Og hví skyldir þú
ekki vera með því markinu
brendur? Hjer í landi hafa all-
ir spilað mann fram af manni.
Það var orðin hefð áður en þú
fæddist. Og þetta hefir þú
drukkið í þig alla ævi þína. Þú
hefir aldrei unn,ið í spilum,
en þú berð virðingu fyrir spila
mennskunni“.
: '„Hvað eiga þeir að gera sem
tapa?“ spurði Saxon.
„Þeir eiga að kalla á lög-
^regluna og láta hana loka spila
- vítinu", sagði Hall. „Það er
haft rangt við í spilunum“.
Saxon hleýpti brúnum.
„Gerið það, sem forfeður;
ykkar vanræktu", sagði Hall.l
„Berjist fyrir hinu fullkomna,
lýðræði“. I
Þá mintist Saxon einnar setn
ingar, sem Mercedes hafði
sagt.
„Ein af vinkonum mínum
sagði að lýðræði væri blekk-
ing“.
„Það er blekking •— í leyni-
legu spilavíti. Miljónir drengja
í barnaskólunum halda að þeir
geti orðið forsetar, alveg eins
og strákurinn, sem hjó í eldinn.
Og miljónir heiðvirðra borg-
ara lifa og hrærast í þeirri trú,
að þeir hafi áhrií á stjórn al-
ríkisins“.
„Þú talar líkt og Tom 'bróð-
ir minn“, sagði Saxon, því að
liún skildi ekki almennilega,
hvað hann var að fara. „Ef
við gefum okkur öll við stjórn
málum og liggjum ekki á liði
okkar, þá getur þetta máske
komist í íramkvæmd eftir svo
sem þúsund ár. En jeg vil að
þetta gerist nú þegar. Jeg hefi
enga eirð í mjer að bíða“.
„Það er nú einmitt þetta sem
jeg hefi verið að reyna að út-
skýra fyrir ykkur“, sagði Hall.
„Það er ljóðurinn á þeim sem
tapa í spilunum, að þeir hafa
engan tíma til að bíða, Þeir
þurfa á spilapeningum að halda
strax til þess að geta tekið þátt
í spilinu. En þeim verður ekki
kápan úr því klæðinu. Sama
máli er að gegna um þig, sem
ert að leita að töfradal í mán-
anum. Sama máli er að gegna
um Billy, sem brennur í skinn-
inu gftir því að vinna af mjer
tíu cent í pedro, og bölvar í
hljóði út af því að jeg skuli
vera að rausa þetta í staðinn
fyrir að spila við sig“.
„Þú ert ágætur áróðursmað-
ur“ sagði Billy.
„Jeg mundi hafa getað orð-
ið ágætur áróðursmaður ef jeg
hefði ekki haft nóg að gera
við að koma í lóg hinum illa
fengna auð föður míns. En
mjer stendur líka svo sem á
sama.. Menn mega grotna nið-
ur fyrir mjer. Þeir væri ekki
hóti betri en aðrir ef þeir hefðu
eitthvað handa á milli. Mann-
kynið er eins og hópur af blind
um leðurblökum, hungruðum
svínum og hlakkandi hræ-
gömmum“.
Nú. skarst frú Hall í leikinn.
„Hættu nú, Mark, því að
annars kemst þú í slæmt skapf *'
sagði hún.
Hann hristi hárlubbann og
gerði sjer upp hlátur.
„Nei. jeg kemst ekki í slæmt
skap“, sagði hann. „Það er jeg
sem ætla að vinna tíu lent af
Billy í pedro. Hann hefir ekki
roð við mjer“.

w
Þeim Saxon og Billy leið
ágætlega í Carmel. Þar um-
geng^ist þau skemtilegt fólk og
fundu til þess að þau voru tal-
in menn með mönnurn. Saxon
fann það að hún var annað og
meira en starfsstúlka í þvotta-
húsi, gift ökumanni, sem ekki
var sjálfum sjer ráðandi vegna
þess að hann var í verklýðs-
fjelagi. Hún var ekki lengur
ein í hópi hins þröngsýna al-
múga í Pine Street og um-
hverfi þess. Þau voru komin
á hærra stig. Og þeim leið miklu
betur. nú en áður, bæði líkam-
lega og andlega. Þetta kom líka
fram í viðmóti þeirra og fram
göngu. Hún hafði tekið eftir
því að Billy var nú hraust-
legri en nokkru sinni áður og
unglegri. Og hann hjelt því
fram að hann ætti tvær konur
— hún væri seinni konan sín
og miklu yndislegri og fall-
egri en gamla Saxon. Hún sagði
honum þá feimnislega frá því
að frú Hall og hinar konurn-
ar hefðu dáöst mjög að því
hvað liún væri vel vaxin, einu
sinni þegar þær fóru allar að
baða sig í ánni. Þær hefðu ver-
ið svo hrifnar að hún hefði
orðið að fetta sig og beygja
og setja sig í allskonar stell-
ingar til þess að vaxtarlagið
nyti sín sem best. Þær hefðu
sagt að hún væri eins og Ven-
us. —
Þetta líkaði Billy. Hann
vissi hver Venus var. í dag-
stofu Halls stóð kvenlíkneski
með brotnum örmum. Hall
hafði sagt honum að allur heim
urinn teldi vaxtarlag líknesk-
isins hámark kvenlegrar lík-
amsfegurðar.
„Hefi jeg ekki altaf sagt það
að þú tekur Annette Keller-
mann langt fram?“ sagði hann
; og horfði á hana aðdáunar-
augum.
Karlmennirnir í Carmel spör
uðu ekki heldur að hrósa Sax
on og þeir gerðu það hiklaust
og blýtt áfram. En hún ljet það
ekki hafa nein áhrif á sig, því
að aldrei hafði hún unnað Billy
heitar en nú. Samt vissi hún
að hann stóð þessum .mönnum
að baki í þekkingu, fróðleik
og listum. Hún vissi það vel
að hann talaði óheflað alþýðu-
mál og að hann mundi aldrei
geta vanið sig af því. Og samt
hefði hún ekki viljað skifta á
honum og neinum af þessum
glæstu mönnum.
Hún fann líka að innrætl
Billys var alt annað en mótun
uppeldisins. Hún fann að skoð
anir hans voru heilbrigðar og
á bak við þær bjó rjettlætis-
kennd. sem hún mat meira en
bóknám og innstæðu í banka.
Það var vegna þessarar rjett-
lætiskenndar að hann hafði bor
ið sigur af hólmi í orðaskiftum
við Hall, þegar þeir listamenn-
irnir voru- að útmála svartsýni
sína. Billy hafði gert hann orð
lausan, ekki með lærdómi og
; þekkingu, heldur af meðfæddri
rjettlætiskennd sinni og sann-
■ leiksást. Og skemmtilegast af
j öllu fannst henni það, að hann
hafði ekki orðið þess sjálfur
var að hann hafði borið sigur
af hólmi, heldur tók hann fagn
aðarlátum kvennanna eins og
hverju öðru gamni. En Saxon
vissi betur og hún var viss um
að aldrei mundi hún geta
gleymt því. sem frú Shelly
hvíslaði að henni á eftir: „Ó,
hvað þú átt gott, Saxon“.
Snemma um vorið fóru þau
Hall hjónin til New York. Þau
sögðu þá japönsku þjónunum
sínum upp vistinni, en þau
Billy fluttu inn í íbúðarhús
þeirra til þess að gæta þess.
Jim Hazard var líka farinn.
Hann fór á hverju vori til Par
ísar. Billy saknaði hans mik-
ið, en hjelt þó áfram að æfa
sig í sundi. Hall hafði falið
Billy að sjá um reiðhestana
sína^og Saxon hafði saumað
sjer Ijómandi falleg reiðföt,
sem fóru henni framúrskarandi
vel. Billy fjekkst nú ekki leng
ur við snattvinnu. Hann vann
nú aðeins við akstur og fjekk
SILFURDEPILLINN
Eftir ANNETTE BARLEE
10.
súpudiskur. Sólin hafði hitað vatnið í pollinum ,og grænn
mosi óx í kringum rendur hans.
Ljósálfar baða sig mjög oft, en sjaldan í vatni. Þeir þvo
sjer upp úr dögginni á grasinu eldsnemma á morgnana, svo
þeim þykir auðvitað ákaflega gaman, þá sjaldan þeir fá
tækifæri til að synda svolítið.
Adda leyfði þeim að busla í pollinum nokkra stund, og svo
skreiddust börnin í halarófu upp úr og ijetu sólina þerra sig.
Þegar hjer var komið sögu, birtust alt í einu þrjár gráar
mýs, sem sögðu Lilju, að þær vildu gjarnan taka álfana í
smá útreiðatúr eftir ströndinni. Ein músanna hafði rauðan
söðul á bakinu, en hinar tvær voru með bláa söðla, og það
var fögur sjón að sjá þær, þegar þrjú örlítil álfabörn höfðu
klöngrast upp á bökin á þeim.
Lilja og Adda hlupu við hliðina á músunum, og börnin
skemtu sjer svo vel, að þau vildu helst halda þessu áfram
allan daginn.
Alt í einu kvað við bjölluhljómur, og álfarnir vissu, að
verið var að kalla þá í súklculaðið og kökurnar. Lilja og
Adda sneru músunum því við, og saman hlupu þau að stóra
steininum, þar sem farangurinn var geymdur.
Á steininum var búið að bera á borð. Og þetta voru engar
smávegis kræsingar. Þarna voru gómsætustu kökur og
jarðarber og hunang og rjómaís í sóleyjarblöðum og súkku-
laði í báruskeljum, og brátt voru álfarnir farnir að háma í
sig góðgætið, því sjávarloftið gerir mann svo skelfilega
hungraðan.
Eitt af minstu álfabörnunum gleypti sandkorn og var
hjerumbil kafnað, en Lilja var fljót til og greip barnið og
hristi það, þar til kornið hrökk upp úr því. Annað barn varð
hálf hrætt, þegar það alt í einu kom auga á stórt „dýr“, sem
stóð á steininum og starði á það, en ekki var blessaður litli
álfurinn lengi að ná sjer, þegar hann sá, að þetta var aðeins
býfluga, sem stolist hafði með í túrinn.
Býflugan vildi ólm fá að taka mynd af þessum fagra álfa-
hóp, þar sem hún hafði fundið ræmu úr filmu og kunni ekki
við að láta hana fara til ónýtis.
* Wti

— Jeg ætla að fá tvo kaffi
og f.jórar kökur. Viltu líka fá
eitthvað, Emil?
★
■— Jeg hefi heyrt, að mað-
urinn þinn hafi sótt um bók-
arastöðu hjá skipaútgerðarfje-
laginu. Hvað gerir hann núna?
— Ekkert. Hann fjekk stöð-
una.
★
Hann: — Strax og jeg er
vaknaður á morgnana fer jeg
að hugsa um þig, ástin mín.
Hún: •— Já, en Bjarni segir
þetta líka.
Hann: — Hvað gerir það til.
jeg vakna löngu á undan hon-
um.
★
— Svo það er svo mikill krit
ur á milli ykkar nábúanna,
að þið talist alls ekki við.
— Já, hann sendir mjer alt-
af glas'með smurningsolíu til
þess að smyrja sláttuvjelina
með, þegar jeg byrja að slá
klukkan sex á morgnana.
— Og hvað gerirðu þá?
— Jeg sendi honum það.aft-
ur með þeim ummælum, að
hann skuli nota það á konuna
sína, þegar hún byrjar að
syngja kl. 11 á kvöldin.
★
Skotar ræðast við.
— Jeg gaf manninum þarna
fimm pund fyrir a^bjarga lííi
mínu í gær.
— Og hvað gerði hann bá?
— Hann Ijet mig hafa 3 tíl
baka.
★
Ungur læknir: — Hvers
vegna spyrðu aitaf sjúklingá
þíng að því, hvaða mat þeir
hafi haft síðast til hádegisverð
ar?
Gamall l.eknir: — Það er
nauðsynleg spurning, því að á
þann hátt kemst maður að því
í hvernig efnum þeir eru og
hvað óhætt er að hafa reikn-
ingana háa.
★
— Hvað mikið whisky getur
einn Skoti drukkið?
— Eins mikið og honum cr
geíið.
RAGNAR JONSSON
hæstar j ettarlögmaður.
Laugavegi 8. Sími 7752.
Lögfræðistörf og eigna-
umsýsla.