Morgunblaðið - 10.01.1948, Blaðsíða 10

MORGUNBLAÐIÐ
10
Laugardagur 10. janúar 1948
MÁNADALUR
SíM, aya. eptir ýacL cJ^ondo
n
J |SKtSWE^UÍlBMáíl®W
SILFURDEPILLINN
100. dagur
„Þess vegna veit jeg hvað
jeg er að tala um“, sagði hann.
„Og jeg held fast við það, sem
jeg ráðlagði ykkur. Jeg elska
jörðina. en væri jeg fátækur
maður mundi jeg elcki hika við
að taka fimm hundruð ekrur á
leigu og sjúga úr þeim nógu
mikjð til þess að jeg gæti keypt
mjer tuttugu og fimm ekrur.
Þegar þið komið í Sonoma dal-
inn, þá skal, jeg sýna ykkur
bæði skuggahliðarnar og björtu
hliðina á landbúnáðinum þar.
Jeg skal sýna ykkur hvernig
hægt er að byggja upp og
brjóta niður. Og þegar þið rek-
ist á einhverja jörð, sem er
dæmd til þess að verða rányrkj
unni að bráð, þá skuluð þið
taka hana á leigu“.
,,En sjálfur hefir hann veð-
sett iörð okkar til þess að koma
í veg fyrir að fimm hundruð
ekrur yrði rányrkjunni að
bráð“, sagði frú Hastings.
Nú kom Rio Vista í ljós á
vestri bakka Sacramento.
„Veiðihaukurinn“ skreið fram
hjá mörgum skipabryggjum,
landgöngubrúm og varningshús
um. Japanarnir gengu fram á.
Hastings kallaði til þeirra og
um leið fjell fokkan og skipið
sneri upp í vindinn og hægði á
sjer. „Látið akkerið falla“, kall
aði Hastings og um leið fjell
það og nú lá skipið fyrir festum
svo skamt frá landi að greinar
trjánna náðu nær út að því.
„Þegar við komum lengra
upp í fljótið þá leggjumst við
að bryggju“, sagði frú Hast-
ings, „og þá teygja trjen grein-
arnar inn um gluggana til okk-
ar“.
„Æ, sjáið þið“, sagði Saxon
og benti á þrimil á handarbak-
inu á sjer. „Hjer hefir mýfluga
bitið mig“.
„Og þó er mýbitstíminn ekki
byrjaður“, sagði Hastings.
„Þið ættuð að vera hjérna
seinna. Þá er mýbitið hræði-
legt“.
„Það er ekkert mýbit í Mána
dalnum“, sagði Saxon.
„Nei, þah er ekkert mýbit“,
sagði frú Hastings, en þá greip
maður hennar fram í fyrir
henni og fór að afsaka það að
svo þröngt væri um borð í skip
inu, að þau gæti ekki boðið
þeim Billy að sofa um borð.
Svp flutti Hastings þau sjálf-
ur í land í bátnum. Bifreið
rendi meðfram þafnarbakkan-
um og í henni voru ungar stúlk
ur og ungir menn. „Nei, svo
börnin“, kölluðu þau og bentu
á hin í bátnum. „Nei, sko börn
in“, kallaði Hastings á móti til
þeirra og það var svo mikill
æskubragur yfir honum, að
Saxon hlýnaði um hjartaræt-
urnar og hún fór. að hugsa um
það, að hann væri stór drengur
og svo væri um Mark Hall og
alla kunningjana í Carmel —
þeir væri ekki annað en stórir
drengir.
' XII. KAFLI.
Þau Saxon og Billy fóru yfir
Sacramento í gamalli ferju
nokkuð fyrir ofan Rio Vista-.
Og nú voru þau komin inn í
flæðilandið. Það var eins og
'opinberun að líta þar yfir af
flóðgarðinum, Svo langt sem
auga eygði blasti við sljett
land, sem lá lægra heldur en
yfirborð fljótsins. Vegir lágu
þar fram og aftur um landið og
þar mátti líta fjölda bónda-
bæja, sem ekki sáust þegar siglt
var upp eftir fljótinu, vegna
þess að flóðgarðurinn skygði á.
Þarna dvöldust þau í þrjár
vikur. Allan þann tíma var unn
ið sleitulaust að því að gera
við flóðgarða og dæla burt
vatni. Það var tilbreytingalítið
þarna, því að ekkert sást nema
kollurinn á Diablo fjallinu, en
hann var líka fagur þegar morg
unsólin gylti hann og þegar
kvöldsólin varpaði á hann eld-
rauðri kápu. Þau ferðuðust
þarna ýmist gangandi eða á
fljótabátum ,en oftar þó með
bátum milli eyjanna. Komust
þau alla leið að mýrflóunum
hjá Middle River. Þaðan fóru
þau niður San Joaquin að An-
tioch, síðan upp eftir Georgi-
ana Slough til Walnut Grove
hjá Sacramento. En það var
eins og þau væri komin hjer í
framandi land. Þarna voru þús
undir jarðræktarmanna, en
stundum gátu þau Billy gengið
allan daginn frá morgni til
kvölds án þess að rekast á einn
einasta mann sem kunni ensku.
Innflytjendur bjuggu þar í
þorpum hverjir út af fyrir sig,
á einum stað Kínverjar, þá
Japanar, ítalir, Portúgalar,
Svissar, Hindúar, Norðmenn,
Danir, Frakkar, Armenar, Slav
ar — flestar kynkvíslir nema
Ameríkumenn. Þau hittu einn
Am.eríkumann hjá Georgiana.
Þar hafði hann ofan af fyrir
sjer með óleyfilegum veiði-
skap. í Walnut Grove var fjör-
ugt líf. en þar voru ekki aðrir
Ameríkumenn en káupmaður-
inn, slátrarinn, gestgjafinn,
brúarvörður og ferjumáður.
Þarna voru tvö borgarhverfi í
uppgangi, annað kínverskt, hitt
japanskt. En mestan hluta jarð
eignanna átt.u Ameríkumenn,
sem dvöldust annars staðar og
voru altaf að selja sneiðar af
landinu, til útlendinga.
Það var upphlaup eða mann-
fögnuður í japanska bæjarhlut
anum — þau vissu ekki hvort
heldur var. En þaðan fóru þau
með fljótabátnum Apache.
„Okkur er alstaðar bolað
frá“. sagði Billy. „Seinast verð
ur okkur ofaukið í landinu“.
„Það verður öðru vísi þegar
við komum í Mánadalinn“,
sagði Saxon.
Hann var svo argur, að hann
gat ekki tekið neinu gamni.
„Og þó kann enginn af þess-
um bannsettum útlendingum
að fara með hesta á við mig“?
sagði hann.
„Þelr kunna að rækta jörð-
ina og það skiftir mestu máli“,
sagði hún.
Billy var súr á svipinn og
þegar Saxon leit á hann minti
hann hana á gamla mynd. sem
hún hafði sjeð í æsku. Þessi
mynd var af Indíána alvopn-
uðum og með ægishjálm úr
fjöðrum Jx höfðinu. Hann sat á
hesti og horfði undrandi á járn
brautarlest, sem rann þar á
nýrri braut. Þarna mættist
gamli tíminn og nýi tíminn,
og Indíáninn varð að lúta í
lægra haldi fyrir hinum að-
steðjandi fólksstraum frá Asíu
og Evrópu?
Hálfan mánuð voru þau um
kyrt í Sacramento, og þar vann
Billy við akstur svo að þau
fengi fje til að ferðast lengra.
En þau kunnu þar ekki við sig.
Þeim þótti alt of heitt þar. Það-
an fóru þau svo með járnbraut
inni til Davidsville. Þar breyttu
þau um ferðaáætlun og fóru
norður til Woodland. Þar fjekk
Billy vinnu við akstur og eftir
mikið þras fjekk Saxon leyfi
hans til þess að vinna nokkra
daga að uppskeru ávaxta. Hún
gerði sig bæði drýldna og merki
lega, þegar Billy spurði hana
um það hvað hún ætlaði að
gera við þá peninga, sem hún
vann sjer inn og hann ljet það
gott heita. Hún sagði honum
ekki. heldur frá því að hún
skrifaði Bud Strothers og sendi
honum ávísun.
Hitinn ætlaði að gera út af
við bau. Billy sagði að þaU væri
nú komin út úr því veðurfari,
þar sem menn þyrftu værðar-
voðir á nóttunni.
,,Hjer eru engin rauðaviðar-
trje“. sagði Saxon. „Við verð-
um áð halda lengra vestur á
bóginn, nær ströndinni. Og þar
hlýtur Mánadalurinn að vera“.
Frá Woodland fóru þau eftir
þjóðbrautinni til suðvesturs og
komu nú til hinna miklu aldin
garða í Vacaville. Þar fjekk
Billy atvinnu við ávaxta upp-
skeru og seinna við akstur.
Meðan þau voru þar fjekk Sax
on brjef frá Bud Strothers og
ofurlítinn böggul. Þegar Billy
kom heim þá um kvöldið bað
hún hann að standa kyr og loka
augunum. Hann fann að hún
var eitthvað að þreifa um barm
sinn. Hopum fanst hún stinga
sig og skrækti, en hún hló o£
sagði að hann mætti ekki opna
augun. Rjett á eftir sagði hún:
„Nú máttu opna augun og
kyssa mig og þá skal jeg sýna
þjer svolítið“.
Hún kysti hann og þegar
hann leit niður á brjóstið á
sjer þá hann að þar var kominn
heiðurspeningurinn, sem hann
hafði veðsett í Oakland áður en
þau fóru í bíó og sáu myndina
af bóndabænum.
,,Ó, kjáninn þinn“, hrópaði
hann og faðmaði hana fast að
sjer. „Þú ætlaðir þá að nota
vinriu laun þín til þessa. Og jeg
hafði ekki minstu hugmynd um
það. Lofaðu mjer að þakka
þjer fyrir“.
Og svo faðmaði hann hana
svo fast að sjer áð hún kendi
til. í sama bili sauð upp úr
kaffikönnunni og þá sleit Sax-
on sig af honum til þess að
bjarga kaffinu.
„Jeg verð nú að viðurkenna
það, -að jeg hefi altaf verið
montinn af þessum verðlauna-
pening“, sagði hann þegar þau
höfðu snætt kvöldverð. „Hann
minnir mig á æskudaga mína
þegar jeg barðist eins og ljón.
Jeg var þá karl í krapinu •—
því máttu trúa. En jeg hafði al-
veg gleymt honum og öllu í
Oakland. Það er eins og þúsund
ár og þúsund mílur sje á milli
okkar og þess staðar“.
„Þá getur þetta máske rifj-
að upp endurminningar það-
an“, sagði Saxon og las hátt
fyrir hann brjefið frá Bud
Strothers.
inuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiir.ii-Miiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii'
f> :
i Almenna fasteignasalan |
| Bankastræti 7, sími 7324 |
i er miðstöð fasteignakaupa. =
viiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiitiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiuu
Eftir ANNETTE BARLEE
14
við herra Otur, en hann svaraði mjer með hálfgerðum ónot-
um — sagðist hafa búið í Fljótsbakka 6 löngu áður en jeg
fluttist í númer 5, og að hann hefði alls ekki hugsað sjer
að flytja".
Uglan lofaði að reyna að gera eitthvað í þessu, og flaug
svo heim og hafði hugann á því einu, að fá sjer örlítinn blund.
En Adam var ekki lengi í Paradís, því varla hafði Ugla
fyr skreiðst upp í rúm, en dyrabjallan hringdi.
Ugla leit út um gluggann, og sá, að þarna var gamli,
þreytti álfurinn kominn.
„Geturðu útvegað mann til að koma upp húsi á einum
bakkanum á stóra vatninu?" hrópaði hann. „Fólkið þar
missti húsið sitt í flóðinu, og það vill gjarnan að þú sendir
góðan og sterkan smið til að smíða nýtt hús. Lóðin er ágæt“
,-,-Ágætt,“ sagði uglan, „jeg hef ekkert fyrir þessu. Jeg skal
flýta mjer yfir á Fljótsbakka og tala við íbúana í húsinu
númer sex“.
Hann fjekk sjer örlítinn blund til að hvíla sig, og þegar
hann var búinn að drekka molasopa, flaug hann yfir á
Fljótsbakka og hringdi á dyrabjölluna hjá herra Otri. Exk-
ert svar. Hann hringdi aftur. Enn ekkert svár. Frú Önd var
stÖdd þarna nálægt og kallaði til hans: „Jeg held Otur sje
ekki heima. Jeg heyrði einhvern stinga sjer í fljótið rjett
áður en þú komst“.
Ugla settist á dyraþrepið á númer 6, og var brátt stein-
sofnaður. Hann vaknaði ekki fyr en einhver straukst við
hann.
„Halló, halló“, hrópaði hann, og var nú glaðvaknaður,
„þarna er maður, sem jeg þarf að hitta. Viltu gera mjer
stóran greiða, ungi maður?“
Otur jánkaði, og Ugla skýrði honum frá því, að sjer vant-
aði góðan smið til að byggja hús.
„Og við kærum okkur ekkert um neina gerfismiði“, sagði
Ugla. „Við viljum það besta af því besta“.
„Þú hefur komið til rjetta mannsins“, sagði Otur. „Sann-
ast að segja var jeg orðinn hálf þreyttur á að dveljast hjerna.
Nábúarnir mínir eru alt af að ragast. Gangtu í bæinn og
segðu mjer, hvað þÚAÚlt að jeg geri“.
— Læknir góður, jeg veit
ekkert hvað jeg á að gera. Þjer
eruð þriðji læknirinn, sem jeg
.sný mjer til.
— Svo. hvað géngur að yð-
ur?
— Jeg er altof feitur.
— Hvað hafa hinir læknarn-
ir ráðlagt yður?
— Annar ráðlagði mjer að
hlaupa mikið, en hinn sagði að
jeg skyldi fara austur að Laug
arvatni til bressingar. Hvað
ráðleggið þjer mjer?
— Að hlaupa austur að Laug
arvatni.
★
— Jeg fann gúmmí-bita í
pylsunni, sem jeg át í dag.
— Já, það er eitt dæmið um
það, hvernig bílarnir koma í
stað hestanna.
★
— Má jeg fá að tala við
manninn, sem brautst inn hjá
okkur í nótt og var handtekinn,
þegar hann var að læðast út.
Fangavörðurinn: ■— Hvað
viljið þjer honum?
— Jeg þarf að spyrja hann
um, hvernig hann hafi komist
inn í húsið án þess að konan
mín vaknaði.
★
Lítill snáði bendir á koníaks
flösku og segir: — Pabbi, hvað
er í þessari flösku?
— Það er meðal, drengur
minn, og maður á að taka það
inn, þegar maður er veikur.
Drengurinn: — Þú hlýtur þá
að hafa verið voðalega veikur í
gærkveldi, pabbi. Var það
ekki?
★
Gömul kona í veitingahúsi.
— Jeg sje að það er bannað
að gefa þjórfje hjer.
Þjónninn: — Já. en Evu var
líka bannað að taka eplið.
★
Kona: — Fyrst þjer eruð að
betla ættuð þjer að minsta
kosti að vera kurteis.
Betlarinn: — Hvað er að
heyra þetta, ætlið þjer nú að
fara að segja mjer til í minni
eigin sjergrein.
ii i m i m n»in8iiiifiiisisa:i=íiiiiliiiiiiiiiii iii iiiimi!ii ii iliif ij
» a
\ Asbjömsons ævintýrin. |
Ógleýxnanlegar sögar |
i Sígildar bókmentaperlur. |
bamann*. |