Morgunblaðið - 23.01.1948, Blaðsíða 10

MORGUHBLAÐIÐ
' 10
MÁNADALUR
Sí d (L aqa e^tir /q)a cL Don Jun
i
111. dagur
Þau fóru í gegnum rauðavið
arskóginn og komu að Sonoma
ánni 'þar sem fiún rann lygn og
róleg út í tjörn. A bökkunum
voru pílviðartrje og náðu grein
ar þeirra alveg ofan í vatnið.
Hinum megin var brött hlíð.
Billj mældi hæð brekkunnar
og dýpt vatnsins með augun-
um.
„Fimtán fet“, sagði hann.
„Hjer er hægt að stinga sjer til
sunds og- tjörnin er hundrað
metra á lengd“.
Þau gengu niður með tjörn-
inni. Hún endaði í krika og þar
rann úr henni lækur niður í
aðrg tjörn. Meðan þau horfðu
á þetta stökk stór urriði upp
úr vatninu með gusugangi og
boðaföllum.
„Jeg held að jeg sje hættur
við það að vera í Carmel í vet-
ur“, sagði Billy. „Þessi staður
er útvalinn fyrir okkur. Á
morgun verðum við að komast
eftir því hver er eigandinn“.
Þau fóru nú að hugsa um
hestana og meðan þau voru að
því heyrðu þau blístruhvin í
járnbrautarlest.
„Þarna höfum við járnbraut-
ina líka“, sagði Billy. „Hún
liggur til Glen Ellen og það er
ekki nema ein míla þangað“.
Um kvöldið þegar þau höfðu
vafið sig innan í svefnvoðirnar
og Saxon-var í þann veginn að
sofna, hnipti Billy í hana og
sagði:
„En ef eigandinn vill nú ekki
selja?“
„Berðu ekki neinn kvíðboga
fyrir því“, svaraði Saxon. „Hjer
er framtíðarheimili okkar. Jeg
er alveg viss um það“.
XVIII. KAFLI.
Þau vöknuðu við læti og gelt
í Possum. Hún stóð undir trje
og reifst við íkorna, sem ekki
vildi koma til hennar. íkorn-
inn muldraði og muldraði og
það gerði Possum enn æstari
svo að hún reyndi að klifra
upp í trjeð til þess að ná í hann.
Þetta var svo broslegt að þau
Saxon og Billy veltust um af
hlátri.
„Ef við setjumst að hjerna,
þá ætla jeg aldrei að skjóta
íkorna“, sagði Billy.
Sa.xon tók í hönd hans inni-
lega þakklát. Uppi í hlíðinni
byrjaði þröstur að syngja.
„Hjer er alt sem við höfum
óskað okkur“, sagði hún og and
varpaði af hrifningu.
„Já, alt nema eignarheimild-
in“, sagði Billy
Þau fóru á fætur og snæddu
morgunverð í skyndi. Svo fóru
þau enn að skoða sig um. Þau
athuguðu landamerkin og fóru
um alla eignina. Á þessu ferða
lagi fundu þau sjö uppsprettur
undir hlíðinni.
„Hjer er gnægð vatns“, sagði
Billy. „Með því að fara skyn-
samlega að ráði sínu og nota
alt þetta vatn, þá er hægt fá
hjer hverja uppskeruna á fæt-
ur anngri, allan ársins hring.
Þetta munu vera um fimm ekr-
ur, o? ekki vildi jeg hafa skifti
á þeim og landi frú Mortimers“.
Uppi í hlíðinni var gamall
aldingarður. Þar voru tuttugu
og sjö aldintrje, að vísu van-
hirt en þó með góðu lífi.
„Við getum líka haft aldin-
garð á hólnum bak við húsið“,
sagði Saxon. Svo var eins og
henni kæmi nýtt til hugar.
„Það væri ekki ónýtt að fá frú
Mortimer iil þess að koma hing
að og leggja okkur heilræði.
Heldurðu að hún mundi vilja
koma?“
„Auðvitað vill hún það. En
fyrst verðum við að ná eignar-
haldi. á jörðinni. Þegar það er
í lagi geturðu skrifað henni og
beðið hana að koma".
Sonoma áin rjeði landamerkj
um á einn veginn, en Wild
Water á annan veg, og milli
þeirra höfðu verið limgirðing-
ar á tvo vegu:
Við eignumst hjer skemtilega
nágranna“, sagði Saxon. „Læk
urinn hjerna er á landamerkj-
um ’milli þeirra og okkar“.
„Við eigum ekki þetta land
ennþá“, sagði Billy. „En það er
best að við heimsækjum þau.
Þar getum við sjálfsagt fengið
upplýsíngar“.
„Jeg- tel þetta okkar land“,
sagði Saxon. „Aðalatriðið var
að finna það. Og það er auð-
sjeð að sá, sem hefir bygt þetta
hús hann hefir ekki kært sig
um að dveljast hjer. Það er
langt síðan að nokkur hefir átt
hjer heima. Ó, Billy, ertu ekki
ánægður með þetta?"
„Jú, í alla staði, svo langt
sem það nær, en það nær nú
heldijr skamt“, sagði hann.
Það kom hrygðarsvipur á
hana. svo að hann taldi sjer
skylt að bæta úr.
„Við kaupum þetta land —
og svo er ekki meira um það“,
sagði hann. „En það er heldur
lítið haglendi hjerna — ekki
nema fyrir tvo hesta og kú í
mesta lagi. En það verður ekki
á alt kosið. Alt annað er eins
og það á að vera“.
„Við getum sagt að þetta sje
aðeins byrjunin“, sagði hún.
„Seinna getum við keypt meira
land — máske alla spilduna
upp mieð Wild Water, upp að
hólunum, sem við sáum í gær“.
„Já, þar er afbragðs hagi“,
sagði hann og tókst allur á loft.
„Já, hví skyldum við ekki
kaupa það. Svo margar vonir
okkar hafa ræst síðan við lögð-
um á stað í ferðalagið, að mig
skyldi ekki undra þótt þetta
rættist líka“.
„Við verðum að vinna svo að
við getum eignast það“, sagði
Saxon.
„Já, við skulum vinna eins
og brælar“, sagði hann.
Þau fóru í gegnum einkenni-
lega hliðið og eftir stíg, sem lá
þar um óræktaðan skóg. Húsið
sáu þau ekki fyr en þau voru
komin að því, vegna þess að
skógurinn skygði á það. Þetta
var tveggja hæða hús, átthyrnt,
og það var eins og það hefði
sprottið þarna upp úr jarðveg-
inum alveg eins og trjen, sem
stóðu umhverfis það og þjett
upp #að því. Þar var enginn
garður, því að skógurinn náði
heim að dyrum. Aðeins eitt
þrep var upp í húsið. Yfir dyr-
unum stóð spjald með stóru
letrj „Tryllium“.
Saxon barði að dyrum og um
leið var sagt ofan við hana. •
„Gangið þið í bæinn, börnin
góð“.
Saxon gekk nokkur skref aft
ur á bak og horfði upp fyrir
sig. Sá hún þá að góðlega kon-
an, sem þau hittu kvöldið áð-
ur, stóð þar á dáliílum svölum.
Hún var í Ijettum kjól róslit-
uðum, og Saxon fankt hún mest
líkja^sfc fögru blómi. ,
„Hurðin er opin, gangið þið
inn, bað er auðvelt að rata hing
að upp“., sagði konan.
Saxon fór á undan- og Billy
var á hælum hennar. Þau komu
inn í stóra og bjarta stofu með
mörgum gluggum. Þar var stór
arinn úr granit og logaði þar
glatt á skíðum. Á arinhyllunni
var stórt mexikanskt ker fylt
af visnuðir laufi og mjúkum
vínviðargreinum. Trjeþiljur
voru á veggjum, litaðar en gljá
lausar. Andrúmsloftið var gott
og notalegt, með ilmi af trjám.
Uti í horni stóð orgel, og í öðru
horni bókahyllur með fjölda
bóka^ Snotur snúinn stigi lá
upp á loft og voru-margir glugg
ar á stigaganginum. Á pallskör
inni stóð frúin og beið eftir
þeim. Hún fylgdi þeim inn í
litla stofu, sem Saxon vissi und
ir eins að var hennar stofa.
Þarna inni var borð, setubekk-
ur og skrifborð og svo mesti
fjöldi bóka um alt herbergið.
I glugga stóð ker með visnum
laufum, eins og niðri. Alt her-
bergið bar svip af hinni blíð-
lyndu konu.
„Þetta er nú skrítið hús“,
sagði hún og hló glaðlega. „En
það er alveg við okkar hæfi.
Edmund hefir sjálfur smíðað
það alt saman frá grunni að
mæni — og hann hafði mikið
fyrir því áður en hann var á-
nægður með það“.
„Hefir hann smíðað það alt
— einnig arininn?" spurði
Billy.
„Já, altsaman“, sagði hún
drýgindalega. „Og mestan hluta
húsgagnanna líka. Borðið
hjerna og skrifborðið smíðaði
hann með sínum eigin hönd-
um“.
„Með þessum fallegu og
mjúku höndum“, sagði Saxon.
Frú Hale leit , snögglega á
hana og það kom þakklætissvip
ur á andlit hennar.
„Já, það eru'mjúkar hend-
ur‘\ sagði hún, „mýkstu hend-
ur, sem jeg hefi nokkru sinni
þekt. Ó, hvað mjer þykir vænt
um að þjer skylduð taka eftir
þessu, og þó sáuð þjer þær ekki
nema um leið og þjer ókuð
fram hjá í gær‘\
„Maður hlýtur að taka eftir
þeim höndum", sagði Saxon.
Veggirnir í herberginu voru
skreyttir með útsaumuðum
myndum af býkúpum og gulln-
um býflugum. Aðeins tvær
myndir voru þar í umgjörð.
„Þarna hefi jeg landslags-
myndir mínar", sagði frú Hale
og benti út um gluggann. „Hjer
inni vil jeg ekki hafa aðrar
myndir en af vinum mínum,
sem jeg fæ sjaldan að sjá, því
að flestír vinir mínir eru á ferð
og flugi“.
Saxon stóð á fætur og gekk
að mynd, sem þar var.
„Nú, þjer þekkið frú Hast-
ings?“
RAGNAR JÓNSSON
| hæstarjettarlögmaður.
= Laugavegi 8. Sími 7752.
| Lögfræðistörf og eigna-
I umsýsla.
Föstudagur 23. janúar 1948.
■ i ■ ■ .. i —
OSKABRUNNURINN
Eftir Ida Moore.
4.
aði Bergmál. Topsy og Flopsy biðu ekki boðanna, heldur
þutu af stað éins og kólfi væri skotið.
Bergmál límdi skelina saman aftur
Bergmál grúfði andlitið í hendur sjer og grjet. En allt í
einu hætti hann að gráta, þegar annað hljóð barst að eyrum
hans. Hann kannaðist við það. Gulfótur var vanur að gefa
frá sjer slík hljóð þegar hann var að reyna að bæla niður í
sjer hláturinn.
„Svo að það ert þú, sem stendur á bak við þetta,“ hrópaði
hann. „Þig- mun einhvern tíma iðra þess, Gulfótur, að haf-t
íengið geiturnar til þess að jeta skeljarnar mínar. Þú verður
að gjöra svo vel að fara og útvega mjer aðra bleika skel
með gulri rönd, eða þá að jeg skal klaga þig fyrir drottning-
unni yfir óskabrunninum.“
„Jeg held þjer væri nær að fara sjálfur og tína skeljar, í
stað þess að sitja þarna eins og fábjáni,“ hreytti Gulfótu?
út úr sjer.
„Jeg sit hjer þangað til þú hefur annað hvort skilað aftu* 1’
skelinni, sem geiturnar stálu, eða þá náð fyrir mig í nýja.“
„Þá er nú hætt við, að þú sitjir lengi þarna“. Gulfótur
skellihló. „Þú situr nefnilega sjálfur á þessari skel þinni — ■
hahahaha“. Bergmál var svo fokreiður yfir því að hafa látið
— Þú getur sjálfri þjer kent,
jeg var altaf að vara þig við.
★
Forstjórinn kom að bókhald-
aranum sofandi fram á borð
sitt.
—.Mjer þykir þetta afar leitt,
stamaði bókhaldarinn, eftir að
hann hafði verið vakinn, en
sannleikurinn er sá, að barnið
okkar er að taka tennur og
grenjar svo á nóttunni, að mjer
er ómögulegt að sofa nema í
mesta lagi fimm mínútur í
einu.
Furstjórinn: — Þjer ættuð að
reyna .að koma með krakkann
hingað og hafa hann hjá yður.
★
nokkurn tíma verið yfirheyrð-
ur áður?
Ákærður: — Jeg skyldi nú
ætla það. Jeg hefi verið giftur
í tíu ár og tengdamóðir mín
býr hjá okkur.
★
Hún: — Mjer þykir leiðinlegt
að þurfa að segja þjer frá því,
en pabbi er orðinn gjaldþrota.
Hann: — Er það ekki það
sem jeg hefi altaf ságt, að hann
myndi finna upp á einhverju
til þess að stía okkur sundur,
★
— Hvað heldurðu að sje gald
urinn við að komast áfram í
lífinu?
— Það veit jeg ekki, en jeg
er hræddur um að hann eigi
éitthvað skylt við vinnu.
★
— Mamma, hvað varstu lengi
að læra margföldunartöfluna?
— Jeg var ekkert lengi að
því.
— Svo, þá hefir taflan hlotið
að vera miklu ljettari, þegar
þú varst ung.
★
Móðirin: — Ef þú ætlar að
vera óþekkur aftur, þá loka
jeg big inni í hænsnahúsinu.
Hans litli — Það er þýðing-
arlaust, jeg kann ekki að verpg,
Dómarinn:
Hafið þjer