Morgunblaðið - 14.02.1948, Blaðsíða 10

10
MORGUHBLAÐIÐ
Laugardagur 14. ebrúar 1948
ÓSKABRUNNURINN
8. dagur
Þá greip Tim fram í. „Látið
mig um það, skipherra“, sagði
hann. „Ef einhver œtlar að
renna, þá skal jeg .gefa honum
ærlegt spark. Ef jeg stned á
bak við þá munu þeir verða svo
óðir að þeir brytja Bretana nið
ur í spað. Jeg skal gera þá
hræddari við mig heldur en
þeir eru við óvinina“.
Morris brosti dauflega. „Þetta
er hraustlega mælt“, sagði
hann. „En hafið þjer nokkurn
tíma verið úti í kúlnahríð?“
Tim hló hátt. „Jeg get hremt
kúlurnar á lofti með kjaftin-
um“, sagði hann. „Og jeg get
hrækt þeim út úr mjer aftur
með meira afli heldur en
byssa“.
Skipherrann kinkaði kolli:
„Ef þjer berjist jafn hraust-
lega og þjer talið hraustlega,
þá er allt í lagi“, sagði hann
þurlega. Svo leit hann á Blake
hershöfðingja, sem var í glæsi-
legum einkenniisbúningi og
með mörg glóandi heiðurs-
merki.
„Jeg ætla að benda yður á
það, hershöfðingi“, sagði hann,
„að einkennisbúninfar ykkar
eru gott skotmark fyrir óvin-
ina. Það væri betra fyrir yður
að taka af yður mesta prjálið
áður en orusta hefst“.
Hershöfðinginn þyktist við
og mælti: „Jeg ætla að láta yð
ur vita það, sklnherra, að jeg
hefi aldrei gengið dulbúinn í
orustu“.
Skipherrann hneigði sig og
sagði: ,,.Teg bið afsökunar“.
Eni Tftm þrumaði: „Hvað
gengur að yður, skipherra?
Hvað haldið bier að mennirn-
ir mundu se.gja ef þeir sæju
að hershöfðinsinn væri hrædd
ur við að skotið yrði á sig?“
„Þetta er satt“, sasði skip-
herrann en svo bætti hann við
kímnislega: „En þjer eruð svo
góður skotspónn sjálfur, stóri
vinur, að óvinunum mun ekki
verða skotaskuld úr bví að
hæfa yður“.
Þá snieri hann sjer aftur að
hershöfðingjanum..
„■Við skulum nú athuga horf
urnar betur. Jeg ætla að fela
Lewis liðsforingja vfirstjórn
fallbvssanna á hæðinni og
Wadsworth liðsforingja niður
við höfnina“.
„Þeir Grant ofursti og Cham
berlain majór hafa foryst'u fyr
ír mínum mönnum“, sagði hers
höfðinginn. „Brown liðsforingi
hefir forystu fyrir stórskota-
liðinu. Þier munuð komast að
því að vier munum berjast eins
og Iión“.
„Mjer bykir vænt um að
heyra það“, sagði Morris. „Jeg
hugsa að beir ráðist ekki á
okkur í nótt, en til vonar og
vara ætia jeg að senda njósna-
báta niður ána, og það væri
gott ef bjer senduð njósnara
niður með ánni, ef vera skyldi
að beir kæmi landveg. Og nú
er best að úthluta byssum til
þeirra manna yðar, sem vopn-
lausir eru“.
T--- S
V.
Tim Hager var ölvaður af
gleði og nokkrum sopum af
rommi. Hann gekk í flokk
Chamberlains majórs. Hann
var þvergi banginn og hann
mátti til að láta majórinn vita
af því.
„Við skulum standa eins og
klettur, og við skulum höggva
þá niður eins og hráviði. En
hjer verður hörð hríð, svo það
værá best að forða kvenfólki
og börnum áður en rimman
hefst“.
„Það hefir þegar verið gert“,
sagði majórinn. „Konur og
börn hafa verið flutt til Mr.
Lane, sem á heima mílu hjeð-
an upp með Sowadabscock
ánni. Þar er þeim óhætt“.
„Það var fallega gert“, sagði
Tim. „Jeg á ástúðlega konu og
barn í Bangor, og þær eiga
von á mjer heim. En jeg sest
að hjer til þess að berjast fyrir
þær. En ef jeg væri hræddur
um að þeim væri hætta búin,
þá mundi jeg ekki hafa skap
til að berjast og sama hygg jeg
sje að segja um alla aðra. Hvar
segið þjer að konurnar og börn
in sjeu? Hjá Josh Lane?“
„Já, mílu vegar upp með
ánni“.
„Það er gott“, sagði Tim, og
í því kom sjóliði með vopn
handa honum, byssu, púður og
högl, stál og tinnu.
Tim hló. „Ekki þyrfti jeg
á þessu að halda ef jeg gæti
náð í þá með höndunum“, sagði
þann. Samt sem áður hlóð
hann byssuna. „Og nú er best,
majór, að jeg tali yfir hausa-
mótunum á piltunum, svo að
þeir verði ekki að gjalti. Ef
jeg get gert þá æsta, þá stend-
ur e,kkert fyrir þeim“.
Og allt kvöldið gekk hann á
milli mannanna og klappaði
sumum svo hastarlega á öxl-
ina að þeir supu hveljur. Lias
Browning frá Brewer fór hálf
klaufalega með byssu sína og
viðurkenndi blátt áfram að
hann hefði aldreli haft byssu
fyr milli handa og að hann
hefði ekki hugmynd um hvern
ig ætti að hlaða hana.
Tim hló að asnaskap hans.
„Líttu á hvernig jeg fer að“,
sagði hann hróðugur. „Farðu
að eins og jeg“. Og svo hlóð
hann byssu sína til þess að
sýna Lias hvernig hann ætti
að fara að. Svo fór hann það-
an. Nú var byrjað að rigna og
kalt í veðri. Hann kom að þar
sem nokkrir menn höfðu leitað
sjer skjóls í hlöðu. Hann skamm
aði þá fyrir gunguskapinn, en
samt fór hann inn í hlöðuna
til þeirra. Það var orðið dimt.
Hjá Pitihern Brook kom kýr
röltandi. Vörðurinn þar varð
hræddur þegar hann heyrði
fótatak hennar og hleypti óðar
af byssu sinni. Þeim hlöðubú-
um hnykti við skothvellinn og
allir þögnuðu. En Tim hlóð
byssu sína aftur til vonar og
vara og lamdi hlaðstokknum
af öllu afli til þess að viðhalda
hugrekki sínu.
Rjett á eftir fann hann það
að hann var skraufþur í kverk
unum, svo að hann lagði á
stað til þess að ná sjer í ein-
hverja hressingu.
Hann komst inn í-kjallara í
auðu húsi og þar fann hann
kút með slatta af rommi. Það
var svo lítið á kútnum að hon
um fannst það ekki til skift-
anna, svo að hann settist einn
að kútnum. Eftir klukkutíma
var kúturinn tómur. Tim sat
þó kyr í kjallaranum um stund
og yar að hugsa um það að
hjer væri hann sæmilega örugg
ur, ef áhlaup yrði gert. En þá
hugsaði hann sem svo að ekki
yrði mikið úr raggeitunum úti
í hlöðunni ef hann væri ekki
við til að stappa stálinu í þær.
En áður en hann færi úr kjall-
aranum hlóð hann byssu sína
vandlega til þess að vera við
öllu búinn.
Svp lagði hann á stað út í
myrkrið og söng hástöfum. Ein
hver kallaði utan úr myrkrinu:
„Hættu þessum bölvuðum há-
vaða. Þú vísar óvinunum beint
á okkur“. Tim steinþagnaði og
vonaði að enginn vissi að það
hefði verið hann, sem var með
þennan hávaða. Hann komst
þangað sem menn Chamber-
lains voru. Þar rakst hann á
seytján ára ungling, sem sat í
hnipfi undir trje, grátandi og
skjálfandi af hræðslu. Tim
þreif í hnakkadrembið á hon-
um.
„Hvað á þetta að *þýða?“
grenjaði hann. „Þú sitpf hjer
og skælir eins og stelpa. Jeg
skal gefa þjer ástæðu fíl þess
að skæla“. Hann setti piltinn
á knje sjer og rassskeltr hann
rækilega. Pilturinn braust um
og hljóðaði hástöfum og Cham
berlain majór kom þar að til
þess að vita hvað gengi á. Þá
slepti Tim piltinum en hgnn
grenjaði snöktandi og bálreið-
ur:
„Bölvað nautið þitt, ef þú
leggur hendur á mig aftur þá
skal jeg sprengja þig í íoft
upp“.
„Þetta líkar mjer betur að
heyra“, sagði Tim og sneri sjer
svo að majórnum. „Sjáið þ|er«
til majór, jeg var að reýíla
að gera hann reiðan. Ef mað-
ur getur gert þá reiða, þá muftu
þeir berjast eins og villimenn“.
Chamberlain majór svaraði
þurlega: „Hugsið um sjálfan yð
ur Hager, og mennirnir munu
hugsa um sig“.
Hann gekk á burt, en Tim
hlóð byssu sína til þess að vera
viðbúinn og svo sagði hann
við menn, sem höfðu þyrpst
utan um þá.
„Þetta eru þakkirnat, sem
maður fær fvrir að hjálpa til.
Jog held, piltar, að májórinn
hafi fengið sjer of mikið neð-
an í því. En við getum tekið
á móti Bretum þótt hann sje
ekkj við“.
Þeir svöruðu engu og Tim
hjelt áfram. Hann var nokkuð
reikull í gangi, enda var opðið
dimt. Hann gekk upp á hóljnm
Hvar sem afdrep var, höfðu
menn hónast saman til að löita
sjer skjóls fyrir regninu. HáPn
sá þá ekki en bann heyrði eitt
hvert muldur í þeim, og það
gerði hann hálf smeikan. Svo
rak hann fótinn í moldarhnágu
og datt og misti byssuna. HaiÉ^
stóð á fætur og náði í hana
aftur, og hjelt svo aftur á stáo
og komst þangað sem fallbyss-
urnar voru. Þar voru nokkrir
liðsforingjar og sjóliðar. Tim
lagði. hönd á stóru fallbyssuna
frá ,,Adams“ en hún var svo
köld að hann kippti að sjer
hendinni með skelfingu. Þögn
in lagðist líka þungt á hann.
Hann vildi hafa hátt og hann
byrjaði að syngja og vonaði
að einhver tæki undir. En um
leið kallaði einhver liðsforingi:
„Þegi þú, þarna hjá fallbyss-
unni“. Tim þagnaði því og
Eftir Ida Moore.
17.
Gulfótur settist niður og skrifaði drottningunni.
„Það er engin ástæða til þess fyrir þig að vera svona súr
á svipinn. Þú ert frjáls. Þú þarft ekki að hafa áhyggjur af
neinu.
„Já, það er rjett! ?eg er frjáls! Jeg get farið og fundið
lyklana, og þá verður þú líka frjáls." En um leið og hann
sieppti orðinu sá hann, að sjórinn var nærri því kominn upp
að hellismunninum.
Fangarnir litu hvor á annan. Þeir sögðu ek-kert. Þess þurfti
ekki með. Þeir vissu hvor um sig hvað hinn hugsaði.
Bergmál, sem hafði tekið af sjer hlekkina, smeygði þeim
á sig aftur, læsti þeim og setti lykilinn í umslagið frá drottn-
ingunni.
„Hvað ertu nú að gera?“ spurði Gulfótur, og reyndi að
hylja tárin. ✓
„Jeg ætla að skrifa drottningunni og segja henni, að jeg
kæri mig ekkert um frelsi mitt fyrr en þú sjer frjáls líka.“
„Þá verðum við báðir fangar hjer ævilangt," sagði Gul-
fótur.
„Jeg vil það heldur," sagði Bergmál. Hann settist niður til
þess að skrifa drottningunni.
Þegar hann var búinn, fleygði hann brjefinu í áttina til
geitanna. „Farið þið með þetta til drottningarinnar þegar
þið hafið lokið við að borða skeljarnar," sagði hann.
— í raun og veru er jeg óá-
nægður með allt hjá Jósefínu,
en hún hefir bara aldrei kom-
ist að því í þau fimmtíu ár,
sem við höfum búið saman.
★
Kennarinn:, — Jæja, Pjet-
ur, hvað er meint með orðun-
um „auga fyrir auga og tönn
fyrir tönn?“
Pjetur: — Jeg veit það nú
ekki vel, en ætli það standi
ekki eitthvað í sambandi við
hnefaleika.
★
— Finnst þjer ódýrara að
búa matinn til sjálf, en kaupa
hann tilbúinn.
— Já, mikið ódýrara, mað-
urinn minn snertir varla við
honum.
★
— Álitið þjer tóbakið og
áfengið mestu óvini mannkyns
ins?
— Jú, en maður á að elska
óvini. sína, stendur í Biblíunni.
★
— Jæja,-svo þú ert giftur,
þá er sjálfsagt fyrir þig að
líftryggja þig strax.
■— Nei, ekkert liggur á, hún
er ekki svo hættuleg.
k
— Eruð þjer ánægður með
nýju. rottugildruna, sem þjer
keyptuð hjá mjer í gær.
— Já, hún er ágæt. Jeg fann
tvær rottur steindauðar við
hana í morgun. Þær drápust af
hlátri, þegar þær sáu hana.
★
— Það besta, sem maður á,
er hrein samviska.
■— Og það næstbesta, er góð-
ur lögfræðingur.
k
— Hversvegna komuð þjer
semt á skrifstofuna í morgun?
— Jeg datt niður stigann
heima hjá mjer ....
— Það hefði þó átt að flýta
fyrir yður. ,
k
Tollþjónn: — Þjer sögðust
ekkj hafa neitt tollskylt með-
ferðis. Hjer er þó full kista af
bókum.
— Já, en jeg hjelt að hugs-
anir væru tollfrjálsar.
BEST AÐ AUGLtSA
I MORGUNBLAÐim 1