Morgunblaðið - 07.09.1948, Blaðsíða 14

HORGV NB'LAÐIÐ
Þriðjudagur 7. sept. 1948,
;i4

M E L I S S A
verða jarðirnar sameinaðar,
Því að þær liggja saman og
Miriam er einkaerfingi Farr-
ells dómara. Hann hefir þegar
fallist á þetta. Jeg ætla að gift-
ast Miriam og verða bóndi,
vegna þess að jeg vil það, og
eingöngu vegna þess að jeg vil
það. Og Phoebe ætlar að gera
það, sem hún hefir ætlað sjer
fyrir löngu, en ekki af neinni
fórnfýsi“.
Melissa stóð á fætur. Þetta
hafði komið eins og reiðarslag
yfir hana. Hún starði svo ang-
istarlega á bróður sinn, að hann
gat varla annað en vorkennt
henni.
„Taktu nú sönsum, Melissa",
sagði hann. „Hvers vegna get-
ur þú ekki reynt að elska Dun-
ham og byrjað að lifa?“
Melissa greip báðum hönd-
C-kt hJaiifor (Safdweff
28. dagur
Snöktandi æddi hún inn í her-
bergi sitt. Rakel var að búa
upp rúmíð og henni brá mjög.
Melissa sá hana ekki, en fleygði
sjer í stól.
Rakel horfði á hana með með
aumkunarsvip. Svo sagði hún
mjög þýðlega: „Frú Dunham,
má.ieg ekki hjálpa yður?“
Hún kraup fyrir framan stól-
inn og faðmaði húsmóður sína
að sjer. Melissa hallaðist upp
að brjósti hennar og grjet
beisklega eins og þeim er títt
sem skapmiklir eru.
Geoffrey kom alt í einu inn
í herbergið þeim að óvörum.
Rakel var eitthvað að laga til
brúna flauelskjólinn, en Mel-
issa stóð á nærfötunum einum
uppi á stól og sagði: „Ó, Rak-
um að hálsi sjer eins og hún el, það er ekkert hald í þessu.
væri að Ocafna. Andrew snar- jeg þori ekki að beygja mig
aðist í frakkann sinn og gremju-----------í sama bili sá hún
eldur brann í augum hans. Svo Geoffrey og þagnaði skyndi-
snaraðist hann fram að dyrun- iega og varð kafrjóð í fram-
um, en þar stóð þá Geoffrey og an.
var engu líkara en að hann En Geoffrey Ijet sem ekkert j
hefði staðið þar lengi og hlustað væri. Hann horfði á kjólinn
á það, sem þeim fór á milli. hennar og sagði að hann væri
Andrew stakk skyndilega fallegur. Þá fannst Melissa hún
við fótum og varð eldrauður verða að segja eitthvað.
í-framan. „Hvað — þú hjer“, „Þetta er ekki annað en tíma
hreytti hann úr sjer, því að töf að vera altaf að hafa fata-
trann hafði ekki vænst þessa skipti, en Rakel segir mjer að
af-Geoffrey, og var nú hrædd-
Pabbi sagði að skáldskapur
hans væri eftir bestu grískum
fyricmyndum“.
„Jeg hefi aldrei heyrt hans
getið“, sagði hann.
„Einmitt það, sjálfsagt vegna
þess að heimskingjar og smá-
sálir skilja hann ekki“.
Rakel andvarpaði. Melissa
heyrði það og sneri sjer að
henni og sá að hún var skelf-
ingin upp máluð. Þá sneri
Melissa sjer að bónda sínum
og sagði: ,,Nú heldur Rakel
að jeg hafi sagt eitthvað ó-
sæmilegt. En jeg get ekki sjeð
neitt Ijótt við það að segja það
sem manni býr í brjósti“.
„Já, við skulum endilega
vera hreinskilin“, sagði Geof-
frey. „Það gerir ekkert til þótt
við sjeum ekki altaf sammála.
En jeg vona að þú sitjir á þjer
í kvöld. Arabella ætlar að sýna
okkur máiverkin sín“.
„Er Arabella málari?“ sagði
Melissa og ætlaði ekki að trúa
sínum eigin eyrum.
Geoffrey stóð á fætur og
ypti öxlum.
„Hún þykist vera málari. En
af því að jeg er heimskingi
og smásál þá hefi jeg ekkert
vit á því“. Hann brosti og það
var hæðnisbros út af því sem
Melissa hafði sagt áður. „En
eftir á að hyggja, þá máttu
segja eins og þjer sýnist um
ur um að systir sín mundi
eiga von á ákúru frá honum.
Geoffrey var alvarlegur á
svipinn. Hann rjetti fram hend-
jeg megi ekki vera í græna málverkin. Listamenn segja alt
kjólnum hvorn daginn eftir af að þeir vUji heíst að menn
annan' . sjeu hreinskilnir við sig“.
„Nei, auðvitað næði það „Jeg skal með ánægju segja
engri átt , sagði Geoffrey. „Þá þag sem mjer finnst“, sagði
ina, en Andrew sló á hana og mundi fólk halda að þú ættir Melissa ákveðin, en þó
tuddist fram hjá honum og
út.
Melissa fór að gráta. Hann
gekk hægt til hennar. /
,,Æ, hvað á jeg að gera, hvað
á jeg að gera?“ snökíi hún.
„Gera? Út af hverju?“ sagði og settist á stól.
Geoffrey kuldalega. „Mjer var ilt
var
ekkert annað til að vera í“. hún ekki farin að skilja þetta
„Það væri heimskulegt", enn. „Er það satt að hún máli?
sagði Melissa. ,,Allir vita að Hvað málar hún?“
þú ert ríkur, Geoffrey". „Landslag, blóm, hunda og
„Þú komst ekki að morgun- sv0 framvegis, alt sem hana
verðarborðinu'k sagði Geoffrey iang-ar til að mála í þann og
þann svipnn".
í höfðinu“, „Það er merkilegt", sagði
Melissa leit snögglega upp. sagði Melissa, en hún sá eftir Melissa og fjekk nú alt annað
/ríann stóð þarna fyrir framan því undir eins að hafa sagt álit á Arabellu en hún hafði
hana svo kaldur og kærulaus, þetta, og bætti við: „Nei, það haft áður. „Lengi skal mann-
að hún vissi ekki hvaðan á sig er ekki satt, það var aðeins mn reyna. Og hvað maður get
stoð veðrið. Hun stamaði: vegna þess að jeg treysti mjer ur stundum verið ósanngjarn
„Út af þeim Andrew og ekki . 1 dómum sínum um aðra“.
Phoebe". „Gestirnir furðuðu sig á því Geoffrey vissi að það var
Hundurinn hafði komið inn að sjá þig ekki“, sagði hann. ósæmilegt að hlæja að þessari
>neð Geoffrey. Hann laut nú Þá rauk Melissa upp eftir hjartans einfeldni, svo að hann
niður að honum og klappaði gömium vanda: „Hvað ætli fiýttj sjer út en kallaði um
honum og kjassaði hann. Mel- þeir hafi kært sig um mig? oxl um ietg OR hann fór, að
issa horfði á hve blíðlega hann Jeg kom ekki hingað fyr en sýningin ætti að hefjast klukk
strauk hundinum og einhver í gær. Hvers vegna skyldu þeir an fjögur
cskiljanlegur hrollur fór um vera að hugsa um mig, eða jeg
hana. Hún fjekk andstygð á um þá? Þeir eru ekki þannig,
luindinum, alveg að ájstæðu- að jeg mundi kjósa þá að vin-
lausu. um, nema ef til vill Ravel
„Þú veist að þetta er vitleysa Littlefield, skáldið“.
hjá þjer um Andrew og Pho- „Ravel, sá grautarhaus. Jeg Hún gleymdi Geoffrey. Hún
cbe“, sagði Geoffrey að lok- er alveg hissa á þjer, Melissa. gleymdi því hvað sjer leið illa.
tun. „Og jeg hjelt að þú hefð- Jeg hjelt að þú hefðir betri Hún gat ekki um annað hugs-
dómgreind. Þetta er leikari og að en Arabellu. Klukkan var
Ijelegur leikari í þokkabót. En nú hálf þrjú. Hún bað Rakel
skáld!“ að flýta sjer með kjólinn.
Það kom hörkusvipur á Mel- Rakel kep<tist við eins og
issa. „Það er engin minkun að hún gat að breyta kjólnum,
Melissa steig aftur upp á
stólinn. Henni var órótt í skapi.
„Enginn veit áður en á dett-
ur“, sagði hún ’-ið sjálfa sig.
ir sannfærst um það í gær“,
Svo spurði hann alt í einu:
,.,Hvern!ig svafstu? Þú ert
snemma á fótum“.
„Jeg hefi verið að afrita hand
rit pabba“, sagði hún og þekti því að vera skáld“, sagði hún. en bó var klukkan orðin rúm-
ekki sinn eigin málróm, svo
ankannalegur var hann. Hún
færð sig ofurlítið nær Geoffrey
og sagði: „Jeg held að þetta sje
besta bókin hans pabba". En
„Nei, ekki ef um reglulegt lega fiögur þegar því var lok-
skáld er að ræða-----------“ ið. Kjóllinn var svo síður að
„Svo sem eins og Henry hann huldi alveg ljótu skóna.
Wadsworth Longfellow“, sagði
Melissa og stökk ofan af stóln
þetta kom alveg ósjálfrátt, hún um. „þessi væmni sykurkvoðu
ælaði ekki að segja það.
„Það er gott“, sagði Geoffrey.
Hann fann að hún sagði þetta
ekki í einlægni. Hann kallaði
á hundinn og fór út.
Þarna stóð Melissa nú ein í
bókaherberginu. Hún fór að
snþkta.og svo varð hún skelfd skjáld, Melissa“.
og tók á rás og upp á loft. „Mr. St. John
Rakel Var að festa seinasta
hnaopinn í hann þegar Geof-
frev kom inn. Hann kom með
hálsfesti úr brúngullnum tó-
nösum. evrnalokka af sömu
verð. brióstnælu úr tópösum
,.Oct bráðum gef jeg út nv demöntum og hring. Mel-
lióðabók eftir hann. En issa tók við öllu þessu og setti
bað á si<? án bess að líta í
snerin. Ilún hlakkaði svo mik
ið til þess að siá málverkin
Úámonds. að hún hafði elcki liug á Öðru.
bul]ari“.
,..Tpv er ánæeður með skáld
skap Longfellows", sagði Geof
frev.
nvja
út af þessu langar mig miög
til að vita hverja þú telur
Hvernig á þ?í sió§ að vinnufóikið 1
á Uppsölum fjekk befri maf
Eftir ELI ERICHSEN
1.
Hjónin á Uppsölum voru svo nísk að ódæmi þóttu. Og
þó, þegar um var að ræða skyldfólk þeirra og gesti, þá
vantaði aldrei neitt á borðið, sem hugann girntist, en vinnu-
fólkið fjekk svo vondan mat að hann mátti kallast úrgangur.
Bæði vinnumenn og vinnukonur voru svo grindhoruð, að
fötin hjengu utan á þeim eins og pokar. Og á slíkum kosti
var heldur ekki hægt að búast við, að þau væru dugleg til
vinnu. Á hverjum einasta degi fengu þau til matar síld og
sýrusúpu, nema á sunnudögum. Því að þá steikti konan
handa þeim þrátt flesk, svo að lyktin gusaðist út um allt
tún og feitifýlan smaug inn á milli þilja og varð þar við-
loðandi. Og ekkert þýddi að fara fram á að fá betri mat,
kerlingin var svo þver, að það var vonlaust.
Eitt sinn um vor kom þangað nýr snúningastrákur. Hann
sagðist nú vera vanur sitthverju, en þvíumlíkt sagðist hann
aidrei hafa vitað. Þessi strákur var annars mesti fjörkálfur
og reyndi þrátt fyrir allt að láta eins og ekkert væri.
Það er einkennilegt, sagði hann við kerlinguna. Jeg held,
að jeg sje farinn að missa sjón. 1 gær sá jeg þig svo vel í
gegnum ostsneiðina mína, en nú get jeg ómögulegt sjeð
smjörið á brauðsneiðinni minni.
Einstöku sinnum kom fyrir að baunasúpa var til matar, en
þá var það bara þunt gums, líkast uppþvottavatni, en ein
og ein baun flaut einmana í gumsinu.
Haha, hrópaði strákurinn. Þarna fann jeg eina. Drekkið
í botn karlar. Hver veit nema þið finnið hina baunina, sem
hún ljet í súpuna.
Snúningastrákurinn sagðist halda, að það væru til einhver
ráð til þess, að fá betri mat á bænum. En hinir höfðu ekki
neina ástæðu til að trúa því.
Jæja, sagði hann. Þorið þið að leggja undir tíu krónur?
Og hinir sáu, að ef hann gæti fengið kerlinguna til að gefa
þeim betri mat, þá væri það margra tíkalla virði.
1
U/nui
l
þakkaði honum vel fyrir hjálp
ina.
Nokkrum mánuðum seinna
kom Paderéwski aftur til New
York og notaði þá tækifærið
til þess að heimsækja stúlk-
una. Þegar hann kom að hús-
inu sá hann að áletruninni
hafði verið bryett. Nú stóð:
„Ungfrú Smith — Nemandi
Paderewskis — Píanókensla
— 1 dollar á klukkutíma."
★
Daníel Webster ritaði einu
sinni brjef fyrir þjón sinn,
sem hvorki var læs nje skrif-
andi. „Er það ekkert meira,
sem þú vilt segja, Mike?“
spurði Webster.
Gamli maðurinn klóraði sjer
í höfðinu og sagði síðan: „Jú,
það er best að bæta við: „Jeg
bið þig að afsaka þetta klór
og hve klaufalega það er sett
saman“.
John L. Sullivan, sem eitt
sinn var heimsmeistari 1 hnefa
leik, var spurður að því, hvort
hann hefði aldrei tekið að sjer
að kenna box.
„Jú, jeg reyndi það einu
sinni“, sagði Sullivan. „Það
kom til mín ungur maður og
bað mig um að kenna sjer hnefa
leik. Þegar hann kom í annan
tímann, sagði hann: Mr. Sulli-
van, jeg kom hingað til þess
að læra box til þess að geta
jafnað duglega um náunga,
sem jeg hata. En nú hefi jeg
tekið aðra ákvörðun. Ef yður
en sama, mr. Sullivan, sendi
jeg hann hingað og hann tek-
ur það, sem eftir ex af kenslu-
stundum mínum“.
— Já, en góði maðui', skiljið
þjer ekki enn að þjer hafið
á röpgu að standa,
x
Píanósnillingurinn Pader-
ewski var éitt á gangi í einu
úthverfi New York borgar. Þá
heyrði hann allt í einu óm af
píanóleik og hann gekk á hljóð
ið. Þegar hann kom að hús-
inu, þar sem verið var að leika
á píanóið, sá hann ritað á dyrn
ar:
„Ungfrú Smith. Píanókensla.
25 cent á klukkutíma“.
Paderewski stoppaði og hlust
agi á leikinn og heyrði mjög
áberandi galla. Hann gekk því
upp að húsinu og barði að dyr-
um. Ungfrú Smith kom sjálf
til dyra og þekti strax hvler
kominn var. Hún tók honum
opnum örmum og bauð hon-
um þegar inn. Hann sagði
henni þá frá skekkjunni í leik
hennar og bauðst til þess að
lagfæra hann. Síðan ljek hann
lagið fyrir hana og sagði henni
til, Þegar hann fór, var ung-
frúin honum mjög þakklát og