Morgunblaðið - 30.11.1948, Síða 14

14
HORGUH£3LA0lar
Þriðjudagur 30. nóv. 1948.
efllr TRMK
20. dagur
Bianca var engill frá himn-
um. Hún var of falleg til að
menn mættu snerta hana eða
trúa því, að hún væri til. En engan áhuSa- En spönsku skip
Rouge, aftur á móti, var til þess Euttu SuE _ °S silfur og
fædd, að brenna hjörtu mann- hann bataði Spánverja af öllu
anna, þangað til þeir urðu að hjarta-
einu logandi báli ..ó og hann, I Um miðjan marsmánuð ár-
Kit, var þrátt fyrir ait aðeins ið 1694 fylti nafn hans alla
maður gerður af holdi og blóði. spönskumælandi menn við
Enn hann mátti ekki hugsa Carabíska-hafið ógn og skelf-
of mikið um þessa hluti. Hann ingu. Gullni haukurinn blakti
gæti mist vitið. „Rouge". hvísl- I við hún og gullið hár hans
aði hann í næturgolunni, flagsaði í vindinum. Heiftugar
,,komdu aftur til mín. Jeg er árásir hans og kaldhæðnislegt
ekki hæfur förunautur fyrir I bi'os var á allra manna vörum.
engil í mannsmynd. En við, þú En Þeir sem gátu sagt sögur
og jeg, gætum gert okkur lífið af honum af eigin reynd voru
svo ánægjulegt, að englarnir, fáir. Því þeir áttu líf sitt að
sem litu niður til okkar, mundu launa yfirsjónum skipvei’ja
Stíga úr hástofum sínum. Við Kits, sem þrátt fyrir alt voru
mundum spinna okkur föt úr menn og þar af leiðandi gat
sólargeislunum og búa til þeim yfirsjest, þótt einn og
safíra úr sjávarblámanum“. , einn Spánverji, sem lá í blóði
En alt í einu varð honum sínu á þilfari gullflutninga-
þyngra í skapi. Hann mátti
ekki hugsa svona. Rouge var
einliversstaðar langt í burtu.
Ef til vill var hún dáin. Hann
heyrði brimhljóðið í fjarska.
Það hvein í pálmatrjánum yfir
hðfði hans. Einhversstaðar inni
í skógarþykninu skrækti páfa-
gaukur. Skrækirnir mintu á
vitskertan hlátur.
Kit gekk hægt upp ströndina.
Rauðu hælarnir á skónum hans
ýfðu sandinn, svo að það glamp
aði á hann í tunglskininu. —
Hann var hnugginn þegar hann
sneri aftur til borgarinnar, þar
sem allir virtust í fasta svefni.
VII.
Seaflower sigldi suður á
bóginn niður eftir Antilles-
eyjum, og fram hjá eyjaklös-
unum, sem lágu eins og í boga
suður af ströndum Suður-
Ameríku. Staðanöfnin hljóm-
uðu í eyrum Kits, eins og
hringl í demöntum: Hispani-
ola, Puerto Rico, Guadeloup,
Martinique, Granada Santa,
Luscia, Trinidad. Og sjórinn í
kring um eyjarnar hafði sömu
merkingu fyrir Kit eins og
safírar, topaz og lapis lasuli
fyrir öðrum.
Hvert sem Seaflower lagði
leið sína, inn í hvaða flóa eða
fjörð, sem því var siglt, lá að
• baki þess blóði drifin slóð og
brennandi skip, sem sukku í
djúpið. Alt frá mynni Missi-
sippi og suður til Rancheriu,
þar sem Rio de la Plata renn-
ur út í sjóinn niður af hásljett
um Argentínu, fór Seaflower
ránshendi.
Að vísu virtust aðeins
spönsk skip verða fyrir barð-
inu á Seaflower, en það átti
ekki rót sína að rekja til göf-
uplyndis skipstjórans. Kit von
aði, að hann gæti einhvern-
tíma sest að í Frakklandi eða
einhverri frönsku nvlendunni,
og bess vegna vildi hann ekki
i ’gefa Frökkum högestað á sjer.
Hann hlífði Enalendingum í
skipsins, væri með lífsmarki.
En það skeði ekki oft.
Kit stóð á þilfarinu og strauk
fingrunum yfir gullofna dúk-
inn, sem var bundinn um mitti
hans. Vængirnir á svarta hegr
anum lágu eins og í viftu yfir
byssuhólkunum á belti hans.
Hann starði hugsandi út á sjó-
inn.
Hann var að hugsa um móð-
ur sína. Þegar hann var far-
inn að venjast sárustu minn-
ingunum um kvalafullan
dauða hennar, sóttu á hann
aðrar hugsanir. Hvernig stóð
eiginlega á því að hún hafði
komið til Cadix, hún, sem var
svo góð og fögur og ljós yfir-
litum, eins og forfeður hennar,
sem fyrir mörgum öldum
höfðu setst að á norður strönd
Frakklands. Hvers vegna hafði
hún gifst Pierre Labat, sem
var henni als ekki samboðinn?
Kit vissi vel, að Pierre átti
betra ^kilið af honum en lítils-
virðingu, því að hann hafði
altaf verið Kit góður. — Hann
hafði dáð og elskað konuna,
sem gekk að eiga hann, og var
honum svo miklu fremri. —
Hann var hárskeri og bjó
einnig til hárkollur handa1
heldri mönnum á Suður-
Spáni. Þeir leituðu til hans
alla leið frá Valenciu og Barce
lona til þess að láta hann lag-
færa hárkollur sínar eftir nýj-
ustu tísku. Og þeir, sem voru
sköllóttir borguðu honum há-
ar fúlgur fyrir hárkollurnar,
sem hann bjó til fyrir þá til að
skýla nekt þeirra. Pirre Labat
var listamaður á sína vísu. En
hann gat aldrei áttað sig á því,
að hann sjálfur væri kvæntur
’ ' heldri konu frá Normandy. ■—
Hann hefði fengið æðstu ósk-
ir sínar uppfyltar, ef hann
hefði getað flutt aftur heim til
Frakklands. en það var af ein-
hverjum sökum ekki hægt.
Kit grunaði, að hann sjálfur
væri or^ökin til bessa leyndar-
máls. Því að það eitt var vrit.,
að pjorra T.abat var ekki faðir
ardo visái að einhverju eða
öllu leyti um svörin að þess-
um getgátum hans, því.að hann
hafði verið nákominn viour
Jeanne Giradeux alt frá því,
að hún fyrst steig fæti sínum
á spánska grund. Það var Je-
anne líkt, að hún hafði ekki
látið það hafa hin minstu á-
hrif á vináttu þeirra, að Bern-
ardo var „nýkristnaður“, eins
og Gyðingarnir voru kallaðir,
sem kastað höfðu trú sinni,
enda þótt það gæti haft illar
afleiðingar fyrir hana sjálfa.
Árið 1689 voru ekki til aðrir
en „nýkristnaðir“ Gyðingar á
Spáni. Það var messað þar sem
áður höfðu verið samkomuhús
Gyðinga. En þúsundir hug-
rakkra og sanntrúaðra Gyð-
inga lágu í hrúgum í fjölda-
gröfum fyrir utan borganVeggi
flestra borga í Castilíu og Ara-
gon. í hvert skipti sem Bern-
ardo birtist í húsi Pierre La-
bats, lá við að hann fjelli í ó-
megin af hræðslu. En bæði
Kit og Jeanne hjeldu uppi
rjetti hans sem húsvinar.
Sambandið milli Kits og
Bernardo hafði lengst af verið
eins og milli föður og sonar.
Kit hafði fengið ást á honum
þegar í æsku, en hann forð-
aðist Labat eins og hann gat.
Samt sem áður gat hann ekki
fengið Bernardo til að Ijóstra
upp neinum leyndarmálum.
„Oft má satt kyrt Iiggja“,
muldraði hann, þegar Kit
hvatti hann til sagna. Hvorki
hótanir eða átölur höfðu áhrif
!á hann.
Kit hafði snúið sjer í áttina '
1 að Bernardo, en nú sneri hann
undan og stundi þungan. —
Honum var hugsað til Biöncu.
Hvernig stóð á því, að hugs-
unin um hana, sem konu Del
Toro, var honum óbærileg? —
Hverjar voru tilfinningar
hans gagnvart henni? Elskaði
hann hana? Hvernig gat það
átt sjer stað, að sami maður-
inn elskaði tvær algerlega ó-
líkar konur á sama tíma? Þær
stóðu honum báðar eins og
Ijóslifandi fyrir hugskotssjón-
um. Báðar voru óviðjafnanlega
fagrar, en þó hafði Bianca
vinninginn. Bianca var eins og
Ijúfur söngur í næturhúsinu
og huggun hverjum þjáandi
manni. Bouge var eins og skóg
areldar og eldgos upp úr snævi
þaktri jörð. Og hann elskaði
þær báðar.
í leit að gulli
eftir M. PICKTHAAL
34
Hann vaknaði snemma næsta morgun og áður en sólin
kæmist upp fyrir fjallahryggina, var hann lagður úr nátt-
stað með þá Brand og Blesa.
Ferðin gekk greiðlega í fyrstu, því að leiðin lá skáhalt
niður hlíðar Kaldárdalsins og var ekki mjög grýtt.
Kaldárdalur var grænn og grasi vaxinn. Hann var eins
og yndisleg vin inni í miðjum auðuum fjallanna. Fljótið
átti upptök sín í vesturhlíð ísatinds og steyptist nú fram
i stríðum straumi, enda voru allir lækir, sem í það fjellu,
bakkafullir nú að vorlagi. Á einum stað á eýri meðfram
í'ljótinu lá trjábolur, sem vorleysingarnar höfðu þrifið með
sjer. Ræturnar sneru út í strau-minn en krónan var á þurru
3andi.
Niðurinn af Kaldá átti við Leif og það var prýðilegt fyrir
hestana að fá sjer þarna góða tuggu við og við, svo að
Leiíur rak ekkert á eftir þeim. Hann leit líka við og við
vandlega í kringum sig.
Upp frá hafði straumurinn rifið upp annað trje og flutti
það með sjer niður farvegínn. Leifur horfði nokkra stund
á það. Ja, sagði hann. Það er þó vissulega hraði á vatninu,
Þetta er stórt furutrje. Skyldi það berast hingað yfir að
bakkanum? Ef til vill, — en, hvað er þetta? Hvað getur
þetta verið?
Hann greindi vel svartan depil, sem færðist nær. Depillinn
kom við og við í ljós, en þess á milli hvarf hann niður í
löðrið. Leifur sá það greinilega. Það gat ekki verið neitt um
það að villast, að þetta var maður, sem rak niður fljótið.
Það er maður, það er maður, hrópaði Leifur. Sama, hvort
hann er dauður eða lifandi.
Maðurinn hafði nú borist með straumnum niður á móts
við eyrina, sem trjebolurinn lá við. Og Leifur sá, að hann
festist á einhvern hátt við rætur trjábolsins. Nei, nú var um
að gera að vera snarráður. Leifur keyrði Blesa úr sporum,
niður að eyrinni, stökk af baki og að trjábolnum. Það mátti
lítinn tíma missa, því að stóri trjábolurinn barst óðfluga nær
og hann stefndi beint að manninum. Þegar hann kæmi þar
OlíB’ ntruýb
Þau nýtrúlofuðu borða morg-
unverð.
Sígarettu-
Sígarettuveski.
Vindlakassar.
fvrsta lagi vegna þess, að þeir Hann, sem var stór o"
voru landar Lazarusar og rauð brpV;rflví„rl Pvki veH«
bærðu stúlkunnar. og í öðru fpjtr,
la-i vegna þess, að flest ensku dvergnum, Labat. Það bafði
skmin voru sióræningjasfcip „psf v~ri* eitthvað í fs»#i
• o^ vniu a þessum slóðum sömu (^rjcfohalc: Oerara0 sem har
erinda og hann. Holiensku skip vott um baf, snánskt aðals-
m f1uttu húðir. tiöru. romm b]ó* rvnrii j hans.
og þræla og á því hafði hánn ( Kit var víss um, að Bern-

UISI 4t> WlrLYSA
< VIOHIrliMil UIIM
Mark Twain hitti eitt sinn
einn vin sinn uppi í sveit. „Eg
er staurblankur", sagði vinur-
inn, „geturðu ekki lánað mjer
fyrir farinu til borgarinnar“.
„Því fer nú ver“, sagði
Twain, „ég er sjálfur alveg
peningalaus, á tæplega fyrir
farinu handa sjálfum mjer. En
ég kann ráð. Þú getur falið þig
undir sætinu mínu og jeg skal
hylja þannig fyrir að þú sjáist
ekki“. Þótt þetta væri að sjálf
sögðu langt frá því þægilegur
staður, kaus vinurinn það þó
heldur en að komast ekki leið-
ar sinnar. Twain fer síðan og
kaupir tvo farmiða.
Þegar eftirlitsmaðurinn kem
Asruj
ur, rjettir Twain báða miðana
að honum.
„Hvar er hinn farþeginn?"
spyr vagnstjórinn.
Twain benti á höfuð sjer og
' sagði í lágum hljóðum:
„Það er vinur minn. Hann er
smáskrítinn, skiljið þjer, og
vill helst halda til undir sæt-
inu“.
★
Það var eitt sinn í mikilli
veislu í New York, að frú
Jörsph Schildkraut var að
kveðja. Hún kvaddi fyrst
breska sendifulltrúann, en
kvaddi síðan hvern af öðrum.
Að lokum var hún farin að
kveðja breska sendifulltrúann
aftur án þess að veita því sjer-
staka eftirtekt, að hann hafði
hún kvatt áður.
„En þjer voruð nýbúnar að
kveðja mig“, sagði sendifull-
trúinn undrandi."
„O, já, það er satt, herra
Campbell", svaraði hún, en
það er altaf svo sjerstaklega
gaman að kveðja yður“.
.......................
• ~
I Sigurður Ólason, hrl. — f
i Málflutningaskrifstofa |
Lækjargötu 10B.
i Viðtalstími: Sig. Ólas., kl. í
| 5—6, Haukur Jónsson, |
I cand. jur. kl. 3—6. — |
| Sími 5535.