Morgunblaðið - 14.12.1948, Side 14

14
í O S <r » * fl t 4 01«
Þriðjudagur 14- dcs. 1948.
Fijá' ekkjunni: Hún segir að þú
Þsfir n&u%að sjer fen jeg efast
iun það, því að það þarf ekki
að r.eyða Rosalind“.
Kit starði á hana og þaö var
oins og rynni upp fyrir hon-
um ljós. ,,Hún heíir skrökvað
að þjer“, sagði hann alvarleg-
ur. „Hún hefir skrökvað í öll-
um atriðum. Jeg drap ekki
Parish og jeg snerti ekki Rosa-
íind".
,,Jeg hlusta ekki á þig“, hróp
aði Rouge. „Farðu burtu,
Christopher....... láttu mig
ekki þurfa að horfa á þig. —
Þolinmæði mín er á þrotum“.
En Kit tók hana í fang sjer
og þrýsti kossi á varir hennar.
Hann fann að það fór titring-
ur um líkama hennar, sem or-
sakaðist af ólgandi baráttunni
fnnra með henni. Hann fann,
ttvernig varir hennar urðu
mjúkar undan kossum hans
og hjartað fór að berjast um í
brjósti hennar. Hann tók hana
upp í fang sjer og Ijet sjer
engu skipta, hvernig sjóræn-
♦ngjarnir hans störðu á hann.
Kann ýtti upp hurðinni með
öðrum fætinum og bar hana
mn í húsið.
„Hvert á jeg að fara?“,
spurði hann hásri röddu. Hún
gaf honum bendingu með
höfðinu. Hann opnaði dvrnar
og hikaði augnablik áður en
hann lagði hana niður á stórt
rúmið, sem stóð í miðju her-
'berginu. Síðan lagði hann hana
mjúklega niður.
„Nei“, hvíslaði hún, „ekki
strax Kit. Talaðu við raig. —
Segðu að þú elskir mig. Segðu
að jeg sje ekki eins og Rosa-
línd og þú takir mig aðeins
vegna þess að þú getur það“.
,Nei, þú ert ekki Rosalind og
verður aldrei eins og hún. Þú
ert eina ástin mín og brúðuro
Hún strauk mjúkum hönd-
um sínum um vanga ’hans. „Jeg
hætti að berjast gegn þjer“,
hvíslaði hún. „Jeg kom hingað
til Jamaica til þess að læra að
verða kona, svo að jeg gæti
orðið þjer góð. Það var eríitt,
Kit. Þú verður að hjálpa mjer,
elsku Kit. Þú verður að hjálpa
mjer að græða sár mín. Kysstu
mig .... haltu mjer fast ....
Þú mátt ekki sleppa mjer“.
Hann beygði sig niður og
kyssti varir hennar. — Hún
strauk fingrum sínum í gegn
um þykkt hár hans.
„Þá mátt gera við mig það
sem þú vilt“, hvíslaði hún. „Ef
til vill getur það veitt mjer
fróun í þetta skipti“.
Hendur hans titriðu, þegar
hann byrjaði að losa kjól
hennar. Allt í einu greip hún
um ulnliði hans og settist upp
og starði út um gluggann.
„Ekran mín“, sagði hún.
Iiún leit á iiann og augu henn-
ar voru ógnandi. „Þú hefur
líka ráðið þessu“, hvíslaði hún
bitur á svip. „Þú hefur skipað
þeim að brenna ekruna“.
Kit sneri sjer við og sá
hvernig eldurinn magnaðist af
vindinum o<? var farinn að
nálgast húsið. Það mundi brátt
verða eldinum að bráð. Hann
ætaði að snúa sjer að henni
aftur en var of seinn. Hann sá
að hún greip gríðarstóran silf-
| 31. dagur
I urkertastjaka og þeytti honum
: í hann af öllum kröftum.
I Hann beygði sig til hliðar
nógu snögglega til þess að
stjakinn, sem hefði getað mar-
ið höfuðkúpu hans, straukst
við kinn hans, svo að hann
svimaði augnablik. — Hann
I hristi höfuðið og reyndi að átta
sig.
Hann heyrði að hún baut út
úr herberginu og hann hljóp
á eftir. Hún ilýði cftir löngum
göngum, sem lágu á bak við
húsið. Kit var óstöðugur á íót-
unum, og þegar hann kom út
í húsgarðinn, sá hann hana
stíga á bak hesti og þeysa á
brott. Hann stóð þar í sömu
sporum, og studdi sig við súlu,
þegar menn hans komu að
honum. Bernardo horfði á-
hyggjufuilur á hann, en þegar
Smithers og menn hans sáu
roðann færast yfir andlit hans,
fóru þeir að skellihlæja.
„Ekkert kvennafar, ha. Það
er ágæt regla. Þú ættir að
reyna hana sjálfur* stundum“.
Kit leit á þá og brosti kank-
víslega. „Jeg viðurkenni, að
það var leikið á mig“, sagði
hann. „En rauðhærða hafmeyj
an skal fá að borga fyrir þetta“.
Síðan sneri hann sjer við og
tók undir handlegg Bernardos.
Klukkustundu síðar hjeldu
þeir áfram ferð sinni til sjávar.
11.
Kit stóð á þilfarinu á Sea-
flower og horf ði á hvernig
skipstefnið klauf hvítfexta
öldutoppana. Þeir höfðu stefnt
í vesturátt í þrjá sólarhringa
alveg í gangstæða átt við það
sem þeir ætluðu. En nú þegar
þá hafði borið um það bil þrjú
hundruð sjómílur úr leið, var
vir.dinn að lægja, svo að brátt
mundu þeir geta tekið beina
stefnu á St. Domingue.
Hann strauk fingrunum um
umbúðirnar, sem vaíðar voru
utan um höfuð bans. Hann
verkjaði enn í höfuðið eftir
kertastjakann. Jeg var næst-
um búinn að sigra þig í þetta
skipti, mín kæra Rouge, hugs-
aði hann, ef ekki hefði verið
svona hvasst. Best hefði nátt-
úrlega verið, að þeir hefðu
aldrei kveikt í ekrunni. En jeg
tók að mjer herferðina, til þess
að^geta boðið þjer þá stöðu,
sem þjer sæmir, en það varð
þá til þess, að jeg er líklega
búinn að missa þig fyrir fullt
og allt ....
Missa hana .... Hvaða vit-
leysa. Hann mundi aldrei við-
urkenna það, svo lengi sem
hún væri á lífi. — Hún hafði
tvisvar legið titrandi í fangi
hans og næsta skipti mundi
verða enn dýrðlegra en hin
fyrri til samans. Þegar hún
hafði komið til hans um borð
í skipinu, hafði hún komið
þvert á móti vilja sínum, en
samt gefið honum sjálfa sig og
brennimerkt sál hans, svo að
hann mundi ekki líta glaðan
dag fvrr en hún hefði lofað að
giftast honum. Hve gamall sem
hann yrði, mundi honurn allt
af hlýna um hjartaræturnar,
þegar hann hugsaði um þennan
fund þeirra.
En hann mundi fá að njóta
hennar aftur. Hann hafði að
vísu brennt hús hennar til
ösku. en hann ætlaði að byggja
henni annað hús glæsilegra en
hún gæti gert sjer í hugar-
lund. Og hann hafði lagt ekru
j hennar í eyði, en hann mundi
; geta boðið henni víðáttumeiri
j og frjósamari ekrur, á stað,
j þár -sem var mátulega votviðra
j samt og reyrinn mundi verða
mar'hæðarhár á einum degi.
í Hugsanarás hans nam stað-
ar. Já. hann ætlaði að fram-
kvæma þetta allt, en þegar því
væri lokið, hvernig átti hann
þá að finna eina litla korvettu
á hinu víðáttumikla hafi? Nú
voru liðin tvö ár, síðan hann
sá Rouge í fyrsta skipti, þar
sem hún stóð rennvot og
• skjálfandi á þilfarinu á Sea-
! flower. Síðan þá hafði hann
aðeins rekist á hana einu
sinni, og það var, þegar hún
átti í höggi við spönsku gull-
flutningaskipin. — Hvenær
mundi hann rekast á hana aft
. ur. Hann vissi að hún mundi
ekki fara aftur til Jamaica.
Hún mundi reyna að svala
hinu endurvakta hatri sínu á
karlmönnum úti á hafinu og
hann varð að leita að litlu kor-
vettunni á þrjúþúsund sjó-
mílna syæði. Það voru óneit-
anlega litlar líkur til að heppn
in mundi verða með honum.
Allt í einu heyrði hann hróp
varðmannsins yfir hvininn í
vindinum:
„Skip í augsýn. Þrjú komás-
strik frá stjórnborða“.
Kit og yfirmenn hans þustu
aftur á skipið. Þeir störðu á
sýnina, sem birtist þeim og
trúðu varla sínum eigin aug-
um. Sjávargangurinn var enn
mikill, en skipið sigldi fyrir
fullum seglurn þrátt fyrir veð-
urofsann, svo að það hallaði
svo mikið að sjórinn gekk yfir
þilfarið á hljeborða og hraði
skipsirjs var ótrúlega mikill.,
Við og við hvarf skipið í sæ-
rokinu, og þegar það kom í
ljós aftur var það komið enn
nær Seaílower. Nú var það
komið svo nálægt að Kit gat
greint að það var lítil kor-
vetta lík að lögun og Seaflow-
er. Þegar skipin voru komin
hlið við hlið kváðu við skot-
drunur frá korvettunni. Það
hafði verið skotið úr öllum
byssunum, sem sneru að Sea-
flower. Kit fleygði sjer strax
niður á þiifarið og byssukúl-
urnar hvinu fyrir ofan höfuð
hans. Borðstokkurinn á Sea-
flower mölbrotnaði og fjórar
af byssunum eyðilögðust.
„Skytturnar á sína staði“,
hrópaði Kit og nú fóru menn
hans í óða önn að bera upp
skotin. Skyttunum gekk erfið
lega í fyrstu að kveikja eld-
inn en eftir nokkur örlaga-
þrungin augnablik tókst þeim
það, þrátt fyrir hvassvirið. —
Fyrst þurfti að hreinsa púður
götin og íylla þau aftur með
þurru púðri. A meðan því fór
fram, var Skotið aftur frá kor-
vettunni og þrír menn fjelíu.
í leit að gulli
eftLr M. PICKTHAAL
43 11
> f
— Og sjáið þjer ekki þarna beint fyrir framan?
Leifur hlýddi aftur .... Og yfir fjölda lægri tinda, sá
hann í rökkrinu dökka, gífurlega háa tinda gnæfa við
himin. Þeir voru ótrúlega stórkostlegir og leyndardóms-
fullir, þar sem þeir hófust upp úr móðunni og Leifur
starði á þá sem heiilaður.
— Hvaða fjöll eru þetta? spurði hann með hvíslandi
röddu.
—• Það er Krákur, svaraði Villi rrieð lotningarfullum
rómi.
— Krákur, endurtók Leifur og við þetta nafn varð hug-
ur hans aftur gripinn hugsuninni um gullið
— Já, sagði Villi, en fjöllin eru mikið lengra burt en
þau sýnast, fleiri, fleiri mílur. En eru þau ekki stórkost-
; íeg? Líkast því sem þau fljóti í gullhafi.
— Jú, sagði Leifur og var annars hugar. Hann minntist
aftur orða Lyans. —i Hinu megin við Krákur er lítill dökk-
ur dalur, eins og stjarna í laginu.
Og Leifur sagði við sjálfan sig: Innan skamms verð jeg
kominn þangað. Hinu megin við þessi dimmu fjöll er dal-
urinn minn.
Þeir horfðu í áttina til Kráka, þar tii myrkrið var fallið
yfir og þeir gátu ekki greint neitt lengur. Svo gengu þeir
þögulir niður hlíðina.
Villi settist fyrir framan eldinn og >fór að sióða kvöld-
mat.
— Annars hef jeg heyrt, sagði hann, að það sje ógæfa
allt umhverfis Krákur. Indíánarnir eru hræddir við þær,
Það er eins og fjöllin dragi að sjer öli hin verstu óveður
og þar hafa margra beðið ill örlög.
— Við tökum ekkert mark á því, sem Indíánarnir kunna
að slúðra, sagði Leifur. Nú skuium við halda afram, uns
við náum takmarkinu. En samt gat hann ekki að því gert,
að orð Villa um ógæfuna kringum Krákur höfðu vakið
chugnað í huga hans. Hann sat þama þögull og þungt
hugsi í grasinu við eldinn.
Og skyndilega brá rauðum glampa fyrir í fjallahlíðinni.
Eitthvað þaut framhjá þeim með hvin og fjell niður í ösk-
una af eldinum. Síðan bergmálaði skothvellur milli klett-
tnna. Villi kastaði sjer flötum til jarðar.
A V G LÝ S I /V G
ER GVLLS IGILDI
Mark Twain var eitt sinn rit-
stjóri lítils blaös í Missouri.
Dag nokkurn fjekk hann brjef
frá einum lesanda blaðsins, sem
sagði, að hann hefði fundið
könguló skríðandi eftir blaðinu.
Hann spurði Twain að því,
hvort hann áliti þetta boða
hamingju eða óhamingju.
Twain skrifaði: Þótt þú finn-
ir könguló skríðandi eftir síðum
blaðsins boðar það hvorki gæfu
eða ógæfu. Köngulóin er aðeins
að gá að því, hvaða verslanir
það eru, sem ekki auglýsa í
blaðinu, því að hún veit, að
sier er óhætt að vefa net sitt
fyrir dyr þeirra. Þar verður
hún ekki fyrir ónæði.
Spartverjar höfðu andstygð
á mikilli mælgi. Þeir sögðu fátt,
en framkvæmdu þess meira.
Eitt sinn kom sendimaður frá
Perinthus til Spörtu. Hann tal-
aði lengi og spurði svo, hvaða
svar hann ætti að flytja kon-
ungi sínum.
„Segið honum“, sagði konung
ur Snörtu, „að þjer hafið talað
mikið, en að jeg hafi ekki sagt
eitt einasta orð“.
Að kvöldi hins 14. júlí 1789
færði de La Rochefoucauld-
Lianourt Lúðviki konungi 14.
þær frjettir til Versailles, að
ráðist hefði verið á Bastille-
kastalann.
Konungurinn hrópaði:
Ilvað, þetta er bylting.
Ráðgjafinn svaraði: — Nei,
herra, þetta er stjórnarbylting.
Eitt sinn spurði einn trúleys-
ingi guðhræddan mann að því,
hvort hann tryði því, að hval-
urinn hafi gleypt Jónas.
„Þegar jeg kem til himna,
ætla jeg að spyria Jónas að
því“, sagði sá trúaði.
„Já, en ef Jónas er nú alls
ekki þar“.
„Þá spyrð þú hann um það“,
var svarið.

Kaupi gull
hæsta verði
Sigurþór, Hafnarstræti 4.
f
a
3