Morgunblaðið - 15.01.1949, Side 10

10
MORGVNBLAÐIÐ
Laugardagur 15. janúar 1949.
Fyrir utan það, að hann
vissi, að heimilisfriðurinn
mundi verða úti eftir aftöku
Kits, þá var Don Luis það
mjög þungbært, að þurfa að
dæma hann til dauða, og það
af enn annarri ástæðu. Sjálfur
skammaðist hann sín fyrir það.
Ástæðan var sú, að hann gat
ekki annað en látið sjer þykja
örlítið vænt um þennan unga
óskilgetna son sinn.
Hann hafði að vísu átt í ill-
deilum við Kit, en það var að-
eins vegna ánægjunnar af að
hitta góðan bardagamann, sem
var jafningi hans að öllu leyti.
Hann hafði aldrei hatað eins
innilega og Kit hataði hann.
Hann hafði frekar verið hreyk
inn af vopnafimi og dirfsku
Kits. Ljóst hár hans minnti
svo mikið á Jeanne Girade-
aux, að Don Luis minntist allt
af æsku sinnar, þegar hann sá
hann og þráði að vera ungur
aftur. Hann hafði leikið móð-
urina illa. Mundi hann nú
neyðast til að dæma soninn til
dauða?
Nei, það mundi ekki vera
auðvelt að láta hengja Kit. En
hvað gat hann gert? Drengur-
inn var sjóræningi, enginn gat
neitað því, og. hann hafði
marga Spánverja og spönsk
skip á samviskunni. Ef til vill
ætti hann að gleðjast yfir því,
að Kit mundi ganga hnarreist-
ur og djarfur upp á gálgapall-
inn.
Þegar hann gekk inn í her-
bergi konu sinnar sat hún þar
og beið hans hin.rólegasta. —
Hann hafði búist við að koma
áð henni hágrátandi í rúminu.
Hún gekk á móti honum.
Hreyfingar hennar voru örugg
ar og tígulegar.
,,Er það satt, að það sje búið
að taka hann fastan?“. spurði
hún rólega.
„Já, og enn sannara, að
hann verður hengdur á morg-
un“, sagði Don Luis.
Bianca virti fyrir sjer and-
lit manns síns. ÞáS var eins og
hún horfði á óargadýr á bak
við járngrindur.
„Hann hefur þá þegar mætt
fyrir dómstólunum?“, sagði
hún.
„Nei, það verður ekki fyr en
í kvöld. En útkoman verður
óhjákvæmilega sú, að hann
veruður dæmdur til dauða“.
Hún horfði beint í augu
hans.
„Og þú, sem forseti Auden-
cia, samþykkir það auðvitað,
eða hvað?“.
,,Já‘, sagði Don Luis, „hvers
vegna spyrðu að því?‘.
„Vegna þess, að þú verður
að sjá um að hann verði ekki
hengclur“, sagði Bianca.
„Og ef jeg geri það ekki“?.
„Þig langar til að eignast
son. Ef Kit deyr,' verður þjer
aíldrei að þeirri. ósk. Þú færð
ekki eiiu sinni að snerta
mig“.
Don Luis hnyklaði brúnir.
„Jeg býst við því, að jeg geti
sjálfur stjórnað því á einhvern
hátt“, sagði hann.
„Þar sicjátlast þjer, Luis. Ef
þú heldur að þú getir tekið
mig með valdi þá skjátlast þjer
hrapallega. Um leið og Kit
56. dagur
deyr á gálganum frem jeg
sjálfsmorð“.
„Þú mundir ekki þora það“,
sagði Don Luis.
„Ekki það?“, sagði Bianca.
„Fyrst þú ert svo ákveðinn í
því að láta drepa hann, þá er
best að jeg gangi á undan ....
núna strax ....“.
Dön Luis tók undir sig
stökk og greip um úlnlið henn
ar. Hann sneri upp á hendur
hennar, svo að litla flaskan,
sem hún hjelt á snerist við og
grænn vökvinn rann úr henni.
Nokkrir dropar fjellu á rós,
sem stóð í vasa á borðinu.
Blómið fölnaði strax og varð
brúnt og skrælnað eftir hálfa
mínútu.
„Þannig ætla jeg að deyja1,
sagði Bianca lágri röddu, „og
enginn getur hindrað það. Jeg
hef falið tuttugu svona flöskur
hingað og þangað í húsinu og
þú finnur þær aldrei. Ef jeg
er þjer nokkurs virði, þá hlífir
þú honum. En ef þú kveður
upp dauðadóm yfir honum, þá
mundu það, að það verður lika
minn dauðadómur“.
I
Don Luis virti fölt andlit
konu sinnar fyrir sjer. Hugs-
anirnar flugu í gegn um huga
hans. Hann vissi þegar, að
hann varð að láta undan. Hjer
eftir þúrfti hann aðeins að láta
sem minnst bera á ósigrinum.
„Hvað skeður ef jeg hlífi
honum?“, spurði hann þurr-
lega.
Roði færðist 1 kinnar Bi-
öncu. „Þá skal jeg verða skyldu
rækin eiginkona, í einu og
öllu“, sagði hún lágt.
Don Lflis brosti hæðnislega.
„Kærar þakkir“, sagði hann
og hneigði sig fyrir framan
hana með miklum tilburðum.'
„Þjer eruð sannarlega göfug-
lyndar, lafði mín. En þú verð-
ur að afsaka. Jeg verð að fara
upp í dómshúsið“.
Hjartað barðist ótt um í
brjósti Biöncu, þegar hún
horfði á eftir manni sínum.
Örlög Kits voru í höndum
þessa stolta manns. Guð einn
og hin heilaga móðir vissu
hver úrslitin mundu verða. —
Bianca sneri sjer undan og
gekk hægum skrefum að helgi
myndinni á veggnum. Hún
kraup á knje fyrir framan
hana og fór að biðjast fyrir.
Don Luis var ekkert að
kenna í brjósti um sjálfan sig
á leiðinni til dómhússins. —
Hann var orðinn of gamall og
reyndur til þess að slíkar hugs
anir þyngdu skap hans. Hann
var með allan hugann við það,
sem hann þurfti að gera.
Hvernig átti hann að bjarga
syni sínum frá hengingu? Það
var fyrst eftir að Kit hafði við
urkennt það, að hann hefði
verið skipstjóri á Seaflower,
að dómararnir samþykktu að
höfða mál gegn honum. Hann
komst að raun um það, að
hann yrði að fá fangelsisvörð-
inn og pyndingameistarann í
Tenaza til þess að vera vitni.
Það var liðið meira en ár, síð-
an S.eaflower hafði átt í orust-
um við önnur skip. Don Luis
var alveg viss um, að hann.
væri sá eini í Cartagena, sem
hafði orðið fyrir barðinu á Kit.
Hann vissi ekki til, að Sea-
flower hefði komið á þessar
slóðir áður. Þess vegna var
það mikil bót í máli fyrir Kit,
að hann var ekki um borð í
skipinu, þegar árásin var
gerð, og hann hafði skipað
mönnum sínum að halda kyrru
fyrir. Litli sjóræninginn, sem
Don Luis hafði talað við, hafði
svarið og sárt við lagt, að Kit
hefði aðeins ætlað að hitta
gamla kærustu í Cartagena.
Don Luis hnyklaði brúnirn-
ar. Til allrar hamingju hafði
litli sjóræninginn ekki nefnt
nafn konunnar annað hvort
ekki vitað það, eða haft vit á
því að þegja yfir því. Það gæti
hjálpað. Jafnvel hinum harð-
skeyttustu dómurum gat snú-
ist hugur, ef ást á milli karls
og konu var annars vega. Já,
hann mundi geta notað sjer af
því.
En honum þótti verra, að
yrði Kit sýknaður, mundi Gyð
ingurinn, sem var í fylgd með
honum, einnig verða sýknað-
ur. Don Luis hefði feginn vilj-
að láta pynta Bernardo til
dauða, en hann var röksýnn
maður, og hann sá. að yrði
Bernardo dæmdur til dauða,
mundi aðstaða Kits versna um
allan helming. Auk þess þekkt
ust varla Gyðingaofsóknir hjer
í nýja heiminum, því að Gyð-
ingar voru fáir og það var eng
inn skaði að þeim. En Don
Luis vissi, að væru þeir stadd-
ir í Madrid eða Sevilla, mundi
það hægur vandi að fá hann
dæmdan til dauða. En hjer var
öðru máli að gegna. Því miður
mundi hann neyðast til að láta
Bernardo einnig lifa.
Útgangurinn á Kit og Bern-
ardo var allt annað en glæsi-
legt, þegar þeir gengu inn í
dómsalinn. Þeir voru hlekkj-
aðir bæði á höndum og fótum,
skrámaðir og blóðugir í and-
liti og fötin voru hálftætt utan
af þeim. Þeir stungu mjög í
stúf við virðulega dómarana
og forseta þeirra.
Kit leit upp og horfði ís-
köldu augnaráði beint í augu
Don Luis. Svipur hans var
fyrirlitlegur og augnaráðið
stingandi, svo að Don Luis
roðnaði undir þungu dómara-
hárkollunni. Hann sat í háu
sæti fyrir ofan hina dómend-
urnar. Hann hafði einu sinni
ásakað landsstjórann sjálfan
úr þessu sæti og hafði unnið
málið. En nú þegar hann leit
í augu sonar síns var honum
lítil bót að þessu hásæti. Hon-
um fannst hann sjálfur vera
sá ákærði, og hávaxni. Ijós-
hærði maðurinn og Gyðingur-
inn væru sækjendur í máli
hans.
j
| Kaupi gull
hæsta verði.
| Sigurþór, Hafnarstræti 4.
I

í leit að guili
eftir M. PICKTHAAX,
64
óargadýr. Jeg hef heyrt ýmsar sögur um Grizzla frá Indí-
anunum. Einn Indíáni bað bænir sínar alltaf til Grizzla.
vegna þess að þeir voru ægilegustu skepnur, sem hann
þekkti. Þeir koma aftan að mönnum hljóðlaust og slá þá
um koll.
— Já, já, sagði Leifur, en það er ekki mikill vandi að
hæfa þá með skoti.
— Þjer þekkið ekki mikið til Grizzla, sagði Villi, án þess
að nokkurt bros sæist á andliti hans. Þegar jeg sá þetta,
iór kaldur hrollur um mig af ótta.
— Jæja, jæja, sagði Leifur. Seinna í kvöld fer jeg aftur
niður að vatni að reyna að veiða nokkra laxa. Síðan skal
það vera mjer hin mesta ánægja að heilsa herra Grizzla, ef
hann vill.
— Hann lætur víst ekki á sjer standa, sagði Viíli ógn-
þrungið. Hann kemur aftan að okkur og slær höfuðkúpuna
í mola. Menn eiga ekki að gera að gamni sínu með þessi
ógurlegu rándýr.
Leifur hló, en Villi var þögull.
Eftir að þeir höfðu borðað fór Leifur af stað niður að
vatninu. Hann hafði meðferðis veiðistöng. Villa skildi hann
eftir hjá Brown.
Eins og drengurinn hafði sagt, fór Leifur meðfram lækn-
um spottakorn. Þá kom hann auga á dökkblátt vatnið niðri
í kvosinni. Allt í kring náði furuskógurinn fram á bakka
vatnsins, og Leifi fannst þetta ein fegursta sjón, sem hann
hefði augum litið. Hann fann brátt hylinn, sem Villi hafði
sagt honum af og tók þegar í stað til að veiða.
— Þetta er næstum því of mikið af því góða, sagði hann
stuttu seinna við sjálfan sig. Þetta er ekki að veiða finnst
mjer næstum því. Það er frekar slátrun. Þeir gripu undir
eins á krókinn. — Jæja, nú ætla jeg aðeins að fá einn enn.
Og hann kastaði línunni út.
Það var farið að rökkva, þegar Leifur lagði af stað upp
í hlíðina. Jeg vissi ekki, að það væri orðið svo framorðið.
sagði hann. Vona að ekkert slæmt hafi komið fyrir þfátt
fyrir það. Jeg hef alveg gleymt, hvað tímanum leið. Hann
OTjJxT TnðhnumAaf' íi'-ruj
í skorti af þvottasnúrum.
★
— Fyrir hvaða mönnum tek
urcju allt af ofan?
— Fyrir rökurum.
★
í bókabúðinni
— Jeg ætla að fá þessa bók
hjerna 4 glugganum. Hún heit-
ir „Hvernig á að handtaka
menn“, sagði lítil stúlka, sem
kom inn í bókabúð.
Afgreiðslumaðurinn leit
undrandi á stúlkuna.
— Þetta er áreiðanlega ekki
bók fyrir þig. Hvers vegna
viltu einmitt kaupa hana?
— Jeg ætla að gefa pabba
hana í jólagjöf.
— Já, en það er áreiðanlega
fjöldinn annar af bókum, sem
hann vill heldur
— Nei, jeg veit, að hann
verður feginn, þegar hann fær
hana. Hann er nefnilega lög-
regluþjónn.
Losnar ekki við skattinn,
þótt hann sje „dáinn“
Samkvæmt opinberum skýrsl
um hefur hinn 35 ára gamli
Giovanni Villa í Palermo verið
dáinn í fjögur ár, en hann hef-
ur samt alltaf orðið að borga
skattinn sinn. Fyrir tveimur
árum þurfti Villa á fæðingar-
vottorði að halda og ætlaði að
fá það í viðkomandi opinberri
skrifstofu. En vottorðið fjekk
hann aldrei. heldur var honum
tilkynnt að hann hafði dáið í
mars 1944 í þorpinu Patrica.
Hann hafði aldrei til Patrica
komið, og þegar hann skýrði
frá því, ypti fólkið í skrifstof-
unni aðeins öxlum og svaraði:
„Niente da fare“ (Það er ekk-
ert við því að gera).
Síðan er sagt, að Villa hafi
farið frá einni stjórnarskrif-
stofu í aðra, til þess að fá það
viðurkennt, að hann væri í
tölu lifenda, en áranguislaust.
Nýlega eignaðist kona hans
barn, og hann reynir nú af
mætti að fá sig viðurkenndan
sem faðir þess, en stjórnarvöld-
in segja aðeins: „Dáinn maður
getur ekki eignast börn“.
En þrátt fyrir allt þetta, er
Giovanni Villa sllt af sendur
skattreikningurinn og hann
verður hann að borga.