Morgunblaðið - 25.01.1949, Side 14

14
MORGVNBLAÐIÐ
eftir ÍRMK grógg
jaeim í gegn um þjettvaxið
fcjaxr; *Kit sá að Bernardo
béygði sig niður og reif upp
ieyr-flækju. Einn varðmann-
anna ýtti harkalega við honum
ineð byssuskaftinu og skipaði
honum að halda áfram. Loks
komu þeir út úr kjarrinu. Kit
sá þá að þeir höfðu gengið í
stóran hálfhring, því að Boca
Chica virkið lá nú beint fram
undan.
Þegar þeir komu nær, sá
hann annað, sem hann hafði
ekki tekið eftir fyrr. Hjerna
megin var ytri virkisveggur-
mn ekki byggður af manna-
höndum heldur var hann þver
hnýpt bjarg, sem hafði aðeins
verið sljettað með smástein-
um. Einn varðmannanna ljet
renna niður kaðal, þangað til
hann náði niður í vígisgröfina.
Svartskeggjaði liðsforinginn
hneigði sig fyrir Kit og Bern-
ardo með hæðnislegt glott á
vörum.
„Mundi senior Cristobal
vilja gera svo vel og fara nið-
ur?, hagði hann háðslega.
Kit átti ekki annars úrkosta.
Hann Ijet sig renna niður kað-
aiinn. Rjett áður en fætur
hans snertu slímugt yfirborð
vatnsins í gröfinni, sá hann,
að það mundi ekki vera ætlun
Spánverjanna að drekkja hon-
um samstundis, því að fvrir
framan hann lá hellir inn í
hamravegginn. Hann sveiflaði
sjer inn í hellinn og sleppti
kaðlinum.
Kit tók ekki strax eftir því
að í botni hellisins var þykkt
ieðjulag. Hann gægðist út um
hellismunnann og fylgdist með
hvernig Bernardo gengi að
fikra sig niður kaðalinn.
Hann sá brátt að hann þyrfti
ekki að hafa neinar áhyggjur
af Bernardo. Hann var fimur
eins og ungur drengur. Þegar
hann var kominn heilu og
höldnu niður og stóð í hellis-
munnanum hjá Kit, tók hann
eftir því að Bernardo hjelt enn
á reyrflækjunni.
„Jeg hjelt að þeir ætluðu að
drekkja okkur í vígisgröfinni“,
sagði hann. ..Maður getur verið
lengi í kafi með því að anda
gegnum reyr. En jeg held
núna, að herrunum hafi dottið
eitthvað annað í hug“. Áður en
Kit var búinn að svara kom
kaðallinn niður aftur og á
enda hans var bundih trje-
karfa.
„Takið hana“, hrópaði liðs-
foringinn niður til þeirra. „Þið
þurfið á henni að halda“.
Bernardo tók körfuna og þeir
skoðuðu hana undrandi á
svip. En þá kom Bernardo
auga á leðjuna í hellis botn-
inum.
„Og helvítin“, tautaði Bern-
ardo. „Vatnið stígur í hellin-
um með flóði“.
Hann stóð á fætur eins og
loftið í hellinum leyfði og at-
Íiugaði veggina. Hann sá að
itlu munaði að vatnið mundi
fylla hellinn. Þeir mundu
þurfa að standa hálfbognir til
þess að halda munni og nefi
fyrir ofan vatnsflötinn. Ef
þeir gætu ausið með körfunni,
mundu þeir geta haldið vatn-
inu heldur neðar. Þetta var þá
ándíánská aðferðin. ' '
64. dagur
Kit sagði ekkert en skreið
innar eftir hellinum. Nokkrum
föðmum innar hallaðist hellis-
gólfið niður og þar var pollur
enda þótt háfjara væri. Poll-
urinn var um átta fet að dýpt.
Það var allt of dimmt þar til
þess að geta greint vatnsmörk-
in, en Kit gat sjer þess til, að
þar mundi vatnið ná næstum
alveg upp í hellisloftið. Hann
synti yfir pollinn, en þegar
hann var kominn yfir sá hann
að hellirinn var lokaður hinum
megin með hlöðnum steinvegg.
Kit settist niður í leðjuna
fullur örvæntingar. En eftir
augnablik hafði hann aftur náð
sinni fyrri hugarró og festu.
Hann mundi eftir brjefi Biöncu
og synti aftur yfir pollinn.
„Það er ekkert op hinum
megin“, sagði hann, „svo að við
verðum að finna eitthvert ann
að ráð“.
Þeir settust aftur út í hellis-
munnann. Kit sat grafkyrr í
þungum þönkum. Loks var
eins og honum dytti eitthvað
í hug.
„Ef vatnið í vígisgröfinni
vex með flóði, þá hlýtur hún
að vera í sambandi við sjóinn“,
sagði hann við Bernardo.
Bernardo leit á hann. Svo
kinkaði hann kolli. „Já, það
hlýtur að vera“, sagði hann.
„En vi§ verðum að bíða þang-
að til dimmir til að athuga
það“.
Þegar nóttin nálgaðist fór
vatnið að hækka í hellinum og
þeir sátu í vatni upp að mitti.
Þeir biðu þangað til svo dimmt
var orðið að þeir sáu ekki móta
fyrir hellismunnanum og
myrkrið var orðið jafn mikið
inni í hellinum, sem úti fyrir.
Kit óð hljóðlega út í skol-
grænt vatnið í sýkinu og lagði
síðan hægt til sunds. Bernardo
óð á eftir honum, en synti síð-
an í öfuga átt. Þeir syntu í kafi
eins mikið og þeir gátu og
þreifuðu eftir virkisveggnum.
Þessu hjeldu þeir áfram alla
nóttina. Þegar tók að birta af
degi urðu þeir að hætta og þá
hafði leitin ekki borið neinn
árangur. Ef til var eitthvert
gat á veggnum, þá hafði þeim
að minnsta kosti ekki tekist að
finna það. Þeir fóru aftur til
hellisins. Nú var að fjara út,
svo að þeir gátu sest á hellis-
gólfið. Þeir höfðu ekki verið í
hellinum nema klukkutíma,
þegar þeir heyrðu varðmenn-
ina kalla niður:
„Eru „kavalerarnir“ búnir
að fá nóg af sundæfingu?“.
Bernardo ætlaði að fara að
hreyta einhverju í þá aftur, en
Kit greip um handlegg hans.
„Ekki svara þeim“, hvíslaði
hann.
„Svarið þið“, kallaði liðsfor-
inginn. „Það borgar sig ekki
fyrir ykkur að ómaka okkur
niður“.
Bernardo horfði undrandi á
Kit þreifa fyrir sjer niðri í vatn
inu. „Jeg fann hann“, sagði
Kit og dró upp reyrflækjuna,
sem Bernardo hafði komið
með. „Komdu“, hvíslaði bann
og lagði af stað inn hellisgöng-
in. Þeir syntu yfir dj úþa hýl-
inn, upp að hlaðna steinveggn
um. Þar biðu þeir átekta. Þeg-
ar þeir heyrðu að Spánverjarn
ir voru komnir inn í hellinn,
ljetu þeir sig sökkva til botns.
Þar lágu þeir grafkyrrir, en
Ijetu annan enda reyrsins
standa upp úr vatninu og önd-
uðu í gegn um hann.
Það var allt annað en skemti
legt að liggja þarna og bíða
og hlusta á Spánverjana nálg-
ast. Allt í einu heyrðu þeir
þungan dynk og mikinn buslu
gang rjett yfir höfði sjer. Einn
Spánverjanna hafði dottið í
hylinn. Til allrar hamingju var
hann ekki í þungum herklæð-
um. því að þá hefði hann
drukknað. Hann buslaði aftur
UPP á yfirborðið og fjelagar
hans drógu hann upp úr á
spjótsköftunum.
Kit og Bernardo heyrðu ekki
hvað hann sagði, þegar hann
kom upp úr, en þeim hefði
ljett mikið, hefðu þeir heyrt
það, því að hann hrópaði: „Ef
þeir hafa dottið ofan í þennan
hyl, þá hafa þeir ábyggilega
drukknað. Hann er alveg botn-
laus“.
Kit og Bernardo lágu kyrrir
á botninum nokkra stund enn
og önduðu í gegn um reyrinn.
Loks synti Kit hægt upp á yf-
irborðið, og gægðist snöggvast
upp úr. Ekkert hljóð heyrðist.
Hann synnti yfir að reyr Bern
ardos og kippti í. Augnabliki
síðar rak Bernardo svartan
kollinn upp úr.
„Jæja, við eigum þá aðra
nótt til góða“, sagði hann, „en
við erum enn fyrir innan þessa
bansetta veggi“.
„Yið hefðum þó enn minna
tækifæri til að komast undan,
ef við værum í fangaklefan-
um“, sagði Kit.
Þeir settust nú niður og biðu
þess að dimmdi. Þegar fór að
líða á daginn, fóru þeir að
finna mikið til hungurs og
þorsta. Tungan var bólgin og
þykk í munni þeirra, svo að
þeir áttu erfitt um mál. Nóttin
varð björt og heiðrík, en ekki
dimm, eins og nóttin áður. Það
var helmingi hættulegra fyrir
þá að synda í vígisgröfinni, því
að varðmennirnir gátu auðveld
lega komið auga á þá. En það
var líka betra fyrir þá að sjá
meira í kring um sig.
Kit sagði Bernardo að bíða
og lagði til sunds. Hann synti
eins mikið í kafi og hann gat
og rak höfuðið upp úr við og
við. Þegar hann var kominn í
hinn enda vígisgrafarinnar, sá
hann sjer til mikillar undrun-
ar að ytri veggurinn var mikið
lægri á móti einni vindu-
brúnni. Fimur maður gat auð-
veldlega klifrað yfir hann.
Hann synti aftur til hellisins
og savði Bernardos friettirnar.
Þegar Kit hafði hvílst nokkra
stund, lövðu þeir báðir af stað.
Þeir syntu í skurfganum upp
við innri vegginn. Loks komu
beir að ver'f'num. bar sem
hpnn lækkaði andspænis
brúnni. En þá gátu beir ekki
svnt vfir að vtn ve°í?num, því
að vatnsvfirborðið þeim megin
var baðað í tunelskininu. Á
innri veegnum sáu þeir varð-
mann standa.og horfa út í loft-
Þriðjudagur 25. janúar 1949.
■-.Y

I leit að gulli
eftir M. PXCKTHAAL
62
V

minnast þess allt fram í dauðann. Þeif vdru komnir alveg
fram á fjallsbrún og litu niður í dalinn, sem þeir þekktu
svo vel. Leifur hugsaði til þess þegar hann hafði staðið hjer
og horft yfir sveitina í síðasta sinn áður en hann lagði upp
x gullleitarleiðangurinn. Nú fannst honum hann sjálfur vera
miklu eldri orðinn. 1
— Þetta væri svo sem allt í lagi, sagði Villi, eins og hann
vildi með sínum fátæklegu orðum hugga læknirinn. Þetta
væri svo sem allt í lagi, ef þjer vilduð aðeíns leyfa mjer að
fara og taka hestinn af fantinum honum Brown.
— Já, sagði Leifur, — og það með hestinn gerir ekkert
tii. Jeg verð aðeins miklu fátækari þegai* jeg kem aftur,
heldur en þegar jeg lagði af stað.
— Jæja, sagði Villi, ef maður er allslaus^þá er það ágætt,
því að þá getur maður ekki orðið fátækxirii
Þeir beygðu nú úr leið og hjeldu þangað, sem hellirinn
hans Villa var. Þarna var komið graslendi og við og við
leyfðu þeir Blesa að fá sjer grastuggu. Nú var farið að
xökkva mikið og yfir hlíðar Klakaborgár sló dirnmum
skugga. I
Loks komu þeir að hellinum. Fyrir opið var byrgt með
nokkrum viðarborðum. Það hefur enginn bjöm komið í hell-
irinn, sagði Villi, þá hefði Blesi strax fundið bjarnarþef-
inn.
Hann fór inn í hellinn og kom aftur með lugt, dálítið
brotna, en hann gat kveikt á henni, og þá gaf hún frá sjer
fölan rauðan bjarma.
Þetta er allt í lagi, sagði Villi. Nú skuluð þjer bara koma
inn fyrir læknir, og það er best, að hann Blesi komi líka
inn. Ekki skulum við skilja hann eftir í náttmyrkriixu.
Leifur teymdi Blesa inn og þeir komu inn í allstóra hlýja
hellisholu. Það var dágott herbergi og gólfið þakið með
þurru trjálaufi. Þarna voru tveir tómir sápukassar, paki,
ónýtar ábreiður, tvær steikarpönnur, skaftpottur, veiðistöng
cg margskonar annað dót. , 7
Villi hengdi lugtina upp á krók, sem var fastur í kletta-
veggnum, síðan batt hann Blesa og tók hnakkinn af honum.
QIacT 'mahquA'Jzcu. I a
ASTUJ
Gamall vani.
★
— Er það satt, að Billi hafi
verið rekinn úr skólanum?
— Já, það er satt.
— Hváð skeði?
— Hann hnerraði þegar
hann var að taka próf í rúss-
nesku, og þeir köstuðu honum
út fyrir dónalegt orðbragð,
★
Það var von í píanókennar-
anum á hverri mínútu, til þess
að kenna Villa litla á hljóð-
færið.
— Ertu búinn að þvo þjer
um hendurnar?, spurði móðir
Villa.
— Já.
—r Og í framan?, ,
— Já.
— Þvoðir þú þjer nú vel á
bak við eyrun?
— Já, mafnma, á bak við það
eyrað, sem snýr að henni.
★
— Jæja, Jói litli, hvað ætl-
[ arðu að gera, þegar þú ert orð-
inn stór?
Jói: — Jeg ætla að reisa
myntsláttustöð.
— Myntsláttustöð? Hvað er
nú það?
— Það er þar, sem pabbi
segir, að peningarnar sjeu bún
ir til.
★
Lítill drengur er að hringja
til pabba síns í skrifstofu hans.
— Halló, hver er þetta?, spyr
snáðinn.
— Þetta er besti maðurinn í
heiminum, svaraði pabbinn,
sem þekkti rödd sonar síns.
I — Afsakið, sagði sá litli, jeg
hefi fengið skakkt númer.
★
I — Hversvegna stendur stork
urinn alltaf á öðrum fætinum?
— Vegna þess, að ef hann
j lyfti hinum upp líka myndi
hann detta niður.
Ef LOTTVR GETIJR ÞAÐ EKKl
ÞÁ hver?