Morgunblaðið - 30.01.1949, Side 14

Morgunblaðið - 30.01.1949, Side 14
14 MORGLNBLAÐ19 Stmnudagur 30. janúar 1949 í leit að guili „Komdu“, sagði Kit. „Okkur lángar til að tala við þig“. Kit og Bernardo gengu síðan með hann á milli sín út úr veit ingahúsinu. Það var komið kvöld og dimmt úti fyrir. „Þú varst eitthvað að minn- ast á Frakka“, sagði Kit vin- gjarnlega. Okkur þætti ákaf- íega gaman að hevra meira um það Gerðu svo vel að leysa frá skjóðunni“. Slægðarlegt bros Ijek um varir litla mannsins. Hann gaut augunum til Kits. „Hvers virði er sagan ykkur?“, sagði hann. „Tuttugu reala í viðbót“, sagði Kit. Litli Frakkinn var búinn að fá ákafan hiksta og vínlykt- ina lagði úr vitum hans, svo að Kit varð að snúa sjer und- an. „Eigum við ekki að segja tuttugu og fimm", sagði hann i vesældartón. „Jeg hef haft mikið fyrir þessu“. „Tuttugu og fimm þá“, sagði Kit. „En ekki einn centavo yfir það. Út með það svo“. Litli maðurinn hikaði. Svo rjetti hann út hendina. Kit tók upp peningana og fekk honum þá. „Jæja, senior“, sagði hann, „þá kemur það. Jeg vann hjá Ðucasse landsstjóra. Jeg var garðyrkjumaður hjá honum. Og í mánuðinum, sem leið fekk jeg nasasjónir af að eitthvað merkilegt var á seyði. Það kom stórt skip frá Frakklandi. — Skipstjórinn sagði landsstjóran um eitthvað og það fór allt í uppnám. Þeir eru að ráðgera hérferð“. Hann hvíslaði lágt í miklum trúnaðartón, „.... her ferð til Cartagena. Það munar ekki um það. Strax og jeg fekk vitneskju um það, hugsaði jeg með mjer: Jæja, hjerna færð þú tækifærið, Pierre. Þeir fóru ekkert sjerlega mjúklega með mig í Saint Dominque. Jeg get sagt það án þess að blikna eð’a biána“. „Komdu þjer að efninu, maður“, sagði Kit „Hvaða sann a|nir hefur þú fyrir því, að jjtetta sje rjett?“. * ,Skipið sem kom frá Frakk- lándi heitir Marin. Skipstjór- ihn heitir Sieur de Saint-Van- drille. Og hjerna, herra minn, hef jeg afritið af útboðinu, sem Ducasse sendi um alla Saint- Domingue, þar sem allir vopn- færir menn eru kallaðir í her- inn‘-. Kit tók við blaðinu og las það. Hann rjetti Bernardo það áh þess að mæla orð. „Fáið mjer aftur blaðið11, emjaði Piere. „Yfirhershöfð- inginn hjerna borgar mjer fleiri þúsundir fyrir það, seni- or, fleiri þúsundir“. Bernardo rjetti Kit aftur blaðið, og áður en litli maður- inn gat nokkuð hafist að, var Kit búinn að rífa það í smá- tætlur. „Senior“, æpti Pierre, En Kit Ijet eins og hann heyrði ekki til hans og fleygði tætlunum í skolpræsið. . „Þú ert bæði frámunalega heimskur auk þess að vera út smoginn svikahrappur“, sagði Kit rólega. Það liðu nokkur qugnabiik áður en Pierre varð 69. dagur það ljóst að Kit talaði eins hreina frönsku og nokkur Frakki. Þegar hann loks áttaði sig skalf hann frá hvirfli til ilja eins og lauf í vindi. ,.Franskur“, stundi hann upp. „Guð almáttugur á himn- um og hin heilaga móðir hjálpi mjer. Hann er franskur“. ..Það er leitt‘% sagði 'Bern- ardo, ..en við neyðumst til að drepa hann. Við getum ekki látið hann ganga lausan með það, sem hann yeit“. Kit kinkaði kolli alvarlegur á svip og dró hníf sinn úr belt- inu. Stálið glampaði í myrkr- inu og' það korraði í kverkun- um á Pierre. Svo var eins og honum væri skotið úr fall- byssu og hann þaut eins og eldibrandur niður götuna. Kit og Bernardo þutu á eftir hon- um, en hræðslan bar litla manninn enn hraðar yfir og bilið breikkaði sífellt á milli þeirra. En þegar hann hljóp fyrir húshorn rakst hann beint í faneið á tveimur varðmönn- um. Hann smeygði sjer fim- lega úr greipum þeirra og þaut áfram. ..Þiófur, þjófur“, kallaði Kit. „Stöðvið hann“. Varðmennirnir lögðu líka uf stað á eftir honum. Þeim varð brátt lióst að þeir mundu aldrei ná honum, svo að þeir drógu upp byssur sínar og miðuðu. Skotinn hváðu við í þröngri götunni. Pierre litli stakkst á höfuðið og rykið þyrlaðist upp í kring um hann. Hann var öauður þegar hinii>fiórir komu að honum. Varðmennirnir litu spyriandi á Kit. „Ef þið leitið í vösum hans, þá finnið þið þar tuttugu re- ala, sem hann stal úr vasa mín- um inni á veitingahúsi“, sagði hann. Annar varðmaðurinn leitaði á líkinu. Hann tæmdi vasana og stóð síðan upp með peninga og brjef í höndunum. Hann skoðaði brjefið og leit síðan undrandi á Kit og Bernardo. „Þetta er ekki spánska", sagði hann. Kit gekk til hans og las á brjefið yfir öxl hans. „Þetta er franska“, sagði hann hægt, eins og hann væri að hugsa sig um. „Þetta er leyfisbrjef fyrir því að fara frá Saint Domingue. Þjer haf- ið gert vel. Það lítur út fyrir, að maðúrinn hafi líka verið njósnari“. Vmrðmaðurinn ljómaði af á- nægju. Það gat orðið til þess að hann yrði hækkaður í tign- inni. Kit sá. hvað hann hugsaði og notaði sjer af því. „Mier finnst það ekkert of mikið fyrir ykkur, þó að þið skiotið á milli vkkar þessum tuttugu reölum. sem þakklætis vott frá mier fvrir fyrirhöfn- ina“. Var^mennirnir brostu báðir himiu’þfandi Þ°ir riettu Kit peningana og hann skipti síð- an ianft á milli b°irra. „Adios. cabaleros“, sagði hann o“ kvaddi þá á her- mannavísu grafalvarlegur á svip.; eftir M. PICKTHAAL 67 'f'x. „Jæja, hvað nú, Kit?“, spurði Bernardo, þegar þeir gengu á burt. „Nú förum við til Carta- gena“, sagið Kit. ..Til Cartagena?“. -Já“, sagði Kit og hló, ..en við komum fyrst við á Saint- Domingue'. Þeir fóru’ aftur til gistihúss- ins, þar sem sjómenn voru van ir að koma, og spurðust fyrir um skipsferð. En þeir urðu að tefja í Santa Marta í meira en viku, áður en þeir frjettu að nokkurri skipsferð, sem þeir gátu haft not af. Þá frjettu þeir að stórt gullflutningaskip hefði farið frá Cartagena og mundi koma snöggvast við í Santa Marta á leið sinni til Sano Do- mingo. Þaðan mundi það fara til Spánar. Santa Domingo var hinum megin á eyjunni. hugsaði Kit. Þá mundu þeir þurfa að ferð- ast langar leiðir, áður en þeir kæmust til Saint Domingue. En við því var ekkert að gera. Þetta virtist vera eina lausnin. Með því að borga smámútur hjer og þar náðu þeir loks tali af skipstjóranum á Santa Isi- bella, en gullflutningaskipið hjet það. Skipstjórinn var þurr á manninn. Hann sagðist ekki hafa leyfi til að taka farþega, en þar sem þeir virtust hafa krafta í köglum, þá gætu þeir komið með, ef þeir vildu ráða sig á skipið. En þá yrðu þeir að koma með til Spánar. „Það fá engir að fara af skip inu, þegar við komum til eyj- arinnar“, sagði hann. „Okkur vantar menn um borð. Ef þið verðið að komast til Santo Do- mingo, þá get jeg skilið ykkur eftir þar, þegar við komum aft ur frá Spáni. Það verður bara smátöf fyrr okkur“. Já, töf, sem mundi geta orð- ið heilt ár, hugsaði Kit, en hann sagði það ekki. Þeir áttu einskis annars úrkosta. Aðalat riðið var að komast sem fyrst til Saint Domingue. Þeir hlutu að geta leikið einhvern veginn á þennan þrákálf. Kit tók upp pennann og skrifaði undir. „Við samþykkjum“, sagði hann. „En þjer eruð harður á kostunum, senior“. Þegar Santa Isabella kom til Santo Domingo, átti skipstjór- inn í mörgu að snúast. Kit og Bernardo gengu samviskusam- lega til verka sinna, þegar skipið laeðist inn á höfnina, og biðu þess rólegir að dimma tæki. Skipveriarnir höfðu marg ir hverjir beðið um landgöngu leyfi, en skipstjórinn hafði synjað þeim þess. Kit og Bern- ard höfðu ekki einu sinni minnst á það við skipstjórann að fá að fara í land. — Þeir vissu. að skipstjórinn var hræddur um að missa menn sína og þurfa að sigla yfir Atlant.sbafið of fáliðaður, því að skipið var stórt og erfitt að s‘iórna því. — O, þetta eru nú engar nýjar frjettir, svaraði frú Mae- hold. Jeg hef heyrt ,að hann hafi skipt með Indíána Tomma og Brown, sem menn segja nú, að sje orðinn eins og nýr maður, en liggi fyrir dauðanum á sjúkrahúsinu í Fossabæ. — Já, sagði frú Jordan, en jeg hef heyrt, að læknirinn hafi hætt að hugsa um gullið til þess að bjarga Brown, en jeg verð nú að segja, að jeg skildi ekkert í lækninum, þegar hann hvarf hjeðan frá Skeljum án þess!rað láta nokkurn mann vita. En þegar jeg mætti honum ,í gær, jafn góð- mannlegum og hann var altaf og hann sagði: — Jæja, þá er jeg kominn aftur — eruð þjer vondar við mig. — Þá fannst mjer svo gott að sjá hann, að jeg vissi bara ekkí hvað. — — Þú tókst um hálsinn á honum, var það ekki, sagði frú Machold hlæjandi og hjelt áfram að þvo þvottinn í balanum. — Hvernig vissurðu það, sagði frú Jordan og fór líka að hlæja. Það er satt og jeg var næstum eins feginn og eins og þegar hann bjargaði lífi hennar Nillu litlu .... já, hef- ur hann ekki gert mikið fyrir okkur öll? Frú Machold hjelt áfram. Hefurðu heyrt, að Bro\/n bað konuna sína að koma til sín út á sjúkrahúsið. Já, þau fóru saman þangað í gær hún og læknirinn. Hún var búin að setja upp hatt og hanska. — Já, jeg hef heyrt það, sagði frú Jordan. — En að hugsa sier að maðurinn skyldi biðja hana að koma til sín. Hún hefur nú altaf verið hálfgert trippi, en kannske hún verði betri .... en þarna kemur nú læknirinn okkar á öðrum hestinum sínum. Leifur kom ríðandi niður götuna. Þegar hann kom móts við konurnar tvær, stöðvaði hann hestinn og tók ofan. — Jæja, læknir, sagði frú Machold glaðlega. Þjer eruð orðin frísklegur núna, eins og þjer voruð þreytulegur síð- ast þegar jeg sá yður. Þjer eruð svo glaðlegur, að maður gæti trúað, að þjer ætluðuð að fara að biðja yður konu. — Það verður nú ekki strax, svaraði Leifur, en jeg var að fá brjef frá móður minni. Hún kemur hingað í næsta mánuði .... Og Brown er að komast á bataveg. Það get- ur verið, að hann hafi það af. — Og læknirinn kippti í taum- inn, svo að Blesi fór af stað. — Já, sagði frú Machold, jeg segi nú eins og þú frú Jord- an, að maður má vera þakklátur, þegar maður hefur svona rnann fyrir lækni. Og allir á Skeljum voru sammála um það. SÖGULOK ffílnjCF Tíioh.qvynlzc. lldruj — Geturðu einnig leikið eft- ir tattóeruðum nótum? lacíuó Waym, lUa -íæstarjettarlögmaður malflutningsskrifstofa, Aftalstræti 9 sími 1875. — Ef satan gæti elskað myndi öll illska hans þverra. ★ — Ógiftri stúlku er heimilið fangelsi — en giftri konu vinnu hæli. ★ — Fögur kona ,er himnaríki í augum vorum, sál vorri hel- víti og hreinsunareldur pen- ingapyngjunnar. 1 5,7 millj. bílar Amerískir bílaframleiðendur hafa sett sjer það markmið að framleiða 5,750,000 bíla 1949. Yrði það 10% aukning frá síð- asta ári, en: framleiðslan 1948 jókst um 10% frá árinu 1947. Talið er víst, að þessi aukning muni takast nú, ef hörgull á stáli hindrar það ekki. — Mamma, það var alls ekki sársaukalaust að draga úr mjer tönnina eins og tannlækn irinn sagði að það myndi vera. — Fannstu mikið til? — Nei, en hann emjaði. þeg- ar jeg beit í hann. Kaupi gull hæsta verði. Sigurþór, Hafnarstræti 4.

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.