Morgunblaðið - 25.02.1949, Blaðsíða 10

to
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 25. febrúar 1949.
Framhaldssagan 14

HESPER
Eftir Anya Seton
, miiiiiiiiiiiidiiiiimiiiiiiiii iiiiiiiiiiiimiiiiniiiiiiinmiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiimiiiiiiiuiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiMiiiiiiiiiiiiiiii.
ÁÐALFUNDUR
í H.f. Hvoltindum verður haldinn í Tjarnarcafé uppi,
sunnudaginn 13. mars kl. 2 e h.
Dagskrá: Venjuleg aðalfundarstörf'.
Áríðandi að allir hluthafar mæti með hlutabrjef sín,
eða umboðsmenn þeirra.
Stiórnin-
Hann vaknaði um nóttina við
einhverja hreyfingu í herberg
inu. Hann kveikti á kerti. Leah
stóð þegjandi og hreyfingar-
laus á miðju gólfinu, í þunnum
hvítum náttkjól með hvíta
slæðu um höfuðið.
Hún var afskaplega falleg,
einsv og vera af öðrum heimi,
þar sem hún stóð þarna, og
starði stórum augum á ein-
hvern blett rjett fyrir ofan
höfuð hans.
,,Hvað viltu, Leah?“. Það fór
hrollur um hann. Hann áttaði
sig strax á því að hann hafði
aldrei nefnt hana þessu nafni.
Hún svaraði ekki, en hún
leit á hann. Úr augum hennar
skein efablandin löngun og
rjóðar varir hennar titruðu.
Allt í einu snerist hún á hæl
og sveif út úr herberginu og
lokaði á eftir sjer. Hann stökk
út úr rúminu og læsti. Hún
hafði auðvitað verið að ganga
í svefni, en þó fannst honum
þetta mjög óþægilegt atvik.
Það var'eins og hún hefði ver-
ið með brúðarslæðu á höfðinu
og það hefði vel mátt slá þessu
upp í gaman. En Leah hafði
eitthvað við sig, sem gerði það
að verkum, að menn gátu ekki
hlegið að henni.
Næsta morgun hafði hún
verið eins og hún átti að sjer
að vera, róleg og blátt áfram.
Nat, einkasonur hennar og
augasteinn, hafið setið við
morgunverðarborðið og virt
hana fyrir sjer með þessum
sjerkennilega svip, sem Amos
hafði svo oft tekið eftir Jhjá
honum. En Nat hafði verið ó-
veniulega vingjarnlegur við
Amos, og jafnvel farið fram á
að fá vinnu hjá honum við verk
stæðið, og Amos hafði tekið
vel í það. Nat var duglegur og
grejndur náungi, þó að hann
væri oftast þurr á manninn.
Og hann hafði ekkert upp úr
sjómennskunni lengur, svo
þetta var eðlileg ósk af hans
hálfu.
Loks heyrði Amos fótatak
nálgast og Susan kom inn með
hlaðirin tebakkann. Hesper
kom á hæla hennar með kleinu
disk.
Þau settust við borðið. Susan
leit gremjulega á dóttur sína.
Stelpan fjekkst ekki til að taka
þátt í samræðunum og hún var
klaufaleg við að rjetta boll-
ana.
Amos var henni sammála.
Honum fannst Hesper frá-
hrindandi. Brúni kjóllinn henn
ar var slitinn og þvældur, og
langur hártoppur lafði niður
úr hárnetinu. Og skórnir • • • •
svartir og klunnalegir, númer
sex, að minnsta kosti .... og
ekki frá okkur .... líklega
frá Harris, hugsaði hann með
vanþóknu.n.
Hann sneri sjer að Susan.
,íÁgætar kleinur, frú Honey-
wood- Og teið er ljúffengt“.
Hann var ekki vanur við að
þurfa að halda uppi samræð-
um, en hann kenndi í brjósti
um frú Honeyv od. Hún virt-
ist vilja gera honurn til geðs.
„Þjer hefðuð kannske viljað
eitthvað sterkara en te, herra
Porterman“, sagði Susan og
rjetti honum aftur kleinudisk-
inn. „En jeg á ekkert eftir
rrema svolitla lögg af eplavíni,
sem er orðið of gamalt. Það
er undarlegt ástand á veitinga-
stofu“.
Amos tók aðra kleinu, þó að
hann langaði ekki í hana. „Já,
þetta eru erfiðir tímar“.
Hesper hafði tekið eftir van-
þóknunarsvipnum á Amos,
þegar hann virti hana fyrir
sjer. Hún sneri sjer nú að hon-
um. „Ekki fyrir ykkur skó-
gerðarmennina“, sagði hún
kuldalega. „Og þá, sem ekki
taka þátt í stríðinu“.
Móðir hennar greip andann
á lofti. ,,Hesper!“.
Amos roðnaði. Þetta var
alveg ástæðulaus og óvænt
árás- Hann' hafði gefið ríku-
lega í öll samskot fyrir herinn
og enginn hinna skógerðar-
mannanna var í herþjónustu
og þess hafði heldur ekki verið
krafist af þeim. „Jeg hef marg
ar skópantanir frá ríkisstjórn-
inni, ungfrú Honeywood. Her-
mennirnir okkar þurfa að fá
skó á fæturna“, sagði hann
kuldalega.
Hesper tautaði einhver af-
sökunarorð og dró sig skömm-
ustuleg í hlje. Móðir hennar
mundi ekki vera að stjana und
ir þessum manni, ef ekki væri
einhver þörf á því. Jeg vildi
að jeg væri karlmaður, hugs-
aði hún. Jeg vildi eiga mitt
eigið skip og stjórna því sjálf.
Hvort sem það væri stríð eða
ekki, mundi jeg sækja sjóinn,
eins og íbúarnir í Marblehead
hafa alltaf gert. Pabbi hennar
vissi það, þó að hann hefði
aldrei reynt það sjálfur. •—
Þannig byrjaði óðurinn hans:
„íbúar Marblehead ætíð skulu
á sjóinn sækja til fanga . . .“
„Ósköp ertu utan við þig,
Hesper. Hlustaðu á hvað herra
Porterman er að segja“.
Hesper hrökk við. „Fyrir-
gefið, hvað sögðuð þjer?“.
Amos var alveg að missa
þolinmæðina. Þetta var mál,
sem var honum ekki til neins
hagnaðar. Bestu starfskraftarn
ir höfðu farið í stríðið, og
hann vantaði fólk á skógerð-
arverkstæðið. En það var vafa
samur ágóði að taka kvenfólk,
sem Var ókunnugt starfinu.
„Jeg var að segja, að við
værum að setja upp nýjar vjel'
ar núna, svo að við höfum
litla vinnu fyrir fólk, sem vill
fá verkin heim til sín. En jeg
held að jeg geti tínt eitthvað
til handa yður og móður yðar.
Þjer skuluð koma til forstjór-
ans á mánudagsmorguninn. Og
nú verð jeg víst að fara. Þakka
yður fyrir te-ið, frú Honey-
wood“.
Hann stikaði stórum niður
Franklin Street. Ef .jeg hefði
ekki Jcennt í brjósti um móð-
urina, þá hefði jeg látið þær
sigla sinn sjó. Jeg geri það
sem ieg get fyrir Honeywood-
fólkið, en jeg reyni að koma
ekki í námunda við stúlkuna
framar.
Þegar hann gelck fram hjá
ráðhúsinu, mætti hann einum
bæjarráðsmannanna, Steve
Hathaway, og hann brosti vin-
gjarnlega til Amosar og tók
hattinn ofan. Það þurfti ekki
meira til að koma hugsunum
Amosar aftur í jafnvægi- Jeg
skal sigrast á óvildinni gegn
mjer. Jeg skal fá þá til að við-
urkenna mig.
Hann gekk yfir torgið og
nam staðar til að horfa á börn-
in, sem voru þar að leik. Hon-
um hlýnaði enn i skapi. Já,
hugsaði Amos og gekk í átt-
ina að stóru húsi við torgið,
mjer þykir gaman að börnum.
Mig langar til að fá einhvern
sem mjer þykir vænt um. Og
einhvern sem getur þótt vænt
um mig.
Hann hikaði augnablik á
gagnstjettinni og gekk síðan
upp tjmburþrepin. Svo hringdi
hann dyrabjöllunni hjá Trev-
ercombe-fólkinu.
Charity opnaði sjálf fyrir
honum með hárið allt í lokk-
’im og í borðalögðum kjól. „Ó,
herra Porterman, .... þetta
er sannarlega óvænt heim-
sókn“.
Henni þykir að minnsta
kosti vænt um að sjá mig,
hugsaði hann, og gekk á eftir
henni inn í setustofuna. Hann
þáði annan tebolla, úr því
Charity lagði svona fast að
honum. Hann hallaði sjer aft-
ur á bak og ljet fara vel um
sig á legubekknum og lofaði
Charity að sýna sjer ástleitni.
Hún er að minnsta kosti ekki
eins og snúið roð í hund, eins
og rauðhærða stelpan, hugsaði
hann.
Amos Porterman gekk ekki
á bak orða sinna- Hann lagði
svo fyrir Johnson, forstjóra
sinn, að ein tegundin af kven-
skónum ætti að vera skorin í
verksmiðjunni, eins og venju-
lega, og síðan ætti Honey-
wood-fólkið að fá vinnu við að
sauma og binda yfirleðrið.
Johnson fannst þetta mesta
firra. „Nýju vjelarnar vinna
það miklu fyrr og betur“.
Amos ypti öxlum. „Jgg veit
það,, en jeg er búinn að lofa
þessu. Jeg vil, að þú borgir
þeim vel .... við skulum
segja einn dal fyrir tylftina“.
Sam Johnson hafði komið
með Amos frá Danver og hann
bar mikla virðingu fyrir hús-
bónda sínum. En nú þótti hon-
um úr hófi keyra. „Þetta er
alltof mikil borgun. Jeg leyfi
mjer að kalla það brjálæði
.... ef hinir starfsmennirnir
fá vitneskju um þetta, þá
ii
„Þeir fá enga vitneskju um
það“, sagði Amos. „Honey-
wood-fólkið er ekki fyrir að
skrafa um sín einkamál- Jeg
ætla mjer heldur ekki að tapa
á því. Boscombs tekur skóna til
viðskiptavinanna í Beacon Hill-
Við tökum það fram að þeir
sjeu handunnir, eins og í
gamla daga, og sjerstaklega J
vadaðir og við fáum meira ,
fyrir þá“. j
Johnson varð rórra. ,,.Teg
skil. En kunna bessar konur
nokkuð til verksins? Ef þetta
verður nú mesta ómynd hjá
þeim, hvað þá?“.
i E.yjólfur ísfeld Eyjólfsson =
i löggiltur endurskoðandi. i
\ Túngötu 8. Sími 81388. i
i Viðtalstími kl. 4—7. |
OJúótjacfnaueróliAM
Olaf'ó Oí Cjnéífartóóonai
Laugaveg 7
Falíeg t’önsk
I SvefnlierkrfsisÍiýspp
: til sölu. Hjónarúm, tvö náttborð, snyrtiborð með stór-
: um spegli, tvisettur klæðaskápur méð speglum. Uppl.
| í síma 7172 frá kl. 2—tí.