Morgunblaðið - 21.04.1949, Blaðsíða 14

fílORGU NBLAÐIÐ
Fimmtudagur 21. apríl 1949-
14
IMMMIIIIIIJtll
Framliðidssagan 7
ii 1111111111 iimiiiiiniiiiiiiiininmniiiiiiiiiiniMiniiiiiiiimiiiiiiiiiimnuiiiiimimiiiimmmiimi.«
Myndir hins liðna |
Eftir Helen Reilly j
>33ininiisiiiiiiiiiiiiiiiiini iiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiilfitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiitiiiitiiiimitiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiit 111111111111111 imiií
Brenda var 1 fjólubláum
flegnum kjól, svo að skein á
hvítar axlir hennar. Hún var
að tala við Julie og studdi ann
an qlnbogann við slaghörpuna.
Brenda var alltaf jafn falleg.
Hún var líklega orðin þrjátíu
og eins árs, hugsaði Gabriella,
en aldurinn virtist ekki hafa
n.ein áhrif á útlit hennar,
hvítt hörund hennar eða hrokk
iö, gullið hárið.
Undarlegt, að Brenda skyldi
aldrei hafa gifst, hugsaði Ga-
briella. Hún hafði þó alla sína
œvi búið sig undir það. Ef til
vill hafði hún gert of miklar
kröfur til lífsins. Gabriellu var
hvorki vel nje illa til Brendu.
En hún vakti forvitni með
henni. Ef til vill stafaði það
af því, að nafn Brendu hafði
oft veiið nefnt í sambandi við
John Muir.
John kom auga á hana. Hann
yfirgaf Gabriellu og tautaði
eitthvað um að hann mundi sjá
hana seinna. Gabriella horfði
á þau heisalst, en þá kom Blake
Evans til hennar.
„Gabriella! Hvernig liður
þjer “.
Hann var með grá augu og
Ijós á hár og hörund, hár vexti
og myndarlegur. Þó varð það
frekar framkoma hans en út-
Iitið, sem var aðlaðandi. Hann
var alltaf fullur eftirtektar og
virtist hafa áhuga á öllum mál
urn þess, er talaði við hann.
)>essi eiginleikf hans hafði
vafalaust verið honum þarfur,
þegar hann var að koma fót-
urn undir sig, sem kaupsýslu-
maður í Wall Street. — Þau
spjölluðu saman nokkra stund
og síðan kvaddi Gabriella og
fór. Klukkan var ekki orðin
tíu. þegar hún var komin heim.
John Muir hafði sagt að hann
mundi koma um ellefuleytið.
Klukkan var nákvæmlega
fimm mínútur yfir ellefu, þeg-
ar síminn hringdi. Gabriella
tók upp símaáhaldið. Karl-
mannsrödd svaraði. Henn varð
bylt við af því, sem hann sagði,
og hún hállaði sjer upp að
litla stólnum við símann. „Já,,
já“, sagði hún þvingaðri röddu,
„já, jeg er það“, og hlustaði
síðan með miklum áhuga á það,
sem hinn hafði að segja.
Einmitt á sama tíma hringdi
síminn einnig á skrifstofu
leynilögreglunnar. Það var ut-
an af landi. „Það er til þín,
Todhunter“, sagði Quigley,
sem sat við símann. Todhunter
tók símann á borði sínu. Loks-
ins hafði hann náð sambandi
við McKee.
McKee talaði frá Denwer
,.Jeg var að fá boðin frá þjer“,
sagði hann. „Hvað viltu?“
McKee hafði lagt fyrir Tod-
hunter að fylgjast með, ef
nokkuð skeði frekar í máli
Mark Middeltons- Sama dag
og Mark Middleton dó, næst-
um því á sama augnabliki og
skotið mundi hafa riðið af,
hringdi einkasíminn á skrif-
stofu McKee. Hann hafði ekki
verið við, en Todhunter hafði
svarað. En þá var enginn í
símanum. Hann heyrði aðeins
smell, eins og heyrist, þegar
hinn leggur símaáhaldið niður.
McKee hafði þekkt Mark
Middleton vel Þeir höfðu lútst
annað slagið í fjöldamörg ár
og með þeim hafði tekist hin
mesta vinátta. McKee hafði
einhvern tímann gefið Mark
upp númerið á einkasíma sín-
um, sem ekki stóð í síma-
skránni og sagt hönum, að
hann gæti hringt í sig, ef hon-
um lægi á.
Enaa þótt úrskurðurinn
hefði verið sá, að Mark Middle-
ton hefði framið sjálfsmorð, þá
var það samt álit Todhunters,
að Mark hefð; hringt til Mc
Kee til að biðja hann um
hjálp, og þegar hann hefði
komist að símanum, hefði morð
inginn hleypt af byssunni, og
síðan sett símaáhaldið niður.
Todhunter byggði þessa skoð-
un sína á því, að öll fingraför
höfðu verið þurrkuð af síman-
um. Það var vitað. að Mark
hafði að minnsta kosti hringt
á einn stað þennan eftirmið-
dag, og það var til lögfræðings
síns, Phil Bonds. Hann var
ekki heima, en kona hans
svaraði símahringingunni.
Það var að vísu ekkj hægt
að byggja mikið á þessu, en
þó fannst McKee það ómaksins
vert að hlusta á það sem Tod-
hunter hafði að segja um þetta
mál. „Nokkuð nýtt?“, spurði
hann.
„Já. það held jeg“.
„Hefurðu fengið grun um
að stúlkan sje sek“.
„Nei, það held jeg ekki“,
sagði Todhunter. „En jeg held,
að einhver hafi verið að reyna
að ýta henni undir neðanjarð-
arlest í dag“.
„Hvað segirðu?“.
„Já“, sagði Todhunter og
sagði honum, hvað hann hafði
sjeð um daginn. Hann hafði
verið staddur á Union Square
nokkru fyrir fjögur, og þá kom
hann auga á ungfrú Conant.
Hann hafði þurft að fá smá-
upplýsingar hjá henni, svo
hann elti hana. Hún fór niður
í neðanjarðarbraut og þar
missti hann sjónar af hennj í
þrengslunum. En þegar hann
var að ganga um stigann aftur,
komhann auga á hana og snjeri
við. Svo sagði hann honum
hvað skeð hafði.
McKee lofaði honum ekki að
Ijúka málj sínu. ,.Farðu strax
til stúlkunnar“, sagði hann.
„Það getur verið að hún geti
gefið einhverjar upplýsingar.
Hringdu svo til mín aftur“.
Sjö mínútum síðar hringdi
Todhunter dyrabjöllunni á í-
búð Gabiiellu, en enginn svar-
aði, því hún var farin út.
„Hingað. þakka yður fyrir“,
sagði hún við bílstjórann,
borgaðj honum og steig út úr
bifreiðinni. Gatan var lítið
upplýst. Hinum megin við göt-
una var bókabúð. Fyrir fram-
an hana stóð maður með þrjá
hunda í bandi. Hann var að
tala við konu með stóran sea-
lyham-hund. Fáir voru á ferli.
Bifreiðin hafði numið staðar
fyrir framan lítinn matsölu-
stað. „Jordon“ stóð með rauð-
um ljós-stöfum fyrir ofan stór-
ar rúðurnar.
Það var hingað, sem hún
hafði átt að koma. Það voru
„Jordon“-matsölustaðir um
allft bpijgina. bokkalegir staðir,
þar sem millistjettarfólk kom
og fjekk 'sjer matarbita. Hún
þurfti ekki að hafa neinar illar
bifur á slíkum stað og þess
vegna hafði hún líka fallist á
að koma. Hún gekk yfir gang-
stjettina og opnaði hurðina.
Heitt loft streymdi á móti
henni, þrungið matar- og reyk
ingarlykt. Nokkrir sátu að
snæðingi í afgirtum básum
meðfram veggjunum. Við af-
greiðsluborðið. næst dyrunum,
sátu þrír menn og einn hund-
ur. Digur kvenmaður i rauðum
kjól, sat fyrir boiðinu miðju.
Gabriella gekk fram hjá kon-
unni og settist á stól.
Afgreiðslumaðurinn kom og
þurrkaði af borðinu fyrir fram
an hana. „Einn bolla af kaffi“_
sagði Gabriella. Maðurinn ýtti
bollanum til hennar. Hún
borgaði. Það hringdi í peninga
kassanum.
Enginn mannanna þriggja
gaf henni nokkurn gaum. Eng-
inn stóð upp frá borðunum.
Gabriella snjeri sjer til á stóln
um og leit til dyranna. Hver
mundj koma inn um dyrnar og
ganga að henni? Það var kail-
maður, sem hafði talað við
hana í símann_ Hún rifjaði upp
aftur fyrir sjer samtalið. Mað-
urinn hafði sagt: „Eruð það
þjer, sem eruð að reyna að fá
upplýsingar um manninn, sem
kom til að hitta Mark nokkurn
Middleton tuttugasta og þriðja
júní? Jeg get ef til vill gefið
yður smáupplýsingar um hann,
ef þjer viljið þiggja þær“. '
Svo sannarlega vildi Gabri-
ella fá upplýsingar um hann.
Hún vildi borga hvað sem
væri fyrir upplýsingar um
hann. Hún gerði sjer fyllilega
Ijóst í hvílíka hættu hún stofn
aði sjer. „Jeg vil fá upplýsing-
ar hafði hún sagt. Maðurinn
hafði sagt henni, hvert hún
ætti að koma. „Þjer megið
ekki koma með neinn með yð-
ur“, hafði hann sagt. „Jeg tala
ekki, nema þjer sjeuð einar_
Og jeg vona, að jeg njóti góðs
af“.
Gabriella hafðj enga pen-
inga á sjer, nema einn tíu dala
seðil. En hún var með tjekk-
hefti í handtöskunni. — Hún
átti enn nokkuð yfir þúsund
daii í bankanum. Ef maðurinn
færi fiam á meira, mundi hún
geta fengið það sem á vantaði
hjá Phil Bond. Hann hafði um-
sjón með eignum Marks, og
það var ekk; hægt að verja
peningum hans til neins frekar
en hafa upp á morðingja hans.
Klukkuvísirinn sniglaðist á-
fram á rafmagnsklukkunni,
sem hjekk fyrir ofan kaffi-
kvörnina. Gabriella bað um
annan kaffibolla_ Klukkuna
vantaði tuttugu og fimm mín-
útur í tólf. Hana vantaði
kortjer. Hana verkjaðj í aug-
un af þreytu cg taugaæsing.
Klukkan tólf, þegar Gabri-
ella hafði beðið án árangurs í
þrjá stundarfjórðunga, steig
hún niður af stólnum. Hún
gekk hægt fram að dyrunum
og lokaði þeim á eftir sjer.
Úti var kalt. Næðingurinn
læstist í gegn um þunnan ullar
kjól hennar. Það var búið að
loka bókabúðinni_ Hún sá eng
Fólkib í RósaLimdi
Eftir LAURA FITTINGHOFÍ
54 1
miðjum pottinum var suðan svo mikil, að þar kom strók-
ur upp af yfirborðinu, sem var líkastur því, að þetta væri
eldfjall, sem sprautaði upp úr sjer gufu og hraungrjóti.
Hraungrjótið var auðvitað berin, sem lyftust upp yfir
straumiðuna. Það var vel hægt að hugsa sjer, að berin væru
stórir klettar, sem köstuðust langar leiðir út frá eldfjall-
inu og græfu heilar borgir undir ösku og hrauni. Það
var ótrúlega spennandi að horfa á það. Þyri, Maja og Matta
stóðu hlið við hlið og horfðu. Matta var auðvitað eldakon-
an og hafði í hendinni risastóra sleif, tilbúin að taka til
sinna ráða, ef eldgosið ætlaði að verða of gífurlegt og
teygja sig yfir pottröndina.
Pjetur kom þjótandi inn og kastaði frá sjer fötunni, en
hann hafði rjett í þessu skroþpið út í fjós með mat handa
grísnum Lappalaus.
— Flafið þið heyrt það? sagði hann, að það er hundur,
sem hefur bitið til bana sjötíu og fimm ketti?
— Hvað segirðu? Hvað er þetta? Þetta er hræðilegt. Jeg
trúi þessu ekki, hrópuðu stelpurnar. Hvar hefurðu heyrt
þetta Pjetur?
—- Jeg hefi alls ekki heyrt það, svaraði hann sigri hrós-
andi. — Jeg var bara að spyrja, hvort þið hefðuð heyrt
það.
— Oj, Pjetur, að þú skulir geta látið svona, sagði Maja
ásakandi, líkt og henni þætti það leiðinlegt, að kettirnir
sjötíu og fimm skyldu enn vera á lífi. Hvaðan færðu eigin-
lega allar þessar vitleysur, sem þú ert altaf að segja.
Láttu mig vera í friði, Pjetur, hrópaði Þyrí og gekk eitt
skref aftur á bak. Pjetur hafði enn einu sinni tekið upp
stækkunarglerið, sem hann hafði fengið hjá Gústaf. Og það
mátti með sanni segja, að sú gjöf hafði litla hamingju fært
fólkinu í Rósalundi, það er að segja öðrum en Pjetri. í
þetta skipti hafði hann borið glerið upp að eyranu á Þyrí
og kíkti eins og suekingur í glerið.
í nafni vísindanna vil jeg biðja þig um að standa graf-
kyrr, meðan rannsókn fer fram á eyrapu á þjer. Hjer hef
jeg smásjá, sem stækkar þúsund sinnum og ef jeg upp-
ílílexT 'mohqjjurJízOs
llisnu
— Sjerðu hvað er liægt að laka
liann snöggt af stað.
•k
Crosby vill ekki fljúga.
Bing Crosby er mjög'jnikið á móti
því að fara upp í flugvjel og fljúga.
Hann heldur því fram, að það sje
of hættulegt.
— Þetta er mesta vitleysa hjá yð-
ur, sagði háttsettur flugmaður eitt
sinn við hann, maður þarf aldrei að
vera hræddur. Jeg held þvi fram, að
menn lifi þar til þeirra timi er kom-
ihn, hvar svo sem þeir lialda sig.
— Það getur vel verið að það sje
satt, svaraði Bing, en segið mjer eitt-
Hvað mynduð þjer gera. ef þjer
i væruð í flugvjel í 4000 metra hæð og
svo væri „tími“ flugmannsins allt í
einu kominn.
★
Ljósmyndin.
Kate Smith (þungavigtar-söng-
kona): — Hefurðu sjeð þessa hræði-
legu mynd af mjer? Jeg lít út eins
og 200 punda gorillaapi.
Eddie Cantor: —- Kæra vinkona....
.. ef jeg má segja það, sko .... þú
hefðir átt að hugsa um þetta áður
en þú ljest taka myndina.
★
Gat ekki Ieikið.
Það skeði í Hóllywood. Það var
verið að taka kvikmynd lijá 20th
Century-Fox, þar sejn 500 áhorfend-
ur áttu að klappa Maureen O’Hara
og John Payne upp i gamanþætti.
Einn ,,áhorfandinn“ gerði það samt
ekki. Hann sat leiður á svip og ó-
ánægjan skein út úr andliti hans.
— Þvi í fjandanum eruð þjer hjer,
hvað haldið þjer að þjer getið leikið,
fyrst þjer eruð ekki einu sinni færir
um að klappa núna?, sagði leikstjór-
Ekki á þessum tima árs.
Bi'esku skopleikaramir Beatrice
Lillie og Gertrude LaWrance, sem
leikið hafa saman í mörgum Noel
Coward-leikritum, þola ekki hvor
aðra utan leiksviðsins siðan þær á-
samt Jack Buchanan komu tveimur
heimsálfum til þess að hlæja með leik
sínum i „Charlots revue". Það var
1925.
Eitt sinn, er þær voru sestar að
matboiði, ljet Gertrude nokkur orS
falla um hvílik beinagrind Beatrica
væri. Gertrude berst aftur á móti
hinni þögulu baráttu konunnar til
þess að reyna að megra sig. Þegar
eftirmaturinn var borinn inn, sagði
Beatrice hátt við þjóninn: —• Komið
með ekkert handa Miss Lawrance,
hún borðar aldrei á þessum tima árs.
III111111111111111111111111111111111111111111iii11111111111111111111111
| UNGAR |
| út úr vjel, til sölu með |
i stuttum fyrirvara. Nán- |
i arj uppl. í síma 80249 frá I
i kl. 7—8 á kvöldin og alla i
I helga daga. |
n«MinaiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiUM