Morgunblaðið - 09.06.1949, Blaðsíða 14

MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 9. júní 1949.
' 14
mönnunum okkar sem sagði:
Hvers virði er okkur einn múr-
steinn, ef hann er ekki múraður
fastur við aðra múrsteina“.
Þegar von var á gestum,
skreið hún út um gluggann.
Hún kunni ekki einu sinni að
fijóða kartöflur og las sjaldan
dagbloðin.
En hún horfði björtum aug-
um á framtíðina. Hún ætlaði
að vera byggingarverkfræðing-
ur. Það hafði hún ákveðið,
strax og hún kynntist hugtak-
»nu framtíð. í kyrrlátri lotn-
ingu hafði hún ákveðið þetta,
J >ví framtíðina átti hún sjálf.
Heikföngin hennar hefðu frek-
ar hæft drengjum. Hún ljek
sjer af að byggja skip, brýr og
íurna. Hún vissi allt um stál,
múrsteina, vöðva og gufu. Yfir
»úmi Lydíu hjekk helgimynd,
yfir rúmi Kiru hjekk mynd af
amerískum skýjakljúf. — Hún
íalaði um húsin, sem hún ætl-
aði að byggja úr gleri og stáli.
Hún talaði um hvíta brú úr
aluminíum, og menn og hjól og
Jyftivindur, sem hún ætlaði að
síjórna, og áheyrendurnir
brostu vantrúarbrosi.
Hún vissi að hennar beið líf,
og það líf átti hún sjálf. Hún
(aekkti starfið, sem hún hafði
valið sjer, og hún þekkti lífið
sem því fylgdi.
Þegar sumarsólin gekk til
viðar, sat Kira uppi á háum
hietti við sumarbústaðinn. og
horfði niður á veitingahúsið,
sem stóð niðri við ána. Turn-
spíran á danssalnum glóði í
Lvöldsólinni. Gegnum glerhurð
irnar sá hún skrautbúið kven-
íólk ganga um. Hljómsveit ljek
skemtileg lög inni í danssaln-
um. Lög úr söngleikjum, sem
minnfcu á nætur í stórborgum
Evrópu. Kiru þótti vænt um
|>essi ljettu lög. Hún fann í
beim -lífsgleði og hana tilbað
b.ún. Kira var mótfallin öllu
sem var þunglamalegt og há-
líðlegt. Þess vegna bar hún
lotningu fyrir þrálátri kætinni
í þessum lögum_ Þessi lög áttu
heima í framtíð hennar.
Við eitt lag hafði hún tekið
ástfóstri. Það var úr gömlum
söngleik og hjet ,,Brotnu glös-
in“. Hún hafði fyrst heyrt
fræga söngleikkonu frá Vín,
syngja lagið í leikhúsi í Petro-
grad. Á leiksviðinu voru svalir
og frá svölunum sást yfir ljós-
in í borginni. Á brúninni á
svölunum var röð af vínglös-
um sem glóðu í ljósinu. Söng-
konan söng. lagið og ýtti um
leið við glösunum, svo þau
duttu niður og brotnuðu. Brot-
Jiljóðið sameinaðist söng henn-
ar. Lagið var ljett og fjörugt,
tónarnir ýmist stuttir og snögg
ir eða langir og seiðandi.
Golan feykti hárinu á Kiru
fyrir andlit hennar, og ljek um
berar fætur hennar, sem hjengu
fram af klettabrúninni. — Það
dímmdi æ, nóttin var að taka
>jj|ð af deginum. Lítil stúlka
sat einmana á háum kletti og
híustaði á lagið sitt, og brosti
út í bláinn.
Sovjet-skrifstofumaðurinn
þurrkaði gramur af pennanum
í köflótta klútinn. Hann hafði
sett blekklessu á öftustu síð-
una í bókinni.
Eftir Ayn Rand
1144111IÍIH4J ■ Ml III11IIIIIIII Jll!
Illllllllllll
iiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiininiiiiiiMiiniiiiiiiiiiiiHiiniiiiiniiiiiiiiiiimniim* *"
,,Vinnan er æðsta hugsjón
okkar, fjelagi11 sagði hann. —
,.Sá, sem ekki vill vinna, fær
heldur ekkert að borða“.
Hann hafði lokið við að
skrifa bókina. Á síðustu blað-
síðuna setti hann stimpil. — Á
stimplinum var mynd af jarð-
líkani og yfir því hamar og
.sigð
,.Þá er vinnubókin þín til-
búin. Aigunova“, sagði hann.
.,Nú ert þú fjelagi í stærsta og
voldugasta lýðveldi í heimi. —
Megi samvinna bændastjettar-
innar og verkafólksins ætíð
vera þjer efst í huga, eins og
öllum góðum, rauðum borgur-
um".
Hann rjetti henni bókina. —
Efst á fyrstu síðunni stóð:
.Greigar allra landa, sameinist1
Og fyrir neðan var skrifað
með bleki:
Kira Argunova
..........IV.
Það var ekki ljett verk að
bera þunga böggla og pinkla
upp á fjórðu hæð. Kira fjekk
blöðrur í lófana. í stigagangin
um var kattalykt og gólfkuld-
ann lagði gegnum þuna skósól-
ana. I hvert skipti, sem Kira
hljóp niður stigann til að
sækja meira, mætti hún Lydíu
stynjandi með fullt fangið.
,,Guð almáttugur, hvað þetta
er erfitt“, tautaði Lydía í sí-
fellu.
Argunov-fjölskyldan hafði
loksins náð í íbúð.
Fóík óskaði þeim til ham-
ingju. Þetta var eins og hvert
annað kraftaverk. En Alexand
er Dimitrievitch hafði borgað
húsværðinum all-ríflega fyrir
„kraftaveikið“. Þrjú herbergi
og eldhús voru ekki á hverju
strái í Petrograd.
„Baðherbergi?“ át húsvörður
inn upp eftir Galínu Petrovnu,
„ert þú aldeilis frá þér, kona“.
Þau höfðu engin húsgögn,
svo Galína Petrovna taldi í
sig kjark og lagði -af stað til
hússins við Kamenostrovsky-
götuna-
Hún nam staðar fyrir fram-
an hú.sið og sveipaði kápuna
fastar að sjer. Kápan var slitin
og möljetin_ Svo opnaði hún
handtöskur sína og dyfti nef
sitt. Hún skamfnaðist sín fyr-
ir að láta gamla, gráa stein-
húsið sjá sig svona. Svo tók
hún upp vasaklút og þurrkaði
sjer um augun. Hvað tárin
komu fram í augun á manni í
þessu kalsaveðri. Svo hringdi
hún dyrabjöllunni.
Auglýsingamálarinn kom
sjálfur til dyra.
„Jæja, svo þú ert Argunova,
borgari?“ sagði hann, þegar
Galina var búin að stynja upp
erindinu- Hann var feitur og
bústinn, með rjóðar kinnar.
„Já, auðvitað getur þú fengið
eitthvað af draslinu. En ekki
nema það, sem jeg þarf ekki
að nota sjálfur. Það er úti í
vagnskýlinu. Taktu það bara.
Við erum ekki svo harðbrjósta.
Við vitum vel að þið brodd-
borgararnir eigið ekki sjö dag-
ana sæla“.
Galína Petrovna leit angur-
blítt á stóra veggspegilinn sinn.
á milJi glugganna. Á borðinu
xyrir framan hann stóð máln-
ingadós. En hún gekk þegjandi
niður í vagnskýlið við bakhlið
hússins. Þar fann hún nokkra
stóla Hver einasti þeirra var
fótbrotinn. En hægt var að
gera við þá. Hún fann einnig
nokkrar gamlar, verðmætar
postulínsmyndir, ryðgaða te-
suðuvjel og kistil með fötum af
henni sjálfri. Hún tók líka
flygil, sem Lydía átti. — Allt
var þetta dót á kafi í bókum úr
safninu þeirra h^filspónum og
rottuskít.
Þau leigðu sjer flutninga-
mann til að flytja þetta í nýju
íbúðina. Nýja íbúðin var í
gömlu. rauðu múrsteinshúsi,
sem sneri út að Moika. — Þau
höfðu ekki efni á að láta flutn-
ingsmanninn fara nema eina
ferð, svo Alexander Dimitrie-
vitch sótti það sem eftir var á
hjólbörum. Þau hjálpuðust að
öll fjögur, við að bera munina
upp tröppurnar, framhjá óhrein
um hurðum og brotnum glugga
rúðum. Þetta var bakstiginn í
húsinu.
Það var ekkert rafmagnsljós
í íbúðinni. Vatnsleiðslan var í
ólagi, svo þau þurftu að sækja
vatn á hæðina fyrir neðan. —
Gular skellur í loftinu báru
vott um að þakið lak.
„Með dálitilli fyrirhöfn og
smekkvísi, getum við komið
okkuj vel fyrjr hjer“, sagði
Galína Petrovna. Alexander
Dimitrievitch þagði og stundi
þungann. —
Flygillinn /ar settur í borð-
stofuna. Galína Petrovna setti
ofan á hann hanka- og túðu-
lausan tepott. Hann var það
eina, sem eftir var af saxneska
postulíninu þeirra. Á ómáluð-
um trjehillunum var einkenni-
legt samsafn af sprungnum
skálum_ Samanbrotin dagblöð
'voru sett undir borðfæturna,
voru of stuttar. Línolíutíran
vaipaði daufum Ijóshring á
loftið. en á morgnana hjekk
þar sóthringur eins og köngu-
lóarvefur.
Galína Petrovna fór fyrst á
fætur á morgnana. Hún setti
gamlan klút um herðarnar og
bljes af öllum mætti í glæðurn-
ar, til að koma upp eldinum,
því eldiviðurinn var blautur.
Svo bauð hún hirsigraut til
morgunverðar. Að morgunverð
inum loknum fór hver til sinna
verka.
Alexander Dimitrievitch
gekk fjóra kílómetra á hverjum
morgni. Hann hafði opnað litla
vefnaðarvöruverslun. — Hann
fór aldrei í sporvagni, því alls
staðar þar sem vagnarnir námu
staðar, stóð hópur manna og
beið, svo hann gerði sjer eng-
ar vonir um að komast með.
Þar sem verslun hans var,
hafði áður verið brauðbúð. —
Hann gat ekki keypt sjer nýtt
skilti, svo hann málaði stafi á
ljereft og hengdi út sitt hvoru
megin við bakara-kringluna. —
Hann setti svuntu og tvo háls-
klúta í gluggann og tóma kex-
kassa í hillurnar. Svo sat hann
hálf sofandi allan daginn í búð
inni með hendurnar krosslagð-
ar á maganum og fæturnar
uppi á litlum ofni.
Þegar viðskiptavinur kom
inn í búðina, stóð hann upp og
brosti vingjarnlega.
Eyjan Atlantis
Eftir VVASHINGTON IRWIN
3.
Hann sagði, að það hefði verið stórviðburður á eyjunni,
þegar báturinn kom í heimsókn og íbúarnir hefðu safn-
| ast í kringum hann. Þeir sögðust vera kristnir, vera af-
komendur kristinna manna, sem flúið höfðu land, þegar
Múhameðstrúarmenn hertóku Suður-Spán.
Þeir spurðu hann frjetta ög þóttu hryggilegar fregnir,
að Serkir skyldu enn halda konungsríkinu Granada. Eftir
nokkurn tíma báðu þeir sjómanninn að koma í kirkju hjá
þeim, svo að hann gæti sannfært sig um, að þeir hjeldu
enn sinni kristnu trú. En gamla sjómanninum fannst sumt
í fari þessa fólks svo grunsamlegt, að hann notaði fvrsta
tækifæri, sem gafst til að sigla í brott. Fyrir það bráðlæti
fjekk hann sína reísingu, því að hann hreppti ill veður,
storma og rigningar á heimleiðinni og var dasaður og
þreyttur, þegar hann loksins komst til Lissabon.
Enda þótt saga þessi væri sögð af gömlum einkennileg-
iim manni, vakti hún mikla athygli víða um Portúgal. Ein-
mitt um sama leyti var verið að rannsaka gömul þjóðskjöl
og þá fannst þar kvæðaflokkur, frá áttundu öld, tímunum
þegar kross kristinna manna varð að víkja fyrir hálfmána
Arabanna og þegar kirkjum var breytt í bænahús Múham-
eðstrúarmanna. í kvæðinu var sagt frá því að sjö biskup-
ar hefðu með fjölda heittrúaðra manna farið frá Spáni á
sjö stórum skipum. Þeir hefðu siglt á haf út og komið
að fagurri stórri eyju, þar sem þeir stofnuðu sjö blóm-
legar borgir.
Eftir það hafði enginn vitað neitt um örlög þessa fólks
Það var hulinn leyndardómur og smámsaman gleymdu
menn burtför þeirra. En þegar gamli fiskimaðurinn sagði
írá ferð sinni varð það til að endurnýja allar gömlu sögu-
sagnirnar og hinir heittrúuðu voru ekki lengur í neinum
vafa um, að afkomendur flóttafólksins myndu enn lifa
í sjö borgum á eyju úti í miðju Atlantshafi. Svona var
handleiðsla Guðs örugg.
Og nú vaknaði gífurlegur áhugi fyrir því að finna eyj-
una með borgunum sjö og í bæn hinna trúræknu var bætt
við óskinni um að ná sambandi við kristna söfnuðinn í

ffíncí

Þannig fór um írjóferð í>;>.
Kvikmyndaleikkona ein i Holly-
wood, sem hafði nokkur hjónabönd
og hjónaskilnaoi á samviskunni, vildi
nú einnig losna við síðasta mann
sinn, og leitaði i því sambandi til
lögfræðings síns. I.ögfræðingurinn
rjeð henni að fara að þessu sinni til
Mexico og fá skilnaðinn þar.
— Já, en jeg kann ekki orð i
spænsku. sagði hún.
— Það gerir ekkert. sagði iögfræð-
ingurinn, aðeins ef þú i hvert skipti,
sem dómarinn liættir áð tala, segir:
si, si. (Já, já).
Allir, sem vetlingi gátu valdið í
litla hænum. þar sem skilnuðurinn
átti að fara fram, voru mættir í rjett-
arsalnum til þess að sjá þessa frægu
filmstjörnu. Dómarinn talaði mikið.
og í hvert sinn. sem hann þagnaði.
sagði Hollywood-daman ,.Si. si“ af
mikilli áfergju.
Allt í einu rak áhorfendafjöldinn
upp æðisgengið fagnaðaróp.
— Jæja, þá hlýt jeg að vera skilin,
sagði leikkonan og tók þátt i gleði-
látum lýðsins.
— Skilin. hrópaði lögfræðingur
hennar, já og meira en það. Þú ert
skilin og gift aftur — gift dómar-
anum.
★
Dragðu það ckki li! morguns,
sem þú getur gcri í dag.
Þegar eigmmaðurinri kom heim.
kom konan þjótandi á móti honum
og heilsaði honurn með tnnilegum
kossi.
— Segðu mjer, hvað gengur eigin-
lega á hjer?, spurði hanri um leið og
hann losaði sig úr faðmi konunnar,
allt húsið er uppljómað, hjer er fullt
af gestum. sem skemmta sjer við
drykkju. söng og dans og þú ert
óvenju biið á manninn.
— Það ó að koma þjer á óvart,
svaraði konan, við erum að halda
upp á afmælisdaginn þinn.
— Afmælisdaginn minn, það er
júni núna, en afmælið mitt er ekki
fyrr en í desember.
— Já, en af hverju á maður alltaf
að dragá svona hluti fram á siðustu
stundu.
★
Ráðlegging til karlmanna.
Ef eiginmaður vill hafa konu sína
i góðu skapi og þannig tryggja heims
ilisfriðinn, skal honum róðlagt að
fylla heimilið með speglum.
Ef konan hans er falleg, mun hún
í hvert sinn, er hún lítur á sjálfa
sig í speglunum, hugsa, hve ham-
ingjusamur maður hennar hijótt að
vera, þar sem hann á svo fallega
konu.
Ef konan er ljót, mun hún í hvert
sinn, er hún lítur í spegil hugsa,
hve hamingjusamur maður hennar
hljóti að vera, þar sem hann ó svo
fallega konu.
• IIMtlllllillllllMIIMIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIMIflllllllllMI*
í strax. Tilboð sendist Mbl. i
| fyrir 13. þ. m„ merkt; |
1 „Danska — 883“_
: I
• MIIIMIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII i|i«>i;iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiina
IMMMMMMIMIMIHMIMMMIMMMMIMIMMMIMIMIIIMIIIHIin
í ÞÓRARINN JÓNSSON }
l löggiltur skjalþýðandi í |
ensku.
1 Kirkjuhvoli, sími 81655. 3