Morgunblaðið - 13.07.1949, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐIB
Miðvikudagur 13. júlí 1949.

felaidssapn 38
■MniiiMiHiiiiitíJiinmHtninniniiiiiniiiuitmMmmiiiuiiinnmMmtwwtunitiMHimtt;
Eítir Ayn Rand
MIMIMMIIIHUIMIIIMillMIIIIIIIIIIU
évo fáum við hressingu .... já
mat. Já, auðvitað. Og Kira. jeg
hef beðið gestina, að Jrorna með
einn viðarbút hver, svo að við
getum hitað upp stofuna. Já,
bara einn bút. Stofan er svo
stór, að við höfum ekki ráð á
l>ví .. . Er það nokkuð óþægi -
legt fyrir þig. Jæja, jeg hlakka
til að sjá ykkur á laugardag-
inn“.
Veislur voru fátíðar í Petro-
grad árið 1923. Kira hafði aldrei
farið í veislu. Hún ákvað, að
bjóða Andrei, því að hún vildi
ekki halda leyndu fyrir hor.um
lengur hvernig högum hermar
yar háttað. Hún hafði sagt Leo
frá vináttu þeirra Andreis.'
Hann hafði ekki látið í Ijós
neina óánægju. Hann brosti
hæðnislega, þegar hún minntist
á Andrei og kallaði hann „kom-!
únistavininn“. Andrei þeiíkti
engan af kunningjum Kiru, svoj
að honum var ekki kunnugt um
að hún væri flutt að heiman.
fíjálfur spurði hann einskis.
Iíann hjelt loforð sitt og leitaði
hana aldrei uppi í húsinu við
Moika. Þau hittust í skólanum.
Þau spjölluðu um mannkynið,
framtíð þess og forystunienn.
Þau spjölluðu um leiksýnirgar,
sporvagna og atheisma. Það var
eins og það væri þegjandi sam-
komulag á milli þeirra að minn
ast aldrei á Sovjet-Rússlandi.
Þar var staðfest hyldýpi á milli
þeirra. En í öðrum efnum mætt
ust hugir þeirra og sálir í ajúp
tim skilningi hvort fyrir öðru.
Það var eitthvað í andliti
Andreis, sem minti hana á dýrð
lingamyndir frá miðöldum. —
Hann hafði fengið að erfðum
hörku og hugþokka, og tilfinn-
ingar hans fyrir siðsemi voru
ákaflega viðkvæmar. Kira gat
ekki talað við hann um ást. —
Ekki vegna þess, að hún óttað-
ist, að hann mundi bregðast illa'
við, heldur vegna þess að hún1
gat ekki þolað tilfinningarleysi j
hans.
Samt sem áður vildi hún, að(
hann fengi að vita hið sanna um
samband hennar og Leos. Fyrrj
eða síðar urðu þeir að hittast
og hún kveið fyrir því. Annar
var sonur manns, sem hafði
verið tekinn af lífi, án dóms og
laga af byltingarsinnum. en
hinn var í G.U.P. í veislunni
mundi verða ágætt tækifæri til _
að kynna þá hvor fyrir öðrum.'
Hún mundi geta fylgst neð (
svipbrigðum á andlitum þeirra.
Ef vel tækist á með þeim,
mundi hún ef til vill geta boðið
Andrei einhvern tímann heim.
Fengi hann að vita sannleikann
hjá einhverjum hinna gestanna
yrði það jafnvel ennþá betra.
Hún hitti hann í bókasafni
skólans.
„Andrei, mundir þú vilja
koma með mjer meðal yfir-
stjettarfólks?“, spurði hún.
„Jeg þakka þjer kærlega fyr-
ir. Mjer hlýtur að vera óhætt
fyrst þú verður með mjer“.
„Já, jeg fer líka. Það er á
laugardagsskvöldið, Okkur Ly-
díu er báðum boðið. Við eigum
að taka með okkur tvo menn,
og mjer datt í hug hvort þú
mundir vilja koma“.
„Mjer væri þann sönn á-
nægja, ef Lydía er ekki allt of
hrædd 'við' mig“.
„Hinn maðurinn er . . . Leo*handa þjer, Lydía. Jeg hef ein-
mitt ætlað þjer hann . . . Rita,
þú ert yndisleg. Þú minnir mig
á hetjuna í nýju bókinni eftir
Kovalensky“.
„Einmitt“.
„Jeg vissi ekki þá hvar hann
átti heima, Andrei“. | Smirnov. Ertu búin að lesa
„Jeg spurði þig ekki að því.'hana? Hún er bráðskemmtileg.
Enda skiftir það engu máli“. I Alveg gulls í gildi. Höfundur-
„Sæktu okkur þá við Moika inn rífur sig lausan frá göml-
klukkan hálf tíu“. I um og slitnum kenningum um
,,Já,' jeg veit, hvar þú átt formið. Þarna kemur fram al-
heima“. | veg ný kventegund . . . hin
„Hvar jeg? . . . já . . já, . . . frelsaða kona framtíðarinnar .
auðvitað“. • ■ • Fjelagi Taganov, nýja á-
------- kvörðunin. sem hefur verið lek-
Vava Miiovskaja tók á móti in um raflagningu yfir allt R.
gestunum í forstofunni. Hún S. T}- S_ R. er einhver sú stór-
ljómaði af ánægju. Hún var með fenglegasta ákvörðun, sem mk-
svart lakkbelti um mittið ok in hefur verið í sögu mann-
lakkblóm í barminum, sam- kynsins. Það er alveg gríðar-
kvæmt nýjustu sovjet-tísku. | legur kraftur sem náttúra Rúss-
Gestirnir gengu inn, hver lands geymir í fórum sínum
með sinn viðarbút. Hávaxin og . . . . Vava, þessi lakkblóm eru
alvarleg stofustúlka með hvíta alveg dásamlega klæðileg. Jeg
svuntu og línhúfu tók við bút- hef heyrt, að st^erstu tískuhúsin
unum. | í París, . . . Já, jeg er alveg
sammála þjer, Boris, svartsýni
Schopenhauers hefur algerlega
mist gildi sitt fyrir heilbrigð-
um, hagsýnum og heimskepi-
legum lífsskoðunum öreiganna.
Það er alveg sama hvaða stjórn
málaskoðanir við höfum. Við
verðum öll að vera það óhlut-
dræg að viðurkenna að öreiga-
lýðurinn er hin stjórnandi stjett
framtíðarinnar . . .“.
Victor ljek hlutverk hús-
bóndans með mikilli ánægju.
Vava leit til hans aðdáunaraug-
um í hvert sinn og tækifæri
gafst. Hún flögraði um á milli
gestanna og þaut fram í forstof-
una í hvert sinn sem dyrabjöll-
unni var hringt. Hún vísaði gest
unum inn í stofuna. Þeir brostu
vandrærðalega, neru loppnar
hendurnar og reyndu að láta
ekki bera á því, hvað föt þeirra
voru slitin. Stofustúlkan gekk
á eftir með viðarbútana, hátið-
leg á svip, og raðaði þeim við
arininn.
„Það er sagt . . . jeg hef heyrt
. . . .jeg er svo hræddur um,
að það eigi að fækka starfsfólk-
inu á skrifstofunni í næsta mán
uði“. sagði Kolja Smiatkin. —
Hann var Ijóshærður, ungur
maður með rjóðar kinnar og
vann hjá tóbakssölu ríkisins. —
„Það eru allir að hvíslast á um
þetta. Kannske verður mjer
sagt upp næst, og kannske fæ
jeg að vera lengur. Það er ó-
þægilegt að eiga það altaf yfir
höfði sjer að vera rekinn“.
„Jeg hef ágæta stöðu við
skjalasafnið“, sagði ungur mað-
ur með gullspangargleraugu. —
Hann var magur og augnaráð
hans starandi. einsog hann væri
altaf í þungum þönkum. ,Jeg
fæ brauð næstum því í hverri
viku. En nú er jeg hræddur um
að kvenmaður sje að sækjast
eftir stöðunni minni . . . hún er
hjákona kommúnista og . . .“.
Einhver gestanna gaf honum
olnbogaskot og benti á Andrei.
Hann stóð við arininn og reykti
vindling. Unga horaða mannin-
um varð bilt við. Hánn fór að
hósta til að dylja geðshræringu
sína.
Rita Eksler var sú eina af
stúlkunum, sem reykti. Hún
hallaði sjer aftur á bak í legu-
bekkínn með fæturna yfir brík-
ina. Hún var með rauðan hár-
topp niður á enni. Augu henn-
ar vóru grænleit og hún var
„Kira! Lydia! Það gleður mig
að sjá ykkur. Komið þið sæl.
Verið þið velkomin. Jeg vona
að þið skemtið ykkur hjá mjer
í kvöld. Vava bar óðan á. I
„Já, jeg hef heyrt mikið um
þig talað, Leo. Jeg er nærri því
hrædd við að kynnast þjer“,
sagði hún. Leo hjelt um hönd
hennar. Jafnvel Lydía skildi
svarið í augum hans. Vava leit
undan og á Kiru, en hún vii't-
ist annars hugar.
„Jeg hef heyrt, að þú sjert
kommúnisti“, sagði Vava við
Andrei. „Það finnst mjer ágætt.
Jeg hef altaf sagt, að komm-
únistar væru nákvæmlega eins
og annað fólk“.
Stofan hafði ekki verið hit-
uð upp allan veturinn. En nú
var viðarbútunum raðað í ar-
ininn. Þunnan reyk lagði upp
skorsteininn og sló við og við
út í stofuna. Yfir speglunum lá
gráleit móða, enda þótt
þeir væru vel fágaðir og á
borðunum var fullt af allskon-
ar glingri. Loftið í stofunni var
rakt og fúlt og bar þess vott,
að undir venjulegum kring ím-
stæðum var stofan ekki notuð.
Gestirnir hímdu í skotunum
skjálfandi af kulda, með gamla
klúta um herðarnar og í slitn-
um peysum. Allir reyndu að
virðast eðlilegir, en tókst illa
að dylja taugaóstyrkinn og
feimnina. Sumir hjeldu fast
að sjer hödunum, aðrir studdu
olnbogunum á hnjen til að
hylja bætur. Þau sátu með
kjánalegt bros á vörum, hlógu
og skríktu að engu og höfðu
óþægilega tilfinningu af, að þeir
höfðu gleymt einhverju. Þau
voru búin að gleyma, hvernig
menn fóru að því að skemmta
sjer. Þeim var kalt, og frem-
ur öllu langaði þau til að
tryggja sjer sæti við arininn.
Sá eini, sem virtist ekki eiga
erfitt með að skemta sjer, var
Victor. Hann gekk á milli gest-
anna frjálsmannlegur og ófeim-
inn.
„Gerið þið svo vel, piltar og
stúlkur1', sagði hann brosandi,
,„ . . flytjið ykkur að guðdóm-
legum eldinum, þá hlýnar okk-
ur von bráðar . . . Þarna eru
komnar frænkur mínar, Lýdía
og Kíra. Það gleður mig að sjá
þig hjer, fjelagi Taganov. —
Gleður mig sannarlega mjög
A skotveiðum í skóginum
Eftir MAYNE REID
12. 1
Og skyndilega heyrist líkast bergmáli þrír tónar, nákvæm-
lega eins og þeir, sem Indíáninn hafði spilað. Það er strax
auðvitað, að hann muni eiga einhvern fjelaga inni í skóg-
inum. Þó virðist enginn í hcpnum vita um þertnan fjeiaga
' Indíánans. — Jú, einn veit um hann. Það er gamli Robbi.
| Hann þekkir allra manna best til Indíánanna, og verður alls
vísari af tónunum.
Hann stekkur upp eins og byssubrenndur, fer inn í h.óp-
inn og hrópar:
„Nei, vitið þið nú bara strákar. Jeg þori að veðja hausoum
á mjer um það, að nú sjáið þið þá laglegustu Indíánastúlku
! scm þið nokkurn tíma hafið sjeð.
j Enginn svarar, en allir bíða með óþreyju, því að það var
svo sem auðvitað, að Indíáninn hefði verið að kalla á fjeiaga
! sinn og biðja hann að koma til að hjálpa sjer í skotkeopn-
1 inni.
j Svo heyrist skrjáfa í laufunum. Það er einhver að koma í
gegnum limið. Það er ljett fótatak, sem nálgast. Allt í einu
birtist veran. Kemur í ljós fram úr skógarþykkninu. Og það
er stúlka.
Það er Inndíánastúlka í skrautlegum klæðum.
Hún gengur út úr runnunum og kemur óhrædd í áttina til
mannfjöldans. Allir horfa á hana með undrun og aðdáun.
Hún er klædd líkt og Indíáninn og henni svipar í flestu
til hans. Þó eru fötin öll mikið fíngerðari. Þau eru líklega
sniðin úr kálfskinni og öll skreytt með tröfum og leggingum
í björtum litum.
Um fæturna hefur hún fagurlitar skarlatsrauðar ’egg-
hlífar og hvíta skó, sem eru ákaflega nettir á fótum hennar.
Höfuðfat hennar er líkt höfuðbúningi Indíánans, nema allt
miklu fíngerðara og hárið er svo sítt, að það nær næstum
til jarðar.
Að öllu samanlögðu er þetta hin höfðinglegasta og lag-
legasta kona. Svipurinn ber það greinlega með sjer, að hún
sje Indíáni sjálf.
Þegar hún nálgast, heyrast aðdáunarhróp frá veiðimönn-
unum. Undir brúnum veiðimannablússunum eru hjörtu sem
tæplega þora að láta sig dreyma um svo fagra konu, hvað
þá að sjá hana í vöku.
Hp nrrjahqAJUTnJkc.ll
ASíMX.
mikið. Hjerna er ágætur stóll með málaðar varir. Forélu ’ar
Hann vildi annan Iækni.
Læknirinn leit niður aÓ veika
manninum. Honum fannst það skylda
sin að segja honum sannleikann.
— Mier finnst jeg verða að segja
jður það, sagði læknirinn. þjer eruð
miög veikur. Jeg veit að þjer vilduð
fá að vita sannleikann. Jæja — er
það nokkuð. sem þjer vilduð segja.
skilaboð eða svoleiðis?
Síðan beygði læknirinn sig niður að
sjúklÍHgnum og heyrði að haun sagði
veikum rómi:
— Já.
— Hvað er það?
Nú sagði sjúklingurinn í miklu
sterkari tón en áður:
— Nýjan lækni.
★
Af „minni“ gráðu.
— Hafið þið heyrt um manninn,
sem var sæmdur stórriddarakrossinum
og verðskuldaði það fyllilega. Næstu
daga á eftir barst honum fjöldi hrjefa
frá kunningjum og sjer óþekktum
raönnum með hamingjuóskum um
hinn mikla heiður. Flest brjefin
byrjuðu þannig:
—- Það gleður mig. að þjc.-r hafið
verið sæmdur orðunni af minni
gráðu ....
★
Hversvegna var f!ato ekki reistur
minnisvarði 'i
Rómverjinn Cato gamli Sogði eitt
sinn, er verið var að tala um það.
hve mörgum mönnum væn reistur
minnisvarði:
— Jeg vil heldur að fó!k spyrji
að þvi, hversvegna Cato hafi ekki ver
ið reistur minnisvarði en að það sje
að spyrja um, hversvegna hoi um hafi
verið reistur hann.
★
Talaði sig fallega.
Curran sagði eitt sinn um Mme
de Stael, sem ómögulegt var að segja
um að væri fögur kona: — I i ún
kann þá list að tala sig fallega. _
Æskan.
— Æskan er dásarrilcg. sagði Bern-
hard Shaw, en það er glæpur að eyði
henni allri i börnin.
★
Paul Bourget: — Ameríkönum þarf
aldrei að leiðast lífið. Ef þeir hafa
ekkert að gera, geta þeir al taf lagt
heilann í bleyti og reynt að hafa upp
á því, hver afi þeirra hafi verið.
Mark Twain: — Alveg rjeti, en jeg
held, að Frakkar sjeu þar litlu ver
staddir. Ef þá vantar einhverta dægra
styttingu, geta þeir farið að reyna að
hafa upp á því, hver sje þeirra raun
verulegi faðir.
SKiPAUTUtRÐ
RIKISINS
Esja
fer skemmtiferð til Vestmanna
eyja kl. 13 á laugardaginn. Frá
Vestmannaeyjum á sunnudags
kvöld. Farseðlar verða seldir
á skrifstofu vorri á morgun.