Morgunblaðið - 11.09.1949, Blaðsíða 10

Morgunblaðið - 11.09.1949, Blaðsíða 10
LQ MOnGUKBLAf>lB Fianahaldssagan 87 íiuiniiiiimj<»fnmiuj«m<*4ti#4««4MMW unov Eítir Ayn Rand ItMllllllllllllllllltlfllllllllMUJ iiiiniiiiiiiiMMiiiMiiiniiiiiiiiiiiiiniiiiniiiiiiniiiMiiiiiiiiiMiuiiJmiimuJiiiiiiiiiii* fcoáu þjer við hliff í| Marxista-fjelaginu sló háttsett ur fjelagi, sem hann hafði aldrei talað við áður, á öxlinaj á honum og sagði: „Komdu og talaðu við mig, hvenær sem þú pfnast mín, fjelagi Syerov.! Jeg er alltaf til viðtals, þegar : eiginmaður fjelaga Sonju á í hfcrt“. I Um kvöldið hringdi Pavel Syerov Antonínu Pavlovnu upp. Hann bölsótaðist og ósk-; aði Morosov niður í það heit- asía helvíti, heimtaði meiri Mttta af ágóðanum og heimt- aði meira að segja að það yrði bðrgað fyrirfram. Þegar hannj var búinn að fá peningana b'eypti' hann vínföng handa fitúlku, sem hann hafði hitt á götunni. Þrem dögum síðar voru Pavel Syerov og fjelagi Sonja gefin saman. Þau stóðu fyrir framan skrifstofuþjón í tóm- í'egri ' skrifstofu og skrifuðu ntjfn sín í stóran kladda. Fje- fagi Sonja lýsti því yfir að hún hefði í huga að halda föður- nafni sínu. Kirkjuleg athöfn j áíti ekki að fara fram, sagði hú'n við skrifstofuþjóninn. Um kvöldið flutti fjelagi Sonja í herbergi Syerovs. af því. að það var stærra en hennar herbergi.- „Ó; elskan mín“, | isagði hún, „við verðum að§ finna eitthvað gott byltingar- nafn fyrir barnið okkar“. Það var barið harkalega að dyrum hjá Andrei og á eftir heyrðist hljóð eins og hönd væri strokið niður dyrakarm- inn. Andrei sat á gólfinu með lampa við hlið sjer. — Allt í kring um hann voru staflar af opnum bókum og teikning- um. Hann var önnum kafinn. I'ykkur hárlokkur fjell fram yfir enni hans. Hann leit upp. „Hver er það?“, sagði hann óþolinmóður. „Það er jeg, Andrei“, sagði dimm karlmannsiödd. „Opn- aðu. Það er Stephan Timo- shenko“. Andrej stökk á fætur og opnaði dyrnar. Stephan Timo- shenko, sem hafði verið í balt- neska flotanum og síðan í strandgæslu fyrir G-P.U., stóð fyrir utan og hallaði sjer upp að veggnum. Hann var með sjó liðshúfu á höfðinu. en rauða stjarnan var farin af bandinu á húfunni og sömuleiðis skips- nafnið. Hann var í svörtum jakka með kanínuskinnskraga, en jakkinn var bæði of þröng- ur og of stuttur. Krgainn var fráhneptur, svo að þá sá í sól- brenndan háls hans. Hann hló, svo að glampaði á hvítar tenn- ur hans og stór augun. „Gott kvöld, Andrei. Er þjer nokuð á móti skapi, þó að jeg komi svona án þess að gera nokkurt boð á undan mjer?“. „Nei, hreint ekki. Mjer þyk- ir gaman að sjá þig. Jeg hjelt. að þú væiir alveg búinn að gleyma gömlum vinum“. „Nei, jeg gleymi ekki göml- um vinum. En hins vegar á jeg þó nokkra gamla vini. sem mundu prísa sig sæla ef þeir gætu gleymt mjer .... Jeg á ekki við þig, Andrei. Nei, jeg" á ekki við þig“. „Fáðu þjer sæti“, sagði An- drei, ,,og farðu úr frakkanum. Er þjer nokkuð kalt?“. „Mjer kalt? Mjer er aldrei kalt. Og þó að mjer væri kalt, þá yrði jeg að gera svo vel og láta mjer vera skítsama, því að jeg á ekki aðrar tuskur en þessar, sem jeg er í .... en jeg held að jeg fari nú úr þess- um ræfli .... svona .... nú get jeg fengið mjer sæti. Það er auðvitað af því að þú held- ur að jeg sje fullur, sem þú vilt endilega að jeg setjist“. „Nei“, sagði Andrei, „en ii „Jú, jeg er víst fullur. En ekkert hræðilega mikið fullur. Þú getur ekki verið neitt að hafa á móti því, þó að jeg sje svolítið fullur?“. „Hvar hefurðu verið, Step- han? Það eru margir mánuðir síðan jeg sá þig síðast“. „Jeg hef verið að flakka svona hjer og þar. Það er búið að reka mig úr G P.U. En það veist þú auðvitað“. Andrei kinkaði kolli og leit niður á teikningarnar á gólf- inu. „Já“, sagði Timoshenko og teygði úr fótunum. „Mjer var sparkað út. Ekki nógu áreið- anlegur. Nei, ekki nógu áreið- anlegur Ekki nógu byltingar- sinnaður. Stephan Timoshenko úr rauða baltneska flotanum“. „Mjer þykir það leitt“, sagði Andrei. „Haltu kjafti. Jeg vil ekki sjá neina samúð. Það er hlægi- legt .... Það er einmitt það, sem það er .... mjög hlægi- legt ....“. Hann leit upp á marmara- myndirnar í loftlistanum. „Og það getur líka verið nógu bros- legt að kommúnisti skuli velja sjer betta fyrir samastað“. „Mjer er sama, hvar jeg bý“, sagði Andrei. „Jeg gæti auð- vitað flutt hjeðan, en það er erfitt að fá herbergi eins og er“. „Stendur heima“, sagði Timoshenko og fór allt í einu að hlæja. „Já, það stendur heima. Það er erfitt fyrir Andrei Taganov, en fyrir fje- laga okkar hana Sonju litlu, mundi það hins vegar vera mjög auðvelt. Það mundi ekki vera erfitt fyrir föðurlands- vinina, sem nota flokksskír- teinin sín eins og slátrárahnífa. Það mundi ekki vera erfitt að fleygja einhverjum vesalingn- um út á ísinn á Neva“. „Þú ert fa,inn að þvaðra, Stephan. Viltu .... viltu fá eitthvað að borða?“. „Nei, fjandinn hafi það. nei. Hvaða bull er þetta í þjer. maður? Heldurðu kannske að jeg svelti?“. „Nei, það held jeg ekki. Jeg hjelt alls ekki ....“. „Jæja, þá skaltu ekkert vera að b.yrja á því að halda neitt. Jeg hef nóg að eta ennþá. Og drekka. Feikinóg að drekka .... Jeg kom bara af því að jeg hjelt kannske að einhver mundi þurfa að líta eftir An- drei litla. Andrei litli þarfnast þess og bráðum þarfnast hann þess ennþá meira“. „Hvað áttu við?“. tala bara. Má jeg nú ekki einu sinni tala lengur? Ert þú ekk- ert betri en hinfr, eða hvað? Vilt þú að allir eigi að tala og tala og tala en enginn má bara segja neitt?“. „Hjerna“, sagði Andrei. „Leggðu þennan kodda við hnakkann á þjer og hvíldu þig svolitið. Þú ert ekki vel frisk- ur“. „Hver? Jeg?“. Timoshenko tók koddann, fleygði honum í lampann og hló, en Andrei beygði sig nið- ur og tók hann upp. „Jeg hef aldrei verið frískari á ævi minni. Mjer líður hreint út sagt prýðilega. Hef engar á- hyggjur Ekki vitundar vott af áhyggjum“. „Stephan, hvers vegna kem- urðu ekk oftar hingað upp eft- ir til mín? Við vorum vinir áður fyrr og við gætum kannske ennþá hjálpað hvor öðrum“. Timoshenko hallaði sjer fram og leit í augu Andrei. Svo hló hann kuldahlátri og sagði: „Jeg get ekki hjálpað þjer, vinur sæll. Það eina, sem jeg gæti gert þjer til gagns, er að lofa þjer að taka í hnakka- drampið á mjer og sparka mjer út og öllu því sem mjer fylgir. Og þú færir svo og hneigðir þið fallega og sleiktir eitthvert af stóru stígvjelunum. En þú vilt það ekki. Og þess vegna hata jeg þig, Andrei, og þess yegna vildi jeg óska að þú værir sonur minn. En jeg eign ast aldrei son“. Hann leit á teikningarnar á gólfinu og ýtti fætinum við bók. sem lá fyrir framan hann. „Hvað ert þú að gera þarna, Andrei?“, spurði hann. „Jeg var að vinna. Jeg hef ekki haft mikinn tíma til að stunda námið undanfarið. Jeg hef verið svo önnum kafinn í G.P.U.“. „Jæja, ertu við eitthvað nám? Hvað áttu mörg ár eftir í skólanum?“. ,,Þrjú“. „Hm-n. Heldurðu að það sje ómaksins vert að vera að þessu?“. „Hverju?“. „Læra“. „Já, því ekki það?“. „Heyrðu. gamli vinur. sagði jeg þjer ekki, að það er búið að reka mig úr G.P.U.? Jú, jeg var víst búinn að segja þjer það. En það er ekki ennþá búið að reka mig úr flokknum. Ekki ennþá. En það verður gert. Við næstu hreinsun .... þá fæ jeg að fjúka“. „Ef jeg væri í þínum spor- um. mundi jeg ekki vera far- inn að hugsa um það ennþá. Þú getur alltaf ....“. „Jeg veit vel. hvað jeg er að se^ja. Og það veist þú líka. Og veist þú, hver verður látinn fjúka á eftir mjer?“. „Nei“, sagði Andrei. „Þú“, sagði Stephan Timo- shenko. And.rei stóð á fætu.r, kross- lagði hendur. leit á Timoshenko og sagði rólega: | „Ef til vill“. „Ekkert, gamli vinur. Jeg Sunnudagur 11. sept. 1949. dm Litli húsálfurinn SAGA FRÁ LÚNEBGRG 9. Hún sá, að eitthvað lá í rúminu, gekk nær. — Það var lítið barn en það var dáið. Hafði verið stungið með hníf í hjarta stað. Hún æpti upp yfir sig af skelfingu og svimaði svo að hún fiell og varð meðvitundarlaus. Samstundis hvarf sýnin og Hinrik var kominn ósýnilegur að hlið hennar og kastaði vatni úr vatnskerinu yfir andlit hennar. Þegar hún raknaði við var barnið horfið en Hinrik hjelt áfram að kasta vatni framan í hana. En eftir þennan dag langaði hana ekki til að kynnast húsálfinum meir en orðið var. Annað skipti villtist gestur sem komið hafði til hallarinn- ar, í löngum hallargöngunum. Hann kom inn í herbergi, sem hann hjelt í fyrstu að væri sitt eigið. En þá lýsti tunglið inn um gluggann og hann sá slöngu, sem hringaði sig í rúminu og þaut fram hjá honum eins og ör flygi. Hann heyrði að slangan sagði: — Ja, þarna munaði mjóu. Hann var næstum búinn að grípa mig og þá hefði farið illa fyrir mjer. En nú er rjett að skýra frá því, að hver húsálfur hefur sinn tíma, sem hann má vera í hverju húsi. Þegar sá tími er liðinn verður hann að fara og leita sjer skjóls annarsstaðar. Og dag nokkurn kom Hinrik að máli við húsbóndann og sagði: — Jæja, þá er minn tími liðinn. Nú verð jeg að fara. En vegna þess að mjer hefur líkað vel hjá ykkur, þá vil jeg láta þig hafa nokkuð til minningar. Hafði þessa hluti og gættu þeirra vel. Og á borðinu fyrir framan húsbóndann lágu þrír hlutir. Lítill kross fljettaður úr reyr. Hattur, fljettaður úr lituðum stráum og vetlingur, sem var fallega prjónaður. Alla hlutina hafði Hinrik sjálfur búið til og með hlutun- um fylgdi það loforð, að svo lengi sem einn maður í ættinni geymdi þá alla saman á einum stað, þá skyldi völd og auður ættarinnar vaxa, en ef einhver hlutanna týndist, þá skyldí íaka við fátækt. Þessir hlutir voru lengi geymdir vandlega- með ættinni, en nú er svo komið, að aðeins prjónaði vetlingurinn er eftir. Hinrik hvarf frá höllinni, að því er sagt er 1584, hafði þá verið í höllinni í 14 ár. Hann lofaði því, að hann skyldi kcma aftur til sömu ættar, því að slíkur húsálfur deyr aldrei. Hann hefur ekki»sýnt sig í höllinni fram að þessu, svo að nú er ekki víst hvort hann ætlar að halda orð sín. S Ö G U L O K — Ó, að jeg væri í feldinum þímim! k Jón sem er sendisveinn hjá fyrir- tæki einu, var í mjög góðu skapi á laugardaginn. Hann stóð í skrifstof- unni þegar verið var að loka og svo kom sjálfur forstjórinn og sagði nokk- ur vingjamleg orð við hann. Allt í einu spyr Jón: — Ætlið þjer að borða nokkurs- staðar miðdegismat á inorgun? Forstjórinn verður alveg liissa yfir þessari spurningu. En þar sem hann heldur, að sendisveinninn sje að bjóða honum út að borða verður hann móðg aður og svarar: — Nei, jeg ætla ekki að horða. En þá náði Jón sendisveinn sjer upp og sagði: Jæja, þjer hljótið að vera orðinn svangur, þegar kemur fram á. kvöldið, og með það stökk hann út hlæjandi og skellti á eftir sjer hurðinni. ★ Vafasamt eyrnamark. —■ Teg vil elska mitt land. sagði kommúnistinn og sló sjer á brjóst. — En hvað er Iandið þitt?, sagði einhver nærstaddur. ★ Erfitt hlulverk. 1 kvikmyndinni ,,I need you“ átti Clark Gable að yera bróðir Bitu Hayworth. Þegar verið var að taka myndina kom Rita á einum stað fram klædd aðeins i stuttbuxur og brjósta- haldara. Þá sagði Clark Gable- — Það verður erfitt að vera aðeins bróðir hennar í þessari mynd. ★ Misskilningur. Hann: Kærastan mín segir öllum, að hún ætli að fara að gifta sig, mvndarlegasta manni í heimi. Vinurinn: En hvað það var leiðin- legt. Og þið sem hafið verið saman í svo mörg ár. BEST AÐ AVGLVSA / MORGUNBL AÐIJSL

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.