Morgunblaðið - 08.10.1949, Blaðsíða 14

M
MORGUNBLAftlB
Laugardagur 8. ökíóber 1949,
.... FramfialdssaacUi 103

nnfimminuinnijn
Kiru Arcmnov
Eftir Ayn Rand
þreyttra vöðva og áfram, a-
fram' gengu þeir. Hreyfingin
var óendanleg og gersamlega
lífvana.
Það fór kuldahrollur um
Kiru.
„Andrei, við skulum koma
hjeðan“, sagði hún.
Hann stóð strax á fætur.
Þegar hann veifaði í sleða
úti á götunni. sagði hún:
„Nei, við skulum g-anga. —
Gangs. Á okkar eigin fótu.m“
Hann tók undir handlegg
hennar.
„Andrei, jeg skal okki svara
þjer. En hlustaðu á það, sem
jeg segi og þú mátt ekki svara.
Þú mátt ekki spyrja mig neins.
Allt, sem mig langar til að
segja þjer ér þetta: Ef jeg hef
nokkurn tímann verið pjer
nokkuð, þá grátbæni jeg þig
.... skilurðu það .... grát-
bæni þig með öllu því sem
rúmast í sál minni, um að láta
þetta mál falla niður, aðeins
í þetta eina skipti, meðan þú
hefur það í þínum höndum. —
Gerðu það, Andrei, fyrir nig,
„Hvað er að. Kira?“
hann.
,,Ekkert“.
fótatak sitt
.... mjer
mynd“.
sagði og engan annan ‘
Hann snjeri sjer að henni og
Hún hlustaði á, hún leit í andlit, sem hún hafði
snjónum. „Jeg aldrei sjeð áður. Það átti fje-
líkaði ekki þessi
lagi Taganov í G.P.U., harð
neskjulegt og miskunnarlaust
„Nei, Kira mín, það skil jeg(°S það gat^ horft á dauðadóm
vel. Jeg vildi óska vegna þeirra j framfylgt í dimmu, leynilegu
sjádfra. að hún hefði aldrei i kiallaraherbergi án þess að
orðið til". I biikna.
„Andrei, ætlaðir þú ekki að ..Kira, hvað er þessi maður
losna við betta allt saman og fvrir þjer?“, spurði hann. —
fara til útlanda?“. ! Hann talaði hægt og skýrt.
„Jú“. ! Röddin sagði henni, að vegna
„En hvers vegna byrjar þú Leo væri best að þegja.
þá á einhverju .... á móti „Hann er aðeins góður vinur
einhverjum .... til þess að minn. Við skulum ekki tala
þjóna þessum yfirboðurum, sem meira um þetta. Klukkan er
þú ætlar að segja skilið við^T^orðin margt, Andrei. — Viltu
„Mig langar til að komast fylgja mjer heim?“.
að því, hvort þeir eru ennþá
þess virði að þeim sje þjónað“.
„En hverju skiptir það þig?“.
„Líf mitt gæti verið undir
því komið“.
„Hvað áttu við?“.
„Jeg ætla að gefa sjálfum
mjer síðasta tækifærið. Jeg
ætla að leggja mál fyrir þá og
jeg veit nákvæmlega, hvernig
þeir eiga að taka því. Jeg er
hræddur um að þeir viti líka,
hvernig þeir munu taka því.
Jeg er ennþá flokksmeðlimur.
Eftir stuttan tíma fæ jeg það
úrskurðað hvort jeg held á-
fram að vera það“.
„Þú ætlar að gera enn eina
tilraun, Andrei? Á kostnað
fleiri mannslífa?“.
,.Á kostnað fleiri mnnslífa,
sem eru ekki meira virði“.
,.Andrei!“.
Hann leit undrandi á náfölt
andlit hennar.
„Kira .... hvað er að? Þú
hefur aldrei áður spurt mig
ncins viðvíkjandi starfi mínu.
Við höfum aldrei rætt það. Þú
veist að starf mitt er leikur
upp á líf .... og dauða, þegar
þess gerist þörf. Það hefur
aldrei áður hrellt þig. Það er stuttum, rauðúm silkipilsum
hlutur, sem við verðum að 0g veifuðu grönnum, hvítum
geyma með sjálfum okkur“. j handleggjum, sem voru vafðir
„Og bannar þú mjer að gylltum hlekkjum úr pappa.
En þegar hann hafði yfirgef
ið hana við húsið, þar sem for-
eldrar hennar bjuggu, beið hún
aðeins þangað til hann var horf
inn fyrir næsta götuhorn. Þá
tók hún til fótanna eftir
dimmri götunni þangað til hún
náði í bifreið. Hún stökk upp
í hana og hrópaði:
„Til Marinsky-leikhússins!
Eirs hart og mögulegt er!“.
Á ganginum fyrir framan á-
horfendasalinn, heyrði hún
dyniandi leik' hljómsveitarinn-
ar hinum megin við lokaðar
dyrnar, dynjandi tónahaf, en
ekkert lag.
„Aðaangur bannaður“. sagði
dyravörðurinn stranglega.
Hún stakk samanbrotnum
peningaseðli í lófa hans og
hvíslaði:
„Jeg verð að ná í mann
þarna inni, fjelagi .... upp á
líf og dauða .... móðir hans
varð skyndilega fárveik og j
ti
Hún læddist hljóðlega með-
fram bláum flauelsgluggatjöld
um og stóð í áhorfendasalnum,
sem var hálftómur. Á leiksvið-
inu flögruðu dansmeyjar um í
rjúfa þögnina?“
„Já. Og það er dálítið annað,
sem jeg verð að segja við þig.
Þú verður að hlusta á mig, en
Þetta var „Ðans vinnunnar
Hún kom auga Leo og Ant-
oninu Pavlovnu. Þau sátu ein
í stólaröðinni í mjúkum hæg-
þú mátt ekki svara, því að ’jeg indastólum. Þau stukku á fæt-
vil ekki vita, hvað þú þekkir j ur> þegar þau komu auga á
mikið til þessa máls. sem jeg Kiru. Að baki þeim var hvísl-
er að rannsaka. Jeg er hrædd- að reiðilega: „Setjist þið nið-
ur um, að jég viti þegar, að ur“.
þjer sje ekki með öllu ókunn-1 „Leo“, hvíslaði Kira. —
ugt um það. Jeg hef hugsað! „Komdu! Komdu strax! Það
mjer að krefiast fyllstu hrein- j dálítið fyrir“.
skilni frá þeim mönnum, sem j „Hvað?“.
jeg'legg málið fyrir. Þú mátt | „Komdu. Jeg skal segja þjer
ekki neyða mig til þess að t það. En við skulum komast j
vcra síður hreinskilinn gagn- hjeðan út“.
vart þeim“. Hann gekk á eftir henni upp
Hún reyndi að vera róleg ganginn. Antonina Pavlovna
og s.tjórna rödd sinni, en þó staulaðist á eftir og rak hökuna
tiíraði hún af angist. á undan sjer.
j I skoti í mannlausum for-
salnum hvíslaði Kira:
j „Það er GP.U., Leo. Þeir
i feafa auga með versluninni
þinni. Þeir hafa uppgötvað eitt
I hvað“.
I „Hvað? Hvernig veist þú
það?“.
j ..Jeg hitti Andrei Taganov
Iog hann ....“.
I ..Hittir þú Andrei Taganov?
j Hvar? ,Teg bielt að þú ætlaðir
til foreldra þinna“.
„Jeg rakst á hann á götunni,
og ....“.
„Hvaða götu?“
„Leo, hættu þessari vit-
leysu. Skilurðu ekki að við
megum engan tíma missa“.
„Hvað sagði hánn?“.
„Hann sagði ekki mikið. Jeg
gat bara dreeið mínar álykt-
anir. Hann ráðlagði mjer að
koma ekki of nálægt þjer, ef
jeg vildi komast hjá því að
vera tekin föst. Hann minntist
á það, að þú rækir verslun og
hann nefndi Pavel Syerov. —
Svo sagði hann að hann þvrfti
að leggja mál fyrir G.P.U. —
Jeg held, að hiafin viti allt“.
„Jæja. ráðlagði hann þier að
koma ekki of nálægt mjer?“.
„Leo, þú ætlar þó ekki ....“.
„Jeg læt ekki afbrýðissam-
an fábjána hrella mig“.
„Þú þekkir hann ekki, Leo.
Hann gerir ekki að gamni
sínu, þegar annars vegar er
starf hans hjá G.P.U. — Og
hann er ekki afbrýðissamur
gagnvart þjer. Því skyldi hann
vera það?“.
„I hvaða deild er hann hjá
G.P.U.?“.
,,Leynilögreglunni“.
„Jæja, hann er þá ekki við
fjármáladeildina?“.
„Nei. en hann er að rann-
saka þetta mál upp á eigin
spýtur“.
„Jæja .komdu þá. Við verð-
um að hringja til Morosovs og
Pavel Syerovs. Syerov getur
þá talað við vin sinn í fjármála
deil.dinni og hann getur svo
komist að því, hvað Taganov
hefur með höndum. Vertu nú
bara róleg. Þú þarft ekki að
vera hrædd. Við kippum þessu
öllu í dag. Komdu“.
„Leo“, stundi Antonina Povl
ovna. Hún kom hlaupandi á
eftir þeim, þegar þau voru að
stíga upp í bifreiðina. „Leo,
jeg er ekkert bendluð við versl
unina. Ef það verður gerð rann
sókn, mundu þá að jeg er ó-
viðkomandi. Jeg fór bara með
peningana til Syerovs. En jeg
vissi ekkert, hvaðan þeir
komu. Mundu bað, Leo“.
Stundu síðar rann sleði hljóð
lega að bakdvrur.um á versl-
uninni, sem bar nafnið: „Leo
Kovalensky, Matvöruverslun".
Tveir menn læddust í m.yrkr-
inu niður frosnar, hálar kjall-
aratröppurnar.
Bjarturog bolinn hans
ÍRSKT ÆVINTÝRI
2.
Það var gert og grasakerlingin kom eins og hún var
beðin, þóttist vera lengi að skoða sjúklinginn, en í staðinn
voru þær að leggja ráð sín enn nánar, því að báðar voru
undirförular og falskar. Svo fer grasakerlingin til kóngsins
og segir honum, að hún þekki sjúkdóminn, sem mæði drottn-
ínguna hans og segir, að það sje eitt og aðeins eitt, sem
geti læknað hana.
Kóngur spyr, hvað það sje.
Jú, grasakerlingin segir honum það. Til þess að drottn-
ingunni batni, verður hún að fá þrjár munnfyllir af hjarta-
blóði bolans hans Bjarts.
Þetta vill kóngur ekki heyra nefnt á nafn.
Daginn eftir er drottningin orðin ennþá veikari og þriðja
daginn er hún svo sjúk, að hún segir kónginum, að hún sje
að deyja og segir, að fyrst hann vilji ekki færa henni það
lyf, sem hún þarfnist, þá muni dauði hennar koma yfir
höfuð honum. Hún mælir þar mörg frýjunarorð og þar
kemur að lokum, að kóngur lætur undan og gefur út skipun
um, að bolinn skuli leiddur fram og skorinn næsta dag.
Þegar Bjartur heyrði þetta varð hann voða sorgbitinn og
hann fór að reika um út um víða velli. Þá sá bolinn hann
og kom til hans og spurði hann, hversvegna hann væri svona
niðurdreginn.
Þá sagði Bjartur bolanum, allt sem hafði gerst og sagðist
vera svo hryggur yfir því að eiga nú að skilja við besta vin
sinn.
En bolinn var hvergi smeykur, og sagði:
Hertu upp hugann
Bjartur bróðir,
því drottningin
skal ekki dropa fá
af mínu hjartablóði.
Daginn eftir átti svo að hlýða fyrirskipun kóngsins og
skera bolann. Drottningin fór á fætur og var ekki mikið
sjúkleikamerki á henni að sjá. Og hún var skelfing gát vfir
því, að nú átti bolinn hans Bjarts að láta lífið.
‘Ififhbð' mjO^Uýumita^Mvu.
813 77
Vönduð píanóharmonikka
til sölu. Get aftur tekið
hverskonar viðgerðir og
lagfæringar á smáum og
stórum harmonikkum.
Harmonikkuverkstæði
Jóhannesar Jóhannessonar
Mánagötu lb. — Sími
81377.
IH1HHlll!MIIIIIII1JIIIM*>(MIMIMMilllUIIIII!lllllllllHira
Hjálp í neyðimi.
Mac skoti haU: villst i bænum, og
varð að viðurkenrc- það fyrir sjálf-
um sjer, áð hann myndi aldrei, hve
hræðilegt sem houum nú fannst það.
rata heim á hótulið sitt, án þess að
fá sjer leigubil.
Leiguhíllinn kom upp á brúnina á
hrattri brekku, cg bílstjórinn steig
fast á hemlana, :.i þeir verkuðu ekki,
og bíllinn tók að renna niður brekk-
una með ofsalegnm hraða.
„Hjálp“, æpti bílstjórinn, „heml-
arnir eru ónýtic, og jeg get ekki
stöðvað bílinn“.
„Getið þjer ekki?“ hróp&ði farþeg-
inn, „stöðvið þá í Guðs bænum að
jminnsta kosti gjald nælinn".
★
Skoti nokkur vnr að segja frá þeim
erfiðleikum, sem hann hafði lent i,
í frumskógunum.
„Matur, vopn ug whisky var búið“,
sagði hann, „og við þjáðumst hræði
lega af þorsta“
| ,,Höfðuð þið þa alls ekkert vatn?“
spurði einhver.
! „Jú, en við höíö'um engan tíma til
þess að ve-a að hugsa um hreinlæti",
, var svarið.
i ★
Hlutu að vera kunnugif.
Lögregluþjónn í itórborg var ávarp
aður af sveitan-enni: „Fyrirgefið
þjer“, sagði maðuiinn. „Jeg átti að
hitta mann hjer xa, en jeg er búinn
að týna nafni hans og heimilisfangi.
En jeg held sam:, að þjer hljótið að
geta komið mjer á rjett spor, — —
hann er nefnilega lögfræðingur".
I ★
Hryggilegt slys,
| „Hafið þjer noxkurntima lont í
jámhrautarslysi, ungi maður?“
! „Hvort jeg het!! Einu sinni fór
jeg gegnum dimm járnbrautargöng
og kyssti föðurinn í staðinn fyrir
dótturina". j
j Greiðvikni.
j Gömul kona sá nokkra litla drengi,
s&m böðuðu sig naktix- í þorpstjörn-
inni.
„Hafið þið leyfi til þess að baða
ykídxr hjema allsberii-?11 spui’ði hxin
1 einn þeirra hneyksluð.
j „Nei, gcrrila mín“, svaraði stráksi,
,,en ef þig langar ofan í, þá skulum
við ekki koma upp vm þig“.
Miklar breytingar.
Ferðamaður kemur heim eftir
langa fjarvist og segir við fyrsta
manninn, sem haiin sjer.
„Halló, Tommi, hvernig líður þjer?
Þú hefir breyst svo mikið, að jeg
ætlaði ekki að þekkja þig“.
,.Jeg heiti ekki Tommi“.
Fexðamaðurinn: „Nú, hver skramh-
inn! Ertu búinn að breyta um nafn
líka?“
Skiljanleg varxið.
Frú Jones hafði boðið nokkrum
gestum heim til miðdegisverðar, og
þegar von var ó þeim, sá hún að
Jones var önnum kafinn við að fela
allar regnhlífar, sem til voru á heim-
ilinu.
„Hvers vegna ertu að þessu?“
spurði hún. „Ertu hræddur um, að
þeim verði stolið?“ „Nei“, svaraði
Jones. „Jeg er hræddur um að þær
þekkist“.
Góð stúlkaj
óskast
á heimili Haraldar Arnasonar.;
Upplýsingar í síma 5901. í
IIHIIIMIIIIIlll'IIIlllllllllllllllMrMIIIIIIIIMIIIMM* IIHIlU