Morgunblaðið - 12.11.1949, Side 10

10
MORGVTSBLAÐIÐ
Laugardagur 12. nóv. 1949.
tfitiiiiiiiimiiimr
FramhaSdssagan 7

SEKT OG SAKLEYSI |
• Eftir Charlotte Armstrong
L iJllllMIIIIIIIIIIIIMIIIi.MlllllllllllllltlllllinllltllllllllllllllllllHlllllllllltlltllllllllllllllllllllllllllllHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIfllllllllllllllllllllllllllllltlllllllllllllllUIIÍ^
láta flaekja sjer í neitt.
„Eiginmaður yðar“, sagði
rauðhærði maðurinn.
.Mathilda stóð grafkyrr og
sagði ekkert. Hún þurfti á öllu
síbu að taka til að láta ekki á
neinu bera. Hugsunin um Oli-
vgr skaut upp í huga hennar.
Gát það verið Oliver, sem beið
hennar? Gat svo ólíklega vilj-
að til að af einhverjum yfir-
náttárulegum völdum hefði hún
fengiö hann aftur? Hafði Alt-
hea aldrei rjett út hendina og
hrifsað hann svo auðveldlega
til sín? Hún fjekk ákafan hjart
slátt.
^eg spyr yður aðeins um
eitt, frú Howard: Neitið þjer
því að það sje rjett eða sam-
þykkið þjer?“ sagði rauðhærði
maðurinn.
„Þið verðið að afsaka“, sagði
Mathilda, „en nú verð jeg að
fara“. Hún horfði beint í augu
hans, enda þótt hún sæi hann
alls ekki. Hún fann bara að
hún brosti með vörunum.
„Hvað er um að vera“, sagði
konan og var alt í einu komin
til þeirra.
Rauðhærði maðurinn horfði
næstum því ásakandi á Mat-
hildu. en hún sá það ekki. Hún
endurtók brosandi: ,,Þið verð-
ið að afsaka. Jeg verð að fara“.
Mathilda fór og settist í stól
úti á þilfarinu. „Einkanlega
prúð og hæglát stúlka“, hafði
frú Stewens sagt við frjetta-
ménnina. „Hún er laus við allt
stþlt, þrátt fyrir allan auðinn.
Við erum orðnar bestu vinkon-
urj“, sagði frú Stewens hreykin.
Stewens hjónin komu til
hennar út á þilfarið. Þau töl-
uðu hvert í kapp við annað, lof-
uðu að heimsækja hana seinna,
mundu aldrei gleyma henni og
báðu hana að lofa því sama.
Mathilda gerði það.
En henni fannst allt í einu
þetta alt vera orðið svo fjar-
lægt — skipsbruninn, ferðalag-
ið til Afrku og þaðan til Suður-
Amerkíu Hún sá nú ljóslega
fyrir sjer andlit Olivers, eins
og hann hafði verið tveim dög-
um fyrir brúðkaupið þeirra. —
Hann hafði komið inn og verið
svo undarlega þögull. Hún
hafði talað um heima og geima,
hverjir höfðu sent gjafir og
hvað væri eftir að undirbúa
fyrir brúðkaupið. Loks þegar
hún þagnaði, hafði hann sagt:
„Tyl, ert þú hamingjusöm?“
Og hún hafði orðið svo undr-
andi. Hún hafði fundið strax
að eitthvað var á seiði en hún
þorði samt ekki að trúa því.
Hún reyndi að svara eins eðli-
lega eins og hún mr»gulega gat:
„Auðvitað er jeg það. Jeg
hugsa að jeg sje hamingjusam
asta manneskjan í öllum heim-
inum. Ert þú ekki hamingju-
samur líka?“
„Hafðu engar áhyggjur af
mjer“, sagði hann. Rödd hans
var undarleg, alt öðruvísi en
hún átti að venjast henni. Og
þegar hún leit undrandi við,
var hann farinn.
Þá hafði hún ekki skilið hvað
hann átti við. Hverniv gat hún
hafa verið svona blind og
heimsk.
Grandy hafði orðið að taka
hana á eintal inni í bókaher-
bergi sitt um kvöldið. — Hún
minntist þess, þegar þau sátu
þar saman í rökkrinu og hann
talaði en hún hlustaði. Rödd
hans var mjúk og þýð og hún
róaðist af því að hlusta á hann.
„Tyl min, jeg held að það sje
þjer fyrir bestu, að Oliver hef-
ir loks ákveðið að koma heið-
arlega fram gagnvart þjer. Jeg
veit vel að þig tekur sárt að
hann skyldi gera þjer slíka
smán og það er ekki nema eðli
legt. Oliver hefði átt að tala
út og segja þjer alla málavöxtu.
Vesalings dúfan mín. En þetta
verður ekki mikilvægt, þegar
frá líður. Þú verður að trúa
mjer. Seinna meir þá munt þú
sjá, að þó að Oliver hafi farið
klaufalega að þessu, þá hefir
hann þó ekki gert þjer rangt
til“.
Ef til vill. Ef til vill. — En
Oliver var glataður henni og
með honum hrundu allir fram-
tíðardraumarnir sem höfðu fylt
hug hennar allan. Hún varð að
læra á ný að standa ein. Og
hversvegna hafði hann endilega
þurft að velja Altheu?
Alt frá því að hún mundi
eftir sjer hafði Althea verið
einhversstaðar í námunda við
hana með sífelldri löngun sinni
til að taka það, sem aðrir áttu.
Og hún hafði líka altaf tök á
því. Aldrei hafði Tyl unnið svo
þann smásigur að Altheu hefði
ekki tekist að draga úr gleði
hennar. Vesalings, fátæka Alt-
hea, sem var svo falleg Tyl
beit á jaxlinn.
„Þú mátt heldur ekki ásaka
Altheu“, hafði Grandy sagt. —
„Þú verður líka að taka tillit
til hennar. Og hún var líka
ástfangin“.
,.Jeg veit það“, sagði hún, en
hana langaði mest til að hrópa:
Það var jeg líka! Það var jeg
líka. Og nú var komið fram í
apríl og enn langaði hana til
að hrópa: Það var jeg líka!
„Það verður dásamlegt að
sjá alla gömlu kunningjana
aftur“, sagði frú Stewens og
stundi við. „Hugsa sjer. eftir
örfáar mínútur. Eigum við ekki
að koma yfir á hitt þilfarið,
ungfrú Frazier?“
Mathilda var alveg að því
komin að gefast upp. „Afsakið,
en jeg verð að fara“, sagði hún.
4. KAFLI.
Mathilda tafðist ekki mikið
vegna farangursins, enda var
hann ekki fyrirferðarmikill. —
Hún var næstum búin að
að gleyma því hvernig það var
að hafa fast land undir fótum
sjer. Hún var komin í gegn um
tollskoðunina og þá rigndi aft-
ur yfir hana Ijósmyndurum. —
Alt í einu gekk hávaxinn mað-
ur til hennar og sagði: „Grandy
lofaði mjer að taka á móti
þjer“. Mathilda var hálfblind-
uð af ljósunum eftir ljósmynda
'ökurnar, svo að hún sá ekki
greinilega andlit hans, en rödd
in var viðkunnanleg. Augu
hennar fylltust tárum. Henni
fannst hún vera loksins komin
heim.
Rauðhærði blaðamaðurinn sá
að hún fór að gráta. Hann sá
háa manninn taka undir hand
legg hennar og leiða hana í
gegn um mannfjöldann að bif-
reið, sem beið þeirra.
Mathilda tók upp vasaklútinn
sinn, þegar hún var komin inn
í bifreiðina og þurkaði sjer um
augun. Maðurinn við hlið henn
ar virti hana fyrir sjer og
spurði síðan eins og af > ein-
lægri forvitni; „Hvernig stend
ur á því að fólk kallar Altheu
þá fallegu?“
„Auðvitað vegna þess, að
hún er það“, sagði Mathilda
undrandi. Nú sá hún andlit
hans. Hún kannaðist ekkert
við hann. Hann var dökkhærð-
ur og dökkeygur með þjettar
augabrúnir. Nefið var þannjg,
að það gat borið vott um góða
kímnigáfu, hvorki hvasst eða
bogið en dálítið strákslegt. —
Vangasvipurinn var festulegur
og það var eitthvað í svip hans,
sem bar þess vott að hann
hafði reynt ýmislegt, enda þótt
hann gæti ekki verið gamall.
Augabrúnirnar lyftust dálítið
upp út að gagnaugunum, þeg-
ar hann brosti, svo að brosið
breiddist út um alt andlitið.
Hann hjelt áfram, áður en
hún var búin að forma spurn-
inguna.
„Grandy ætlaði að koma nið
ureftir. Hann langaði til þess.
En hann vildi losna við að
lenda í blaðasnápunum“.
Skyndilega datt henni í hug,
það sem rauðhærði blaðamað-
urinn hafði sagt, en hún
gleymdi því von bráðar aftur.
„Hvert erum við að fara?“
„Á gistihús. Jeg verð að
sækja dótið mitt. Og mig lang-
ar líka mikið til að tala við
þig“.
Það var satt. Bros hans var
skemmtilegt. En Mathildi fanst
þó eitthvað undarlegt yfir'
þessu öllu. Það eitt að hann
hafði nefnt Grandy hafði ver-
ið henni nóg niðri við höfnina.
En nú flutti hún sig fjær hon-
um og út í hornið á bifreiðinni.
„Það er afskaplega margt,
sem jeg þarf að tala vjð þig
um“, sagði hann. Það fór að
fara um hana. „Jeg er hrædd-
ur um að alt sje ekki með feldu
í pokahominu hjá herra Grandi
son“, sagði hann glaðlega.
Mathilda greip andann á
lofti, og augu hennar urðu
stærri.
Maðurinn sagði: „Jeg veit
ekki vel, hvar jeg á að byrja. i
Jeg held að best sje að byrja j
á því, þegar Jane .... en auð- j
vitað veistu ekki hver Jane I
er?“
„Jeg þekki yður ekki“, sagði
Mathilda kuldalega. „Viljið
þjer gera svo vel að biðja bíl-
stjórann að aka mjer á jám-
brautarstöðina. Jeg vil helst
komast með fyrstu lest heim
til Grandisons“.
Það var eins og hann hefði
ekki heyrt hvað hún sagði. Að
minnsta kosti gaf hann því,
ekki mikinn gaum. Hann sat |
grafkyrr. Ef þetta hefði verið
í kvikmynd, hefði mátt halda
að filman hefði hætt að hreif-
ast. Hann sat íhugandi en gaf
bílstjóranum ekkert merki um
að nema staðar.
„Jeg hefi ekki minnstu hug-
mynd um. hver þjer eruð“,
sagði Mathilda reiðilega. „Og
jeg get eins vel tekið það strax
fram, að jeg kæri mig ekki um
a ðhlusta á það, hvaða álit þjer
Málfundafjelagið
Óðinn
: Aðalfundur fjelagsins verður haldinn í Baðstofu Iðn- :
■ ■
: aðarmanna á morgun (sunnudag) 13. þ. m. kl. 2 e. h. jj
Venjuleg aðalfundarstörf. ;
; Fjelagsmenn eru beðnir að fjölmenna á fundinn. :
; Stjórnin. :
| ðflendar bækur |
: Somerset Maugham: Writers Notebook, Catalina, Of ■
■ Human Bondage o. fl. ;
• John Steinbeck: A Russlan Journal, The Grapes of Wrath. :
■ ■
: Lancelot Hogben: From Cave Paintin to Comic Strip.
: Sinclair Lewis: The God-Seeker. ■
■ T. S. Eliot: Notes towards The Defination of Culture. ;
; John Gunther: Behind Europes Curtain, Inside U.S.A., :
■ ■
: Death be not praud. «
: Cassel’s þýsk, frönsk og latnesk orðabók. -
M
■ Chambers Technical Dictionary. ;
■ Dougias Reed: From Smoke to Smother, Galanty Show, :
; Reasons of Health. :
: Bcrnard Show: Sixteen Self Sketches. ■
' Hesketh Pearson: The Life of Oscar Wilde. ;
• Vilhjálmur Stefánsson; Great Adventures and Explorat- ;
; ions o. m. fl. :
FINNUR EINARSSON [
Hávallagötu 41 — Sími 4281 — Opið kl. 2—7 ;
I Málverkasýning j
Gannars Gunnarssonar
I LISTAMANNASKÁLANUM,
■ ER OPIN DAGLEGA FRÁ KLUKKAN 11—11. :
■ ■
■ ■
■ ■
■ ■
iririiaiiJcniKiiiaMiiaiaiaifeiiRiaiiiiiiiiiiiiiiiaaiiiiiiiueiaaMilllirMa
| Bansæiing!
SKÓLAFJELAG Handíða- og myndlistaskólans heldur ;
■ r m
: dansæfingu í húsakynnum skolans, Laugaveg 118 uppi, :
; í kvöld kl. 8,30. — Hljómsveit leikur. j
; Fjölmennið. ■
Bókbandsbrotvjel
ÁGÆT, STÓR
til sölu — strax.
Upplýsingar í síma 2864.
Skrifstofustúlka
: . •
Stulka með Kvennaskolaprof oskar eftir atvinnu við ;
; skrifstofustörf. Tilboð merkt „Skrifstofustúlka — 647“, ;
: ;
; leggist inn á afgr. Mbl. sem fyrst.
1.........................................1